บทที่ 248 ฉากโบราณ สรรพสัตว์ทั้งหลายต่างสั่นสะท้าน!
“เหตุใดอนุสรณ์ถึงสั่นอย่างไม่มีเหตุผล?”
ราชันดอกบัวมองไปที่อนุสรณ์โบราณดวงตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความสงสัยตั้งแต่ราชันเฉียนนําอนุสรณ์นี้กลับมาอนุสรณ์ก็เงียบสงบและไม่มีความแปลกประหลาดแต่อย่างใดแต่ตอนนี้มันกลับสั่นไหวเป็นไปได้หรือไม่ว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่างขึ้น?
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ราชันเฉียนพูดอย่างเคร่งขรึม
อนุสรณ์โบราณเมื่อหลายพันล้านปีก่อนไม่น่าจะมีแรงกดดันที่รุนแรงขนาดนี้
แต่อย่างไรก็ตามในชายแดนร้างแดนนิรันดร์ราชันเฉียนได้เห็นทุกอย่างแล้วและฟ้าดินก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวตนของสิ่งมีชีวิตสูงสุดมายาวนานหลายร้อยล้านปีแล้วดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถปฏิบัติโดยประมาทได้
หลังจากที่ราชันเฉียนและราชันดอกบัวมารวมตัวกันที่หน้าอนุสรณ์โบราณแรงสั่นสะเทือนของอนุสรณ์โบราณก็เริ่มรุนแรงขึ้นและความว่างเปล่ารอบๆก็เริ่มไม่เสถียรกระแสพลังเริ่มกระจายไป
ทั่วบริเวณ!
ประกอบด้วยพลังแห่งกาลเวลาและการกลับชาติมาเกิดมันยิ่งใหญ่และสูงสุดมีความรู้สึกบูชาที่คลุมเครือแม้ว่าจะเป็นราชันเซียนนิรันดร์อย่างราชันเฉียนและราชันดอกบัวในตอนนี้ก็รับรู้ได้ถึงความแตกต่างพวกเขาหายใจเข้าและเงยหน้าขึ้นมอง!
“แปลกมาก!”
ราชันเฉียนโบกมือ ชั้นของพลังที่ก่อตัวขึ้นจากค่ายกลขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นแยกพื้นที่โดยรอบของจัตุรัส
แม้ว่าอนุสรณ์โบราณนี้จะเกี่ยวข้องกับตัวตนสูงสุดของแดนนิรันดร์เมื่อหลายร้อยล้านปีก่อนแต่อย่างไรก็ตามเพื่อความปลอดภัยของสิ่งมีชีวิตของแดนนิรันดร์อื่นๆในเมืองเฉียนหวงราชัน
เฉียนจึงแยกสถานที่แห่งนี้ออกด้วยค่ายกลขนาดใหญ่
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าค่ายกลขนาดใหญ่จะแยกสิ่งมีชีวิตแดนนิรันดร์จํานวนมากออกไปแต่ก็ไม่ได้แยกการรับรู้และการมองเห็นของพวกเขา
ดังนั้น ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นถัดจากอนุสรณ์สิ่งมีชีวิตทั้งหมดของเมืองเฉียนหวงยังสามารถรับรู้ได้และในตอนนี้เมื่อเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงของอนุสรณ์โบราณสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในเมืองเฉียนหวงต่างตื่นตระหนก
พวกเขาทั้งหมดรวมตัวกันด้านข้างค่ายกลขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นโดยราชันเฉียน มองไปบนท้องฟ้าดวงตาของพวกเขาเปี่ยมไปด้วยความสงสัยและตกตะลึง
“เกิดอะไรขึ้น ราชันเฉียนและราชันดอกบัวลงมาหมดแล้วงั้นรึ?”
“อนุสรณ์โบราณซึ่งนํากลับมาจากชายแดนร้างแดนนิรันดร์โดยราชันเฉียนจารึกชื่อตัวตนสูงสุดของแดนนิรันดร์เมื่อหลายพันล้านปีก่อนเอาไว้จู่ๆ มันก็สั่นสะเทือนอย่างไม่มีเหตุผลซึ่งดึงดูดความสนใจของราชันเฉียนและราชันดอกบัวได้นี่เป็นที่มาว่าทําไมตัวตนสูงสุดเมื่อพันล้านปีก่อนสองคนถึงปรากฏตัวอยู่ที่นี่”
“ทําไมอนุสรณ์ถึงเริ่มสั่นโดยไม่มีเหตุผลเป็นไปได้หรือไม่ว่าตัวตนสูงสุดเมื่อหลายพันล้านปีก่อนกําลังจะมาถึง?”
เมื่อค่านึงถึงสิ่งนี้สิ่งมีชีวิตที่มีเขตแดนเซียนนิรันดร์บางส่วนถึงกับอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นก่อนหน้านี้ราชันเฉียนไม่ได้ปิดบังเรื่องการต่อสู้ที่ชายแดนร้างแดนนิรันดร์ดังนั้นมันจึงกระจาย
ไปทั่วแดนนิรันดร์ในช่วงเวลาอันสั้น
การกระทําของผู้โดดเดี่ยวที่สังหารราชันอมตะไปสี่ตนด้วยตัวคนเดียวก็แพร่กระจายออกไปอย่างกว้างขวางในแดนนิรันดร์
สําหรับตัวตนสูงสุดของแดนนิรันดร์เมื่อหลายพันล้านปีก่อนสิ่งมีชีวิตแดนนิรันดร์จํานวนมากล้วนมีความเคารพและบูชาอยู่ในใจ
แต่ถึงกระนั้น พวกเขาก็รู้สึกผิดหวังที่พวกเขาไม่ได้อยู่ในชายแดนร้างแดนนิรันดร์ในวันนั้นและเห็นทั้งหมดนี้ด้วยตาของพวกเขาเอง
และตอนนี้อนุสรณ์โบราณเริ่มสั่นอีกครั้ง และเป็นที่สงสัยว่าผู้สูงสุดที่ชื่อว่าผู้โดดเดี่ยวเมื่อหลายร้อยล้านปีก่อนกําลังจะกลับมาอีกครั้ง
“บูม!”
เช่นเดียวกับสิ่งมีชีวิตแดนนิรันดร์จํานวนมากที่กําลังรอการมาถึงของสิ่งมีชีวิตในตํานานนั้นอย่างใจจดใจจ่อ
ทันใดนั้นอนุสรณ์โบราณก็ส่งเสียงคํารามสั่นสะเทือนไปทั้งพิภพ!
ทันทีหลังจากนั้นกระแสพลังแห่งความโกลาหลอันไร้ที่สิ้นสุดก็แทรกซึมไปทั่วความว่างเปล่าส่องกระจ่างไปในสิบทิศทางและความว่างเปล่าก็แตกสลายได้
ในระยะทางหลายหมื่นลี้เหนืออนุสรณ์มีฉากโบราณปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ!
มันคือทะเลสีดําอันไร้ที่สิ้นสุดกว้างใหญ่และไร้ขอบเขต และมีความงดงามจนมิอาจบรรยาย
ในทางกลับกันทะเลสีดําที่บริสุทธิ์ที่สุดมันเปี่ยมไปด้วยรสชาติที่แปลกประหลาดและเป็นลางร้ายซึ่งทําให้ผู้คนรู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่างกาย
และสิ่งที่ทําให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในแดนนิรันดร์ต้องตกตะลึงอย่างไม่สามารถอธิบายได้นั่นก็คือในทะเลที่มืดสนิทที่จริงแล้วมีกลุ่มแสงเก้าสีที่ลอยขึ้นลงในนั้น
ในกลุ่มแสงนั้น อากาศอันโกลาหลเต็มไปด้วยหมอกสามารถมองเห็นพิภพที่แตกสลายได้จางๆ!
มันกลายเป็นซากของพิภพแล้วพิภพเล่าลอยขึ้นลงในทะเลสีดําอันไร้ขอบเขต!
ซากปรักหักพังของพิภพจํานวนมากลอยขึ้นและจมลงในทะเลที่มืดมิดในบางครั้งซากปรักหักพังของสองพิภพก็ชนกันทําให้เกิดการปะทะกันที่น่าตกใจทําให้ความว่างเปล่าพังทลายลงและทําให้พื้นที่ในระยะหลายพันล้านลี้กลายเป็นความว่างเปล่า
พลังที่น่าตกใจของการปะทะกันที่ทําลายพิภพได้นั้นแม้ว่าจะเป็นเซียนนิรันดร์แต่ถ้าไม่ระวังก็อาจจะตกอยู่ในอันตรายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
สิ่งที่ทําให้สิ่งมีชีวิตแดนนิรันดร์จํานวนมากหวาดกลัวยิ่งขึ้นคือ เหนือทะเลอันมืดมิดนั้นไม่เพียง
แต่มีซากปรักหักพังของพิภพที่นับไม่ถ้วนแต่ยังมีกระดูกจํานวนมากที่ถูกทะเลชะล้างลอยอยู่ในนั้นด้วย
กระดูกเหล่านั้นมีความแตกต่างกันมันเป็นของเผ่าพันธุ์ที่แตกต่างกันแต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันนั่นก็คือกระดูกเหล่านั้นเรืองแสงด้วยแสงสีเหลืองจางๆและมีสัมผัสที่ไม่สามารถอธิบายได้ไหลเวียนอยู่บนกระดูกเหล่านั้น
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้าของกระดูกเหล่านั้นคือตัวตนที่ทรงอํานาจอย่างยิ่งในช่วงชีวิตของเขาแต่ท้ายที่สุดพวกเขาทั้งหมดก็ตกลงไปในทะเลสีดําที่ไร้ที่สิ้นสุดนี้
“โอ้สวรรค์! ซากพิภพจํานวนมากนี้!”
“นี่มันบ้าอะไรเนี่ย!”
“ในซากศพนั้นข้ารู้สึกได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ เกรงว่ามันจะเป็นตัวตนที่เหนือเขตแดนเซียนนิรันดร์ที่แท้จริง!”
“ข้าคิดว่ายอดฝีมือที่มีเขตแดนสูงสุดจะไม่สามารถทิ้งกระดูกไว้ในทะเลสีดําแห่งนี้ได้อาจจะมีแต่ผู้มีเขตแดนที่เหนือกว่าเซียนนิรันดร์ที่แท้จริงเท่านั้นที่จะสามารถทิ้งกระดูกไว้ที่นี่”
“ทะเลสีดําที่เต็มไปด้วยซากของพิภพและกระดูกของผู้แข็งแกร่งมากมายสถานที่แห่งนี้อยู่ที่ไหนกัน?”
สิ่งมีชีวิตแดนนิรันดร์จํานวนมากต่างตกตะลึงและอธิบายไม่ถูก
แม้กระทั่งราชันเฉียนและราชันดอกบัวก็เช่นกัน
พวกเขาอยากรู้ว่าสถานที่แห่งนี้อยู่ที่ใดมากกว่าสิ่งมีชีวิตแดนนิรันดร์อื่นๆเสียอีกเพื่อจะแสดงฉากดังกล่าวนี่จึงเป็นเหตุผลที่อนุสรณ์โบราณสั่น!
