ตอนที่ 555 โดนลงโทษ
หลัวฟู่กุ้ยได้ยินเช่นนี้จึงลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ทว่า หลัวฟู่กุ้ยดีใจได้ไม่นานก็ได้ยินไป๋ชิงเหยียนกล่าวต่อ ”ละเว้นโทษตาย ทว่า โทษเป็นหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตัดลิ้น ตัดขาทั้งสองข้าง จากนั้นโยนออกไปจากจวนต่ง นับจากนี้ห้ามเหยียบเข้ามาในจวนต่งอีก!” สายตาของไป๋ชิงเหยียนหยุดอยู่ที่ชิวหวน “ชิวหวนคือหลานสาวของหวังหมัวมัว ข้าจะไม่ลงโทษ ท่านยายเป็นคนจัดการเองเถิดเจ้าค่ะ”
สิ้นเสียงของไป๋ชิงเหยียน บ่าวรับใช้ร่างใหญ่สองคนเดินเข้ามาลากตัวหลัวฟู่กุ้ยออกไปจากห้อง
“ฉางเม่า! ฉางเม่า!” หลัวฟู่กุ้ยตกใจจนร้องไห้ออกมา “ฉางเม่า ข้าคือลุงแท้ๆ ของเจ้านะ ข้าทำเช่นนี้เพราะอยากให้เจ้ามีที่ยืนในจวนต่งอย่างมั่นคง! เจ้าช่วยข้าที ช่วยข้าด้วย ต่อไปข้าจะไม่ทำอีกแล้ว! ไม่กล้าอีกแล้ว!”
เมื่อเห็นต่งฉางเม่ายังคงนิ่งเฉย หลัวฟู่กุ้ยจึงตะโกนลั่น “องค์หญิงเจิ้นกั๋วได้โปรดวินิจฉัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ นางบ่าวชั่วช้าชิวหวนเป็นคนนำชุดชั้นในของชุนเถามาให้ข้า บอกว่ามีวิธีช่วยให้ข้าได้แต่งงานกับสาวใช้ข้างกายขององค์หญิงเจิ้นกั๋ว องค์หญิงเจิ้นกั๋วได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”
ชิวหวนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง รีบก้มศีรษะแนบพื้น “เปล่าเจ้าค่ะ บ่าวไม่ได้ทำเจ้าค่ะ! หลัวฟู่กุ้ยใส่ความบ่าวเจ้าค่ะ ท่านป้า ท่านป้าช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ!”
สีหน้าของต่งฉางเม่าซึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้นย่ำแย่มาก ต่งฉางหลานประคองน้องชายให้ลุกขึ้น “พี่หญิงไม่ได้บอกจะทำโทษเจ้า พี่หญิงรู้ดีว่าเจ้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เจ้าไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวเช่นนี้”
ต่งเหล่าไท่จวินมองดูชิวหวนที่ขดตัวกลมด้วยความหวาดกลัว กล่าวอย่างไม่รีบร้อน “ชิวหวน ป้าของเจ้ารับใช้ข้างกายข้ามาหลายสิบปี นางมีความดีความชอบมากมาย ดูแลเจ้าอย่างดี นางเคยคิดอยากให้เจ้ามาดูแลรับใช้ข้า ทว่า น่าเสียดายที่เจ้าโลภมากเกินไป เรือนของข้ารับเจ้าไม่ไหว บัดนี้เจ้าไม่เพียงลักขโมยของ ทว่า ยังกล้าร่วมมือกับบุรุษนอกใส่ร้ายสาวใช้ข้างกายขององค์หญิงเจิ้นกั๋ว ทำลายชื่อเสียงขององค์หญิงเจิ้นกั๋ว ข้าจะให้คนจับเจ้าออกไปโบยให้คนในจวนรับรู้กันทั่วจะได้เป็นตัวอย่างให้ผู้อื่น…”
“เป็นความผิดของบ่าวเองเจ้าค่ะ!” หวังหมัวมัวร้องไห้พลางคุกเข่าลง “บ่าวคิดแต่ว่าน้องชายทิ้งบุตรสาวเพียงคนเดียวของเขาไว้ให้จึงอยากจะปกป้องนางให้ดีที่สุด นึกไม่ถึงเลยว่าจะทำให้นางไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจนกล้าวางแผนทำลายสาวใช้ข้างกายขององค์หญิงเจิ้นกั๋ว บ่าวรู้ดีว่าเหล่าไท่จวิน นายท่านและฮูหยินไว้ชีวิตนางหลายครั้งเพราะเห็นแก่หน้าของบ่าว บ่าวไม่มีหน้าขอร้องแทนนางอีกแล้วเจ้าค่ะ เหล่าไท่จวินได้โปรดลงโทษนางตามกฎของจวนเถิดเจ้าค่ะ มิเช่นนั้นบ่าวคงไม่มีหน้าอยู่รับใช้ข้างกายของเหล่าไท่จวินอีกเจ้าค่ะ!”
กล่าวจบ หวังหมัวมัวก้มศีรษะคำนับแนบพื้น
“หวังหมัวมัว เจ้าลุกขึ้นเถิด ข้าแก่ชรามากแล้ว มีคนคอยอยู่เป็นเพื่อนคุยคลายเหงาไม่มาก ข้าขาดเจ้าไปไม่ได้ ที่สำคัญนี่คือการกระทำของชิวหวน ไม่ใช่ความผิดของเจ้า!” ต่งเหล่าไท่จวินมองไปทางชิวหวน “น้องชายของเจ้ามีบุตรสาวเพียงคนเดียว เจ้าดูแลนางจนนางแต่งงานออกเรือนก็ถือว่าไม่ทำผิดต่อน้องชายแล้ว ข้าขอสั่งให้โบยชิวหวนห้าสิบที หากนางรอดชีวิต ข้าจะยกนางให้แต่งงานไปเป็นสะใภ้ของหลิวจวงโถว แม้บุตรชายของเขาจะเคยมีภรรยามาก่อนแล้ว นางต้องแต่งไปเป็นภรรยาใหม่ ทว่า บุตรชายของหลิวจวงโถวเป็นคนขยันและซื่อสัตย์ ถือว่าเหมาะสมกันดี!”
“ไม่! ไม่เจ้าค่ะเหล่าไท่จวิน! บุตรชายของหลิวจวงโถวเป็นคนบ้า! ท่านป้า เขาเป็นคนบ้าเจ้าค่ะ!” ชิวหวนเบิกตาโพลงร้องไห้ออกมา “ท่านป้า ข้ามีท่านเป็นญาติเพียงคนเดียว ท่านจะปล่อยให้ข้ากระโดดลงไปในกองไฟเช่นนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ ให้ข้าแต่งงานกับคนบ้า มิสู้ให้ข้าไปตายเสียดีกว่า ท่านป้ากำลังบีบให้ข้าไปตายนะเจ้าคะ!”
หวังหมัวมัวพยักหน้า ตามกฎแล้ว ชิวหวนก่อเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ แถมยังเดือดร้อนถึงชื่อเสียงขององค์หญิงเจิ้นกั๋ว นางโดนโทษโบยจนตายก็ไม่ถือว่าเกินไป ทว่า ต่งเหล่าไท่จวินเห็นแก่นาง หาคู่ครองที่ดีให้ชิวหวน แม้บุตรของหลิวจวงโถวจะเป็นคนบ้า ทว่า ครอบครัวมั่งคั่ง ถือเป็นวาสนาที่ดีของชิวหวน
“ขอบพระคุณเหล่าไท่จวินเจ้าค่ะ” หวังหมัวมัวก้มศีรษะคำนับต่งเหล่าไท่จวิน
“ไม่นะ ไม่เจ้าค่ะท่านป้า! ท่านรับปากท่านพ่อของข้าว่าจะดูแลข้าอย่างดี ท่านจะปล่อยให้ข้าแต่งงานไปเป็นภรรยาใหม่ของคนบ้าไม่ได้นะเจ้าคะ!” ชิวหวนตะโกนลั่น
หวังหมัวมัวกัดฟันกรอด สั่งให้คนลากตัวชิวหวนออกไป
เมื่อเสียงร้องไห้ของชิวหวนแผ่วลงเรื่อยๆ ต่งชิวเยว่จึงเอ่ยขึ้น “ส่งหลัวอี๋เหนียงไปที่จวนนอก หากไม่มีเรื่องจำเป็นไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก”
สีหน้าของต่งฉางเม่าซีดเผือด เบิกตาโพลงมองไปทางบิดาของตัวเอง ทว่า ต่งชิงเยว่กล่าวไล่หลัวอี๋เหนียงไปอยู่จวนนอกด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับกำลังทิ้งสิ่งของที่ไม่สำคัญไปเท่านั้น
ลำคอของต่งฉางเม่าร้อนผ่าว อยากจะเข้าไปขอร้องแทนหลัวอี๋เหนียง ทว่า เมื่อก้าวไปด้านหน้าก้าวหนึ่งก็เห็นแววตาคมกริบของต่งชิงเยว่มองมาทางเขา ต่งฉางเม่าได้แต่ขบกรามแน่น ยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่กล้าทำสิ่งใดอีก
ต่งฉางเม่าไม่เข้าใจ ต่งเหล่าไท่จวินยังเห็นแก่หน้าของหวังหมัวมัวไม่ลงโทษชิวหวนสถานหนัก เหตุใดท่านพ่อถึงทำกับอี๋เหนียงของเขาเช่นนี้ อี๋เหนียงก็เป็นอนุคนหนึ่งของท่านพ่อนะ!
“ท่านพ่อ!” ต่งฉางหลานคุกเข่าลงตรงหน้าต่งชิวเยว่ “หลัวอี๋เหนียงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ข้าคิดว่าท่านพ่อลงโทษหลัวอี๋เหนียงหนักเกินไปขอรับ”
ขอบตาของต่งฉางเม่าร้อนผ่าว มองไปทางพี่ชายของตนเองอย่างรู้สึกขอบคุณ
ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางท่านน้าชาย จากนั้นมองไปทางต่งฉางเม่าที่ขอบตาร้อนผ่าว นางรู้ทันทีว่าท่านน้าชายจงใจลงโทษหลัวอี๋เหนียงต่อหน้าต่งฉางเม่าเพื่อสร้างโอกาสให้พี่น้องรักใคร่ปรองดองกันมากกว่าเดิม
ต่งฉางหลานมักออกโรงปกป้องน้องชายอยู่เสมอ เขาย่อมช่วยกล่าวแทนต่งฉางเม่าแน่นอน ต่งฉางเม่าย่อมเคารพและซาบซึ้งต่งฉางหลานมากขึ้นกว่าเดิม นานวันเข้า ต่งฉางเม่าย่อมเห็นต่งฉางหลานเป็นผู้นำของตัวเองในทุกเรื่อง
วันข้างหน้าไม่ว่าต่งฉางหลานจะทำสิ่งใด ต่งฉางเม่าจะกลายเป็นผู้ช่วยที่ซื่อสัตย์ที่สุดของต่งฉางหลาน
โดยเฉพาะตอนนี้พวกเขากำลังจะวางแผนเรื่องทุกอย่างหลังจากเก็บเกี่ยวผลผลิตฤดูใบไม้ผลิเสร็จ ต่งฉางเม่าจะซื่อสัตย์ต่อต่งฉางหลานจริงหรือไม่ต้องดูว่าพวกเขาจะจัดการเรื่องนี้ได้อย่างเงียบเชียบไร้ร่องรอยได้หรือไม่
ดังนั้นท่านน้าชายของนางจึงเรียกตัวต่งฉางเม่ากลับมาทันทีที่เกิดเรื่องขึ้น
ท่านน้าชายของนางทุ่มเทกับการทำให้พี่น้องทั้งสองรักใคร่ปรองดองกันมาก
เมื่อรู้จุดประสงค์ของท่านน้าชาย ไป๋ชิงเหยียนจึงไม่กล่าวสิ่งใดทั้งสิ้น นางเห็นต่งฉางหลานยืนขึ้นพลางกล่าว “หลัวอี๋เหนียงมีความผิดเพราะนางไม่อาจละทิ้งความสัมพันธ์พี่น้องได้จึงยอมให้หลัวฟู่กุ้ยเข้ามาในจวน หากท่านพ่อต้องการลงโทษจริงๆ มิสู้กักบริเวณหลัวอี๋เหนียงสักหนึ่งเดือนแล้วสั่งห้ามนางไม่ให้หลัวฟู่กุ้ยเข้ามาเหยียบที่จวนอีกก็พอแล้วขอรับ! ฉางเม่าใกล้จะแต่งงานแล้ว ท่านพ่อได้โปรดเห็นแก่ฉางเม่า ไว้หน้าหลัวอี๋เหนียงสักหน่อยเถิดขอรับ”
ต่งฉางเม่าเห็นบิดาขมวดคิ้วแน่นจึงรีบคุกเข่าลง “ท่านพ่อ อี๋เหนียงมีความผิด ข้ารู้ดีว่าไม่ควรขอร้องแทนอี๋เหนียง ท่านพ่อจะกักบริเวณอี๋เหนียงให้อยู่แต่ในเรือนตลอดชีวิตก็ได้ขอรับ ทว่า อย่าไล่อี๋เหนียงไปอยู่ที่จวนนอกเลยนะขอรับ!”
“เจ้ามีความเห็นเช่นไร” ต่งชิงเยว่หันไปถามไป๋ชิงเหยียน
“ฉางหลานกล่าวมีเหตุผลเจ้าค่ะ!” สายตาของไป๋ชิงเหยียนหยุดอยู่ที่ต่งฉางเม่า “ลงโทษตามหลักฐานเถิดเจ้าค่ะ หลัวอี๋เหนียงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ทว่า เมื่อเกิดเรื่องขึ้นกลับมาสำนึกผิดที่เรือนของท่านยายด้วยตัวเอง บัดนี้ยังคุกเข่าอยู่ที่ด้านนอก หากนางมีความผิดที่ไม่ระมัดระวังมากกว่านี้ บัดนี้นางก็ได้รับโทษแล้วเจ้าค่ะ!”
