รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 682 ชัยชนะจะเป็นของใคร?
ถนนสายนั้นที่นำไปสู่คฤหัสน์สาระทาตระกูลสาระทาเป็นคนซ่อมแซมมันเอง ปกติรถที่ผ่านไปผ่านมาก็น้อยมาก นอกจากจะไปคฤหัสน์สาระทา ไม่งั้นคงไม่มาทางนี้กันหรอก
ช่วงกลางวันยังมีคนในตระกูลของโอเอ กรุ๊ปขับรถไปๆมาๆ
พอตกค่ำ โดยเฉพาะช่วงดึกดื่น ถนนสายนี้จะเปลี่ยนไปเงียบสงบเป็นพิเศษ
ในโซนที่ค่อนข้างใกล้กับคฤหัสน์สาระทา สองฝั่งถนนยังมีบ้านคนอยู่บ้าง นั่นเป็นบ้านที่เครือญาติของโอเอ กรุ๊ปสร้างขึ้น ไม่ใช่ว่าทุกคนในตระกูลของโอเอ กรุ๊ปจะได้อยู่ดีกินดีได้อยู่ในคฤหัสน์เหมือนกับญาติสายตรงหรอกนะ มีญาติๆอีกมากที่ต้องใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาๆ
เพียงแต่ถ้าคิดปรึกษาหารือทำเรื่องอะไรกับพวกญาติสายตรง รับเงินเดือนตายตัวนิดๆหน่อยๆ เพื่อมาทำงานอย่างสะดวกสบาย ถึงได้ย้ายมาอาศัยอยู่ที่นี่กัน บ้านที่พวกเขาสร้างขึ้น ที่ดินที่ใช้ปลูกบ้านก็ต้องใช้เงินซื้อมาจากพวกญาติสายตรงนี่แหละ
เห็นแก่ที่ตระกูลเดียวกัน พวกญาติสายตรงถึงได้ขายที่ดินถูกลงหน่อยเพื่อให้พวกเขาสร้างบ้าน
ด้านโซนถนนที่ไกลจากคฤหัสน์ ส่วนใหญ่ถ้าไม่ใช่ป่าก็เป็นหุบเขา การซุ่มโจมตีตามถนนอย่างนี้ ถึงได้ง่ายดาย
ต่อให้เป็นช่วงหลังจากที่คฤหัสน์สาระทาสร้างเสร็จ แต่เนื่องจากวงศ์ตระกูลของโอเอ กรุ๊ปยึดครองเมืองซูเพร่ามายาวนาน จึงกลายเป็นวงศ์ตระกูลที่ใหญ่โตของเมืองซูเพร่าตั้งนานแล้ว ทั้งยังมีผู้นำที่ราวกับเจ้าพ่อด้วย ดังนั้น เมื่อก่อนเส้นทางที่มุ่งไปสู่คฤหัสน์สาระทาจึงเงียบสงบและปลอดภัย
แม้กระทั่งตอนแรกที่ตระกูลเลิศธนโยธาส่งมือสังหารจำนวนไม่น้อยมาลอบฆ่าไซม่อนกับลูกชายของเขา ก็ไม่ใช้ถนนสายนี้ มิเช่นนั้นจะโดนสงสัยได้ง่าย
ยศกรออกจากบ้านมาตามลำพัง ขับรถบนทางหลวงนี้มาไม่รู้กี่รอบแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงกระวนกระวายอยู่ตลอด เขาเหยียบคันเร่ง ขับรถให้เร็วขึ้น ราวกับว่าข้างหลังมีคลื่นลูกยักษ์หรือสัตว์ร้ายกำลังไล่ตามเขาอยู่อย่างนั้น
ขับมาถึงครึ่งทาง เขาเห็นข้างหน้าไกลๆมีรถจอดอยู่หลายคัน จึงกังวลใจขึ้นมาทันที ลดความเร็วลง ถึงขั้นคิดจะเลี้ยวรถกลับด้วยซ้ำ
แต่คาดไม่ถึงว่า ด้านหลังก็มีรถอีกหลายคันที่ค่อยๆเข้ามาใกล้
รถที่มาจากด้านหลัง ยศกรกลับสบายใจขึ้นหน่อย นั่นเป็นรถของคนในตระกูลโอเอ กรุ๊ปแน่ๆ
เพียงแต่ รถพวกนั้นขับเรียงหน้ากระดานตามหลังมา ปิดกั้นเส้นทางถอยรถของเขาเอาไว้
ยศกรจึงถูกบีบให้จอดรถ
มือข้างหนึ่งของเขากำพวงมาลัยแน่น อีกข้างหนึ่งหยิบมือถือออกมา เตรียมจะโทรขอความช่วยเหลือ แต่กลับเห็นรถด้านหน้าที่ขวางทางเขาอยู่ โดนผลักประตูออกมา และคนที่ลงมาจากรถ เขาคุ้นเคยจนไม่รู้จะคุ้นเคยยังไงแล้ว
ประยสย์!
หลานคนโตของเขา
ยศกรจึงไม่ได้โทรออกไป แต่ส่งข้อความไปหาภรรยาของเขาแทน บอกเธอว่าเขาเจอประยสย์ กลางทาง
จากนั้น เขาจึงสอดมือถือกลับเข้าไปในกระเป๋า แล้วลงจากรถ เดินไปทางประยสย์
“ประยสย์ แกมาอยู่ที่นี่ได้ไง? แกกับวิกาไม่ได้อยู่ดูแลพ่อของพวกแกที่โรงพยาบาลหรอกเหรอ? พ่อแกฟื้นหรือยัง?”
ประยสย์พูดอย่างเยือกเย็น: “ถ้าอารองอยากรู้ว่าพ่อผมฟื้นหรือยัง ไปกับผมก็รู้แล้ว”
พูดๆอยู่ เขาก็ขยิบตา คนของเขาจึงรวมตัวกันบุกเข้ามา
ยศกรถอยหลังไปโดยสัญชาตญาณ แผดเสียงตะโกนออกมา หลังจากส่งเสียงหยุดบอดี้การ์ดหลายคนนั้นแล้ว จึงถามประยสย์ด้วยน้ำเสียงดุดัน: “ประยสย์ แกคิดจะทำอะไรฉัน? ฉันเป็นลุงแกนะ ลุงแท้ๆ!”
ประยสย์ไม่พูดไม่จา แค่โบกมือ บอดี้การ์ดพวกนั้นก็เดินเข้ามาอีกครั้ง
รู้สึกได้ว่าประยสย์จะลงมือกับเขา ยศกรก็ไม่ยินยอมที่จะตกอยู่ในกำมือของหลานชายคนโตอย่างนี้ เขาจึงต่อต้านไปโดยสัญชาตญาณ
เพียงแต่ เขาตัวคนเดียว เดิมทีก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบอดี้การ์ดประยสย์อยู่แล้ว
ไม่นานก็โดนคนของประยสย์คุมตัวเอาไว้
“เอามือถือของเขามา งัดหลักฐานออกมาให้หมด”
ประยสย์ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา
จึงมีบอดี้การ์ดคนหนึ่งค้นตัวของยศกรทันที หามือถือรวมถึงกระเป๋าสตางค์ของเขาออกมา
“ประยสย์ แกหมายความว่าไง? เมื่อกี้ฉันเพิ่งส่งข้อความไปหาอาสะใภ้รองของแก ถ้า ฉันไม่กลับไป อาสะใภ้รองของแกต้องรู้อยู่แล้วว่าฉันโดนแกทำร้าย”
ยศกรไม่พอใจสุดๆ
เขาไม่ได้พาคนออกมาด้วย แต่ผลที่ได้ดันต้องมาเจอกับการขัดขวางของหลานชายคนโต นี่ที่เขาติดต่อกับพสธรรวมไปถึงข้อตกลงระหว่างกัน โดนประยสย์รู้เข้าแล้วเหรอ?
ประยสย์เข้ามาใกล้ มองอารองของเขาอย่างเยือกเย็น
ยศกรโดนเขามองอย่างนี้ก็รู้สึกหวั่นใจ ในทันที เขารู้สึกว่าเจ็บท้ายทอย แล้วหมดสติไป
หลังจากประยสย์สับท้ายทอยอารองจนสลบไป จึงพูดด้วยเสียงทุ้มเย็น： “ส่งเขาไปอยู่เป็นเพื่อนอาสาม”
“ครับ”
พวกบอดี้การ์ดคิดจะพยุงยศกรขึ้นรถ
ทว่ากลับได้ยินเสียงใครไม่รู้ร้องออกมา: “คุณชาย ระวัง”
ประยสย์จึงรีบหมอบลงไปอยู่บนพื้น
ปืนเก็บเสียงจึงยิงไปโดนกระจกหน้ารถของยศกร เสียงเพล้งดังขึ้น กระจกหน้ารถแตกละเอียด
พสธรที่พาพลกล้าตายของเขามาดักซุ่มอยู่กลางทางตั้งแต่แรกโผล่ออกมา
ประยสย์คิดไม่ถึงว่าพสธรจะพาคนมาดักซุ่มโจมตีอยู่ที่นี่ เมื่อกี้ตอนที่เขาจัดการอารอง พสธรกลับไม่ช่วยเหลืออะไรสักนิด เลวจริงๆ
พวกพสธรมีปืน ประยสย์จึงไม่กล้าปะทะกับพวกเขาซึ่งๆหน้า ทำได้เพียงกลิ้งอยู่บนพื้นหลายตลบ กลิ้งมาจนถึงด้านหลังรถ จึงรีบลุกขึ้นมา เข้าไปในรถของตนเอง
พวกบอดี้การ์ดก็ใช้วิธีเดียวกันขึ้นรถไปแล้ว
รถของประยสย์มีฟังก์ชันกันกระสุน แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ เขาก็ไม่กล้าอยู่ที่นี่นาน เห็นได้ชัดว่า พสธรมาเพื่อแก้แค้น ต่อให้ฝีมือคนของเขาจะไม่เลว แต่ในเมื่อไม่มีปืน จึงทำได้เพียงหนีเท่านั้น
แม้จะกำลังหนีเอาชีวิตรอด กลุ่มของประยสย์ก็ไม่ได้ละทิ้งยศกร หลังจากลากยศกรขึ้นรถแล้ว จึงหนีออกไปจากที่เกิดเหตุด้วยกัน
แม้พสธรจะพาคนมาดักซุ่มล่วงหน้า แต่เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย รถของพวกเขาจึงไม่ได้จอดเอาไว้ใกล้ๆ หลังจากประยสย์รอให้คนขึ้นรถแล้ว ก็ขับหนีออกไปจากที่เกิดเหตุ พวกเขาเอาปืนไล่ตามไปได้ระยะหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ตามไม่ทัน
ยืนอยู่กลางถนน พสธรพูดออกมาด้วยความชิงชัง: “ประยสย์ คืนนี้ต้องเป็นวันตายของแก”
เขาใช้ประโยชน์จากยศกร วางแผนลอบทำร้ายซ่อนตัวอยู่ข้างหลังประยสย์ แน่นอนว่าคนของเขาไม่เพียงดักซุ่มอยู่ตรงนี้ ข้างหน้า ยังมีคนของเขาดักซุ่มอยู่อีก
ถ้าคืนนี้ประยสย์คิดจะเอาตัวรอดจากความตาย เว้นแต่จะเป็นทหารที่เก่งกาจ ไม่งั้นก็คงทำได้เพียงจบชีวิตอยู่ที่นี่
“ไซม่อน แกทำให้ฉันต้องสูญเสียลูกชาย ฉันก็จะทำให้แกได้ลิ้มรสความรู้สึกอย่างนี้เช่นกัน”
ในเวลาเดียวกัน ยศพัฒน์กับเทวิกาที่อยู่ในโรงพยาบาลก็เจอกับพลกล้าตายของตระกูลเลิศธนโยธาที่ปลอมตัวเข้ามาในโรงพยาบาล คิดจะลอบฆ่าพวกเขา
ยังดีที่ยศพัฒน์วางแผนเอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ หลังจากที่พยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอด พลกล้าตายของตระกูลเลิศธนโยธาจึงฆ่าตัวตายกันหมด
พลกล้าตายที่ตระกูลเลิศธนโยธาปลูกฝังเลี้ยงดูมาต่างก็เป็นเช่นนี้ มีคนตายและบาดเจ็บอยู่หลายราย คนที่บาดเจ็บโดนส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว
โชคดีที่เป็นยามวิกาล คนไข้รวมไปถึงญาติคนไข้ในโรงพยาบาลต่างตกอยู่ในห้วงนิทรากันทั้งนั้น ตอนที่มีการต่อสู้อย่างดุเดือดจึงไม่ได้สะดุ้งตื่นขึ้นมา ไม่ได้โดนลูกหลงไปด้วย ส่วนใหญ่หลังจากที่ตำรวจมาถึง พวกเขาถึงรู้ว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น
คืนนี้พสธรใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่เขาหลบหนีมาในตอนแรก แยกพลกล้าตายออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งมาลอบฆ่าไซม่อนกับลูกสาวที่โรงพยาบาล เพื่อขัดขวางไม่ให้ยศพัฒน์พาคนไปช่วยเหลือประยสย์
ใช้กำลังพลส่วนใหญ่ไปดักซุ่มฆ่าประยสย์
สรุปว่าใครจะเป็นผู้ชนะ คืนนี้จะได้รู้กัน
“พี่ฉันต้องเสี่ยงอันตรายมากแน่ๆ”
หลังจากทางฝั่งโรงพยาบาลปลอดภัย เทวิกาจึงนึกถึงเรื่องที่พี่ชายไปจัดการ เธอพูดกับสามีด้วยสีหน้าเศร้าหมอง: “พัฒน์ คุณอยู่เฝ้าพ่อฉันที่นี่นะ ฉันจะพาคนไปช่วยพี่ฉัน”
พูดๆแล้ว เธอก็จะเดินไป
