รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 560 ประยสย์ยั่วโมโหฉันจริงๆ
ลูกชายของเขาไม่เก่งด้านบริหารบริษัท แต่เรื่องผิดกฎหมายกลับทำได้ดีเป็นพิเศษ เพราะว่าเป็นคนโหดเหี้ยมพอ
คุณชายของตระกูลเลิศธนโยธาปรากฏตัวให้เห็นน้อยมาก
นี่ไม่ใช่เพราะคุณพสธรปกป้องลูกชายตัวเอง แต่เป็นเพราะคุณชายของตระกูลเลิศธนโยธาทำแต่เรื่องผิดกฎหมาย การปรากฏตัวให้เห็นน้อย ถึงจะปลอดภัยที่สุด เพื่อจะได้มีคนสงสัยไปถึงตัวเขา
คนภายนอกรู้ว่าคุณพสธรมีลูกชายอีกหนึ่งคน แตเนื่องจากลูกชายของตระกูลเลิศธนโยธาปรากฏตัวให้เห็นน้อยมาก และไม่มีผลงานอะไรปรากฏให้เห็น จึงทำให้ผู้คนไม่สนใจเขาโดยอัตโนมัติ แต่ในทางกลับกัน พลอยที่เป็นลูกสาวของตระกูลเลิศธนโยธาก็ทำตัวโดดเด่นกว่าเยอะเลย แค่เรื่องที่เธอรักกับไซม่อน ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด และมีท่าทีที่จะยึดครองตำแหน่งของญาณิน ก็เพียงพอต่อการให้คนเมืองซูเพร่าจำเธอได้แล้ว
ไม่นานนัก คุณพสธรก็ขยับตัวไปด้านข้างเล็กน้อน เพื่อหลีกทางให้ประยสย์ รอให้ประยสย์ออกมาจากข้างใน
ใครจะไปรู้ประยสย์เองก็ขยับตัวไปด้านข้างเช่นเดียวกัน จากนั้นพูดเสียงต่ำออกมาว่า： “ประธานพสธร เชิญ”
คุณพสธรเงียบไปสักพัก ไม่ได้พูดอะไร ยกขาขึ้นแล้วเดินเข้าไปข้างใน
บอดี้การ์ดคนนั้นเดินตามเขาไม่ให้ห่างเลย
“คุณไปทำงานเถอะ”
ประยสย์ส่งสัญญาณให้เลขาไปทำงานของตัวเอง
ผู้ใหญ่คุยกัน กุ้งฝอยอย่างเขาอยู่ให้ห่างๆ ดีกว่า จะได้ไม่ต้องโดนลูกหลง
ประยสย์ปิดประตูออฟฟิศให้เรียบร้อย แล้วหันเดินกลับไปข้างใน
“ประยส ไปเอาน้ำมาให้ลุงพสธรหน่อย”
ในขณะที่ไซม่อนสั่งให้ลูกชายไปเอาน้ำให้คุณพสธรนั้น ตัวเขาเองก็เดินอ้อมออกมาจากโต๊ะทำงาน เพื่อมาหาคุณพสธร
ประยสย์ไม่พูดอะไร แต่ก็เดินเข้าไป ที่ห้องน้ำชา
บอดี้การ์ดที่มากับคุณพสธรเดินไปอย่างเงียบๆ เดินเข้าไปในห้องน้ำชาพร้อมประยสย์
สงสัยกลัวประยสย์จะวางยาให้เถ้าแก่ของเขา
มุมปากของประยสย์โค้งขึ้น ยิ้มออกมาอย่างประชดประชัน เขาสั่งให้บอดี้การ์ดของคุณพสธรรินน้ำให้คุณพสธรอย่างไม่แยแส เพราะมันทำให้เขาไม่ต้องทำอะไรเลย
เขาชงชาให้ตัวเองหนึ่งกา จากนั้นใช้จานรองใส่กาน้ำชานั้นลงไป พร้อมด้วยแก้วสองใบ เสร็จแล้วก็ยกจานรองขึ้นมา พร้อมหยิบเมล็ดแตงโมขนมกินเล่นใส่เข้าไปในจานรอง
ไม่ต้องถามว่าทำไมออฟฟิศของพ่อเขาถึงมีเมล็ดแตงโมขนมกินเล่นพวกนี้ เพราะเป็นความคุ้นเคยมายี่สิบกว่าปี เมื่อก่อนประยสย์ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเพราะอะไร
แต่ตอนนี้ เขาเข้าใจแล้ว
เพราะเตรียมให้แม่ของเขานั่นเอง
ตอนพ่อแม่ยังหนุ่มสาว พวกเขาเป็นสามีภรรยาที่รักกันมาก
บางครั้งแม่จะมาบริษัทพร้อมพ่อ แต่คงเป็นเพราะเวลารอพ่อทำงานน่าเบื่อเกินไป ดังนั้นพ่อจึงได้เตรียมพวกเมล็ดแตงโมกับขนมไว้ให้แม่ ของกินเล่นต่างๆ ระหว่างที่แม่อยู่เป็นเพื่อนนั้นได้กินๆ ดื่มๆ จะได้ไม่รู้สึกน่าเบื่อมาก
ถึงแม้แม่ของเขาจะบ้าไปแล้ว ความคุ้นชินนี้ก็ยังคงยืนหยัดมายี่สิบกว่าปี
ยิ่งใช้ความรู้สึกไปสัมผัส ยิ่งทำให้เข้าใจถึงความรักที่พ่อมีต่อแม่ ทำให้ประยสย์รู้สึกสงสารพ่อแม่
“ไซม่อน”
ในเมื่อคุณพสธรมาก็เพื่อมาหาเรื่องเอาโทษ จึงไม่มีการเกรงใจไซม่อนอีก หลังจากนั่งลงแล้ว ก็กล่าวโทษออกมาด้วยสีหน้าดำดิ่งว่า： “ตระกูลสาระทาของพวกคุณรังแกคนมากเกินไปหรือเปล่า？คุณเป็นหัวหน้าครอบครัวแบบไหนเหรอ ？ถึงแม้พลอยจะทำเรื่องผิดต่อคุณ แต่พวกคุณก็เคยรักกันมาหลายปี คุณจำเป็นต้องเลือดเย็นไร้เยื่อใยขนาดนั้นเลยเหรอ？”
“ฉวยโอกาสที่ผมไปทำงานต่างจังหวัดรังแกลูกสาวผม ไซม่อน วันนี้คุณต้องให้คำอธิบายผมให้ได้！”
ประยสย์เดินเข้ามา แล้วนั่งลงบนโซฟาเดี่ยว จากนั้นวางจานรองลงบนโต๊ะน้ำชา จัดแจงเมล็ดแตงโมและขนมกินเล่นให้เรียบร้อย เทน้ำชาให้ตัวเองหนึ่งแก้ว แล้วถามพ่อที่ห่างไม่ไกลมากนักออกมาว่า： “พ่อ พ่อจะดื่มชาไหม？”
ไซม่อนถลึงตาใส่เขา ไม่สนใจเขา
ประยสย์ยักไหล่ หยิบแก้วน้ำชาขึ้นมา แล้วเอ็นหลังไปพิงไว้กับโซฟา ดื่มชาขึ้นมาอย่างสบายใจ
หัวหน้าครอบครัวของทั้งสองตระกูล ต่างถลึงตาใส่ประยสย์
“ใบชานี้เป็นใบชาใหม่ของปีนี้ เวลาชงรสชาติดีกว่าใบชาเก่าเยอะเลย รสชาติดีใช้ได้เลย พ่อ คุณพสธร จะลองดูสักแก้วไหม？ยังมีเมล็ดแตงโมกับขนมกินเล่นอีกนะ”
หัวหน้าครอบครัวของทั้งสองตระกูลถลึงตาใส่เขาดุดันยิ่งขึ้นไปอีก
ประยสย์เห็นพวกเขาไม่สนใจตัวเอง จึงยักไหล่ออกมาอีกครั้ง หลังจากดื่มชาไปคำหนึ่ง พูดแทนพ่อออกมาว่า： “คุณพสธรวันนี้คุณมาหาเรื่องพ่อผมเหรอ？ผมนึกว่าพวกคุณสองคนพ่อตากับลูกเขยไม่ได้เจอกันนาน จะชวนพ่อผมไปดื่มเหล้าเสียอีก”
“ประยสย์！”
ไซม่อนสีหน้าดำดิ่งและด่าลูกชายออกมา “ว่างมากก็ไปทำงานซะ！”
“พ่อ ก่อนฆ่าตัวตายยังสามารถหายใจก่อนได้เลย ผมงานยุ่งมานานขนาดนี้ ให้ผมดื่มชาหน่อยจะเป็นอะไรไป？ผมเป็นลูกแท้ๆ ของพ่อเลยนะ！”
จากนั้นเขาพูดคุณพสธรขึ้นมาอีกว่า “คุณพสธร ผมไม่เข้าใจความหมายของคุณ ตระกูลสาระทาของเรารังแกคนมากเกินไปตรงไหน？ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะเป็นแค่ลูกชาย ตราบใดที่พ่อผมไม่มีลูกชายคนใหม่ ผมก็คือหัวหน้าครอบครัวคนต่อไปของตระกูลสาระทา เรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับตระกูลสาระทา ผมสามารถฟังได้ และจัดการได้”
“พูดกับผมหน่อยสิ ว่าคนของตระกูลสาระทารังแกคนยังไง？รังแกใครเหรอ？”
คุณพสธรพูดออกมาด้วยสีหน้าดำดิ่งว่า： “ประยสย์ นายไม่ต้องมาทำไขสือเลย วันนี้ลุงป้าของนายรังแกลูกสาวฉัน ตบตีพลอยจนหน้าตาบวมช้ำไปหมด นายกล้าพูดเหรอว่านายไม่รู้เรื่อง？”
“พ่อนายที่เป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูล ไม่ควบคุมคนในครอบครัวให้ดี ปล่อยให้คนในบ้านทำตามอำเภอใจ รังแกตบตีลูกสาวฉัน นี่ไม่ใช่เลือดเย็นไร้เยื่อใยแล้วคืออะไร？ไม่ว่ายังไงพลอยก็เคยรักกันกับพ่อนายมาหลายปี”
ประยสย์เข้าใจขึ้นมาทันที
“ที่แท้คือเรื่องนี้นี่เอง ใช่แล้ว ลุงผม ไม่สิ ลุงผมไม่ได้ลงมือ เขาปกป้องลูกสาวคุณด้วยซ้ำ คนที่ลงมือคือป้าสามและลูกๆ ของเขา ทำไมเหรอ？มือที่สามไปยั่วยุถึงที่ ยังไม่อนุญาติให้คู่สมรสเขาระบายอารมณ์ออกมาเลยหรือ？”
“กล่าวอีกนัยหนึ่ง คุณพสธร ทัศนคติทั้งสามด้านของคุณมีปัญหาหรือเปล่า ลูกสาวของคุณเป็นมือที่สาม ทำลายชีวิตครอบครัวของลุงสามกับป้าสะใภ้สามของผม แล้วยังไปยั่วยุอย่างเปิดเผยถึงบ้านอีก ซึ่งมันเป็นการกระทำที่ผิดอยู่แล้ว หลังจากถูกป้าสะใภ้สามของผมสั่งสอน คนที่รู้จักยางอาย ก็ควรอยู่เงียบๆ แล้วทำตัวดีๆ แต่คุณพสธรคุณกลับทำตัวแบบนี้ ทำงานกลับมาจากต่างจังหวัดก็มาเรียกร้องความยุติธรรมให้ลูกสาวถึงที่เลย”
“ถึงคุณจะเรียกร้องความยุติธรรมก็มาผิดที่แล้ว คุณควรไปหาลุงสาม หาป้าสะใภ้สามของผม ไม่ใช่มาให้พ่อผม คุณบอกว่าลูกสาวคุณอยู่กับพ่อผมมาหลายปี แต่เธอกลับไปนอนกับลุงสามของผม เธอได้คำนึงถึงความรู้สึกของพ่อผมไหม？เมื่อถูกตี ก็มาสั่งให้พ่อผมออกหน้าให้ เรียกร้องความยุติธรรมให้ เห็นพ่อผมเป็นตัวอะไรเหรอ？”
“พ่อผมควรถูกสมน้ำหน้า ควรถูกสวมเขา จนกลายเป็นทุ่งหญ้าแผนใหญ่แล้ว แล้วยังจะให้พ่อผมปล่อยวัวบนทุ่งหญ้าอีกเหรอ？”
“ประยสย์！”
ไซม่อนด่าออกมา “แกออกไป！”
ส่วนคุณพสธรนั้นหน้าดำดิ่ง จ้องมองประยสย์ด้วยความโกรธ หลายครั้งที่อยากอ้าปากพูดอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา สงสัยเป็นเพราะถูกประยสย์สวนกลับจนไม่มีอะไรจะพูด
“ได้ๆๆ พ่อ ผมไม่พูดแล้ว ผมดื่มชา ผมกินขนม พ่อกับพ่อตาของพ่อคุยกันต่อเถอะ”
ประยสย์แสดงท่าทีเหมือนคนดีกลับโดนฟ้าผ่าออกมา จึงรีบทำท่าโบกมือ จากนั้นดื่มชาร้อนในมืออย่างใจเย็น แล้วยื่นมือไปหยิบขนมมาหนึ่งชิ้น กินอย่างช้าๆ เขาไม่ชอบกินขนมหวาน เป็นเพียงแค่การแสดงเท่านั้น
ไซม่อนอยากเดินไปตบ ไอ้ลูกชายคนนี้จริงๆ ！
เห็นได้ชัดว่าต้องการยั่วโมโหเขาให้กระอักเลือดตาย วันสารทจีนจะได้มีศพไหว้
“พสธร เขายังเด็กอยู่ พูดจาไม่รู้จักคิด คุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว อย่าไปถือสาเขาเลยนะ”
ประยสย์ที่บอกว่าจะอยู่เงียบๆ ได้พูดแทรกขึ้นมาอีกครั้งว่า： “พ่อ ผมอายุยี่สิบห้าปีแล้ว ไม่ใช่เด็กแล้ว”
ไซม่อน： “……”
เขาใกล้จะถูกไอ้ลูกคนนี้ยั่วโมโหจนกระอักเลือดตายแล้ว！
