รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 654 ชีวิตประจำวันของแบตบอส
วันที่ดูเหมือนจะสงบสุข ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ผู้คนที่อยู่ท่ามกลางพายุ แม้ว่าภายนอกจะดูเงียบสงบ แต่ข้างในกลับรู้สึกกระวนกระวาย มีแต่คนภายนอกเท่านั้นที่ไม่ได้รับผลกระทบ
ยกตัวอย่างเช่นกนกอร เธอไม่ถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้องเรื่องของตระกูลสาระทา และไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทได้แอบกลับมาเมืองแอคเซสซ์อย่างเงียบๆ แล้ว
เธออยู่ที่ร้านเก็บเงินทั้งวัน ถึงแม้จะไม่ได้เก็บเงินจนเมื่อยมือ แต่ก็ดีใจมีความสุขมาก
หลังจากที่เพื่อนรักออกไปจากเมืองแอคเซสซ์แล้วไปที่เมืองซูเพร่า ถึงเคยเป็นกังวลกลัวว่ายอดขายในร้านกาแฟจะลดลง โชคดี ที่ควบคุมได้ ยอดขายไม่ได้ลดลง กลับดีขึ้นกว่าเก่า ร้านใหม่ข้างๆ เริ่มพร้อมใช้งานได้แล้ว
คนส่วนใหญ่ชอบมาสั่งกาแฟที่นี่ และสั่งของกินเล่นสองสามอย่าง จากนั้นไปเลือกหนังสือสองสามเล่มที่ตัวเองชื่นชอบที่ชั้นวางหนังสือ แล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะ ฟังเพลงไพเราะสบายๆ ดื่มกาแฟ ทานของว่างอย่างมีความสุข
ตอนค่ำ นฤเบศวร์มารับภรรยาที่รักกลับบ้านอย่างตรงเวลา
เขาถือดอกกุหลาบช่อใหญ่ลงมาจากรถเหมือนปรกติ เพื่อนบ้านใกล้เคียงแถวนั้น ต่างเห็นจนเคยชินแล้ว แม้แต่ลูกค้าประจำของร้านกาแฟ ก็ไม่รู้สึกเป็นเรื่องแปลกใหม่แล้ว
สิ่งเดียวที่รู้สึกทึ่งมากก็คือคุณนฤเบศวร์รักและตามใจกนกอรมาก จะส่งดอกไม้ให้เธอหนึ่งช่อทุกวัน ทำให้คนอื่นรู้สึกอิจฉามาก
“อร”
นฤเบศวร์ถือดอกไม้เข้ามาในร้าน เดินยิ้มเข้าไปมาหาภรรยาที่นั่งอยู่หน้าเคาร์เตอร์ ยื่นดอกไม้ออกไปก่อน และหลังจากที่กนกอรรับดอกไปไปแล้ว เขาได้ถามออกมาอย่างเป็นห่วงว่า： “เหนื่อยไหม？”
“นั่งเก็บเงินอย่างเดียว ไม่เหนื่อยหรอก”
กนกอรก้มหน้าดมกลิ่นหอมของดอกไม้ แล้วเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตัวเอง ยิ้มแล้วพูดออกมาว่า： “ไม่ต้องไปกินเลี้ยงเหรอ？”
“ผมปฏิเสธไปหมดแล้ว อีกสักระยะหนึ่ง ผมก็สามารถอยู่เป็นเพื่อนคุณได้ทุกวันแล้ว”
ใกล้ถึงงานแต่งของพวกเขาสองคนแล้ว มีเรื่องหลายอย่างที่ต้องให้เขาไปทำ ส่วนเรื่องในบริษัทก็มอบหมายให้นฤเบศวร์ดูแลไปก่อน
กนกอรยิ้ม
นี่คงเป็นเรื่องที่นฤเบศวร์คาดหวังมากที่สุด ก็คือเป็นเหมือนหมากฝรั่ง แนบติดตัวเธอไว้ทุกวัน
“ที่รัก พวกเรากลับกันได้หรือยัง？”
กนกอรมองไปรอบๆ สำรวจดูลูกค้าในร้าน แล้วตอบอืมออกมา จากนั้นเก็บของ อุ้มช่อดอกไม้ขึ้นมา แล้วถือกระเป๋าของเธอ เดินอ้อมออกมาจากเคาร์เตอร์ พูดกับพนักงานในร้านเสร็จ ก็ถูกนฤเบศวร์กอดไว้แล้วพาเธอเดินออกมาจากร้าน
“ที่รัก ผมซื้อกระเป๋าให้คุณตั้งเยอะตั้งแยะ ทำไมคุณไม่ใช้เลย？”
นฤเบศวร์สังเกตเห็นกระเป๋าที่ภรรยาเขาใช้ทุกวันยังคงเป็นกระเป๋าใบเก่าที่เธอเคยใช้ ซึ่งไม่มีค่าอะไรเลย
“หรือว่ากระเป๋านี้มีคุณค่าอะไรกับคุณเป็นพิเศษเหรอ？”
“ไม่มีคุณค่าพิเศษอะไรหรอก ฉันก็แค่ใช้มันชนเคยชินแล้วเท่านั้นเอง ฉันไม่มีอะไรจะใส่ มีแต่กุญแจรถกับโทรศัพท์ กระเป๋าใบนี้ก็พอแล้ว”
เธอท้องแล้ว ใช้เครื่องสำอางไม่ได้ ดังนั้นกระเป๋าของเธอจึงไม่มีเครื่องสำอาง
“แต่ว่าผมรู้สึกว่าที่คุณไม่ได้ใช้กระเป๋าที่ผมซื้อให้ เพราะไม่ได้เห็นผมอยู่ในสายตา คนอื่นจะคิดว่าผมเป็นคนขี้เหนียว ไม่ยอมซื้อกระเป๋าดีๆ ให้คุณ”
“ปากขึ้นอยู่บนตัวคนอื่น แล้วแต่เขาจะพูดยังไง”
นฤเบศวร์ช่วยภรรยาเปิดประตูอย่างเอาอกเอาใจ “พรุ่งนี้ใช้กระเป๋าที่ผมซื้อให้ ใส่เสื้อผ้าที่ผมซื้อให้ กิ๊บติดผม และเครื่องประดับ ต้องใช้หมด ส่วนแหวนแต่งงานห้ามถอดออกเด็ดขาด”
“รู้แล้ว ขี้บ่นจังเลย ฉันสงสัยว่าคุณเป็นวัยทองก่อนอายุ”
นฤเบศวร์ขึ้นรถ แล้วนั่งลงข้างๆ เธอ ฟังเสียงบ่นของเธอ เขาหยิกแก้มเธอเบาๆ ด้วยความเอ็นดู แล้วพูดออกมาอย่างรักใคร่ว่า： “ผมไม่ได้เป็นคนขี้บ่น แต่เป็นเพราะคุณต่างหาก ผมถึงกลายเป็นแบบนี้ คุณทำให้ผมกลายเป็นผู้ชายแก่ที่ขี้บ่น คุณต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุด”
กนกอรยิ้มออกมาอย่างเสียมิได้ “ได้ ฉันรับผิดชอบให้ถึงที่สุด รับผิดชอบคุณทั้งชีวิต”
“จะไปนั่งที่บ้านแม่ของคุณก่อนไหม？”
“ถ้าไปแล้ว คุณแม่ก็ต้องชวนพวกเรากินข้าว คุณยอมกินข้าวที่บ้านฉันไหมหล่ะ？”
“แม่ยากชวนผมกินข้าว ผมต้องให้เกียรติกินข้าวด้วยกันอยู่แล้ว”
กนกอรหันไปมองเขา “ถ้าคุณอยากไปก็ไปกัน”
ทันใดนั้น เธอโน้มตัวเข้ามาหา มือข้างหนึ่งวางไว้บนไหล่ของนฤเบศวร์ แล้วถามออกมาว่า： “นฤเบศวร์ คุณพูดความจริงคุณ
มีอะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า？”
เขาเป็นคนเอาใจใส่ แต่โดยปรกติแล้วเขาชอบอยู่ด้วยกันสองต่อสอง มีแต่เวลาที่เธอพูดว่าอยากกลับบ้าน เขาถึงจะกลับบ้านเป็นเพื่อนเธอ วันนี้จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมาก่อนว่าจะกลับบ้านเธอ แสดงให้เห็นได้ชัดว่ากำลังกินปูนร้อนท้อง
กนกอรตำหนิในใจ：ใครว่ากนกอรเป็นคนไม่ละเอียดอ่อน？
ว่าไปแล้ว เขาก็มีอะไรไม่เหมือนเดิมเล็กน้อย เธอก็ดูออก แสดงว่าเธอยิ่งอยู่ยิ่งรักเขาแล้ว
นี่ถือเป็นเรื่องดี
กิจกรรมในใจของนฤเบศวร์เยอะมาก ถึงแม้ใบหน้าจะไม่แสดงออกมา ยังคงรักษารอยยิ้มที่รักใคร่เอ็นดูไว้ตลอดเวลา “ผมไม่มีเรื่องอะไรปิดบังคุณ”
กนกอรหัวเราะเคอๆ ออกมา “ที่เขาว่าการว่าทำดีหวังผล จู่ๆ คุณก็มาถามฉันว่าอยากกลับบ้านแม่หรือเปล่า ซึ่งมันเป็นพฤติกรรมที่ไม่ปรกติ เมื่อไม่ปรกติแสดงว่าต้องมีเรื่องแน่นอน”
นฤเบศวร์： “……”
ที่แท้เป็นเพราะประโยคคำถามนี้ทำให้เรื่องเปิดโปงออกมา
“นั่นเป็นบ้านแม่ของคุณ ซึ่งก็เป็นบ้านแม่ยายของผมเหมือนกัน แม่ยายผมเอ็นดูผมเหมือนลูกแท้ๆ ผมอยากไปนั่งที่บ้านของแม่ยายก่อน ขอกินอาหารมื้อหนึ่งมีอะไรผิดปรกติเหรอ？”
กนกอรถลึงตาใส่เขา
“ผมไม่มีเรื่องปิดบังคุณจริงๆ”
“นอนห้องหนังสือหนึ่งสัปดาห์”
“ที่รัก สิ่งที่ผมพูดเป็นความจริงทั้งหมด ผมไม่มีอะไรจริงๆ ……”
“นอนห้องหนังสือหนึ่งเดือน”
นฤเบศวร์เริ่มกระวนกระวาย “ที่รัก”
กนกอรจะเอ่ยปากพูดอะไรอีก เขาร้อนรนจนกอดกนกอรเข้าไปในอ้อมกอด จากนั้นจูบเธอทันที เพื่อไม่ให้เธอพูดต่อ เพราะกลัวว่าเธอจะให้เขานอนห้องหนังสือหนึ่งเดือน เพราะถ้าเป็นแบบนั้นต้องทรมานมากแน่เลย
ตอนนี้แม้เธอกำลังท้องอยู่ แต่อย่างน้อยก็ยังได้นอนเตียงเดียวกัน สามารถกอดเธอคลายความอยากได้บ้าง ถ้าต้องไปนอนห้องหนังสือ โอกาสที่จะได้จับมือก็คงยากมาก
“หลังจากกลับไปบ้านแล้วพวกเราค่อยคุยกัน ความจริงก็ไม่มีเรื่องใหญ่อะไรหรอก ผมก็แค่กลัวถูกคุณด่าจึงไม่ได้พูด”
คำพูดที่นฤเบศวร์พูดยังคงเป็นความจริงอยู่
แต่ก็สามารถปิดปากของกนกอรได้
“คุณทำอะไรลับหลังฉันอีก？”
“ไม่มีเรื่องใหญ่อะไรจริงๆ ก็แค่ใช้เงิน ซื้ออะไรไปเท่านั้นเอง”
กนกอรนึกขึ้นได้ทันที ถามเขาออกมาว่า： “คุณซื้อของจำเป็นสำหรับเด็กกลับมาหมดแล้วใช่ไหม？”
เพราะเขาเป็นคนที่แม้แต่กระดาษตรวจครรภ์ก็ซื้อกลับมาตุนไว้
ไม่กลับรับประกันว่าเขาจะไม่ซื้อของอย่างอื่นมากักตุนไว้
แพมเพิส ของเล่น นมผง และอื่นๆ เขาก็เริ่มกักตุนแล้ว เพราะซื้อของเข้าบ้านเกือบทุกวัน เธอเคยว่าเขาไปหลายครั้ง แต่เขาก็แค่เชื่อฟังไปไม่กี่วันเอง
นฤเบศวร์พูดออกมาอย่างประชดประชันว่า： “ผมก็แค่เห็นกระโปรงพวกนั้นมันสวยมาก จึงอดไม่ได้ที่จะซื้อมาหลายตัว”
กนกอรกุมขมับ
ปากเขาพูดว่าซื้อหลายตัว แต่ไม่ใช่แค่หลายตัวแน่นอน ให้กวาดซื้อชุดเจ้าหญิงสำหรับเด็กทั้งหมดในเมืองนี้กลับมาแน่
คนขับรถกับบอดี้การ์ดที่นั่งอยู่ข้างคนขับแอบยิ้มออกมา
นับตั้งแต่ที่คุณหญิงใหญ่ท้อง เนื่องจากคุณปู่เร็นสั่งไว้ถ้าไม่ครบสามเดือนห้ามพูดออกไปเด็ดขาด คุณชายใหญ่เก็บขาวดีข่าวใหญ่นี้ไว้ไม่สามารถเผยแพร่ออกไปได้ จึงระบายอารมณ์ไปกับการซื้อของ
ขอแค่เป็นสิ่งของที่เด็กต้องใช้ ไม่ว่าอะไร คุณชายใหญ่ซื้อกลับบ้านหมด
แพมเพิสได้เคลียร์ห้องให้ว่างออกมาหลายห้องเพื่อจัดเก็บสิ่งของของเด็กทารกพวกนั้น
