รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 723 เรื่องบางอย่าง ต้องพูดให้ชัดเจน
ธนภรณ์รู้ว่าพ่อแม่ตัวเองทำอะไรผิด
เธอพยักหน้า แล้วตอบอืมออกมา
ลินน์กลับถามออกมาว่า： “คุณปู่ พ่อแม่และพี่ชายของหนูทำเรื่องอะไรผิดกันแน่？คุณปู่กับคุณย่าถึงช่วยเหลือพ่อแม่หนูไม่ได้？”
คุณปู่ถอนหายใจออกมา ลูบศีรษะของลินน์ด้วยความสงสาร แล้วพูดออกมาว่า： “ลินน์ อย่าถามอีกเลย หนูแค่รู้ไว้ว่าเรื่องของพ่อแม่หนูไปโทษคุณลุงใหญ่ไม่ได้ก็พอ ต่อไปนี้ พวกหนูต้องเป็นคนดี อย่าไปอยากได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง”
ลูกชายคนเล็กทั้งสองคนอยากได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง จึงเดินไปในทางที่ผิด
ความจริงแล้ว สองสามีต่างมีความรู้สึกขัดแย้งกัน รู้ทั้งรู้ว่าเรื่องนี้โทษลูกชายคนโตไม่ได้ แต่เนื่องจากสงสารลูกชายคนเล็กทั้งสองคน จึงอดไม่ได้ที่จะโทษลูกชายคนโต
ลินน์ยังอยากถามอะไรต่ออีก จู่ๆ แดนก็วิ่งมาอย่างร้อนรน แม้แต่ประตูก็ไม่ได้เคาะ ก็เข้ามาทันที เขาดึงมือน้องสาวขึ้นมาแล้วพูดกับคุณปู่คุณย่าออกมาว่า： “คุณปู่ คุณย่า ลินน์สองวันมานี้เอาแต่ร้องไห้หาพ่อแม่ ผมปลอบใจเธอยังไงก็ไม่เป็นผล”
“ผมพาเธอไปผ่อนคลายอารมณ์หน่อยดีกว่า”
บ้านสามเหลือแค่สองพี่น้องแล้ว
ณิชกานต์เคยสั่งเสียไว้กับลูกชายทั้งสองก่อนหน้านี้ ว่าถ้าเธอติดคุก ให้ลูกชายทั้งสองดูแลน้องสาวให้ดี
เจนสันเองก็ติดคุกเข้าไปแล้ว แดนจึงรับหน้าที่ดูแลเลี้ยงดูน้องสาวต่อ
“ข้างนอกหนาว ใส่เสื้อกันหนาวหลายตัวหน่อย พาอิสรเสรีนน์ออกไปเล่นไอซ์สเก็ตเถอะ”
แดนตอบอืมออกมา จากนั้นสอบถามสุขภาพของคนแก่ทั้งสองเสร็จ ถึงดึงตัวน้องสาวออกไป
ธนภรณ์ไม่สนิทชิดเชื้อกับคุณปู่คุณย่ามาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว จึงไม่มีเรื่องคุย เมื่อลูกพี่ลูกน้องออกไปแล้ว เธอจึงออกตามไปด้วยอีกคน
เมื่อทั้งสองคนออกไปถึงหน้าประตูห้องรับรับแขกก็ได้เจอกับไซม่อนและภรรยากลับมาพอดี
ทำให้ทั้งสามคน หยุดลงโดยอัตโนมัติ
สายตาของลินน์ที่มองคุณลุงใหญ่กับป้าสะใภ้ใหญ่ยังคนเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดที่เด็กอายุขนาดนี้ไม่ควรมี
ถึงแม้คุณปู่จะได้พูดแล้วว่าพ่อแม่เธอทำความผิด คุณลุงใหญ่ถึงได้ให้คุณลุงตำรวจมาจับตัวพ่อแม่เธอไป แต่เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมคุณลุงใหญ่ถึงไม่สามารถให้อภัยพ่อแม่เธอได้ ถึงต้องให้คุณลุงตำรวจจับตัวพ่อแม่เธอไป
ตอนนี้ เธออยากเจอหน้าพ่อแม่ก็ไม่สามารถเจอได้
อยากไปบ้านคุณยาย คุณยายกับบรรดาน้าชายต่างๆ ก็ไม่ยอมให้เธอเข้าบ้าน
ลินน์รู้สึกว่า ฟ้าของเธอ ได้เปลี่ยนไปแล้ว
ตระกูลพัชรวิทิตไม่อยากเจอหน้าหลานสาว เพราะไม่รู้ว่าขั้นตอนต่อไปของไซม่อนคืออะไร กลัวว่าจะได้รับผลกระทบไปด้วย จึงปฏิเสธห้ามไม่ให้หลานสาวและหลานชายเข้าบ้านอย่างใจดำออกมา
หลังจากที่ชลกับพลอยมีความสัมพันธ์กัน ตระกูลพัชรวิทิตก็รู้ได้ทันทีว่าพวกเขาจะไม่ได้ผลประโยชน์อะไรจากตระกูลสาระทาอีก และตอนนี้ชลกับณิชกานต์ก็เข้าไปในคุกแล้ว พวกเขาอย่าไปคาดหวังว่าจะได้ทำธุรกิจร่วมกับตระกูลสาระทาอีก แต่ต้องกลัวตระกูลสาระทาจะมาแก้แค้นอะไรพวกเขาต่างหาก
ณิชกานต์ที่เป็นลูกสาวของตระกูลพัชรวิทิตเคยทำร้ายคนในครอบครัวทั้งสามคนของหัวหน้าครอบครัวตระกูลสาระทาไว้เยอะมาก
ไซม่อนคือใคร เกลือที่เขาเคยกินเยอะกว่าข้าวที่ลินน์เคยกินเสียอีก
ความเกลียดชังในสายตาของหลานสาว เขาแค่มองก็ดูออกแล้ว
สีหน้าของเขาเคร่งขรึม มองลินน์ด้วยสายตาเย็นชา แดนตั้งสติได้ขึ้นมาทันที รีบดึงตัวน้องสาว จากนั้นส่งยิ้มออกมา แล้วพูดขึ้นว่า： “คุณลุงใหญ่ ป้าสะใภ้ใหญ่”
ลินน์เมื่อถูกพี่รองกระตุก จึงยอมเรียกคุณลุงใหญ่ออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก แต่เธอกลับไม่ได้เรียกญาณิน
และญาณินก็ไม่ได้สนใจเธอเช่นเดียวกัน
ธนภรณ์มองคุณลุงใหญ่กับป้าสะใภ้ใหญ่ด้วยสายตาที่ซับซ้อน จากนั้นทำเหมือนแดน พูดทักทายสวัสดีคุณลุงใหญ่ออกมา
“พวกเธอมาเยี่ยมคุณปู่คุณย่าสินะ”
ไซม่อนถามออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เพราะเขาไม่ถือสาอะไรกับหลานๆ อยู่แล้ว
แดนตอบอืมออกมา “คุณปู่กับคุณย่าอายุมากแล้ว พวกเราเป็นห่วงสุขภาพของพวกเขาทั้งสองคน จึงแวะมาเยี่ยมดู และพูดคุยเป็นเพื่อนกับทั้งสองคน”
“ปรกติคุณปู่คุณย่าเอ็นดูพวกเธอเป็นพิเศษมาโดยตลอดอยู่แล้ว พวกเธอควรมาเยี่ยมคนแก่ทั้งสอง และพูดคุยเป็นเพื่อนกับพวกเขาบ่อยๆ”
แดนยิ้มออกมา “ครับ”
“ยืนอยู่ที่นี่หนาวมาก กลับไปกันเถอะ”
ไซม่อนพูดเสียงเรียบเฉยออกมา จากนั้นจูงมือญาณิน พาเธอเดินผ่านหลานทั้งสามคนไป
ในมือของญาณินยังคงถือดอกเหมยที่เขาเด็ดให้เธอไว้ในมืออยู่
ลินน์หันหน้าอ้าปากจะเรียกคุณลุงใหญ่ แต่ถูกแดนที่ตาไวมือไวปิดไปเธอไว้ได้ก่อน
ธนภรศีรษะเองก็กลัวน้องสาวลูกพี่ลูกน้องคนนี้ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง จนไปยั่วโมโหคุณลุงใหญ่ จึงช่วยแดนพากันลากตัวลินน์ออกไปข้างนอกด้วยกัน
เมื่อเดินไปไกลแล้ว แดนเอามาที่ปิดปากน้องสาวอยู่ออก แล้วด่าออกมาอย่างลนลานว่า： “ลินน์ คำพูดของคุณปู่ เธอไม่ได้ฟังเข้าไปเหรอ？คำพูดของพี่รอง เธอก็ฟังไม่เข้าหูเหมือนกันเหรอ？เธออยากเรียกคุณลุงใหญ่ไว้เพื่อถามอะไรเหรอ？”
ลินน์ร้องไห้แล้วพูดออกมาว่า： “หนูก็แค่อยากถามว่าทำไมคุณลุงถึงให้อภัยพ่อแม่ไม่ได้ ทำไมถึงให้คุณลุงตำรวจจับตัวพ่อแม่ไป และพี่ชายอีก พี่รอง หนูคิดถึงแม่”
แดนกอดน้องสาวเข้าไปในอกอย่างสงสาร แล้วพูดออกมาอย่างรู้สึกอึดอัดใจว่า： “ลินน์ เธอยังเล็ก ยังไม่รู้ความจริง เรื่องที่พ่อกับแม่และพี่ชายทำลงไป ไม่ใช่ว่าจะให้อภัยก็อภัยได้”
สามารถพูดได้เลยว่าเป็นสงคราม เป็นสงครามแห่งความเป็นความตาย
ถ้าคุณลุงใหญ่แพ้ ก็คือตายอย่างเดียว
คุณลุงใหญ่ชนะ อย่างน้อย ก็ไม่ได้ฆ่าพ่อแม่ตัวเอง แค่ส่งพ่อแม่ให้ตำรวจ ปล่อยให้กฎหมายลงโทษพ่อแม่เอง
ความจริงแล้ว คุณลุงใหญ่ถือว่าดีต่อพวกเขามากแล้ว
ธนภรศีรษะมองสองพี่น้องอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นก็ได้พูดขึ้นว่า： “ลินน์ เธอรู้ไหมว่าทำไมคุณลุงใหญ่ถึงไม่สามารถให้อภัยพ่อแม่ของพวกเรา ？เพราะว่าพ่อแม่ของพวกเราเคยร่วมมือกับนักฆ่าของตระกูลเลิศธนโยธา เคยลอบฆ่าคุณลุงใหญ่กับพี่ประยสย์ ถ้าหากมีคนๆหนึ่งคิดทุกวิถีทาง เพื่อเอาชีวิตเธอ และลงมือไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เธอยังสามารถให้อภัยบุคคลคนนั้นได้อีกไหม？”
ลินน์มองธนภรณ์ด้วยสายตาตกใจ
แดนเองก็มองธนภรณ์ด้วยสายตาตกใจเช่นเดียวกัน
“พี่แดน ถ้าไม่ให้เธอรู้เรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่พ่อแม่ของเราทำกับครอบครัวของคุณลุงใหญ่ เธอก็จะรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นความผิดของคุณลุงใหญ่ แล้วไปโกรธเกลียดคุณลุงใหญ่กับพี่ประยสย์ ซึ่งถ้าเป็นแบบนี้กลับเป็นการทำร้ายเธอ วันนี้ พวกเราสองบ้าน ต่างเป็นเหมือนเนื้อที่ติดอยู่บนเขียงของคุณลุงใหญ่ คุณลุงใหญ่จะสับยังไงก็สับยังงั้น พวกเราไม่มีแรงต่อต้านได้”
แดนอ้าปากออก แต่ก็พูดอะไรไม่ออก
“วันนี้อากาศหนาว พาเธอกลับไปเถอะ อย่าไปคิดว่าคุณปู่คุณย่าจะช่วยเหลืออะไรพวกเราได้ พวกเขา อายุก็มากแล้ว จะมีชีวิตได้อีกกี่ปี？ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อ พวกเราก็ต้องดูสีหน้าของคุณลุงใหญ่กับพี่ประยสย์ในการดำรงชีวิตอยู่ต่อไป”
เมื่อธนภรณ์พูดจบ ก็ทิ้งสองพี่น้องไว้ตรงนั้น หันหน้า แล้วเดินกลับไปบ้านของเธอ
ลินน์จากตกใจแล้วมีสติกลับมาอีกครั้ง เธอร้องไห้ถามพี่รองออกมาว่า： “พี่รอง ที่พี่ภรณ์พูดเป็นความจริงใช่ไหม？”
แดนพยักหน้าออกมาอย่างยากลำบาก
“ดังนั้น เวลาที่เธอเจอหน้าคุณลุงใหญ่อย่าไปใช้สายตาเกลียดชังมองเขา ภรณ์พูดถูก ตอนนี้พวกเราคือเนื้อบนเขียงของคุณลุงใหญ่ คุณลุงใหญ่จะสับยังไงก็สับได้ตามใจชอบ”
“แต่ว่า……คุณลุงใหญ่กับพี่ประยสย์ก็ยังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เหรอ？พวกเขายังมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย”
แดนเงียบไปสักพัก แล้วพูดออกมาเสียงเบาว่า： “ไม่ใช่เพราะพวกเขายังมีชีวิตอยู่ และมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย ก็สามารถลบล้างเรื่องไม่ได้ที่พ่อแม่พวกเราทำลงไปได้”
“อย่าร้องไห้อีกเลย ต่อไปนี้พี่รองเลี้ยงดูเธอเอง พวกเราสองคนพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน”
แดนจูงมือน้องสาว แล้วเดินเข้าไปในบ้านของพวกเขา
