ตอนที่ 59 เอาชนะความกลัวด้วยการเผชิญหน้า
ตอนที่ 59 เอาชนะความกลัวด้วยการเผชิญหน้า
หลินเซี่ยตะคอกอย่างเย็นชา “ไม่สนใจเหรอ? ถ้างั้นฉันต้องขอบคุณจริง ๆ”
หวังต้าจ้วงผู้ขาดการมองการณ์ไกลและถูกขับเคลื่อนด้วยตัณหารู้สึกโกรธเคืองอย่างยิ่งเมื่อได้ยินหลินเซี่ยขอบคุณเขาอย่างประชดประชัน
เขาลืมไปนานแล้วว่าหวังจวี๋เซียงพยายามจับคู่หลินเยี่ยนให้กับเขา
และลืมไปว่าหลินเซี่ยยังคงเป็นภรรยาของเฉินเจียเหอ
เขาขยับร่างท้วมของตัวเองเข้าใกล้เธออย่างกล้าหาญพลางกล่าวด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ “บอกฉันหน่อยสิ เธอนอนกับเฉินเจียเหอมากี่ครั้งแล้ว? เธอกำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่หรือเปล่า? มันไม่เป็นไรถ้าเธอจะเคยแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่การมีลูกนอกสมรสเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้”
หวังต้าจ้วงเคยคิดว่าหลินเซี่ยอยู่ไกลเกินเอื้อม แต่หลังจากที่เธอแต่งงานแล้วครั้งหนึ่ง มันจะกลายเป็นการแต่งงานครั้งที่สองของเธอ เธอไม่ใช่หญิงสาวบริสุทธิ์อีกต่อไป และเขายังรู้สึกเหนือกว่าเมื่อยืนต่อหน้าเธอ
ใบหน้าของหวังต้าจ้วงเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อย ๆ ความทรงจำในชีวิตก่อนหน้านี้ถูกกระตุ้นด้วยกลิ่นหมูถูกเชือดที่อบอวลอยู่บนตัวของหวังต้าจ้วง ทำให้การหายใจของหลินเซี่ยติดขัด ร่างกายสั่นสะท้าน ท้องของเธอรู้สึกปั่นป่วน เหมือนจะอาเจียนออกมาในวินาทีถัดไป สติสัมปชัญญะแทบดับสิ้น
เธอกำมือแน่นขณะมองดูชายตรงหน้า พยายามอดทนอย่างเต็มที่เพื่อจะเอาชนะความกลัวในจิตใจตัวเองได้อย่างสมบูรณ์
เมื่อหวังต้าจ้วงเห็นว่าเธอไม่ได้ขัดขืนหรือพูดปฏิเสธ เขาพลันมีความกล้ามากขึ้น และกลายเป็นคนหยาบคาย
“มาสิ มาให้ฉันตรวจสอบดูหน่อย” มือใหญ่และหนาเหมือนเท้าหมูของหวังต้าจ้วงเอื้อมออกมาหาเธอ
ทันใดนั้นหลินเซี่ยก็ยกมือขึ้นและขว้างผงพริกแห้งหนึ่งกำมือเข้าใส่ดวงตาของเขาโดยตรง…
“โอ๊ย…” ผงพริกพุ่งเข้าดวงตาทั้งสอง ทำให้หวังต้าจ้วงกรีดร้องออกมา เขายกมือทั้งสองขึ้นปิดดวงตา ขณะที่ใบหน้าเผยความเจ็บปวดสาหัส
ขณะที่เขามองไม่เห็น หลินเซี่ยก็คว้าเอาท่อนไม้ที่พิงอยู่ไม่ไกลมาทุบตีเขาอย่างแรง
ท่อนไม้กระแทกข้อพับเข่า ทำให้ขาของหวังต้าจ้วงอ่อนแรง ก่อนจะล้มลงไปในโคลนที่เกิดจากหิมะละลาย
หวังต้าจ้วงยังคงปิดตาทั้งสองและร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด “หลินเซี่ย นังผู้หญิงแพศยา แกทำอะไรฉัน?”
หลินเซี่ยกระหน่ำเหวี่ยงท่อนไม้ใส่เขาเหมือนกับเม็ดฝน
ชายอ้วนคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด เขาใช้มือทั้งสองปิดตา เมื่อล้มลงไปแล้ว มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะลุกขึ้น
หวังต้าจ้วงไม่สามารถลืมตาได้ และขณะที่เขาพยายามจะลุกขึ้น หลินเซี่ยก็เหวี่ยงท่อนไม้ไปที่ขาของเขาอีกครั้ง
แม้แต่ขาที่สามซึ่งเป็นส่วนที่เจ็บปวดมากที่สุดก็ถูกฟาดถึงสองครั้ง ตอนนี้เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย
หวังต้าจ้วงคำรามด้วยความเจ็บปวด หลิวกุ้ยอิงและหลินเยี่ยนได้ยินเสียงจึงรีบวิ่งเข้ามา
หลิวกุ้ยอิงเห็นหลินเซี่ยทุบตีหวังต้าจ้วงด้วยท่อนไม้อย่างบ้าคลั่ง หล่อนก็ตกใจมากจนรีบดึงเด็กสาวออกมา
หลินเซี่ยโกรธมากจนเกือบยื่นท่อนไม้ให้พวกเธอช่วยกันทุบตี
เธอคำรามด้วยความโกรธ “แม่ดึงหนูไว้ทำไม? มันต้องการเอาเปรียบจะทำมิดีมิร้ายหนู หนูจะตีมันให้ตาย”
หลินเยี่ยนตอบสนองอย่างรวดเร็ว หล่อนหยิบท่อนไม้ขึ้นมาจากพื้นดินและฟาดหวังต้าจ้วงอย่างแรง
หวังต้าจ้วงเกือบถูกหญิงสาวทั้งสองทุบตีจนปางตาย
ดวงตาของเขาแสบร้อนจนแทบลุกเป็นไฟ ส่วนอ่อนไหวถูกท่อนไม้ทุบตีจนเจ็บปวดสาหัส เขาบีบขาเข้าหากันและนอนลงพื้นเพื่อขอความเมตตา
เมื่อหลิวกุ้ยอิงได้ยินว่าหวังต้าจ้วงพยายามเอาเปรียบหลินเซี่ยในเวลากลางวันแสก ๆ หล่อนก็พลันเดือดดาลและเตะหวังต้าจ้วงอย่างแรงที่กลางหลัง
แม่และลูกสาวทั้งสองช่วยกันทุบตีชายร่างท้วมที่นอนอยู่บนพื้น
หลังจากที่เฉินเจียเหอกลับมาจากตักน้ำ เขาก็ได้ยินว่าหลินเซี่ยตามหลิวกุ้ยอิงออกไป จึงรีบวิ่งไปยังทิศทางของป่าเพื่อถามไถ่
และเนื่องจากชาวบ้านหลายคนได้ยินเสียงคร่ำครวญของหวังต้าจ้วง พวกเขาจึงมาที่นี่ด้วยเช่นกัน
หลินเซี่ยยังคงเหวี่ยงไม้อย่างบ้าคลั่ง แต่แขนของเธออ่อนแรงลงแล้ว ทำให้กำลังลดลงอย่างเห็นได้ชัด
“เซี่ยเซี่ย เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
ผมของเธอยุ่งเหยิง หน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เสื้อบุนวมของเธอถูกถอดออกขณะที่จดจ่อกับการเหวี่ยงท่อนไม้ สภาพของเธอตอนนี้แทบดูไม่ได้
เมื่อเฉินเจียเหอเห็นหลินเซี่ยในสภาพนี้ เขาดึงเธอกลับมาด้วยความตกใจและถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
หลินเซี่ยเห็นว่าเป็นเฉินเจียเหอ เธอจึงทิ้งท่อนไม้และสวมกอดเขา
“เขาจะลวนลามฉัน”
เมื่อเห็นเฉินเจียเหอ ตัวเธอเองยังสับสนอยู่บ้าง
ภาพของเฉินเจียเหอที่มาช่วยเหลือเธอในชีวิตก่อนพลันปรากฏขึ้นในหัวใจ เธอหลั่งน้ำตาออกมาด้วยอารมณ์หลากหลายที่ผสมปนเป
ซึ่งเป็นการร้องไห้ที่หนักหนาสาหัส
ครั้นเห็นภรรยาของเขาร้องไห้ หัวใจของเฉินเจียเหอก็แตกสลาย
ดวงตาของเขาเปล่งประกายสีแดงเข้มขณะจ้องมองชายที่นอนอยู่ในโคลนตมไม่ต่างจากหมู
“ไอ้สารเลว”
เขาลูบศีรษะของหลินเซี่ยด้วยมือข้างหนึ่งเพื่อเป็นการปลอบโยน และเหวี่ยงเท้าออกไปเตะหวังต้าจ้วงบนพื้น
เมื่อหลินเซี่ยหยุดร้องไห้ เฉินเจียเหอก็คว้าคอเสื้อหวังต้าจ้วงที่กลายสภาพเป็นกระสอบทรายถูกทุบตีทั่วตัวขึ้นมา ก่อนจะเหวี่ยงหมัดต่อยใบหน้าอีกฝ่ายสองครั้ง
ชาวบ้านบางคนในหมู่บ้านได้ยินเสียงทะเลาะเบาะแว้งจึงวิ่งมาดูด้วยความตื่นเต้น แม่ของหวังต้าจ้วงวิ่งตามหัวหน้าหมู่บ้านมาเช่นกัน
เมื่อเห็นร่างชายอ้วนนอนอยู่บนพื้น หล่อนก็แทบจำเขาไม่ได้ และถามด้วยความตื่นตระหนก “ลูกเอ๋ย เกิดอะไรขึ้น?”
“แม่ ช่วยผมด้วย” ในที่สุดหวังต้าจ้วงก็ได้ยินเสียงคนรู้จัก เขารีบตะโกนขึ้นทันที
แม่ของหวังต้าจ้วงแทบเสียสติเมื่อเห็นลูกชายถูกทุบตี “เจ้าพวกดีแต่สร้างปัญหา มาตีลูกชายฉันทำไม?”
หล่อนช่วยพยุงหวังต้าจ้วงให้ลุกขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าที่น่าสมเพชของลูกชายก็รู้สึกทุกข์ใจมาก และใช้แขนเสื้อตัวเองเช็ดน้ำโคลน ผงพริก และน้ำตาออกจากใบหน้าของเขา
“ลูกชายของคุณจะทำมิดีมิร้ายฉัน” หลินเซี่ยตะโกนเสียงดัง
เธอแต่งงานแล้ว และผ่านพ้นประสบการณ์มากมาย เธอจึงไม่กลัวเรื่องซุบซิบนินทาในหมู่บ้าน
แต่หลินเยี่ยนทำไม่ได้ เธอยังเป็นเพียงเด็กสาว และไม่สามารถทำลายชื่อเสียงตัวเองหรือปล่อยให้คนอื่นชี้นิ้วเหยียดหยาม
ชาวบ้านที่มามุงดูเริ่มด่าทอหวังต้าจ้วงเมื่อแม่ของเขาพยุงให้ลุกขึ้น ซึ่งเวลานี้ทั้งเนื้อตัวเต็มไปด้วยสิ่งสกปรกเหมือนกับหมูก็ไม่ปาน
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หวังต้าจ้วงอันธพาลตัวเหม็นพยายามล่อลวงเด็กสาวและภรรยาของคนอื่นในหมู่บ้านนี้
แต่ครั้งนี้เขาพบเจอกับสถานการณ์ที่ยากลำบาก
ดวงตาของเฉินเจียเหอเย็นชายิ่ง สีหน้าหมองหม่น เขากัดฟันพูดออกไป “เขาเอาเปรียบภรรยาของผมในเวลากลางวันแสก ๆ การทุบตีเขาแค่นี้ยังไม่สาสมด้วยซ้ำ ผมจะส่งเขาเข้าตาราง”
หัวหน้าหมู่บ้านกำลังเหนื่อยหอบจากการวิ่ง เมื่อเห็นเหตุการณ์วุ่นวายตรงหน้า เขาจึงถามว่า “เจียเหอ เกิดอะไรขึ้น?”
หลินเซี่ยตอบกลับเสียงสะอื้น “หวังต้าจ้วงล่อลวงน้องสาวของฉันเข้าไปในป่า ฉันวิ่งเข้ามาช่วยเหลือ แต่เขาขวางทางและไม่ยอมปล่อยฉันไป แถมยังบอกให้ฉันหย่ากับเฉินเจียเหอและไปอยู่กับเขาแทน เขาแตะต้องตัวฉันและพยายามถอดเสื้อผ้าฉันออก ไม่เพียงแค่ลวนลามเท่านั้น แต่เขายังพยายามข่มขืนฉันด้วย ฉันไม่อยากอยู่อีกแล้ว ฉันละอายใจเกินกว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป”
หลินเซี่ยปิดหน้าและร้องไห้อย่างหนัก
“หวังต้าจ้วงคลั่งไคล้ผู้หญิง หลินเยี่ยนยังเป็นแค่เด็กสาว แต่เขากลับล่อลวงหล่อนออกไป”
“ใช่แล้ว หลินเซี่ยเป็นภรรยาของเฉินเจียเหอและยังไม่ได้หย่ากัน แต่เขากลับกระทำอย่างอุกอาจ”
ทุกคนต่างรู้ว่าหวังต้าจ้วงเคยตกหลุมรักหลินเซี่ยมาก่อน แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าชายคนนี้จะกล้าบ้าบิ่นลงมือทำเรื่องเลวทราม หลินเซี่ยแต่งงานแล้ว และเธอแต่งงานกับเฉินเจียเหอที่เป็นชาวเมือง กระนั้นหวังต้าจวงก็ยังกล้าลงมือแย่งชิงภรรยาของเขา
หากฟังตามที่หลินเซี่ยพูด นั่นหมายความว่าหวังต้าจ้วงล่อลวงหลินเยี่ยนก่อน จากนั้นจึงเปลี่ยนเป้าหมายหลังจากเห็นหลินเซี่ยใช่ไหม?
เฉินเจียเหอได้ยินว่ามือสกปรกของชายอ้วนสัมผัสตัวภรรยาของเขา เขาพลันคว้าข้อมือของหวังต้าจ้วงและอยากจะบดขยี้มันให้แหลกเหลว
หวังต้าจ้วงเจ็บปวดมากจนแทบไม่สามารถพูดแก้ต่างให้ตัวเองได้
เขาจะไปข่มขืนเธอตอนไหน? แม้เขาจะมีความคิดนั้นจริง แต่เขายังไม่ทันได้แตะต้องเธอเลย
เขาสัมผัสเพียงมือของหลินเยี่ยน ซึ่งมันถูกน้ำแข็งกัดจนหยาบกร้านและหมองคล้ำ
เฉินเจียเหอกล่าวคำเสียงเย็นชา “หัวหน้าหมู่บ้าน ผมต้องการส่งเขาไปที่สถานีตำรวจ นี่เป็นการก่ออาชญากรรม”
“ไม่ได้ พวกแกจะพาลูกชายของฉันไปไม่ได้”
แม่ของหวังต้าจ้วงเขามายืนขวางด้านหน้าเพื่อปกป้องเขา
หวังต้าจ้วงรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทุกหนแห่ง และดวงตาของเขายังไม่ได้ล้างด้วยน้ำสะอาด เขาร้องไห้ออกมา
“แม่ ผมกำลังจะตาบอด”
“ลูกแม่”
ทันทีที่พูดสิ่งนี้ ไม่เพียงไม่มีใครเห็นใจ แต่ยังมีเสียงหัวเราะดังมาจากฝูงชนอีกด้วย
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
อย่าบีบให้เซี่ยเซี่ยต้องจนตรอกเชียว ไม่งั้นก็โดนทุบแบบไม่ปรานีแบบนี้แหละ สภาพเป็นหมูทุบแดดเดียวเลย
ไหหม่า(海馬)
