ตอนที่ 601 นับถือ
“ท่านแม่! ข้าขอร้อง ได้โปรดหยุดกล่าวเถิดขอรับ!” ฝูรั่วซีกล่าวอย่างเจ็บปวด
ฝูเหล่าไท่จวินทำเป็นไม่ได้ยิน นางพยายามจะลุกขึ้น บาดแผลที่ศีรษะเปิดออกอีกครั้ง เลือดซึมออกมาจากผ้าพันแผล เลือดสดสีดำคล้ำปรากฏให้เห็นอย่างริบหรี่ท่ามกลางคุกที่อับชื้น คล้ายกับงูขนาดเล็กที่เลื้อยติดอยู่บนใบหน้า
“องค์รัชทายาท บุตรชายของหม่อมฉันจงรักภักดีต่อจักรพรรดิ เป็นบุตรกตัญญูที่ขึ้นชื่อของเมืองหลวง เขาไม่อยากให้หม่อมฉันตาย ไม่อยากทำให้ตระกูลฝูต้องเดือดร้อนจึงเขียนจดหมายตอบฮองเฮาให้นางรอจังหวะลงมือ ไม่อยากให้นางวู่วามทำลายตระกูลฝู! เขาชักดาบออกมาสังหารองค์รัชทายาทต่อหน้าทหารมากมายเช่นนั้นเพราะเขาต้องการตาย เขาคิดว่าขอเพียงเขาตายไปแล้ว ฮองเฮาจะไม่มีทางหลอกใช้ตระกูลฝูได้อีกเพคะ!”
ฝูเหล่าไท่จวินร้องไห้ออกมา “องค์รัชทายาททรงคิดดูนะเพคะ หากบุตรชายของหม่อมฉันร่วมมือกับฮองเฮาคิดลอบปลงพระชนม์องค์รัชทายาทจริงๆ เขาควรลงมือตอนที่ไม่มีผู้อื่นอยู่ถึงจะมีโอกาสปลงพระชนม์องค์รัชทายาทสำเร็จมิใช่หรือเพคะ เหตุใดเขาจึงเลือกลงมือต่อหน้าองครักษ์จวนองค์รัชทายาท องค์หญิงเจิ้นกั๋วและทหารค่ายผิงอันเช่นนี้เพคะ”
“เหล่าไท่จวินอย่าเพิ่งกล่าวอันใดอีกเลย อีกเดี๋ยวค่อยว่ากัน!” องค์รัชทายาทลูบหลังมือของฝูเหล่าไท่จวินเบาๆ
ฝูเหล่าไท่จวินส่ายหน้า มองไปทางองค์รัชทายาททั้งน้ำตา “องค์รัชทายาท บุตรชายของหม่อมฉันกตัญญูเกินไป ต่อให้หม่อมฉันต้องตาย ทว่า หม่อมฉันไม่อยากทำให้บุตรชายของหม่อมฉันต้องเดือดร้อนด้วยการทำให้เขาไม่กล้าสารภาพความจริง หลานชายและลูกสะใภ้ของหม่อมฉันไม่รู้เรื่องอันใดด้วย องค์รัชทายาทได้โปรดช่วยชีวิตพวกเขา ไว้ชีวิตพวกเขาเถิดนะเพคะ!”
หลู่จิ้นยืนฟังคำกล่าวทั้งหมดของฝูเหล่าไท่จวินอยู่ด้านข้าง
“เหล่าไท่จวิน เหล่าไท่จวินวางใจเถิด เราได้ฟังคำกล่าวของท่านหมดแล้ว เป็นจริงดั่งที่ท่านกล่าว หากแม่ทัพฝูต้องการสังหารเราจริงๆ คงไม่เลือกลงมือต่อหน้าคนมากมายเช่นนั้น แม่ทัพฝูถูกฮองเฮาบีบบังคับ เราจะปกป้องคนทั้งตระกูลฝูเอง เหล่าไท่จวินไม่ต้องเป็นห่วง รีบรักษาตัวก่อนเถิด!” องค์รัชทายาทกล่าวจบ หันกลับไปตะโกนถาม “หมอหลวงหวงยังไม่มาอีกหรือ!”
ฝูเหล่าไท่จวินใช้สองมือกุมมือขององค์รัชทายาทแน่น ส่ายหน้าเล็กน้อย “องค์รัชทายาท ไม่ต้องเสียเวลากับหม่อมฉันหรอกเพคะ หม่อมฉัน…หม่อมฉัน…”
ฝูเหล่าไท่จวินฝืนกล่าวถ้อยคำที่ต้องการกล่าวออกมาหมดแล้ว บัดนี้นางทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างทั้งร่างค่อยๆ ทรุดลง “หม่อมฉันขอแค่…องค์รัชทายาทช่วยคุ้มครองทุกคน…ในตระกูลฝู”
กล่าวจบมือของฝูเหล่าไท่จวินที่จับมือขององค์รัชทายาทอยู่ร่วงลงพื้น
“เหล่าไท่จวิน!” หมัวมัวชราของฝูเหล่าไท่จวินคุกเข่าร้องไห้ออกมา
“ท่านหมอ เร็ว!” องค์รัชทายาทรีบหลีกทางให้หมอที่คุกเข่าตัวสั่นเทาอยู่ด้านข้าง
หมอผู้นั้นรีบคลานเข่าไปเข้า ยกมือที่สั่นเทาของตัวเองตรวจชีพจรของฝูเหล่าไท่จวิน ไม่นานก็ก้มศีรษะแนบพื้น “องค์รัชทายาท เหล่าไท่จวินเสียชีวิตแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”
“ท่านแม่!” ฝูรั่วซีตกใจจนทำตัวไม่ถูก เขาใช้ร่างกายกระแทกกรงขัง “ท่านแม่! ปล่อยข้าออกไป ข้าจะไปหาท่านแม่ของข้า!”
ฝูเหล่าไท่จวินดื่มยาพิษตั้งแต่ตอนที่อยู่ในจวนขององค์รัชทายาท ยาพิษชนิดนี้เป็นยาพิษที่ออกฤทธิ์ช้า เพราะองค์รัชทายาทต้องการให้ฝูเหล่าไท่จวินใช้ชีวิตของนางใส่ร้ายฮองเฮา
ฝูเหล่าไท่จวินรู้ดีว่าบุตรชายของนางต้องได้ยินทุกคำกล่าวของนาง นางต้องการใช้ชีวิตของนางบีบให้ฝูรั่วซียอมรับในทุกสิ่งที่นางกล่าวออกไป
นอกเสียจากว่าฝูรั่วซีจะให้ความสำคัญกับฮองเฮามากกว่ามารดาของตัวเองที่สละชีพเพื่อปูทางให้ลูกหลานตระกูลฝู ปฏิเสธทุกคำกล่าวของมารดาผู้ล่วงลับ ทำลายชื่อเสียงของมารดาตัวเอง ให้นางเสียชีวิตไปพร้อมกับชื่อเสียงที่เสียหาย
ฝูเหล่าไท่จวินรู้จักฝูรั่วซีดี ชีวิตของนาง ชื่อเสียงของนางรวมทั้งชีวิตของทุกคนในตระกูลมีน้ำหนักมากเกินไป ฝูรั่วซีไม่อาจทำเช่นนั้นได้!
ฝูรั่วซีเป็นคนใจอ่อน ก่อนหน้านี้เขารู้สึกผิดต่อฮองเฮากับเรื่องในอดีต บัดนี้เขามีแต่จะยิ่งรู้สึกผิดกับฝูเหล่าไท่จวินที่ยอมแลกชีวิตของตัวเองเพื่อทุกคนในตระกูล
“ท่านแม่!” ฝูรั่วซีคุกเข่าลงบนพื้น ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด
หลู่จิ้นเริ่มเข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้ว คำกล่าวของฝูเหล่าไท่จวินทำให้เขาสามารถปะติดปะต่อเรื่องทุกอย่างเข้าด้วยกันได้หมดแล้ว
เรื่องยาพิษของฝูเหล่าไท่จวินสามารถพิสูจน์จากศพได้อย่างง่ายดาย
ทว่า ฮองเฮาใช้เด็กในท้องข่มขู่ฝูรั่วซี จะข่มขู่ได้อย่างไรกัน
หากหลู่จิ้นจำไม่ผิด ฝูรั่วซีเดินทางกลับมาเมืองหลวงและเข้าเฝ้าฮ่องเต้ในวันที่ยี่สิบ เดือนเจ็ด ฮองเฮาตรวจพบว่าตั้งครรภ์ในเดือนแปด แม้วังหลวงจะถูกคุ้มกันอย่างแน่นหนา ทว่า หลู่จิ้นพอได้ยินเรื่องบางอย่างมาจากฮูหยินของตัวเองอยู่เหมือนกัน
ว่ากันว่าประจำเดือนของฮองเฮามักมาในช่วงปลายเดือน ทว่า เลยมากลางเดือนแปดแล้วประจำเดือนของนางก็ยังไม่มา นางจึงเชิญหมอหลวงสองท่านไปตรวจชีพจร หมอหลวงท่านหนึ่งตรวจไม่พบ ทว่า หมอหลวงหูที่ตรวจชีพจรของฮองเฮาเป็นประจำกับบอกว่าฮองเฮาตั้งครรภ์ ทว่า อายุครรภ์น้อยเกินไปจึงยังตรวจไม่พบ รอให้อายุครรภ์มากกว่านี้จึงจะตรวจได้อย่างชัดเจน
หรือว่าฮองเฮาแสร้งตั้งครรภ์อย่างนั้นหรือ
“เหล่าไท่จวินรักความถูกต้อง เราจะปกป้องตระกูลฝูเอง!” กล่าวจบ องค์รัชทายาทหันไปสั่งให้องครักษ์นำร่างของฝูเหล่าไท่จวินไปส่งที่จวนฝูโดยใช้รถม้าของตัวเอง
หลู่จิ้นยืนอยู่ข้างองค์รัชทายาทที่หน้าประตูคุกของศาลต้าหลี่ มองส่งองครักษ์ขององค์รัชทายาทนำร่างของฝูเหล่าไท่จวินขึ้นรถม้าขององค์รัชทายาทจากไป
องค์รัชทายาทรู้ล่วงหน้ามาก่อนแล้วว่าฝูเหล่าไท่จวินจะเสียชีวิต ทว่า บัดนี้มองเห็นร่างของฝูเหล่าไท่จวินถูกพาจากไป นึกถึงคำกล่าวก่อนหน้านี้ของฝูเหล่าไท่จวิน องค์รัชทายาทอดรู้สึกนับถือฝูเหล่าไท่จวินไม่ได้
ฝูเหล่าไท่จวินมีความกล้าในการแลกเปลี่ยนข้อเสนอกับเขา ระยะเวลาที่คับขันเช่นนี้ นางยังสามารถนึกถึงวิธีการที่แลกชีวิตของนางเพียงคนเดียวทำให้องค์รัชทายาทบรรลุเป้าหมาย อีกทั้งปกป้องคนทั้งตระกูลฝูเอาไว้ได้ นี่คือสิ่งที่แม้แต่บุรุษหลายคนก็ยังทำไม่ได้
องค์รัชทายาทอดนึกถึงไป๋ชิงเหยียนขึ้นมาไม่ได้
ได้ยินเสียงไอของหลู่จิ้น องค์รัชทายาทได้สติ เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหดหู่ “หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้เราคงไม่อนุญาตให้เหล่าไท่จวินมาเยี่ยมแม่ทัพฝูที่คุกจนนางต้องเสียชีวิตเช่นนี้หรอก! ทว่า หากฝูเหล่าไท่จวินไม่มา พวกเราคงไม่มีทางรู้ว่าฮองเฮาทรงทำสิ่งใดลงไปบ้าง!”
ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากหลู่จิ้น องค์รัชทายาทจึงหันไปมองหลู่จิ้น พลางเอ่ยถาม “ใต้เท้าหลู่ ท่านมีความเห็นเช่นไรกับเรื่องนี้ ท่านคิดว่าคำกล่าวของเหล่าไท่จวินคือความจริงหรือไม่”
“ถ้อยคำของฝูเหล่าไท่จวินล้วนพิสูจน์ได้ ทว่า เรื่องการตั้งครรภ์ของฮองเฮา กระหม่อมต้องนำบันทึกการเข้าออกวังหลวงของแม่ทัพฝู อายุครรภ์ของฮองเฮา และช่วงเวลาที่ฮ่องเต้เสด็จไปประทับที่ตำหนักของฮองเฮามาเปรียบเทียบกันก่อนพ่ะย่ะค่ะ”
“บางทีอาจต้องหาหมอที่ไว้ใจได้ไปตรวจชีพจรของฮองเฮาใหม่อีกครั้งให้แน่ใจว่าฮองเฮาทรงตั้งครรภ์เวลาใดกันแน่ กระทั่งตรวจสอบว่าฮองเฮาทรงตั้งครรภ์จริงหรือไม่ ใต้เท้าหลู่จึงจะหาข้อสรุปได้” องค์รัชทายาทกล่าวอย่างไม่รีบร้อน
“พ่ะย่ะค่ะ!” หลู่จิ้นโค้งกายคำนับองค์รัชทายาท
“บันทึกการเข้าออกวังหลวงของแม่ทัพฝูอยู่ที่เรา…” องค์รัชทายาทยืนเอามือไขว้หลังมองไปทางหลู่จิ้น “เดี๋ยวเราจะให้คนนำมาให้ใต้เท้าหลู่ เราจะให้หมอหลวงในวังให้ความร่วมมือกับใต้เท้าหลู่ตรวจสอบเรื่องการตั้งครรภ์ของฮองเฮา เดี๋ยวเราจะช่วยหาบันทึกเวลาประทับของเสด็จพ่อที่ตำหนักของฮองเฮามาให้ท่านด้วย”
องค์รัชทายาทขมวดคิ้วแน่น ถอนหายใจมองไปที่เงาของแสงไฟของคุกต้าหลี่ที่สะท้อนไปยังพื้น “ทว่า เรื่องชีพจรของฮองเฮา ฮองเฮาคือเสด็จแม่ของเรา เราต้องให้ความเคารพพระองค์”
หลู่จิ้นรู้ดีว่าองค์รัชทายาทลำบากใจจึงกล่าวเพียง “บางทีคงต้องรอให้ฝ่าบาททรงฟื้นขึ้นมาถึงจะสืบเรื่องนี้อย่างละเอียดได้พ่ะย่ะค่ะ”
“คงต้องเป็นเช่นนั้น”
กล่าวจบ องค์รัชทายาทกำหมัดคำนับหลู่จิ้น หลู่จิ้นตกใจจนรีบคุกเข่าลงบนพื้น
