ตอนที่ 954 มีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง
เว่ยจงเป็นคนรู้กาลเทศะ เมื่อต่งซื่อจากไปเขาจึงพาบรรดาขันทีเล็กและนางกำนัลถอยหลังไปยืนอยู่ไกลๆ
เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนมองส่งต่งซื่อจากไป จากนั้นสีหน้าเคร่งเครียดลง ไป๋จิ่นซิ่วจึงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “พี่หญิงใหญ่ เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเจ้าคะ”
ไป๋ชิงเหยียนหันหลังกลับไปมองไป๋ชิงฉีและไป๋จิ่นซิ่วอย่างไม่คิดปิดบัง “จิ่นถงถูกจับขังคุกที่ซีเหลียงโดยไม่ทราบสาเหตุ หากนางถูกจับได้ว่าเป็นสตรีหรือรู้ว่าจิ่นถงคือคนของต้าโจว จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงอาจระแวงสงสัยจิ่นถง ทว่า ไม่ถือเป็นเรื่องร้ายแรง จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงเป็นสตรีเหมือนกัน นางคงเข้าใจว่าสตรีจำเป็นต้องปลอมกายเป็นบุรุษเพื่อสะดวกในการทำการค้า พี่แค่กลัวว่าจิ่นถงอาจถูกจับได้เพราะเหตุผลอื่น”
ใจของไป๋จิ่นซิ่วกระตุกวูบ “จิ่นถงเป็นคนระมัดระวังตัวมาก…”
ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า “พี่ส่งหรู่ซยงเซียวรั่วไห่ไปยังซีเหลียงแล้ว กำชับเขาว่าหากเกิดเรื่องคับขันขึ้นมาจริงๆ ต้องบอกให้ซีเหลียงรู้ว่าจิ่นถงคือคุณหนูสามของตระกูลไป๋ เช่นนี้ซีเหลียงจะได้ไม่กล้าทำอันใดนาง ทว่า พี่ก็ยังไม่วางใจอยู่ดี พี่กลัวว่าเซียวรั่วไห่จะใกล้ราชวงศ์ซีเหลียงไม่สำเร็จ ถึงแม้เซียวรั่วไห่จะแพร่ข่าวลือเรื่องที่จิ่นถงคือคนของตระกูลไป๋ออกไป ทว่า หากซีเหลียงอาจแสร้งทำเป็นไม่รับรู้และลอบจัดการกับจิ่นถงก็ได้”
“เซียวรั่วไห่ลอบไปอย่างลับๆ พี่จึงตั้งใจจะส่งคนเดินทางไปอย่างโจ่งแจ้งในฐานะทูตเจรจาเรื่องความสัมพันธ์กับซีเหลียงอีกฝ่าย เมื่อมีทั้งฝ่ายลับและฝ่ายแจ้ง หากจนปัญญาจริงๆ พวกเราสามารถให้ทูตเป็นตัวแทนของพี่จอคนคืนจากซีเหลียงได้ หากซีเหลียงไม่ยอมคืน พวกเราจะประกาศศึกทันที!”
ไป๋ชิงเหยียนกล่าวเสียงหนักแน่น
คนตระกูลไป๋จะเป็นอันใดไปอีกไม่ได้แม้แต่คนเดียว
“เมื่อเลือกทูตที่จะเดินทางไปซีเหลียงได้แล้ว พี่จะให้แม่ทัพเสิ่นคุนหยางกลับไปรอฟังคำสั่งที่หนานเจียง หากสุดท้ายเราทำได้เพียงเปิดเผยฐานะของจิ่นถงเพื่อช่วยนางกลับมา พี่จะให้แม่ทัพเสิ่นคุนหยางนำทัพนำทหารสองหมื่นนายไปประชิดชายแดนซีเหลียงเพื่อข่มขู่พวกเขา” ไป๋ชิงเหยียนคิดพลางกล่าวออกมาอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
ขณะเดียวกันนางต้องให้อาอวี๋ร่วมมือกับนางทำทีเป็นเตรียมยกทัพไปโจมตีซีเหลียงด้วย
เมื่อบีบจนซีเหลียงใกล้ดับสูญ ไป๋ชิงเหยียนไม่เชื่อว่าซีเหลียงจะกักตัวไป๋จิ่นถงไว้โดยไม่กลัวว่าแคว้นของตัวเองจะดับสูญ
ทางที่ดีควรขอความช่วยเหลือจากเซียวหรงเหยี่ยนด้วย บัดนี้ทุกคนต่างรับรู้ว่าเซียวหรงเหยี่ยนคือคนของต้าเยี่ยน พวกเขาทำการค้าเหมือนกันจะรู้จักกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด ที่สำคัญเซียวหรงเหยี่ยนมีรากฐานที่มั่นคงในซีเหลียง เขาสามารถสืบหาสาเหตุที่ไป๋จิ่นถงติดคุกได้ดีกว่าสายลับของต้าโจว
ไป๋ชิงเหยียนกำหมัดแน่น ทว่า หากนางบุ่มบ่ามขอให้เซียวหรงเหยี่ยนช่วยเหลือจะทำลายแผนการทั้งหมดของไป๋จิ่นถงหรือไม่นะ
การเดินทางไม่สะดวก ข่าวที่ส่งมาจึงล่าช้า บัดนี้นางยังไม่รู้สถานการณ์ที่แน่ชัดของไป๋จิ่นถงในซีเหลียง นางไม่ควรบุ่มบ่ามตัดสินใจ นางควรส่งคนที่ไว้ใจได้ไปสำรวจสถานการณ์ที่ซีเหลียงก่อน
เมื่อไป๋จิ่นถงตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ ไป๋ชิงเหยียนไม่สนว่าต้องแลกด้วยสิ่งใดบ้าง ขอเพียงน้องสาวของนางปลอดภัยก็พอ
“พี่หญิงใหญ่ ข้าจะเดินทางไปอย่างเปิดเผยเองขอรับ…” ไป๋ชิงฉีกล่าวขึ้น “บัดนี้ซีเหลียงกำลังเตรียมรับมือกับหรงตี๋ พวกเขาไม่กล้ามีเรื่องกับต้าโจวแน่ขอรับ ข้าคือน้องชายของจักรพรรดินีแห่งต้าโจว เมื่อข้าสำรวจสถานการณ์แน่ชัดแล้วข้าจะรับมือตามสถานการณ์ หากไม่มีผู้ใดรู้ฐานะของจิ่นถง ข้าจะอ้างว่าข้าคือสหายเก่าของนาง จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงคงเห็นแก่หน้าข้ายอมปล่อยตัวจิ่นถงออกมาแน่ขอรับ ข้าจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้ขอรับ”
ไป๋ชิงเหยียนเม้มปากแน่น อาฉีเพิ่งกลับมา เขาเพิ่งพบหน้าท่านอาสะใภ้ห้าเพียงครู่เดียวเท่านั้น ยังไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนท่านอาสะใภ้ห้าและน้องหญิงแปดอย่างเต็มที่เลย
ผ่านไปครู่ใหญ่ ไป๋ชิงเหยียนจึงพยักหน้าลงน้อยๆ จากนั้นกำชับไป๋ชิงฉี “ยังมีอีกเรื่อง ก่อนหน้านี้จิ่นถงส่งข่าวกลับมาบอกว่าจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงกำลังสร้างกองทัพที่คล้ายคลึงกับค่ายหู่อิงของกองทัพไป๋ เจ้าลองสืบเรื่องนี้ดูด้วย ทว่า สิ่งสำคัญที่สุดคือช่วยจิ่นถงออกมาให้ได้”
“พี่หญิงใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ ข้ารู้ขอบเขตดีขอรับ” ไป๋ชิงฉีกล่าว
เมื่องานเลี้ยงจบลง เหยียนอ๋องหลี่จือเจี๋ยแห่งซีเหลียงและอ๋องหน้ากากผีแห่งหรงตี๋ถูกหลิ่วหรูซื่อเชิญไปยังหงหลู่ซื่อเพื่อเจรจาเรื่องการเชื่อมไมตรี
แม้ดูเหมือนหลิ่วหรูซื่อจะเป็นเพียงขุนนางบัณฑิตอ่อนแอที่หัวรั้น ทว่า สติปัญญาของเขาดีมาก บัดนี้ทั้งซีเหลียงและหรงตี๋ต่างแย่งกันมาเชื่อมไมตรีกับต้าโจว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ควรจับพวกเขามานั่งเจรจาต่อรองซึ่งๆ หน้า ผู้ใดให้ราคาสูงกว่า ผู้นั้นคือฝ่ายชนะ
เซียวหรงเหยี่ยนกำลังเดินออกจากตำหนักพร้อมอ๋องเก้ามู่หรงเหยี่ยน ทว่า ถูกเว่ยจงเรียกไว้เสียก่อน
เว่ยจงทำความเคารพอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยน จากนั้นกล่าวกับเซียวหรงเหยี่ยน “เซียวเซียนเซิง ฝ่าบาทต้องการพบขอรับ…”
เหยียนอ๋องหลี่จือเจี๋ยที่กำลังจะก้าวขึ้นไปบนรถม้าเพื่อเดินทางไปยังหงหลู่ซื่อพร้อมกับหลิ่วหรูซื่อหันไปมองเซียวหรงเหยี่ยน เขาลอบคิดอยู่ในใจว่าการแต่งงานของเซียวหรงเหยี่ยนและจักรพรรดินีแห่งต้าโจวอาจมีการเปลี่ยนแปลง ทว่า ก็จริง…เซียวหรงเหยี่ยนเป็นเพียงพ่อค้าเท่านั้น แม้เขาจะเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งในใต้หล้า ทว่า อย่างไรก็เป็นเพียงพ่อค้าอยู่ดี
ก่อนหน้านี้ไป๋ชิงเหยียนเป็นเพียงองค์หญิงที่ไร้อำนาจ เซียวหรงเหยี่ยนมีบุญคุณต่อตระกูลไป๋ การรับเขาเข้าไปเป็นเขยในตระกูลไป๋ไม่ใช่เรื่องแปลก ทว่า บัดนี้ไป๋ชิงเหยียนคือจักรพรรดินีแห่งต้าโจว หญิงสาวกลายเป็นผู้ที่สูงส่งที่สุดของแคว้น นางจะแต่งตั้งพ่อค้าธรรมดาคนหนึ่งเป็นพระภัสดาได้อย่างไรกัน
เมื่อคิดได้เช่นนี้หลี่จือเจี๋ยจึงเกิดความคิดใหม่ขึ้นมา หากครั้งนี้ทำเชื่อมไมตรีกับต้าโจวไม่สำเร็จ พวกเขาควรหันไปเชื่อมไมตรีกับต้าเยี่ยนแทน มอบเมืองให้ต้าเยี่ยนเพื่อขอให้ต้าเยี่ยนช่วยสกัดกองทัพใหญ่ของต้าโจวตอนที่หรงตี๋ยกทัพบุกซีเหลียง ให้เวลาซีเหลียงได้ทำลายแคว้นหรงตี๋ให้สิ้นซาก
ตอนนั้นต้าเยี่ยนทำลายแคว้นเว่ย ยึดครองดินแดนและชาวบ้านของแคว้นเว่ยเป็นของตัวเอง กลายเป็นแคว้นที่แข็งแกร่งเหนือแคว้นอื่น ผู้ใดจะคิดว่าหลังจากนั้นต้าโจวจะทำลายแคว้นต้าเหลียงตามมาติดๆ จนต้าเยี่ยนไม่ใช่แคว้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอีกต่อไป ตอนนี้ต้าเยี่ยนคือแคว้นที่ไม่อยากเห็นต้าโจวยึดครองซีเหลียงมากที่สุด มิเช่นนั้นต้าเยี่ยนจะไม่มีสิทธิ์ต่อสู้แย่งชิงความเป็นหนึ่งกับต้าโจวอีกต่อไป
หลี่จือเจี๋ยมองดูอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนนิ่งๆ แวบหนึ่ง จากนั้นขึ้นรถม้าจากไป
เขานั่งหลับตาพลางเคาะพัดลงบนฝ่ามืออย่างใช้ความคิดอยู่ในรถม้า เขารู้ดีว่าการจับมือกับต้าเยี่ยนคือทางเลือกสำรองเท่านั้น ต้าเยี่ยนยากแคล้นมาหลายปี พวกเขาเพิ่งร่ำรวยขึ้นหลังจากยึดหนานเยี่ยนคืนมา เพิ่งแข็งแกร่งขึ้นหลังจากทำลายแคว้นเว่ยได้ ต้าเยี่ยนคงไม่ยอมสูญเสียกำลังคนและทรัพยากรของแคว้นตัวเองเพียงเพื่อช่วยเหลือซีเหลียง ดังนั้นทางที่ดีที่สุดคือเชื่อมไมตรีกับต้าโจวให้ได้
เซียวหรงเหยี่ยนมองไปทางอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนแวบหนึ่ง เขาเห็นอ๋องเก้ายืนเอามือไขว้หลังพลางพยักหน้าให้เขา “เจ้าไปเถิด”
เซียวหรงเหยี่ยนทำความเคารพอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยน จากนั้นเดินตามเว่ยจงจากไป
ท้องฟ้าสีฟ้าครามไร้ซึ่งก้อนเมฆ หลังคางดงามของตำหนักใหญ่และบันไดสีขาวหยกที่ทอดยาวขึ้นไปบนตำหนักส่องแสงสว่างเรืองรองท่ามกลางแสงอาทิตย์
เซียวหรงเหยี่ยนเดินตามเว่ยจงขึ้นไปบนบันได เขามองเห็นเสาสีทองลายดอกบัวที่ทาสีตกแต่งใหม่ส่องสว่างท่ามกลางแสงตะวัน เมื่อเทียบกับความหม่นหมองตอนอยู่ในยุคราชวงศ์จิ้น พวกมันดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง
เว่ยจงพาเซียวหรงเหยี่ยนเดินขึ้นไปบนบันได้ก็พบกับหลู่ไท่เว่ยที่เพิ่งเดินออกมาจากตำหนัก เว่ยจงรีบทำความเคารพ “คารวะหลู่ไท่เว่ยขอรับ…”
“หลู่ไท่เว่ย…” เซียวหรงเหยี่ยนทำความเคารพยิ้มๆ เช่นเดียวกัน
“เว่ยกงกง เซียวเซียนเซิง!” หลู่ไท่เว่ยก้มศีรษะให้เว่ยจงเล็กน้อย
**************************************
