รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 663 ให้อภัย
หลังจากขึ้นรถ บอดี้การ์ดที่นั่งอยู่ข้างคนขับได้พูดออกมาด้วยความเคารพว่า： “บอส วันนี้คุณชายต้องการใช้เครื่องบินส่วนตัว ได้ปฏิเสธการร้องขอของคุณชายไปแล้ว ตามที่บอสสั่งไว้”
ไซม่อนเอ็นหลังไปพิงไว้กับเบาะรถ หลังจากได้ยินที่บอดี้การ์ดพูด เขาได้พูดขึ้นมาว่า： “อย่าให้คุณชายกลับมาเด็ดขาด”
“แต่ถ้าคุณชายจะกลับมาจริงๆ เขาก็สามารถนั่งเครื่องบินโดยสารกลับมาได้”
ไซม่อนนิ่งเงียบไปสักพัก แล้วพูดออกมาอีกครั้งว่า： “ถ้าเขาจะกลับมาจริงๆ ฉันก็ไม่ขัดขวางเขาหรอก แต่เครื่องบินส่วนตัวห้ามให้เขาใช้”
คนเป็นพ่อบังลมบังฝนอยู่ข้างหน้า แต่เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ก็ต้องให้ลูกๆ ที่อยู่ข้างหลังประสบกับการถูกพายุฝนชะล้างบ้าง
ในเมื่อลูกชายไม่กลัวตาย อยากสู้รบพร้อมกันกับพ่อของเขา ถึงแม้เขาจะไม่อยากแต่ก็รู้สึกปลื้มใจ พ่อลูกสู้ศึกด้วยกัน เชื่อว่าพวกเขาสองคนพ่อลูกสามารถสู้รบกับสงครามที่ไม่มีอาวุธนี้ได้
บอดี้การ์ดรู้ว่าบอสหมายถึงอะไร ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ว่าต้องทำอย่างไร
ภายในรถเงียบขึ้นมาอีกครั้ง
ไซม่อนหยิบโทรศัพท์ออกมา รูปภาพหน้าจอของเขาคือรูปภาพญาณิน
มองดูรูปภาพของญาณิน เขาใช้นิ้วมือลูบมันเบาๆ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้กดรายชื่อเบอร์โทรเพื่อนเข้าไป เบอร์โทรแรกเป็นของญาณิน เขาอยากโทรหาเธอ แต่ไม่กล้าหาญพอ อยากส่งข้อความให้ เขียนเสร็จแล้ว ก็ลบออกอีก ตรึกตรองดูแล้วสักพัก ก็เขียนใหม่อีกครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ส่งออกมา
อยากติดต่อดีกว่า
ปล่อยให้เธอใช้ชีวิตที่เมืองแอคเซสซ์อย่างมีความสุขดีกว่า
มีลูกสาวอยู่เป็นเพื่อนเธอ เขาโล่งใจขึ้นมาก
ถ้าเธอเป็นห่วงเขาจริง พะวงเขาจริง เธอก็จะติดต่อมาหาเขาเอง การที่เธอไม่ติดต่อเขามาก่อน ก็หมายความว่าไม่ได้เป็นห่วงเขา ไม่ได้มีเขาอยู่ในใจ
ไซม่อนใส่โทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง แล้วหันหน้าไปมองวิวนอกหน้าต่าง
เมืองซูเพร่าเป็นเมืองใหญ่ที่เจริญรุ่งเรือง เต็มไปด้วยตึกสูงทุกหนแห่ง และท้องถนนรถราวิ่งขวักไขว่ไปมา แต่สภาพอากาศไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ท้องฟ้ามืดครึ้ม และมีฝนตกปรอยๆ พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้จะมีหิมะตก
ตอนนี้หิมะยังไม่โปรยปราย คาดว่าหิมะน่าจะโปรยปรายตกในช่วงบ่ายหรือเย็น
วิกาบอกว่า เธอไม่ค่อยได้เห็นหิมะจริงเท่าไหร่ เธอเติบโตที่เมืองแอคเซสซ์ฤดูหนาวของเมืองแอคเซสซ์เปรียบเสมือนฤดูร้อนของเมืองซูเพร่า
ช่วงที่หนาวที่สุด ยังมีอุณหภูมิอยู่หลายองศา ไม่เหมือนเมืองซูเพร่า ช่วงเวลาที่หนาวที่สุดอุณหภูมิอลดลงจนติดลบไปสิบกว่าองศา
ยศพัฒน์บอกว่าวิกาจะกลับมา มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน
สมกับที่เป็นลูกๆ ของไซม่อนจริงๆ ไม่ใช่คนกลัวตาย ต่างเป็นห่วงกังวลคุณพ่ออย่างเขา จะกลับมาแบ่งปันความยากลำบากกับคุณพ่ออย่างเขา
ในเวลาเดียวกันที่เมืองแอคเซสซ์บ้านตระกูลวาชัยยุง
ญาณินยืนอยู่บนดาดฟ้าของบ้านตระกูลวาชัยยุงคนเดียว ยืนที่สูง จะได้มองเห็นได้ไกล
เธอมองไปที่ภูเขา และทุ่งนาในระยะไกล แต่ความคิดของเธอกลับไม่ได้อยู่ที่ทิวทัศน์ แต่ลอยกลับไปที่เมืองซูเพร่าแล้ว
ตอนนี้ไซม่อนเป็นยังไงบ้าง？
เขาสบายดีไหม？
เขาได้จัดหาตัวแทนของเธอแทนที่เธอ ไม่รู้ว่าพอมีโอกาสก็ตามตื๊อตอแยตัวแทนของเธอหรือเปล่า？
เมื่อนึกถึงว่าเขาอาจตามตื๊อตอแยตัวแทนของเธอ ทำให้ญาณินรู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมาทันที และมีอาการหึงหวงขึ้นมาทันทีเหมือนกัน
ที่แท้ เธอยังแคร์เขาอยู่
เป็นเพราะเขาหน้าด้านเกินไป ตอแยเธอ……เธอจึงไม่สามารถทำตัวเย็นชากับเขาเหมือนตอนที่เธอเพิ่งได้สติใหม่ๆ
“เฮ้อ！”
เธอถอนหายใจออกมายาวๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดดูเบอร์โทรรายชื่อเพื่อนในโทรศัพท์ หาดูแล้วหนึ่งรอบ ก็หาเบอร์โทรของไซม่อนไม่เจอ เธอถึงนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เซฟเบอร์โทรศัพท์ของเขาไว้
เธอยังจำเบอร์โทร ที่เมื่อก่อนเขาชอบใช้ได้อยู่ แต่มันผ่านไปยี่สิบกว่าปีแล้ว ไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยนเบอร์โทรแล้วหรือยัง？
ญาณินลองทดลอง กดเบอร์โทรเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ที่ไซม่อนเคยใช้ลงไป
เธอคิดในใจ ถ้าโทรติดขึ้นมา เธอก็คุยกับเขาสามสี่คำ แต่ถ้าไม่มีคนรับ ก็แล้วไป
เธอก็จะไม่คิดถึงเขาอีก ไม่สนใจว่าเขาจะเป็นหรือตาย
คิดไม่ถึง ว่าโทรออกก็ติดเลย
ญาณินรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที
ไม่นานนัก ไซม่อนก็รับโทรศัพท์ขึ้นมา
“ญาณิน”
เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นมา ญาณินนิ่งเงียบไปสักพัก ไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากยังไง และไม่รู้ควรพูดอะไรกับไซม่อนดี
ไซม่อนใจเย็นมาก เธอไม่พูด เขาก็รออยู่เงียบๆ ไม่เร่งรัดเธอ
น่าจะผ่านไปได้สองนาทีมั้ง ญาณินถึงถามเขาออกมาเสียงเบาว่า： “คุณสามารถปกป้องตัวเองได้ไหม？”
“ญาณิน คุณเป็นห่วงผมใช่ไหม？”
“……ฉันกลัวว่าคุณยังไม่ได้ทำพินัยกรรม ถ้าหากเป็นอะไรขึ้นมา ลูกของฉันทั้งสองคนยังต้องไปแย่งสมบัติของคุณกับพ่อแม่คุณอีก”
ไซม่อนยิ้ม รู้ว่าภรรยาปากไม่ตรงกับใจ เขายิ้มและพูดเตือนภรรยาออกมาว่า： “ผมทำพินัยกรรมไว้ตั้งนานแล้ว ทรัพย์สมบัติส่วนตัวของผม แบ่งให้ลูกสองคนเท่าๆ กัน คฤหาสน์เล็กของตระกูลสาระทาเก็บไว้ให้คุณ ส่วนทรัพย์สมบัติที่ผมแบ่งได้จากตระกูลสาระทา ก็เก็บไว้ให้คุณเช่นเดียวกันหมด”
ทรัพย์สมบัติพวกนั้นไม่น้อย เพียงพอให้ญาณินใช้จ่ายอย่างสบายในบั้นปลายชีวิต
อีกอย่าง เขาทิ้งสมบัติไว้ให้ลูกทั้งสองคนมากขนาดนั้น ทั้งลูกชายและลูกสาวต่างเข้าข้างญาณินมากกว่าเขาอยู่แล้ว ก็ต้องกตัญญูต่อญาณินอยู่แล้ว ไม่มีทางปล่อยให้ญาณินลำบากหรอก
ญาณินตอบออกมาโดยสัญชาติญาณว่า： “ใครต้องการสมบัติของคุณ”
“ผมรู้ว่าภรรยาของผมไม่ต้องการ แต่ทรัพย์สมบัติของผม ก็ต้องเก็บไว้ให้ภรรยาและลูกๆ ของผมอยู่แล้ว ทางฝั่งพ่อแม่ของผมทรัพย์สมบัติเยอะมากอยู่แล้ว ไม่ต้องกังวลปัญหายามเกษียณ ผมเลยไม่ทิ้งสมบัติไว้ให้พวกเขา เพราะเดี๋ยวจะกำไรเจ้าสองกับเจ้าสาม”
เพราะเขาไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบของคุณแม่มาโดยตลอดอยู่แล้ว บางทีเขาเคยสงสัยว่าตัวเองไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของคุณแม่
เกิดจากแม่คนเดียวกัน แม่ชอบลูกคนที่สามมากกว่า และปฏิบัติต่อลูกคนที่สองดีกว่าเขาอีกเหมือนกัน
“คุณ ระวังตัวหน่อย”
“คุณเคยพูดไว้ว่าผมไม่ใช่คนดี เป็นคนเลว คนเลวจะมีชีวิตอยู่ถึงพันปี”
ไซม่อนยิ้มแล้วพูดออกมาว่า： “ได้รับโทรศัพท์ที่คุณโทรมา ผมดีใจมาก ถึงแม้ต้องตาย ก็นอนตายตาหลับ”
ญาณินไม่ชอบฟังเขาพูดเรื่องตาย จึงได้พูดประชดออกมาว่า： “ถ้าคุณตาย ฉันจะได้ไม่ต้องสู้คดีเรื่องหย่ากับคุณอีก
คืนความโสดกลับมาโดยอัตโนมัติ ฉันเสียเวลาอันมีค่าไปหลายสิบปีแล้ว ถือโอกาสที่ยังไม่แก่มากนัก ต้องใช้ชีวิตเพื่อ
ตัวเองหน่อย หาคู่ที่มีความชอบเหมือนกัน และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีความสุข”
ไซม่อน： “……ญาณิน นี่คุณกำลังใช้มีดแทงใจผมเหรอ”
“ถ้าไม่อยากให้ภรรยาของคุณแต่งงานใหม่ ไม่อยากให้ลูกๆ ของคุณเรียกคนอื่นว่าพ่อ คุณก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป”
ไซม่อนหัวเราะเคอๆ แล้วพูดออกมาว่า： “มีคำพูดของภรรยาคำนี้ ผมต้องมีชีวิตต่อไปแน่นอน ที่รัก ถ้าถึงตอนนั้นผมยังมีชีวิตอยู่ คุณกลับมา แล้วพวกเราใช้ชีวิตเหมือนสามีภรรยาทั่วไปดีไหม？”
ทันใดนั้นญาณินนึกถึงเรื่องบ้าคลั่งของพวกเขา ในออฟฟิศของร้านขายเครื่องประดับวันนั้น ใบหน้าของเธอแดงเลือดฝาดขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะด่าไซม่อนออกมาว่า： “เฒ่าหัวงู”
ไซม่อนรู้สึกงุนงงที่ถูกด่า เขาแค่ร้องขอให้ใช้ชีวิตเหมือนสามีภรรยาทั่วไปทำไมถึงกลายเป็นเฒ่าหัวงูไปได้？เขาก็แค่อยากกินอาหารที่เธอทำให้เขากิน ฟังคำพูดที่เธอห่วงใยเขา ถึงแม้จะด่าเขาว่าไอ้แก่ เขาก็ดีใจที่ได้ฟังมัน
แบบนี้เป็นเฒ่าหัวงูเหรอ？
ไม่นานนัก เขาก็เข้าใจถึงสาเหตุที่ญาณินด่าเขาเฒ่าหัวงู เขายิ้มแหะๆ ออกมา “ญาณิน ที่แท้คุณคิดถึงการใช้ชีวิตแบบนั้นเหรอวางใจได้ ผมต้องทำให้คุณพึงพอใจแน่”
