ตอนที่ 1010 ปกป้องตระกูลไป๋
“แม้อาลี่โอรสของเสด็จพี่จะฉลาดเกินวัย ทว่า เขายังเด็กมาก ที่สำคัญราชสำนักของต้าเยี่ยนในตอนนี้ยังไม่มั่นคง เรื่องใหญ่ยังไม่สำเร็จ เหยี่ยน…ไม่อาจผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับมารดาและพี่ชาย ไม่อาจทำให้ชาวบ้านต้าเยี่ยนที่ร่วมฝ่าฝันความลำบากมาพร้อมกับเหยี่ยนผิดหวังได้ขอรับ”
ทุกคนในต้าเยี่ยนบริจาคเงินให้ต้าเยี่ยนสร้างกองทัพ ให้เขามีทุนออกเดินทางไปทำการค้าตามแคว้นต่างๆ จนชาวบ้านและราชวงศ์ต้องกินอยู่อย่างประหยัดเป็นเวลานาน
เซียวหรงเหยี่ยยยังจำภาพที่ชายชราขาพิการคนหนึ่งนำเงินชดเชยที่ได้จากการเสียชีวิตของบุตรชายในสนามรบไปบริจาคที่กองรับบริจาคได้เป็นอย่างดี ท่านพี่ของเขาประคองชายชราผู้นั้นให้ลุกขึ้น ให้ชายชรานำเงินกลับไป ทว่า ชายชราผู้นั้นกล่าวว่าแม้เขาจะไม่เคยร่ำเรียน ทว่า เขารู้หน้าที่ของตัวเองดี เขาคนแคว้นเยี่ยน เขาไม่อาจทนมองแคว้นนต้าเยี่ยนสูญสลายไปโดยไม่ทำสิ่งใดได้ ชายชราผู้นั้นกุมมือพี่ชายของเขาพลางบอกให้พี่ชายของเขานำความเจริญรุ่งเรืองกลับมาสู่ต้าเยี่ยนอีกครั้งให้ได้ เช่นนี้คนต้าเยี่ยนอย่างพวกเขาจะได้นอนตายตาหลับ ตอนนั้นเซียวหรงเหยี่ยนยืนอยู่ข้างกายพี่ชายของตัวเอง
เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวกับต่งซื่อเสียงอ้อนวอนพลางเงยหน้าขึ้นสบตาต่งซื่อ “ส่วนอาเป่า…นางคือคนสำคัญในชีวิตของเหยี่ยนที่เหยี่ยนไม่มีวันปล่อยไป! บัดนี้อาเป่ากำลังตั้งครรภ์ ไม่ว่าในฐานะสามีหรือพ่อของลูก เหยี่ยนไม่อาจทำผิดต่ออาเป่าและลูกได้ขอรับ!”
เซียวหรงเหยี่ยนเคยมีบิดาที่ทำผิดต่อมารดาของตน แม้เขาจะไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้พบอาเป่า ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีลูก ทว่า เมื่อพบอาเป่า เขาให้สัญญากับตัวเองว่าเขาจะไม่ทำผิดต่อภรรยาของเขา บัดนี้อาเป่าตั้งครรภ์ เขาจะเป็นพ่อที่ดีของลูกให้ได้!
“เจ้าจะจับปลาสองมือไม่ได้ หากเลือกอาเป่าและลูก เจ้าต้องทอดทิ้งแคว้นต้าเยี่ยน หากเจ้าเลือกต้าเยี่ยน นับจากนี้อาเป่าและลูกจะไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าอีกต่อไป บิดาของเด็กคนนี้คือเซียวหรงเหยี่ยนพ่อค้าที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งในใต้หล้าที่เสียชีวิตลงหลังจากแต่งงานกับอาเป่าได้ไม่นาน นับจากนี้เจ้าห้ามมาปรากฏตัวต่อหน้าอาเป่าและลูกอีก!” ต่งซื่อแสดงจุดยืนชัดเจน หากเซียวหรงเหยี่ยนเลือกแคว้นต้าเยี่ยน เด็กคนนี้จะไม่มีวันรู้ว่าบิดาของตัวเองคือผู้ใด
“ท่านแม่ ข้ามีปณิธานของข้า อาเหยี่ยนก็มีปณิธานของเขาเช่นเดียวกัน ข้าจะไม่ยอมให้เด็กในครรภ์กลายเป็นสิ่งผูกมัดเขาเอาไว้ ข้าหลงรักเขาเพราะปณิธาน ความมุ่งมั่นและความกล้าหาญของเขาเจ้าค่ะ!” ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางเซียวหรงเหยี่ยน “หากผูกมัดเขาไว้ข้างกายข้า ให้เขากายเป็นบุรุษที่มีชีวิตอยู่เพื่อข้าไปวันๆ เช่นนั้นมู่หรงเหยี่ยนก็ไม่ใช่มู่หรงเหยี่ยนที่ข้าหลงรักอีกต่อไปเจ้าค่ะ!”
ดวงตาล้ำลึกของเซียวหรงเหยี่ยนจ้องไปทางสตรีที่นั่งมองมาที่เขานิ่งอยู่บนเตียง ความอุ่นวาบถาโถมเข้ามาในใจ ความรู้สึกผิดเริ่มก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ
“จักรพรรดิมู่หรงอวี้แห่งต้าเยี่ยนเคยมอบของที่จีโฮ่วตั้งใจจะมอบให้ลูกสะใภ้ของนางให้ข้าแล้ว ข้าคารวะน้ำชาจักรพรรดิองค์ก่อนของต้าเยี่ยนในฐานะพี่ชายและเรียกเขาว่าพี่ชายแล้ว สำหรับอาเป่า ตอนที่ข้าเอ่ยปากเรียกจักรพรรดิมู่หรงอวี้ว่าพี่ชาย อาเหยี่ยนคือสามีของข้าแล้วเจ้าค่ะ”
เมื่อได้ยินเสียงเสียงกล่าวที่ไม่รีบร้อนของไป๋ชิงเหยียน เซียวหรงเหยี่ยนหลับตาที่ปวดล้าลง เขานึกถึงเรื่องที่พี่ชายรับปากเขาก่อนเสียชีวิตว่าจะเดินทางมาสู่ขอไป๋ชิงเหยียนให้เขา
“ข้าและอาเหยี่ยนทำสัญญากันไว้ก่อนหน้านี้แล้ว วันหน้าเมื่อใต้หล้ารวมเป็นหนึ่ง หากต้าเยี่ยนได้ครอบครองใต้หล้าแห่งนี้ ข้าจะแต่งงานไปเป็นภรรยาของเขา หากต้าโจวเป็นคนได้ครอบครองใต้หล้าแห่งนี้ อาเหยี่ยนจะแต่งเข้าตระกูลไป๋ พวกเราจะสานต่อปณิธานของตัวเองโดยไม่เอาความรู้สึกส่วนตัวมาเกี่ยวข้องเจ้าค่ะ” ไป๋ชิงเหยียนยิ้มให้เซียวหรงเหยี่ยนเล็กน้อย จากนั้นหันไปมองมารดาของตัวเอง
“ท่านแม่ ข้าเปิดใจรักคนๆ หนึ่งเป็นครั้งแรก ข้าไม่มีประสบการณ์ด้านความรัก ไม่ว่าจะเป็นก่อนหน้านี้หรือตอนนี้ข้าทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้ตระกูลไป๋และต้าโจว ข้าไม่รู้ว่าสิ่งที่ข้าคิดมันถูกหรือไม่ ทว่า ตอนข้าเห็นความรักระหว่างท่านพ่อและท่านแม่ ข้าก็รับรู้ได้ว่าความรักที่แท้จริงไม่ควรใช้คำว่าความรักบีบให้อีกฝ่ายทอดทิ้งปณิธานและหักปักของตัวทิ้งเจ้าค่ะ เหมือนกับที่ท่านแม่ออกไปส่งท่านพ่อไปสนามรบทั้งๆ ที่ไม่อยากให้ท่านพ่อไปเจ้าค่ะ”
ดวงตาของเซียวหรงเหยี่ยนไหววูบ ขอบตาแดงก่ำขึ้นกว่าเดิม ได้ภรรยาเช่นนี้…ช่างเป็นโชคดีของเขายิ่งนัก!
ต่งซื่อมองบุตรสาวของตัวเองด้วยความสงสาร…
ดวงตาของไป๋ชิงเหยียนแดงก่ำ “ข้าดีใจที่ได้มีคนรักอย่างอาเหยี่ยน เขาเข้าใจปณิธานของข้า ไม่เคยใช้คำว่าความรักบีบบังคับให้ข้าแต่งงานกับเขา! ข้าเข้าใจเขาเช่นเดียวกัน ข้าไม่อยากใช้ลูกบีบบังคับให้เขาต้องเลือกทางใดทางหนึ่ง พวกเรารู้ใจกัน วันข้างหน้าจะกลายเป็นคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อกันเจ้าค่ะ!”
ไป๋ชิงเหยียนมองเข้าไปในดวงตาของมารดาที่เริ่มคล้อยตาม จากนั้นมองไปทางเซียวหรงเหยี่ยน
“ที่สำคัญแม้ตอนนี้ต้าโจวและต้าเยี่ยนจะดูใกล้เคียงกัน ทว่า ความคิดและระบอบการปกครองของพวกเราแตกต่างกัน ข้าอยากรู้ว่าวันหน้าการปกครองของต้าโจวจะดีกว่าต้าเยี่ยน หรือการปกครองของต้าเยี่ยนจะเหมาะสมกับคนยุคนี้มากกว่าต้าโจวเจ้าค่ะ ถึงเวลานั้นจะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าการปกครองของแคว้นใดมีประโยชน์ต่อชาวบ้านมากกว่ากันเจ้าค่ะ”
“ทว่า เจ้า…” ต่งซื่อมองไปที่ท้องของไป๋ชิงเหยียน นางรู้สึกปวดใจมาก
“ท่านแม่ ข้ายอมรับว่าเด็กคนนี้มาไม่มาถูกเวลา ยอมรับว่าครั้งนี้ข้าประมาทมากเกินไป ทว่า ในเมื่อเขามาเกิดแล้ว ข้าจะดูแลเขาให้ดีที่สุด ถึงแม้ตอนที่เขากำเนิด พ่อของเขาจะไม่ได้อยู่ข้างกาย ทว่า อาเป่าจะอบรมเลี้ยงดูเขาอย่างดีที่สุด เมื่อต้าเยี่ยนและต้าโจวตัดสินผลแพ้ชนะกันได้แล้ว อาเหยี่ยนจะกลับมาอยู่กับพวกเราด้วยฐานะที่แท้จริงของเขาเจ้าค่ะ”
เมื่อถึงตอนนั้นไม่ว่าจะในฐานะสามีหรืออ๋องก็ล้วนไม่สำคัญอีกต่อไป มู่หรงเหยี่ยนคือสามีของนาง คือพ่อของลูกนาง
ไป๋ชิงเหยียนกล่าวออกมาจากใจจริงเหมือนที่นางเคยกล่าวกับเซียวหรงเหยี่ยนว่ายินดีแข่งขันวัดความสามารถกับเขา ดูว่าสุดท้ายผู้ใดจะได้ขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดนั่น
ไป๋ชิงเหยียนเชื่อว่าแคว้นแข็งแกร่งที่ได้ครอบครองใต้หล้าในท้ายที่สุด ชาวบ้าน ทหารและแคว้นนั้นต้องแข็งแกร่งมากพอ แม้สุดท้ายต้าโจวต้องตัดสินผลแพ้ชนะกับต้าเยี่ยนด้วยกำลังทหาร แคว้นที่เป็นผู้ชนะ การปกครองของแคว้นนั้นย่อมเหนือกว่าอีกแคว้นด้วย!
เซียวหรงเหยี่ยนมองไปทางต่งซื่อพลางขยับตัวเล็กน้อย ชายหนุ่มคำนับศีรษะแนบพื้นไปทางต่งซื่ออีกครั้งด้วยความจริงใจ “อาเหยี่ยนของบังอาจเรียกฮูหยินว่ามารดา มารดาได้โปรดเชื่อข้า ไม่ว่าวันหน้าต้าเยี่ยนหรือต้าโจวได้ครอบครองใต้หล้า อาเหยี่ยนจะคอยปกป้องคุ้มครองอยู่ข้างกายอาเป่าและลูก ให้พวกเขามีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัยตลอดไป! บัดนี้อาเหยี่ยนอยากให้มารดาอนุญาตให้ข้าและอาเป่าได้แต่งงานกัน ให้ลูกของพวกเราได้เกิดมาอย่างชอบธรรม ก่อนที่เรื่องใหญ่จะสำเร็จลุล่วง ข้าจะหาเวลามาอยู่กับอาเป่าและลูกให้ได้มากที่สุดขอรับ!”
กล่าวจบ เซียวหรงเหยี่ยนก้มศีรษะคำนับอีกครั้ง ต่งซื่อน้ำตาไหลอาบหน้า
เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว แม้นางจะไม่ยินยอม นางจะได้สิ่งใดได้อีก
อาเป่ารักอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนผู้นี้จริงๆ โชคดีที่อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนผู้นี้ไม่ได้บังคับให้อาเป่าเดินทางไปต้าเยี่ยนกับเขาหรือให้อาเป่านำต้าโจวไปเข้าร่วมกับต้าเยี่ยน ต่งซื่อหลับตาลง นางนึกถึงไป๋ฉีซานขึ้นมา
ตอนแต่งงานกับไป๋ฉีซานนางไม่อยากให้ไป๋ฉีซานไปเสี่ยงอันตรายในสนามรบจริงๆ ทว่า ไป๋ฉีซานเล่าความฝันของเขาให้นางฟัง บอกปณิธานของบรรพบุรุษไป๋ทุกรุ่นและศรัทธาแรกเริ่มในการก่อตั้งกองทัพไป๋ให้นางฟัง ดังนั้นต่อให้นางไม่อยากให้ไป๋ฉีซานไปออกรบมาเพียงใด นางก็ออกไปส่งเขาไปสนามรบอยู่ดี นางให้สัญญากับเขาว่าเขาปกป้องชาวบ้าน นางจะปกป้องตระกูลไป๋ให้เขาเอง
