รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 671 เส้นทางโบราณถูกตัดขาด ตกลงไปในดินแดนหนึ่ง!

บทที่ 671 เส้นทางโบราณถูกตัดขาด ตกลงไปในดินแดนหนึ่ง!

บท​ที่​ 671 เส้นทาง​โบราณ​ถูก​ตัดขาด​ ตกลง​ไป​ใน​ดินแดน​หนึ่ง​!

ปริภูมิ​เวลา​นั้น​ลึกลับ​เป็น​ที่สุด​ กาลเวลา​ไร้​ความเมตตา​ ทวนกระแส​สายธาร​แห่ง​กาลเวลา​อัน​ยาวนาน​ ไฉน​เลย​จะราบรื่น​ไม่เป็นอัน​ใด​

เป็นไปไม่ได้​!

ต่อให้​น่า​ประหวั่นพรั่นพรึง​ระดับ​ปรโลก​ของ​พวก​มัน​ ควบคุม​จักรวาล​หลาย​แห่ง​ ยัง​มิกล้า​ทำ​ตามอำเภอใจ​กับ​ปริภูมิ​เวลา​

ถึงแม้พวก​มัน​มีความสามารถ​พอให้​ทะลวง​ผ่าน​ปริภูมิ​เวลา​ได้​แน่นอน​

ภายใน​ปริภูมิ​เวลา​มีพลัง​เกิน​หยั่ง​ปกปักรักษา​อยู่​!

“สิ่งมีชีวิต​ที่​ตาย​ไป​แล้ว​จัก​ได้​มายัง​ปรโลก​ นี่​คือ​กฎ​อันเป็น​นิรันดร์​ ใน​กาลเวลา​อัน​ยาวนาน​ที่ผ่านมา​ยัง​มิเคย​มีเหตุการณ์​ไม่คาดคิด​เกิดขึ้น​สัก​ครา​ ทว่า​ช่วงนี้​กลับ​เกิดเรื่อง​อยู่​บ่อย ๆ​!”

เหยียน​หลัว​อ๋อง​ จ้าว​แห่ง​ขุมนรก​ที่​ห้า​เอ่ย​เสียง​เข้ม​ “ก่อน​นี้​เคย​เกิด​เหตุการณ์​เช่นนี้​ขึ้น​สอง​ครั้ง​ แปลกประหลาด​ยิ่งนัก​ พวกเรา​ไม่มีร่องรอย​ให้​ตาม​สืบ​ด้วยซ้ำ​ ตกลง​ว่า​เป็น​ฝีมือ​ผู้ใด​กัน​แน่​?!”

ใช่แล้ว​

เหตุการณ์​เช่นนี้​หา​ได้​เพิ่ง​เคย​เกิด​เพียง​ครั้ง​เดียว​ ก่อนหน้านี้​เคย​เกิด​เรื่องราว​เช่นนี้​ขึ้น​สอง​ครั้ง​แล้ว​

มีพลัง​บางอย่าง​พราก​สิ่งมีชีวิต​ที่​ตาย​แล้วไป​จาก​ปรโลก​ ชุบชีวิต​สิ่งมีชีวิต​เหล่านั้น​!

ที่​แตกต่าง​จาก​คราวนี้​คือ​ สอง​ครั้งก่อน​เกิดขึ้น​กะทันหัน​เกินไป​ ซ้ำยัง​ไม่อาจ​ควบคุม​ พวก​มัน​ไม่ทัน​ได้​ตั้งตัว​ พลัง​นั้น​ก็​พา​ตัว​สิ่งมีชีวิต​ที่​ตาย​แล้วไป​จาก​ปรโลก​

หลังจาก​เกิดเรื่อง​ พวก​มัน​ก็​ไม่พบ​ร่องรอย​ใด​ ๆ จวบ​จนบัดนี้​ยังคง​เป็น​ปริศนา​ครั้ง​ใหญ่​

“ข้า​รู้สึก​ว่า​เหตุการณ์​ครั้งนี้​อาจ​เกี่ยวข้อง​กับ​สอง​ครั้งก่อน​…”

อู่​กวน​อ๋อง​ จ้าว​แห่ง​ขุมนรก​ที่​เก้า​ขมวดคิ้ว​พลาง​กล่าว​ “การดำรงอยู่​ของ​ปรโลก​ลึกลับ​ปานใด​ ไม่มีทาง​มีสิ่งมีชีวิต​ล่วงรู้​ถึงมากมาย​ปาน​นั้น​ หากว่า​ไม่เกี่ยวข้อง​กัน​ ข้า​ไม่เชื่อ​นัก​”

“ข้า​เอง​ก็​คิด​เช่นนั้น​”

ฉิน​ก่วง​อ๋อง​พยักหน้า​ เอ่ย​ด้วย​นัยน์ตา​ลึกล้ำ​ “ใน​จักรวาล​โกลาหล​แห่ง​นี้​ ต้อง​มีสิ่งมีชีวิต​ลึกล้ำ​เกิน​หยั่ง​ตน​หนึ่ง​ดำรงอยู่​ ทรงพลัง​แกร่งกล้า​ สอง​ครั้งก่อน​คง​เป็น​ฝีมือ​ของ​สิ่งมีชีวิต​ตน​นั้น​ พวกเรา​ถึงไม่รู้สึกตัว​เลย​ ส่วน​ครั้งนี้​ สิ่งมีชีวิต​ตน​นั้น​คง​ลงมือ​ทางอ้อม​ ให้​สตรี​สอง​นาง​นั้น​ยืม​พลัง​”

อันที่จริง​ ฉิน​ก่วง​อ๋อง​เดา​ไม่ผิด​

สอง​ครั้งก่อน​ ครั้งหนึ่ง​คือ​ชุบชีวิต​เสี่ยว​ห​ยา​

ครานั้น​ ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​บรรเลง​เพลง​ฉิน​ด้วย​ตนเอง​ พลัง​ยิ่งใหญ่​เกิน​จินตนาการ​

ส่วน​พิรุณ​คืนชีพ​ใน​ครั้ง​ที่สอง​ซึ่งชุบชีวิต​ให้​กับ​สิ่งมีชีวิต​จำนวนมาก​นั้น​ ก็​เป็น​ฝีมือ​ของ​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​เอง​

ทว่า​ครั้งนี้​แตกต่าง​ออก​ไป​

ครั้งนี้​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​มิได้​ลงมือ​ด้วย​ตนเอง​ แต่​ให้​จักรพรรดินี​กับ​หยวน​อี​นำ​อักษร​และ​สมบัติ​ทั้ง​สี่แห่ง​ห้อง​อักษร​ที่​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ประทาน​ให้​มา นับว่า​แตก​ต่างกัน​มาก​โข​

กล่าว​โดย​ไม่เกิน​จริง​เลย​ว่า​ สอง​เหตุการณ์​นี้​ต่างกัน​ถึงแก่น​ เรื่อง​ที่​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ลงมือ​ด้วย​ตนเอง​หรือไม่​นั้น​ เป็น​สอง​เรื่องราว​ที่​ไม่เหมือนกัน​ ไม่อาจ​ยก​มาเปรียบเทียบ​กัน​ได้​

“นี่​เขา​กำลัง​ดูแคลน​ปรโลก​ของ​เรา​ เห็น​ว่า​ปรโลก​ของ​เรา​ยอมให้​รังแก​ง่าย ๆ​ หรือ​”

ไท่​ซาน​อ๋อง​ จ้าว​แห่ง​ขุมนรก​ที่​เจ็ด​แค่น​เสียง​เย็น​ “สอง​ครั้ง​ก่อนหน้านี้​ เจ้าสิ่งมีชีวิต​ตน​นั้น​ยัง​ลงมือ​ด้วย​ตนเอง​ หน​นี้​ไม่แม้แต่​จะอยาก​ลงมือ​ด้วย​ตนเอง​แล้ว​หรือ​ นี่​เป็นการ​ดูถูก​ปรโลก​ของ​เรา​โดย​ไม่ปิดบัง​สักนิด​!”

จ้าว​แห่ง​นรก​ขุม​อื่น​ต่าง​มีเปลวเพลิง​แห่ง​โทสะ​ลุกโชน​เช่นกัน​

จะมิให้​พวก​มัน​โกรธเกรี้ยว​ได้​อย่างไร​?

ไท่​ซาน​อ๋อง​พูด​ไม่ผิด​ การกระทำ​ใน​ครั้งนี้​เป็นการ​ดูถูกดูแคลน​ปรโลก​ของ​พวก​มัน​จาก​สิ่งมีชีวิต​ตน​นั้น​อย่าง​ชัดเจน​

หน​นี้​ สิ่งมีชีวิต​ตน​นั้น​ไม่ยอม​ลงมือ​ด้วย​ตนเอง​ เหมือน​เป็น​การบ่งบอก​ว่า​ ดู​เอาเถิด​ ข้า​ไม่ลงมือ​ด้วย​ตนเอง​ก็​ยัง​ได้​ตามที่​ต้องการ​อยู่ดี​ ข้า​สามารถ​พา​สิ่งมีชีวิต​ที่​ตาย​ไป​แล้ว​ใน​ปรโลก​ของ​พวก​เจ้าไป​ได้​เท่าที่​ปรารถนา​

การ​ท้าทาย​ดูหมิ่น​อย่าง​ร้ายแรง​เช่นนี้​ พวก​มัน​ทน​มิได้​จริง ๆ​ โมโห​เป็นอย่างมาก​

“ไม่เป็นไร​ เขา​ต้อง​ชดใช้​ให้​กับ​เรื่อง​นี้​ ความเป็นความตาย​ไฉน​เลย​จะยอมให้​แทรกแซง​ง่าย ๆ​ ผู้​มีชีวิต​อยู่​เป็น​หยาง​ ผู้ตาย​เป็น​หยิน​ วิญญาณ​หยิน​ทุก​ดวง​ล้วน​อยู่​ใน​การปกครอง​ของ​ปรโลก​ มีกฎระเบียบ​คอย​ควบคุม​กำราบ​!”

ฉิน​ก่วง​อ๋อง​กล่าว​ต่อ​ “รอจน​สตรี​สอง​นาง​นั้น​ถูก​พลัง​ปริภูมิ​เวลา​สังหาร​ กลายเป็น​วิญญาณ​หยิน​ อยู่​ใต้​อาณัติ​ของ​เรา​ เรา​จัก​ใช้สตรี​สอง​นาง​นั้น​เป็น​จุด​ทะลวง​ เปิดโปง​ตัวตน​ของ​สิ่งมีชีวิต​ตน​นั้น​!”

เป็น​ดั่ง​ที่​มัน​ว่า​ ปรโลก​มีพลัง​ควบคุม​วิญญาณ​หยิน​อัน​กล้าแกร่ง​ ต่อให้​ก่อน​ตาย​ วิญญาณ​หยิน​ตน​นั้น​ทรงพลัง​เพียงใด​ เมื่อ​ตาย​ไป​แล้ว​ ก็​ไม่เป็น​ภัย​ต่อ​ปรโลก​ของ​พวก​มัน​สักนิด​

ถึงครานั้น​ ยมบาล​หัว​วัว​หัว​ม้ายัง​กำราบ​พวก​นาง​ได้​ง่าย ๆ​!

“น่ากลัว​ว่า​พระ​กษิ​ติ​ครรภ​โพธิสัตว์​ทรง​คิด​เช่นนี้​ ถึงได้​สั่งให้​พวกเรา​รามือ​ มิให้​ต่อสู้​ต่อ​”

ฉิน​ก่วง​อ๋อง​เอ่ย​อย่าง​ใช้ความคิด​

“เข้าใจ​แล้ว​”

“รอ​พวก​นาง​สอง​คน​มาอยู่​ที่นี่​!”

จ้าว​แห่ง​นรก​ขุม​อื่น​พา​กัน​เอ่ย​ด้วย​รอยยิ้ม​เย็น​

แม้ว่า​จักรพรรดินี​กับ​หยวน​อี​มีพลัง​จาก​เส้นทาง​โบราณ​คอย​คุ้มครอง​ ถึงกระนั้น​ก็​มิอาจ​ขวางกั้น​การระเบิด​จาก​พลัง​ใน​ปริภูมิ​เวลา​ คน​ทั้งสอง​ต้อง​ถูก​พลัง​ใน​ปริภูมิ​เวลา​สังหาร​อย่าง​แน่นอน​!

บน​เส้นทาง​โบราณ​

จักรพรรดินี​พา​อาจารย์​ของ​นาง​และ​หยวน​อี​มุ่งหน้า​ย้อนกลับ​ไป​อย่าง​รวดเร็ว​ มิกล้า​เสียเวลา​ไป​มากกว่า​นี้​

ปรโลก​ให้​ความรู้สึก​อันตราย​เกินไป​สำหรับ​นาง​ นาง​กลัว​จะเกิด​เหตุการณ์​ไม่คาดคิด​อัน​ใด​อีก​ มีแต่กลับ​ไป​อยู่​ใน​ยุคปัจจุบัน​แล้ว​จริง ๆ​ นาง​จึงจะวางใจ​ได้​อย่าง​สมบูรณ์​

อาจารย์​ของ​จักรพรรดินี​ผม​ขาว​หงอก​ ดวง​หน้าแก่​ชรา​ นาง​มิอาจ​หยุดยั้ง​การ​กัดกร่อน​จาก​กาลเวลา​ ก้าว​สู่บั้นท้าย​ชีวิต​ สิ้นอายุขัย​ตั้งแต่​ยื้อแย่ง​โอกาส​วาสนา​เสี้ยว​หนึ่ง​มาให้​จักรพรรดินี​ได้​ ครานั้น​นาง​เหลือ​เวลา​ไม่มาก​ ใกล้​แตกดับ​เต็มที​

ทว่า​ เวลา​นั้น​ นาง​ยังมี​โอสถ​เทียน​ตี้​ต้น​หนึ่ง​ใน​มือ​ ยื้อ​อายุขัย​นาง​ต่อไป​ได้​อีก​หนึ่ง​ชาติ​ภพ​ แต่​นาง​มิได้​เลือก​กลั่น​โอสถ​เทียน​ตี้​ต้น​นั้น​ กลับ​เก็บ​โอสถ​เทียน​ตี้​ต้น​นั้น​ไว้​ให้​จักรพรรดินี​

นาง​เปิดทาง​ให้​จักรพรรดินี​ด้วย​ชีวิต​ สละ​ชีพ​ของ​ตน​ เพื่อ​ยื้อแย่ง​โอกาส​วาสนา​หนึ่ง​เสี้ยว​อัน​แสน​สำคัญ​ให้​แก่​จักรพรรดินี​

ระหว่างทาง​ นาง​ไม่รู้​ว่า​เกิดเรื่อง​ใด​ขึ้น​ นับแต่​ตื่น​ก็​อยู่​ใน​ภาวะ​มึนงง​มาโดยตลอด​

“ไม่ว่า​เกิดเรื่อง​ใด​ขึ้น​ การ​ได้​พบ​เจ้าอีกครั้ง​ข้า​ก็​พึงพอใจ​ และ​มีความสุข​มาก​แล้ว​…”

นาง​จ้องมอง​จักรพรรดินี​ด้วย​แววตา​เปื้อน​ยิ้ม​ นาง​อยู่​ใน​วัยชรา​ ดวง​หน้า​โรยรา​ กระนั้น​ยัง​งดงาม​อยู่​มาก​ บุคลิก​สง่า นางใน​วัย​ละอ่อน​ย่อม​ต้อง​เพริศพริ้ง​เฉิดฉัน​ไร้​ที่​ติ​

จักรพรรดินี​หันกลับ​ไป​ เข้า​ใจดี​ว่า​บัดนี้​อาจารย์​ของ​นาง​กำลัง​รู้สึก​อย่างไร​ นาง​เป็น​เหมือน​อาจารย์​ ปีติ​ตื้นตัน​เป็นอย่างมาก​

“ท่าน​อาจารย์​ เรา​ยังมี​เวลา​ให้​ร่วม​ยินดี​ จากนี้ไป​ เรา​จะไม่แยก​จากกัน​อีก​!”

จักรพรรดิ​นี้​เอ่ย​ พร้อม​สาบาน​ใน​ใจ ไม่ว่า​ผู้ใด​ก็​มิอาจ​พราก​พวก​นาง​จากกัน​อีก​

พวก​นาง​เดินทาง​กลับกัน​อย่าง​รวดเร็ว​ กระโจน​ผ่าน​ยุคสมัย​แล้ว​ยุคสมัย​เล่า​ อาจารย์​ของ​จักรพรรดินี​มอง​จน​ตาค้าง​ พวก​นาง​กำลัง​เดินทาง​ไป​ยัง​อนาคต​อย่างนั้น​หรือ​

“ข้า​สังหรณ์​ใจไม่ดี​เท่าไร​…”

จักรพรรดินี​ขมวดคิ้ว​ เร่งความเร็ว​ขึ้น​ ยมราช​แห่ง​สิบ​ขุมนรก​ยอมแพ้​กะทันหัน​เกินไป​ นาง​รู้สึก​ว่า​เรื่อง​นี้​มีบางอย่าง​ไม่ชอบมาพากล​

ตู้​ม!

ทันใดนั้น​ เสียง​ระเบิด​ดัง​ขึ้น​ข้างนอก​ เส้นทาง​โบราณ​สั่น​ไหว​รุนแรง​ ปริภูมิ​เวลา​สอง​ข้างทาง​ยุ่งเหยิง​ มองไม่เห็น​ทาง​ข้างหน้า​

พวก​นาง​มองไม่เห็น​ยุคปัจจุบัน​แล้ว​!

ซ่า!

สายธาร​แห่ง​กาลเวลา​อัน​ยาวนาน​ไหล​เชี่ยวกราก​ ภาพ​ปริภูมิ​เวลา​ทั้งปวง​หาย​ลับ​ พวก​นาง​รู้สึก​เหมือน​เส้นทาง​โบราณ​เอนเอียง​ไป​จาก​เดิม​ มิได้​เชื่อมต่อ​กับ​ยุคปัจจุบัน​อีกแล้ว​

“ขาด​ออก​จากกัน​แล้ว​ เหลือ​แค่​เส้นทาง​ท่อน​เล็ก​ ๆ ของ​เรา​!”

หยวน​อี​มอง​ด้านหลัง​ เห็น​ว่า​ถูก​บดบัง​เช่นกัน​ ไม่เห็น​สัก​สิ่ง

วูบ​!

คล้าย​ว่า​เส้นทาง​โบราณ​ตกลง​ไป​อยู่​ที่ไหน​สัก​แห่ง​ แรง​เคลื่อน​มหาศาล​ส่งผล​ให้​พวก​นาง​กลิ้ง​เป็น​ตลบ​ ยัง​ดี​ที่​พลัง​จาก​เส้นทาง​โบราณ​ห่อหุ้ม​พวก​นาง​ไว้​ ถึงมิได้​ร่วง​ออก​ไป​

“ที่นี่​ที่ไหน​!?”

หลังจาก​ทุกอย่าง​หยุดนิ่ง​ จักรพรรดินี​มอง​ไป​รอบ​ ๆ สูด​หายใจเข้า​ลึก​ เนื้อตัว​หนาวเย็น​ ภาพ​ตรง​หน้าที่​ได้​เห็น​พลิกผัน​โลกทัศน์​ของ​นาง​!

หยวน​อี​อกสั่นขวัญแขวน​ไม่แพ้​กัน​

การ​เดินทาง​เพื่อ​ชุบชีวิต​ใน​ครา​นี้​เหนือ​ความคาดหมาย​ของ​นาง​อย่าง​เหลือแสน​!

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

Status: Ongoing

‘หลี่จิ่วเต้า’ ชายหนุ่มผู้ถูกส่งตรงจากดาวเคราะห์สีฟ้ามายังโลกแห่งการฝึกตน ทว่ากลับไร้ซึ่งคุณสมบัติใด ๆ ในการเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันมาตกปลา วาดภาพและเขียนกลอนขาย

อันที่จริงหลี่จิ่วเต้ารู้เพียงเล็กน้อยว่า เจ้าแมวน้อยที่มาหาตนเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อขอปลากินนั้น แท้จริงแล้วคือพยัคฆ์ขาว ส่วนชายผมขาวที่แข่งเขียนพู่กันกับเขาเป็นตัวตนระดับบรรพกาล และที่จะลืมไปไม่ได้ สตรีผู้งดงามที่มาร้องขอให้เขาช่วยวาดรูปอยู่ทุกวัน นางถึงกับเป็นเซียนในตำนาน!

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ…เช่นนั้น ข้าเป็นใครกัน?”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท