บทที่ 429 ตอบโต้
บทที่ 429 ตอบโต้
เสียงซึ่งมาจากชายหนุ่มไม่ทุ้มต่ำเหมือนก่อนหน้าอีกต่อไป แต่มันคือเสียงที่เดิมเป็นของชิวเสวียนเอง!
ชิวสิงไม่อาจจากไปได้เพราะข้อจำกัดใดไม่ทราบ เขาอยากโยนชิวเสวียนไปให้พ้น แต่กลับพบว่ามือของตนถูกพันธนาการด้วยกลิ่นอายมาร!
ผ่านไปสักพัก ชิวสิงก็ยังไม่สามารถหลบหนีได้!
ลู่หยวนกับชิวสิงต่างมองชิวเสวียนก่อนจะพบว่าพลังจำนวนมากกำลังระเบิดออกจากร่าง!
ราวกับโลกทั้งใบถูกกลืนกิน!
พลังดังกล่าวทั้งชั่วร้ายและเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง!
ชิวสิงคุ้นเคยกับพลังนี้เป็นอย่างดี!
“นี่มัน… เข้าสู่วิถีมารงั้นหรือ?!”
น้ำเสียงของชิวเสวียนเปี่ยมด้วยความไม่มั่นใจ
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา การที่เผ่าพันธุ์อื่นตกต่ำจนกลายเป็นเผ่ามาร สาเหตุส่วนใหญ่ก็มาจากมารในใจ
เพราะการกัดกร่อนของมารในใจ พวกเขาจึงสูญเสียหัวใจที่แท้จริงก่อนจะกลายเป็นมาร!
แต่น้อยคนนักที่จะเข้าสู่วิถีมาร!
ความแตกต่างระหว่างโลกทั้งสองค่อนข้างต่างกัน!
หลังจากถูกมารในใจกลืนกินจนกลายเป็นเผ่ามาร หากพูดอย่างตรงไปตรงมาแล้วก็คือการเป็นทาสของพวกมัน
ยกตัวอย่างเช่นเจิ้งชิงเทียน ก่อนหน้านี้นางเคยรุ่งโรจน์ขนาดไหน
นางคือตัวตนสูงสุดแห่งวิถีคุณธรรมอันทรงเกียรติ เป็นที่เคารพของผู้คนนับหมื่น ไม่เว้นแม้แต่โลกหล้า
พละกำลังการบ่มเพาะอยู่จุดสูงสุด แต่จะเกิดอะไรขึ้นหากนางถูกมารในใจปลูกถ่ายกลิ่นอายมารจนอยู่ในสภาพตกต่ำ?
สิ่งนี้ก็ไม่ต่างจากของเล่นของราชันมารเท่านั้น
ผ่านมาสามแสนปี พวกนางถูกผนึกอยู่ในหอคอยอสูรสวรรค์จนไม่สามารถออกมาได้!
เมื่อสัตว์ประหลาดอื่นพบนาง ต่างก็พากันรู้สึกว่าเป็นคนธรรมดาที่ไม่มีความพิเศษอะไร
แต่การเข้าสู่วิถีมารนั้นต่างออกไป!
มันคือการที่คนกลายเป็นเผ่ามารอย่างแท้จริง!
มันแตกต่างจากสัตว์ประหลาดเหล่านั้น ไม่ว่าพวกมันจะทรงพลังขนาดไหน แต่ในสายตาของเผ่ามารแท้จริงก็เป็นเพียงทาส หาใช่พวกเดียวกันไม่
แต่ถ้าเข้าสู่วิถีมารจนกลายเป็นมาร นั่นก็คือการกลายเป็นพวกเดียวกัน!
แน่นอนว่ามันเหนือกว่าผู้อื่น!
หากราชันมารยังมีชีวิตจนถึงทุกวันนี้ ยามคนอย่างชิวเสวียนเข้าสู่วิถีมาร อาจจะทำให้เขากลายเป็นแม่ทัพมารก็เป็นได้!
ลู่หยวนกลับไม่ประหลาดใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายในสภาพนี้
เขาจะประหลาดใจยิ่งกว่าหากชิวเสวียนไม่ทำอะไรนอกจากรอความตาย
ถึงอย่างไรก็มีค่าโชคชะตาจำนวนมาก ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่อีกฝ่ายจะมีไพ่ลับ!
กลิ่นอายมารซึ่งเป็นของชิวเสวียนยังคงเพิ่มพูน!
พลังแห่งวิถีคุณธรรมในร่างของเขาถูกสะกดเอาไว้ ทำให้ในไม่ช้าก็ถูกพลังมารปกคลุมจนสิ้น! ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ขอบคุนจ้า
“ชิวสิง เจ้าต้องการร่างกายข้ามาตลอดไม่ใช่หรือ?”
ชิวเสวียนเผยรอยยิ้มบิดเบี้ยวขณะเอ่ยออกมา
คลื่นพลังมารอันบ้าคลั่งพลันปกคลุมร่างชิวสิง ก่อนจะกัดกร่อนร่างทีละน้อย!
ชิวสิงอยากสวนกลับ แต่พบว่าสิ่งที่เขาเตรียมการเอาไว้ก่อนหน้านี้ไม่ตอบสนอง!
“มัวมองอะไรอยู่?”
ร่างของชิวเสวียนขยับเล็กน้อยก่อนจะหลุดออกจากมือของชิวสิง จากนั้นจึงหันมายืนเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย
“หานี่อยู่หรือ?”
ชิวเสวียนหยิบเหรียญตราหยกออกมา กลิ่นอายที่ผันผวนนั้นเป็นของชิวสิง
นี่คือสิ่งที่ชิวสิงมอบให้ชิวเสวียนเมื่อนานมาแล้ว มันเต็มไปด้วยข้อมูลเกี่ยวกับพลังของเขา หน้าที่แรกคือปกป้อง ส่วนหน้าที่ที่สองคือกำราบ!
พลังซึ่งอยู่ภายในนั้นนับว่าไม่น้อย แต่บัดนี้มันกลับไร้ประโยชน์!
“หรือว่านี่คือ…?”
ชิวเสวียนเผยสายตาหยอกเย้า ยื่นมือแล้วสอดเข้าไปในร่างกายเพื่อดึงจุดกำเนิดพลังวิถีคุณธรรมออกมา
สิ่งนี้คือสิ่งที่ชิวสิงปลูกฝังไว้ในตัวเขา
แน่นอนว่ามันมีไว้เพื่อปกป้องและควบคุมชิวเสวียนในเวลาเดียวกัน!
เมื่อเห็นชิวเสวียนกำลังทำลายอุบายของชิวสิงทีละอย่าง ลู่หยวนก็เดาะลิ้น
“พวกเจ้าสองคนมีช่วงเวลาที่ดีไม่น้อยเลย!”
ชิวเสวียนเพียงชำเลืองมองลู่หยวนแต่ไม่ตอบอะไร
ส่วนชิวสิงไม่คิดจะเสวนากับลู่หยวน ถึงอย่างไรความคิดที่มีในตอนนี้ก็คือจะหนีออกไปได้อย่างไร!
เขาไม่ทราบว่าเหตุใดพลังจึงถูกผนึกจนไม่สามารถโคจรได้แม้แต่น้อย!
ยิ่งกว่านั้น ดูเหมือนว่าบางสิ่งกำลังแผ่ซ่านออกมาจากที่ใดไม่ทราบเพื่อกัดกร่อนพละกำลังของเขาทีละน้อย
“เหอะ!”
ชิวเสวียนพลันหัวเราะออกมา
“ชิวสิง เจ้าควรคิดเผื่อไว้บ้างว่าหากทิ้งสิ่งเหล่านี้ไว้ให้ข้า มันก็จะกลายเป็นข้อบกพร่องร้ายแรงด้วย!”
ชิวสิงตกตะลึงชั่วขณะ จากนั้นก็ตระหนักถึงบางอย่างได้ ก่อนจะมองอีกฝ่ายด้วยความไม่อยากเชื่อ
เขากวาดสายตาผ่านร่างชิวเสวียน แต่กลับพบว่าไม่มีร่องรอยของมารในใจอีกแล้ว!
ราวกับว่ามันอันตรธานไปสิ้น!
“เจ้ากลืนกินมารในใจเข้าไปงั้นหรือ?!”
คำพูดของชิวสิงเต็มไปด้วยความตกตะลึง
ตลอดเวลาที่ผ่านมา มีมารในใจที่เกิดและแตกดับอยู่ในใจทุกคนมากมายตั้งเท่าไหร่
บางคนสามารถยึดมั่นเจตจำนงแท้จริงเพื่อขัดขืนมารในใจได้ ในขณะที่บางคนไม่สามารถขัดขืนได้จนกลายเป็นสัตว์ประหลาด!
เขาเพียงเคยได้ยินว่ามารในใจกลืนกินผู้คน แต่กลับมีผู้คนกลืนกินมารในใจด้วยหรือ?!
ในตอนนี้ ชิวสิงตระหนักได้ว่าทุกสิ่งเกินการควบคุมแล้ว!
ชิวเสวียนหัวเราะคิกคักขณะยื่นฝ่ามือออกไป แล้วพลังแห่งวิถีคุณธรรมที่ถูกปกปิดไว้ก็เผยออกมาอีกครั้ง!
จากนั้นพลังมารก็เคลื่อนตัวมาเผชิญหน้ากับพลังแห่งวิถีคุณธรรม
พลังทั้งสองไม่มีใครยอมใคร พวกมันไล่ล่าและปราบพยศกันไปมาอยู่ในฝ่ามือของชิวเสวียน!
“วิถีมาร วิถีคุณธรรม เหอะ!”
ชิวเสวียนเอ่ยเหยียดหยาม “พวกมันก็แค่พลัง วิถีคุณธรรมอาจจะไม่ใช่ความชอบธรรม ส่วนวิถีมารก็อาจจะไม่ใช่ความชั่วร้าย”
“ชิวสิง นี่คือสิ่งที่เจ้าบอกข้า ข้าไม่คิดที่จะทำร้ายใคร ครั้งหนึ่งข้าถึงขั้นเคยคิดอยากจะดำรงตำแหน่งประมุขน้อยแห่งตระกูลชิว จากนั้นก็เป็นตัวแทนตระกูลเพื่อทำให้พวกคนที่มันเคยมาดูถูกไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นซ้ำอีก!”
“แต่เจ้าก็ทำลายทุกอย่าง! กลายเป็นว่าข้าไม่ต่างจากของเล่นในสายตาของเจ้า! เป็นเพียงเปลือกนอกที่เจ้าเลี้ยงดูมา! พ่อข้าทำผิดอะไร?! เขาก็อุทิศให้กับตระกูลเหมือนผู้อื่น! แต่เจ้าถึงกับฆ่าเขา!”
สิ้นคำ ดวงตาของชิวเสวียนก็กลายเป็นสีแดงเข้มราวกับอยากจะกลืนกินผู้คน!
สีหน้าของชิวสิงไม่แปรเปลี่ยนขณะมองคนตรงหน้าอย่างสงบ แต่แท้จริงแล้วเขากำลังลอบรวบรวมพละกำลังที่ขาดหายไปให้กลับมาอีกครั้ง จากนั้นก็เตรียมปลดปล่อยพลังเพื่อให้หลุดจากการกักขังและการโจมตีในคราวเดียว!
ลู่หยวนเฝ้ามองเหตุการณ์เบื้องหน้าด้วยความตื่นเต้น เนื่องจากเขามีเนตรเทวะ ทำให้สามารถมองเห็นสิ่งที่ชิวสิงกำลังทำได้อย่างชัดเจน
ยามที่อารมณ์ของชิวเสวียนไม่มั่นคง พลังของชิวสิงก็จะเพิ่มขึ้น หากรวบรวมพละกำลังได้สักระยะ เขาอาจจะระเบิดมันออกมาได้!
แม้ชิวสิงจะไม่แสดงออกทางสีหน้า แต่ในใจของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน
เหอะ… คิดว่ากักขังข้าได้แล้วจะชนะงั้นหรือ?!
เจ้ามันยังเป็นแค่เด็กน้อย!
“คือว่า ข้าขอขัดจังหวะหน่อยสิ”
ลู่หยวนพลันเอ่ยขึ้น จากนั้นชี้ไปทางชิวสิงแล้วบอกกับชิวเสวียน “เขากำลังรวบรวมพลังเพื่อหลบหนี หากเจ้าไม่รีบลงมือ เขาย่อมหนีไปได้แน่นอน”
เสียงของลู่หยวนสั่นสะเทือนโสตประสาทของชิวสิง!
สีหน้าของชิวสิงพลันเปลี่ยนไป ส่วนชิวเสวียนก็หันมามองลู่หยวน
เขามองไม่ออกว่าชิวสิงกำลังจะทำอะไร ตอนที่จองจำอีกฝ่ายไว้ ตนเพียงใช้กลิ่นอายมารเพื่อจะได้กลืนกินพลังของอีกฝ่ายเท่านั้น
เมื่อครู่นี้ที่ชิวสิงฟาดใส่หน้าอก เขาเพียงแสร้งรับมันไว้เพื่อจะได้เพาะต้นกำเนิดไว้ในร่างของอีกฝ่าย
ภายหลัง ระหว่างที่ชิวสิงกับลู่หยวนต่อสู้กัน ปราณวิญญาณก็โคจรไปมา ทำให้สิ่งที่ถูกเพาะไว้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว!
