รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 530 น้ำมันยาขวดหนึ่ง
“ฉันแรงเยอะ ตอนเด็กๆเวลาทะเลาะกับคนอื่น มีแต่ฉันเป็นคนทำเด็กคนอื่นร้องไห้ ถ้าฉันไปเรียนการต่อสู้ ต้องได้เป็นยอดฝีมือแน่”
ยศพัฒน์หัวเราะด้วยความเอ็นดู “มีผมอยู่ คุณจะเรียนการต่อสู้หรือไม่ก็ไม่เป็นไร”
“ยศพัฒน์ คุณตามใจฉันแบบนี้ จะทำให้ฉันเสียคนนะ”
ยศพัฒน์ไปปิดหน้าต่าง ปิดม่านให้เรียบร้อย แล้วกลับไปอยู่ข้างๆเธออีกครั้ง โอบเธอกลับไปนั่งหน้าเตียง
“ผมชอบตามใจคุณ ทำให้คุณเหลิงจนเสียคนก็ดี คนอื่นทนคุณไม่ได้ มีผมรับได้คนเดียว คุณจะได้เป็นของผมคนเดียว ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาแย่งคุณไป”
“ตอนนี้คุณไม่มีศัตรูหัวใจแล้วสินะ ศัตรูหัวใจถูกคนกำจัดหมดแล้ว”
ยศพัฒน์หัวเราะ หอมแก้มเธอ แล้วพูดว่า “ที่เมืองแอคเซสซ์ ผมไม่มีศัตรูหัวใจ แต่กลับไปที่เมืองซูเพร่ากับคุณ ผมไม่กล้าพูดว่าไม่มีศัตรูหัวใจ พวกเราทนไม่ได้ที่เห็นพวกเราสองคนสามีภรรยารักกัน และก็กลัวตระกูลอริยชัยกุลที่อยู่เบื้องหลังผมด้วย”
เขากล้าพูด ในงานเลี้ยงที่ตระกูลสาระทาจัดให้เทวิกา คุณย่าท่านแนะนำบรรดาหนุ่มๆที่หล่อและเก่งในเมืองซูเพร่าให้เทวิการู้จักมากมาย
แม้ว่าเขากับเทวิกาจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายก็ตาม บางคน เพื่ออำนาจแล้ว มีบางคนแอบฝันหวานอยู่แน่นอน，
คนเหล่านั้นต้องรังแกเขาที่อยู่คนเดียวลำพังที่ซูเพร่า สู้พวกเขาที่มีอำนาจมากกว่าไม่ได้
วันแรกที่กลับมาอยู่ที่บ้านตระกูลสาระทาเป็นเพื่อเทวิกา ยศพัฒน์ก็สัมผัสได้ว่าคนในตระกูลสาระทาไม่ได้เกรงกลัวเขาเหมือนตอนที่อยู่เมืองแอคเซสซ์
ที่เมืองแอคเซสซ์ เขาเป็นผู้นำ เป็นนายน้อยของตระกูลอริยชัยกุล เป็นคนที่กุมอำนาจ
แต่ที่เมืองซูเพร่า เขาก็หัวเดียวกระเทียมลีบจริงๆ
คนตระกูลสาระทาคิดว่าต่อให้เขาเก่งกาจแค่ไหน เมื่อมาอยู่ในเขตของตระกูลสาระทา เขาก็ไม่มีอำนาจที่จะทำอะไรได้
ทว่า ก็ยังคงระมัดระวังตัวจากเขาอยู่
วิธีการที่ดีที่สุด ก็คือทำลายชีวิตคู่ของเขากับเทวิกา
พวกเขา……ยศพัฒน์ ชั่วชีวิตนี้ของฉันจะมีคุณเป็นสามีแค่คนเดียว”
เทวิกานึกถึงญาติพี่น้องพวกนี้ของตัวเอง พวกเขาทำได้ทุกอย่างจริงๆ
เธอรีบแสดงความในใจของตนเองกับสามี
ยศพัฒน์ยิ้ม ผลักเธอล้มลงบนเตียง ร่างที่กำยำคร่อมลงบนร่างเธอ หัวเราะเบาๆพูดว่า：“งั้นคุณภรรยาก็ต้องปกป้องผม อย่าให้ใครมาแย่งตำแหน่งของผมได้”
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ต่อไป ฉันเทวิกาจะปกป้องดูแลคุณ”
เทวิกาหัวเราะร่วน ดึงศีรษะเขาลงมา เป็นฝ่ายจูบเขาก่อน
การมาเยือนของกัญณิศา ถูกจับได้แล้ว เรื่องนี้ ไซม่อนได้รับข่าวแล้ว
เขาไม่รู้สึกกังวลเลยสักนิด
ความคิดของลูกชายและลูกสาว จะปิดบังเขาได้อย่างไร
ความจริงแล้ว เขาอยากจะสืบเรื่องกัญณิศา ต้องลากคนที่อยู่เบื้องหลังกัญณิศาออกมาได้แน่ แต่ว่า เขาไม่อยากจะลงมือเท่านั้นเอง
เป้าหมายของลูกชาย ก็ปล่อยให้ลูกชายเขาลงมือจัดการเองเถอะ นั่นมันก็เป็นเรื่องสนุกอย่างหนึ่ง
ดังนั้น การมาของกัญณิศา ไซม่อนไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจเลย
แน่นอนว่า ในฐานะผู้นำของตระกูล เขาจะไม่พูดอะไรเลยก็ไม่ได้ หลังจากที่กลับมาถึงบ้านตอนดึกสงัด เขาก็สั่งการ ให้เพิ่มความเข้มงวดเรื่องความปลอดภัยในบ้าน เรื่องคืนนี้ จะไม่เกิดขึ้นอีก
หลังจากนั้น ก็ไม่มีแล้ว
ตอนที่ไซม่อนกลับมา เป็นเวลาเช้าตรู่ของอีกวันแล้ว
ห้องโถงเงียบสนิท
ไม่มีใครเปิดไฟรอเขากลับมา
เดินเข้าไปในห้องโถงที่สวยงามในนั้นว่างเปล่าไม่มีใคร ไม่อนรู้สึกอ้างว้างโดดเดี่ยว เขาคิดถึงเมื่อยี่สิบปีที่แล้วเป็นพิเศษตอนที่เขารับหน้าที่ผู้นำตระกูลต่อจากพ่อของเขาเป็นครั้งแรก ไม่ว่าเขาจะกลับมาดึกแค่ไหน ก็ยังมีคนเปิดไฟเหลือไว้รอเขาเสมอ
และจะมีเธอที่รอเขาอยู่ใต้แสงไฟ
ต่อให้ เธอจะง่วงนอนมากแค่ไหน นับครั้งไม่ถ้วนที่นอนหลับบนโซฟา ก็ยังเปิดไฟรอเขาทุกคืน รอเขากลับมา
ตอนเช้า เธอก็จะมาส่งเขาออกจากบ้านด้วยตัวเอง
ช่วงเวลานั้น เป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุดในชีวิต
เขาไม่ได้หยุดอยู่ที่ห้องโถง แต่เดินตรงดิ่งขึ้นชั้นบน
มาถึงห้องของญาณินก่อน ยื่นมือไปจับลูกบิดประตูเบาๆ อยากจะลองเปิดประตูดู
ญาณินล็อคประตูจากด้านใน
เขาเปิดไม่ได้
ความจริงแล้ว เขามีกุญแจสำรอง
แต่เขาไม่กล้าใช้กุญแจสำรองเปิดเข้าไป
ญาณินในตอนนี้ไม่ใช่ญาณินที่เสียสติแล้ว ห้องนี้ก็ไม่ใช่ห้องที่เขาจะเข้าออกได้ตามอำเภอใจได้อีกต่อไปแล้ว
ไม่รู้ว่ายืนอยู่นานแค่ไหน ไซม่อนก็กลับไปที่ห้องของตนเอง
ไม่มีคำพูดอะไรในคำคืนนี้อีกแล้ว
วันต่อมา
ไซม่อนเดินออกมาจากห้อง ก็มองเห็นลูกสาวสุดที่รักมายืนอยู่ที่ประตูห้องเขา
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ พ่อ”
“วิกา”
น้ำเสียงเย็นเยือกของไซม่อน อ่อนโยนลงทันทีเมื่อเห็นลูกสาว
“มารอพ่ออยู่ที่นี่ มีเรื่องอะไร”
เทวิกายิ้มพลางยื่นขวดน้ำมันยาไปตรงหน้าพ่อ
“พ่อคะ นี่คือของที่แม่ให้หนูเมื่อวาน ฝากให้หนูเอามาให้พ่อใช้ เมื่อพ่อกลับมาดึกมาก หนูหลับไปแล้ว ก็เลยต้องรอตอนเช้าถึงมาให้พ่อค่ะ”
ได้ฟังดังนั้น ไซม่อนดีใจมาก
แต่ ไม่นาน ความดีใจนั้นก็จางหายไป
เขาหยิบขวดน้ำมันยาในมือลูกสาวมา พลางพูดว่า “วิกา ลูกก็ปลอบใจพ่อสินะ ตอนนี้แม่ของลูกกำลังโกรธพ่อ อยากจะหนีไปจากพ่อ ไปให้ไกล ไม่สนใจว่าพ่อจะเป็นจะตาย จะให้ลูกเอายามาให้พ่อได้ยังไง”
“คงเป็นความตั้งใจของลูกสินะ”
แม้จะไม่ใช่ความตั้งใจของญาณิน แต่ไซม่อนก็ดีใจมาก
อย่างน้อย ลูกสาวก็ไม่ได้สนับสนุนให้เขาหย่ากับญาณิน และยังพยายามช่วยพูดแทนเขา ให้เขากลับมาคืนดีกับญาณิน
นี่เป็นเรื่องดี
“น้ำมันยาขวดนี้แม่ให้หนูมาจริงๆนะคะ”
เทวิกาพูดความจริง “พ่อคะ หนูไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร คนในบ้านเรา ก็มีแต่พ่อที่มีแผลบนหลังมือเท่านั้น ไม่ต้องถึงขั้นไปหาหมอ ทาน้ำมันเองก็หาย จู่ๆแม่ก็เอาน้ำมันมาให้หนู ถ้าไม่ใช่จะยืมมือหนู เอาน้ำมันขวดนนี้มาให้พ่อ แล้วจะให้หนูเอาไปทาเองเหรอคะ”
ไซม่อนไม่ได้มีรอยยิ้มบนใบหน้าเลย
ไม่นาน เขาก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ พูดว่า “ลูกอุตส่าห์กตัญญูแบบนี้ ยังจำได้ว่าพ่อเป็นแผล งั้นพ่อก็จะรับน้ำมันยาขวดนี้ไว้”
เอ่ยพลาง ไซม่อนก็หมุนตัวกลับเข้าห้องไป
“วิกา ลูกช่วยพ่อทาน้ำมันบนหลังมือได้มั้ย”
ไซม่อนรู้สึกอบอุ่นใจมาก แต่ไม่แสดงออกมาให้เห็น
อย่างไรเสียที่นี่ก็คืออยู่ในบ้านตระกูลสาระทา ไม่ได้อยู่นอกบ้านเขาก็ต้องรักษาท่าทีเอาไว้หน่อย
เทวิกาส่งเสียงตอบรับ
เดินเข้ามาในห้องใหม่ของพ่อ เห็นว่าห้องรกเล็กน้อย เธอพูดว่า “พ่อคะ ทำไมพ่อไม่ให้คนเข้ามาเก็บทำความสะอาดห้องให้สะอาดเป็นระเบียบหน่อยคะ”
“ของของพ่อ พ่อจัดเก็บเองได้”
ในใจหวังว่าญาณินจะช่วยเขาจัดเก็บห้อง
ไซม่อนให้ลูกไปหยิบสำลีมา จากนั้นให้ลูกสาวทายาให้เขา
รอยเล็บจิกบนหลังมือเขา แม้จะผ่านไปคืนหนึ่งแล้วก็ไม่ได้จางหายไป แต่กลับบวมแดงเล็กน้อย ดูแล้วยังคงน่าตกใจ
“พ่อไม่ได้ล้างแผลเอง ก็ทายาเลยเหรอคะ”
“แผลเล็กน้อย พ่อทำตัวเอง ออกแรงมากไปหน่อย ทำให้แม่ลูกเจ็บ แม่ของลูกถึงโกรธจนข่วนหลังมือพ่อเป็นแผล แต่ว่า เล็บของแม่ลูกก็คมจริงๆ ขูดบนหลังมือพ่อ เหมือนกับมีดอย่างนั้นเลย”
เทวิกาทายาให้พ่อพลาง พูดกับเขาพลาง “พ่อคะ พ่อก็ทำตัวเองจริงๆ”
ไซม่อน：“……”
“ผู้หญิงสำส่อนที่พ่อไปยุ่งด้วย มาหาแม่ ให้แม่หนูหลีกทางให้ ตอนแรกแม่ก็โกรธอยู่แล้ว พ่อยังทำแรงขนาดนั้นอีก แม่ไม่ควักจนหน้าพ่อเป็นรอย ก็คงเพราะเห็นแก่หน้าหนูกับพี่”
ไซม่อน “……”
