Chapter 341
“เกิดอะไรขึ้น?”
ทั้งสามคนรู้สึกได้ว่ามอนเตอร์ที่อยู่ด้านหน้าหายไปแล้ว.
“แล้วมอนเตอร์หล่ะ?”
พวกเขามองไปรอบๆทันทีและท้ายที่สุดก็เห็นมอนเตอร์อีกครั้ง แต่เมื่อเขาเห็นพวกเขาทั้งสามก็ตะลึง.
เพราะมอนเตอร์นอนกองอยู่กับพื้น!
มีคนสองคนยืนอยู่ด้านหน้ามอนเตอร์โดยหันหลังให้กับทั้งสาม.
“เกิดอะไรขึ้น?”
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
พวกเขาไม่มีทางเข้าใจเหตุการณ์ปัจจุบัน เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน มอนเตอร์หายไปในพริบตาและมีคนเพิ่มขึ้นมาอีกสองคน.
ทั้งสามมองดูด้านหลังของคนทั้งสองที่อยู่ไม่ไกล.
แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าทั้งสองเป็นชายกับหญิง แต่พวกเขาก็ไม่ได้เห็นใบหน้าของพวกเขาและไม่มีทางจำพวกเขาได้.
พวกเขายังได้ยินคำถามแปลกๆ.
“นายมีข่าวของพระเจ้าบ้างไหม?”
“นายพูดไม่ได้งั้นหรอ?”
เปรี้ยง!
ทันใดนั้นมอนเตอร์ก็โจมตีด้วยพลังสายฟ้าจากเขาทั้งคู่ของมันไปยังชายคนนั้น.
“อันตราย!”
ทั้งสองคนถึงกับหนังหัวชา เขาจึงตะโกนคำพูดพวกนี้ออกมาอย่างไม่รู้ตัว.
แต่ในเวลาต่อมา พวกเขาก็ต้องเบิกตากว้างและตกตะลึง.
เพราะพวกเขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าสายฟ้าไม่ได้โจมตีโดนคนนั้น มันกลับหลบชายคนนั้นและโจมตีด้านหลังแทน!
ครึ่นๆๆ–
สายฟ้าสองเส้นพุ่งเข้าชนอาคารก่อนที่ตึกต่างๆจะถล่มลงตามลำดับ.
แต่ชายคนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น.
สายฟ้าไม่ได้แตะต้องเขา!
“ดูเหมือนว่านายจะพูดไม่ได้จริงๆ”หลินเฟยถอนหายใจ เขารู้ว่ามอนเตอร์ตัวนี้ทรงพลังมาก แต่น่าเสียดายที่มันพูดไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงไม่อาจถามถึงเทพพระเจ้าได้.
จากนั้น……
ฉัวะ!
หลินเฟยปัดสายฟ้าอีกเส้นอย่างสบายๆ เขาแทงหัวมอนเตอร์และทะลวงเข้าไปในสมองเพื่อหาคอร์แต่ก็ไม่พบ.
เขาเผาร่างมันจนกลายเป็นเถ้า.
“ไป.”
หลินเฟยอุ้มเด็กสาวและจากไป.
ตั้งแต่เริ่มจนจบ เขาไม่แม้แต่จะมองทั้งสามเลย.
ดังนั้นเมื่อเขาจากไป หลินเฟยจึงถามแปลกๆว่า”เมื่อกี้เหมือนฉันได้ยินเสียงคนร้องให้ช่วย?”
เด็กสาวที่อยู่ในอ้อมแขนก็พยักหน้าและพูดอย่างจริงจังว่า”ใช่ ฉันก็ได้ยินเหมือนกัน แต่ไม่เห็นใครเลย”
“แปลก.”
อย่างไรก็ตามหลินเฟยไม่ได้เก็บมาใส่ใจ.
ในเวลานี้ คนทั้งสามที่อยู่บนพื้นกำลังมองหลินเฟยและเด็กสาวบินห่างออกไป…
“เขาบินได้…”
“ใช่ ฉันก็เห็นว่าเขาบินได้…”
ทั้งสามมองอย่างเศร้าหมองเพราะพวกเขาเห็นอะไรที่ทำให้ใจของพวกเขาสั่น.
“แม่ง เขาเป็นคนที่มีพลังสองอย่าง?”
“มีพลังสองอย่าง ก็ไม่ได้หมายความว่าจะบินได้? แม้กระทั่งการบินเขาก็บินเร็วกว่าเสียง ฉันได้ยินเสียงโซนิคบูมด้วยซ้ำ!”
“มันไม่สำคัญว่าจะมีพลังสามอย่างหรือไม่ มันทรงพลังมากและมอนเตอร์ก็ถูกจัดการในการโจมตีเดียว นี่เขายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?”
“เขาเป็นใคร? เขาไม่ใช้ลอร์ดแสงอย่างแน่นอน และลอร์ดแสงก็ไม่อาจทำแบบนี้ได้!”
“จู่ๆก็มีปรมาจารย์ลับอยู่ในเมือง F.”
หลินเฟยออกเดินทางอย่างรวดเร็ว ไปยังเป้าหมายต่อไปตามคำแนะนำบนแผนที่.
เป้าหมายต่อไปอยู่ที่โรงพยาบาล.
บนถนนตรงข้ามโรงพยาบาล คนสองกำลังเดินเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างระมัดระวัง.
“พี่ เราจะเอาไปยาจริงๆ?”เด็กสาวตัวน้อยถามอย่างประหม่า.
ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างจริงจังและพูดว่า”ที่นี่คือโรงพยาบาล ต้องมียาอยู่ในนั้น ตราบใดที่แม่ได้รับยา แม่จะรอด.”
Chapter 342
เด็กสาวพูดอีกครั้ง”แต่หนูได้ยินมาว่าข้างในมีมอนเตอร์มากมาย.”
เด็กชายเงียบ.
เขารู้ว่านี่เป็นการกระทำที่อันตรายอย่างยิ่ง.
“เธอรออยู่ด้านนอก ฉันจะเข้าไปเอง”ท้ายที่สุดเด็กหนุ่มก็พูดอย่างจริงจังว่า”ฉันเป็นผู้มีพลังเลเวล C และฉันสามารถออกมาได้อย่างปลอดภัย.”
เด็กสาวตัวน้อยจับชายเสื้อของเด็กหนุ่มทันทีและพูดว่า”ไม่ หนูจะตามไปด้วย.”
เด็กชายพูดอย่างหมดหนทาง”รอที่นี่ก่อนแล้วเธอค่อยตามฉันมา.”
“อืม”เด็กสาวตัวน้อยพยักหน้า.
ทั้งสองแตะประตูโรงพยาบาลอย่างระมัดระวัง.
ใกล้ๆ.
ทันทีที่เข้าไปด้านใน เด็กหนุ่มก็กลืนน้ำลายอย่างหนัก หัวใจของเขาเต้นแรงราวกับมีมือมาบีบหัวใจทำให้เขาหายใจได้อย่างยากลำบาก.
แต่ในเวลาเดียวกัน.
จู่ๆก็เกิดเปลวเพลิงพุ่งทะท้องฟ้าจากภายในโรงพยาบาล.
พรึ่มมม–
เกิดเสียงระเบิดดังต่อเนื่อง.
ก่อนที่พี่ชายและน้องสาวจะได้สติ ทั้งโรงพยาบาลก็สั่นตลอดเวลา.
พลุบ เพล้งงง
หน้าต่างกระจกข้างๆทั้งสองระเบิดอย่างกระทันหนและร่างหนึ่งก็พุ่งทะลุมันออกและตกลงไปบนถนนอย่างแรงและไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ.
ทั้งสองลืมตาขึ้นมามองและในที่สุดก็รู้ว่านี่คือกระทิงแกร่ง!
“กระทิงตายแล้ว?”เด็กชาบแทบหายใจไม่ออก.
ตูม!
เกิดเสียงดังอีกครั้งและกำแพงรอบๆของทั้งสองก็ระเบิดออกทันที มอนเตอร์ที่เต็มไปด้วยเกราะเหล็กก็ลอยออกมาก่อนที่จะตกพื้นและค่อยๆตาย.
ตูม–
ตูม–
โรงพยาบาลสั่นเรื่อยๆเหมือนมันจะเริ่มจากชั้น 1 แล้วขึ้นไปทีละชั้นๆ.
ขณะที่โรงพยาบาลสั่น มอนเตอร์ก็ลอยออกมา.
ตูม!
มันเป็นกระทิงอีกตัว หัวของมันฝังอยู่ในกำแพงตรงข้ามและศพก็ห้อยอยู่กลาง
อากาศ!
ตูม!
ตัวของมันปลิวไปตามลมก่อนที่จะร่วงลงมากับพื้นอย่างรวดเร็ว.
ลิ้นยาวก็ลอยออกมาจากด้านใน คอของมันถูกมัดด้วยลิ้น และปลายอีกข้างของลิ้นก็แขวนอยู่บนโคมไฟถนน ร่างกายของมันก็ห้อยต๋องแต่งอยู่กลางถนน…
ราวกับว่าลิ้นยาวนั้นผูกคอตายด้วยตัวของมันเอง.
เด็กสาวตกใจและกอดแขนเด็กหนุ่มแน่น.
“ไม่มีแล้ว.”
หลินเฟยถอนหายใจและเดินออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับเด็กสาว และในวินาทีต่อมาเขาก็เห็นเด็กสาวและเด็กชาย.
ทั้งสองคนกลัวอย่างมากในตอนนี้ เมื่อมองไปที่หลินเฟย ร่างกายของพวกเขาก็สั่นอยู่ตลอดเวลา.
หลินเฟยก็เห็นทั้งสองและตกอยู่ในความเงียบ”ช่างบังเอิญจริงๆ…”
‘จบแล้ว ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันจะทำอย่างไง?’เด็กๆคิดอยู่ในใจ.
“อย่ากินหนู.”
เด็กสาวกุมหัวด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย.
หลินเฟย: “…”
เด็กสาวที่อยู่ข้างๆยิ้มน้อยๆ.
เขาคุกเข่าลงและมองทั้งสองว่า”พวกเธอมาทำอะไรที่นี่?”
“หายาเพื่อมารักษาแม่”เด็กสาวตัวน้อยตอบอย่างไร้เดียงสา”เพราะงั้นอย่ากินหนู หนูจะช่วยแม่.”
“โอ้?”
หลิยเฟยยิ้มจ้างๆและพูดว่า”บอกฉันหน่อยว่าแม่ของหนูป่วยเป็นอะไร แล้วฉันจะได้บอกว่าฉันจะกินหนูหรือไม่?.”
เด็กสาวตัวน้อยพูดเสียงสั่นเครือว่า”แม่เป็นไข้ อย่ากินหนู หนูไม่ได้อาบน้ำมาเป็นเดือนแล้ว หนูไม่อร่อย.”
หลินเฟยยืนขึ้นและพูดว่า”ถ้าอย่างนั้นหนูก็ไม่น่ากินจริงๆ.”
เขาหยิบน้ำและขนมปังออกจากกระเป๋า รวมทั้งยาแก้อักเสบต่างๆ ยาแก้ไข้และยาแก้หวัด ลงในกระเป๋าใบใหญ่อีกใบ.
“ทั้งหมดนี้เป็นของเธอ.”
หลินเฟยยิ้มและพูด”ฉันขอให้แม่ของหนูหายเร็วๆ.”
เขาขยี้หัวเด็กสาวและจากไป เขาบินหายไปในพริบตา.
“พระเจ้า!”
ทั้งพี่ทั้งน้องอึ้งกันหมด.
