ตอนที่ 8 ออกเรือน
เยียนอวิ๋นถงถูกนำตัวกลับจวนโหว
เมื่อเยียนโส่วจ้านเห็นเขา โทสะก็ปะทุขึ้นมาทันที
“ลูกทรพี คุกเข่าลง!”
เยียนอวิ๋นถงคุกเข่าลงทันที
เยียนโส่วจ้านชี้ไปที่เขา “ผู้ใดให้เจ้ากลับมาเวลานี้ ผู้ใดอนุญาตให้เจ้าไปหาเรื่องที่บ้านรอง”
“เยียนอวิ๋นเพ่ยใช้วิธีสกปรก แย่งงานแต่งของพี่ใหญ่ นางไม่สมควรรับโทษหรือ”
“เจ้าหุบปาก! เรื่องงานแต่งของอวิ๋นเฟย ข้าจัดการแล้ว ไม่ต้องให้เจ้าออกหน้า”
“ท่านพ่อไม่ยอมออกหน้าแทนพี่ใหญ่ อีกทั้งยังไม่อนุญาตให้ข้าออกหน้า หรืออันที่จริงแล้วเยียนอวิ๋นเพ่ยเป็นบุตรแท้ๆ ส่วนพวกเราเป็นบุตรของผู้อื่น”
“บังอาจ!”
เยียนโส่วจ้านหยิบแก้วชาขึ้นมา เขวี้ยงไปทางหัวของเยียนอวิ๋นถง
เยียนอวิ๋นถงหลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว
เยียนโส่วจ้านยังไม่หายโกรธ ยกเท้าถีบเยียนอวิ๋นถงจนล้มลงไป
ยังไม่พอ เขายังออกแรงเหยียบลงบนร่างกายของเยียนอวิ๋นถงสองที
เหตุใดท่านพ่อจึงตีพี่สอง
เยียนอวิ๋นเกอมีความโกรธอยู่เต็มอก นางพุ่งตัวออกมาพร้อมแส้เส้นหนึ่ง สะบัดไปทางเยียนโส่วจ้าน
เยียนโส่วจ้านโกรธจัด ยื่นมือจับแส้เอาไว้
พ่อลูกทั้งสองเริ่มการประลองกำลัง แส้เส้นหนึ่งถูกดึงตึงจนกลายเป็นเส้นตรง
เยียนโส่วจ้านขมวดคิ้ว เด็กคนนี้มีกำลังมากขึ้น
เยียนอวิ๋นเกอทำใบหน้าบึ้งตึง สายตาเย็นชา
เยียนโส่วจ้านปล่อยมืออย่างกะทันหัน
เยียนอวิ๋นเกอถอยหลังไปสองก้าวถึงจะยืนนิ่ง
“นับแต่เกิดเรื่อง ท่านพ่อคอยปกป้องหญิงชั่วอย่างเยียนอวิ๋นเพ่ย พี่สองเพียงแค่ทำลายข้าวของในบ้านรองเพื่อระบายความโกรธแทนพี่ใหญ่เท่านั้น แต่ท่านพ่อทั้งโบยทั้งด่า ลำเอียงเพียงนี้ ท่านไม่สมควรเป็นบิดา!”
“ข้าไม่สมควรเป็นบิดา?” เยียนโส่วจ้านหัวเราะด้วยความเดือดดาล “หากข้าไม่สมควรเป็นบิดา ข้าจะยอมให้เจ้าอวดดีได้ขนาดนี้หรือ! บังอาจลงมือกับข้า ช่างกล้านัก!”
เยียนอวิ๋นเกอหัวเราะเยาะ
“ท่านไม่เคยให้ความเป็นธรรมแก่พี่ใหญ่ อีกทั้งยังวางแผนแต่งงานให้เยียนอวิ๋นเพ่ย การกระทำนี้เป็นสิ่งที่มนุษย์สมควรทำอย่างนั้นหรือ”
เยียนอวิ๋นเกอโกรธอย่างมาก กระทั่งโยนปากกาทิ้งไป
นางโยนกระดาษไปตรงหน้าของเยียนโส่วจ้าน คิดว่าพวกเขาพี่น้องไม่มีคนหนุนหลัง รังแกง่ายอย่างนั้นหรือ
ทำให้นางโกรธ อย่าโทษหากนางจะสังหารหมู่
เยียนโส่วจ้านยิ้มเย้ยหยัน “ไม่มีข้าให้ความเป็นธรรมแทนอวิ๋นเฟย เจ้าคิดว่าจิ้งจอกแก่อย่างสืออุนจะยอมตอบตกลงแต่งกับอวิ๋นเฟย? ไร้เดียงสานัก!”
เยียนอวิ๋นถงไม่รู้เรื่องนี้ สีหน้าฉงน
เยียนอวิ๋นเกอเตะเขา ไม่อนุญาตให้เขาถามออกมา
เยียนอวิ๋นถงน้อยใจ
ถูกท่านพ่อเตะก็แล้วไป กลับจวนยังต้องถูกน้องสาวเตะสั่งสอนอีก
ไร้ฐานะสิ้นดี!
เยียนอวิ๋นเกอสีหน้าเย็นชา ยกมือขึ้นทำท่าปาดคอ
จากนั้นดึงเยียนอวิ๋นถงจากไป
เยียนโส่วจ้านหน้าดำทะมึน เรียกองครักษ์มากำชับ “คุ้มครองเยียนอวิ๋นเพ่ยให้ดี อย่าให้คุณหนูสี่ฆ่านางได้”
“ท่านโหวกังวลว่าคุณหนูสี่จะฆ่าคุณหนูอวิ๋นเพ่ย? เป็นไปไม่ได้!”
เยียนโส่วจ้านส่งเสียงไม่พอใจ
“เจ้าอวิ๋นเกอไม่มีทางนั่งมองเยียนอวิ๋นเพ่ยแต่งกับหลิงฉางเฟิงสมดังปรารถนา นางย่อมต้องขัดขวาง ไม่แน่นางอาจจะดักฆ่าเยียนอวิ๋นเพ่ยระหว่างทาง ส่งคนไปจับตาดูคุณหนูสี่ให้ดี เวลานี้ไม่อนุญาตให้นางออกจากจวนไปได้”
“ข้าน้อยรับคำสั่ง!”
…
เพียงพริบตาเดียวก็จะถึงวันวิวาห์ยิ่งใหญ่ของเยียนอวิ๋นเฟย
นางสวมชุดแต่งงานสีแดง สวมมงกุฎหงส์ แต่งหน้าด้วยความประณีต ใบหน้าที่อ่อนเยาว์บอบบางงดงามจนไร้ที่ติ
เยียนอวิ๋นเกอตามพี่สองเยียนอวิ๋นฉีมาถึงห้องนอน
พี่น้องทั้งสามไม่อยากจากกันอย่างมาก
เยียนอวิ๋นเฟยกลั้นน้ำตา จับมือน้องสาวทั้งสองเอาไว้
“หลังจากที่ข้าแต่งงาน อวิ๋นฉีต้องดูแลอวิ๋นเกอให้ดี อย่าให้ผู้ใดมารังแกนาง อวิ๋นเกอ ข้ารู้ว่านิสัยของเจ้าอดทนต่อความอยุติธรรมไม่ได้ เพียงแต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เวลาออกไปด้านนอก จำไว้ว่าอย่าทำตัวหุนหันพลันแล่น เรื่องใดก็ตามต้องเหลือทางรอดเอาไว้ อย่าให้คนจับความผิดของเราได้ หากมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เจ้าจะข้าไม่ให้เป็นกังวลได้อย่างไร”
เยียนอวิ๋นเกอพยักหน้าหนักๆ
นางหยิบกระดาษและดินสอออกมา “พี่ใหญ่ออกเรือนอย่างไม่ต้องกังวล ข้าจะดูแลตนเองให้ดี ข้าจะไม่สร้างปัญหาเมื่อออกจากจวน”
นางจะลงมือเมื่อมีแผนการเท่านั้น
เยียนอวิ๋นเฟยบีบแก้มของเยียนอวิ๋นเกอ
“ข้าออกเรือนครานี้ ไม่รู้ว่าพวกเราพี่น้องจะได้พบกันปีใดเดือนใด อวิ๋นฉี อวิ๋นเกอ พวกเจ้าต้องดูแลท่านแม่แทนข้าให้ดี อย่าให้แม่ลูกในจวนตะวันตกรังแกเอาได้”
สองพี่น้องพยักหน้ารับ
ซี่เหนียงเข้ามาเร่งเร้า
“เวลามงคลมาถึงแล้ว เชิญเจ้าสาวเดินทางไปลาบิดามารดาและผู้อาวุโสที่โถงหลัก”
“ขบวนสู่ขอมาถึงแล้วหรือ เจ้าบ่าวปรากฏตัวหรือไม่” อวิ๋นฉีถามอย่างกังวล
ท่านโหวผิงอู่ สืออุนฐานะอ่อนไหว งานวิวาห์ในครานี้ ท่านโหวผิงอู่ สืออุนมีโอกาสไม่ปรากฏตัวมาต้อนรับด้วยตนเองสูงมาก
เพียงแต่ทุกคนยังคงมีความหวังเล็กน้อย
ซี่เหนียงผงะไป ก่อนจะรีบตอบ “เรียนคุณหนูรอง ขบวนสู่ขอมาถึงแล้ว เจ้าบ่าวมาหรือไม่มา ข้าไม่แน่ใจ”
เยียนอวิ๋นฉีขมวดคิ้ว จับมือของเยียนอวิ๋นเฟย พูดเสียงเบา “ลำบากพี่ใหญ่แล้ว”
เยียนอวิ๋นเฟยส่ายหน้า “ข้าไม่ลำบาก ไม่ว่าสถานการณ์ใด ข้าล้วนยอมรับได้ อีกทั้งข้าเตรียมใจไว้แล้ว”
คำพูดนี้ไม่มีความฝืนใจแม้แต่น้อย
สองพี่น้องส่งเยียนอวิ๋นเฟยไปยังโถงหลัก
เจ้าบ่าว ท่านโหวผิงอู่ สืออุนไม่ได้ปรากฏตัวตามที่คาด เขาส่งผู้ใต้บังคับบัญชามาต้อนรับ
ชายหนุ่มผู้นั้นก็ไม่ปรากฏตัว
โชคดีที่ขบวนสู่ขอเปิดเผยตัวตนว่ามาสู่ขอแทนท่านโหวผิงอู่ สืออุน
ข่าวแพร่กระจายออกไป ทั้งจวนตกอยู่ในความตกตะลึง
เยียนอวิ๋นเพ่ยที่เป็นเจ้าสาวผงะอยู่กับที่เช่นเดียวกัน
“ท่านโหวผิงอู่ สืออุนเป็นท่านลุงของนายน้อยหลิง เยียนอวิ๋นเฟยแต่งกับท่านโหวผิงอู่ สืออุนย่อมต้องกลายเป็นท่านป้าของนายน้อยหลิง เมื่อข้าแต่งเข้าตระกูลหลิงไป ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเรียกเยียนอวิ๋นเฟยว่าท่านป้า เห็นได้ชัดว่านางต้องการแก้แค้นข้า นางไม่มีทางปล่อยข้าไปแน่! ท่านแม่ ข้าควรทำอย่างไร”
นางตระหนกยิ่งนัก ทำสิ่งใดไม่ถูก สีหน้าหวาดกลัว!
ซุนฮูหยินกดไหล่ทั้งสองข้างของนางเอาไว้ บังคับให้นางสงบลง “เจ้ากลัวอันใด! ตระกูลหลิงและตระกูลสืออยู่ห่างไกลเช่นนั้น เยียนอวิ๋นเฟยไม่มีสามหัวหกแขน จัดการเจ้าไม่ได้หรอก เจ้าวางใจ ออกเรือนอย่างมีความสุข เมื่อไปถึงตระกูลหลิงเจ้าต้องรีบยืนให้มั่น รอปีหน้าหาโอกาสเรียกท่านพ่อของเจ้าไปเยี่ยมที่ตระกูลหลิง หนุนหลังให้เจ้า จำไว้เมื่อถึงตระกูลหลิงแล้ว รีบให้กำเนิดบุตรชาย เพียงแค่เจ้าให้กำเนิดบุตรชายของหลิงฉางเฟิง ผู้ใดย่อมคุกคามตำแหน่งของเจ้าไม่ได้ รู้หรือไม่”
เยียนอวิ๋นเพ่ยพยักหน้าระรัว พูดอย่างไม่มั่นใจ “ลูกรู้แล้ว”
หลิงฉางเฟิงนำบ่าวรับใช้ของตระกูลหลิงมาสู่ขอถึงประตู
เยียนอวิ๋นเพ่ยมีสีหน้าเขินอาย
มีผ้าแดงคลุมหัว นางมองไม่เห็นสีหน้าบึ้งตึงของหลิงฉางเฟิง เขาทำท่าทางราวกับถูกบังคับให้แต่งงาน
คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเขาถูกลักพาตัวมาให้แต่งงาน ได้รับความอัปยศอดสูมากมาย
เจ้าสาวออกจากประตู ขึ้นรถม้า ออกเดินทาง…
คนหนึ่งเดินทางไปยังตระกูลหลิงในแคว้นหงหนง
คนหนึ่งเดินทางไปยังจวนชื่อสื่อในแคว้นอวี้โจว
แขกในตระกูลเยียน ถกเถียงกันระนาว วันนี้ถือว่าเปิดโลกแล้ว
จวนท่านโหวกว่างหนิง หนึ่งงานเลี้ยงแต่งสองหญิง ช่างหาได้ยาก
สิ่งสำคัญคือ พี่สาวแต่งกับลุง น้องสาวแต่งกับหลาย จิ๊ๆ…
การกระทำของท่านโหวกว่างหนิง เยียนโส่วจ้านนี้เต็มไปด้วยความน่าประหลาดใจ
