บทที่ 829 ห้องโถงใหญ่ผังยันต์อักขระ
บทที่ 829 ห้องโถงใหญ่ผังยันต์อักขระ
เมืองนกนางแอ่นสีแดง ณ โถงอันดับที่เก้า
เมื่อเถิงหลานพาเขามาที่นี่ เฉินซีก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง “นี่คือแดนศักดิ์สิทธิ์ของเต๋าแห่งยันต์อักขระที่เหล่าปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระต่างโหยหาหรือ?”
เถิงหลานเพียงยิ้มและไม่อธิบายใด ๆ เขาเพียงพาเฉินซีเข้าไปในโถงอันดับที่เก้า จากนั้นเดินผ่านทางเดินยาวและผ่านจุดตรวจที่มีการป้องกันอย่างแน่นหนาหลายชั้น ก่อนจะเข้าสู่ห้องโถงอันกว้างใหญ่ในที่สุด
เมื่อชายหนุ่มเห็นภาพภายในห้องโถงอย่างชัดเจน เฉินซีก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะมีการบ่มเพาะดวงจิตแห่งเต๋าที่สงบและมั่นคงก็ตาม
ห้องโถงนี้กว้างใหญ่มาก พื้นของมันปูด้วยโลหะมันเงาที่ส่องประกายและมีจุดสีทอง ซึ่งทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องโถง ภาพเบื้องหน้าของชายหนุ่มก็น่าตื่นตาเป็นอย่างมาก เขาเห็นม่านแสงมากมายที่เป็นดั่งน้ำตกสีเงินห้อยลงมาจากทุกพื้นที่เหนือห้องโถง มันดูเหมือนแม่น้ำสีเงินที่กำลังไหลลงมาจากสวรรค์
บนทุกม่านแสงมีลวดลายของผังอักขระยันต์ และเมื่อม่านเหล่านี้ถูกรวมเข้าไว้ด้วยกัน มันก็เหมือนกับมหาสมุทรของอักขระยันต์ที่ลอยอยู่ตรงหน้า ทำให้เกิดผลกระทบทางสายตาที่รุนแรงมาก
“นี่คือห้องโถงใหญ่ผังอักขระยันต์” เถิงหลานที่อยู่ใกล้ ๆ ชี้ไปที่ม่านแสงและอธิบาย “นี่คือม่านแสงแผนผังอักขระยันต์ และแผนผังอักขระยันต์ที่ไหลอยู่บนนั้นมาจากภายในหอคอยอักขระยันต์ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองนกนางแอ่นแดง”
เฉินซีสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกสติกลับคืน
“การทำงานของม่านแสงผังอักขระยันต์นั้นเรียบง่ายมาก มันจะแสดงส่วนที่เสียหายทั้งหมดภายในหอคอยยันต์อักขระ ปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระไม่จำเป็นต้องไปที่หอคอยยันต์อักขระด้วยตัวเอง และสามารถดูผังอักขระยันต์ที่เสียหายได้อย่างชัดเจน ก่อนจะหาวิธีซ่อมแซม”
เถิงหลานอธิบายอย่างอดทนจากทางด้านข้าง “ในห้องโถงนี้มีผังยันต์อักขระทั้งหมดสามพันหกร้อยผัง และม่านแสงทุกภาพจะบันทึกข้อมูลความเสียหายในส่วนต่าง ๆ ของหอคอยยันต์อักขระ สิ่งนี้จะช่วยประหยัดเวลาในการซ่อมแซมหอคอยยันต์อักขระได้อย่างมาก และการแบ่งงานก็มีความเฉพาะเจาะจง ทำให้ทุกคนสามารถทำหน้าที่ของตนเองได้ ดังนั้นเจ้าจึงไม่จำเป็นต้องกังวลถึงข้อพิพาทไร้สาระที่อาจจะเกิดขึ้น”
เฉินซีพยักหน้า และเข้าใจถึงความลึกซึ้งที่อยู่เบื้องหลังอย่างรวดเร็ว ทำให้ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะชื่นชมในใจ
กล่าวง่าย ๆ ก็คือ ห้องโถงใหญ่ผังยันต์อักขระนี้เป็นเหมือนเงาที่ทอดยาวออกจากหอยันต์อักขระ ซึ่งถูกแบ่งออกเป็นสามพันหกร้อยส่วน และทุก ๆ ส่วนของผังยันต์อักขระจะบันทึกข้อมูลความเสียหายต่าง ๆ ของหอยันต์อักขระไว้โดยละเอียด
ผังที่ได้รับเสียหายเหล่านี้จะปรากฏบนม่านแสงยันต์อักขระ ซึ่งแสดงถึงโครงสร้างอักขระยันต์ที่ไหลเหมือนน้ำตกตรงหน้าเขา
ในทางกลับกัน ปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระจะต้องตรวจสอบม่านแสงในห้องโถงเสียก่อน พวกเขาจึงจะสามารถค้นหาวิธีการต่าง ๆ เพื่อซ่อมแซมผังยันต์อักขระ มันเรียบง่ายและตรงไปตรงมา อีกทั้งยังไม่จำเป็นต้องเข้าไปในหอคอยยันต์อักขระ
ยิ่งกว่านั้น ภายในห้องโถงนี้มีม่านแสงทั้งหมดสามพันหกร้อยผืน กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ มันทำให้ปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระสามพันหกร้อยคนสามารถร่วมมือกันซ่อมแซมหอคอยยันต์อักขระได้ พวกเขาต่างทำหน้าที่ของตนเองโดยไม่รบกวนกันและกัน ดังนั้นมันจึงช่วยประหยัดเวลาในการซ่อมแซมหอคอยยันต์อักขระได้อย่างมากโดยไม่ต้องสงสัย
“ปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระไม่จำเป็นต้องซ่อมแซมมันด้วยตัวเอง พวกเขาเพียงแค่ค้นหาวิธีซ่อมแซม และบันทึกวิธีการไว้ในม่านแสง หลังจากนั้นผู้เยี่ยมยุทธ์จะมุ่งหน้าไปยังหอคอยยันต์อักขระเพื่อซ่อมแซม ด้วยวิธีนี้ ปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระไม่จำเป็นต้องใช้จิตสัมผัสเทพและปราณแท้ของพวกเขาเพื่อซ่อมแซมหอคอย” เถิงหลานกล่าวพร้อมด้วยรอยยิ้มว่า “แม้มันจะฟังดูซับซ้อนมาก แต่มันกลับง่ายมาก ม่านแสงจะแสดงจุดบกพร่องทั้งหมด ในขณะที่ปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระจะต้องระบุขั้นตอนในการแก้ปัญหาโดยละเอียด ส่วนคนอื่น ๆ จะทำหน้าที่ซ่อมแซมแทน”
เฉินซีเข้าใจหลักการนี้ทันที แต่เขายังคงสับสนเล็กน้อยและกล่าวว่า “นี่คือศูนย์กลางของพิภพยันต์อักขระหรือ?”
เท่าที่เขากังวล ห้องโถงใหญ่ผังยันต์อักขระนี้แสดงให้เห็นถึงความคิดสร้างสรรค์และความเฉลียวฉลาดที่ไม่ธรรมดา แต่จุดประสงค์หลักของมันก็ยังคงเป็นการซ่อมแซมหอคอยยันต์อักขระ และสาระสำคัญของมันก็ไม่ได้แตกต่างกัน
ด้วยเหตุนี้ ชายหนุ่มจึงไม่เข้าใจว่าเหตุใดสถานที่แห่งนี้ถึงกลายเป็นศูนย์กลางของพิภพยันต์อักขระได้?
เถิงหลานดูจะคาดการณ์ว่าอีกฝ่ายจะต้องถามสิ่งนี้ ดังนั้นจึงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “มันง่ายมาก รากฐานของพิภพยันต์อักขระก็คือหอคอยยันต์อักขระเหล่านี้ ดังนั้นหากเจ้าสร้างพิภพยันต์อักขระทั้งหมดด้วยยันต์อักขระ เช่นนั้นหอคอยยันต์อักขระเหล่านี้ก็ถือเป็นรากฐานของยันต์อักขระ!”
“สร้างพิภพยันต์อักขระทั้งหมดด้วยยันต์อักขระ?”
ทันใดนั้น ความตกใจอย่างที่อธิบายไม่ได้ก็เกิดขึ้นในใจของเฉินซี
‘ยันต์อักขระ’ และ ‘พิภพ’
…นี่ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ได้ใช้มุมมองนี้ซึ่งเกือบจะเหมือนกับมุมมองของเทพเจ้า เพื่อสร้างพิภพยันต์อักขระทั้งหมดอย่างนั้นหรือ?
ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเสียงที่ยิ่งใหญ่ของเต๋า ซึ่งเขาเคยได้ยินจากแท่นบวงสรวงลึกลับและโบราณที่อยู่ใต้ภูเขาร้างเต๋านภา ‘จักรวาลที่ไร้ขอบเขตจะเป็นเพียงเม็ดทราย ไม่ว่าหัวใจของใครจะมุ่งไปที่ใดก็ตาม’
เมื่อเทียบกันแล้ว การสร้างโลกทั้งใบด้วยยันต์อักขระก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิด
ดังคำกล่าวที่ว่า ‘โลกสามารถมีอยู่ในทุกสิ่ง’
เมื่อเห็นว่าเฉินซีเข้าใจแล้ว เถิงหลานจึงกล่าวต่อไปว่า “จุดประสงค์ที่เหล่าปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระมายังที่แห่งนี้ ก็เพื่อศึกษาเต๋าแห่งยันต์ที่อยู่ภายในหอคอย มันบันทึกความรู้และความเข้าใจในเต๋าแห่งยันต์อักขระของผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ แม้ว่าจะกำลังซ่อมแซมหอคอยยันต์อักขระ พวกเขาก็สามารถเข้าใจความลึกล้ำมากมายในเต๋าแห่งยันต์อักขระในระหว่างกระบวนการทั้งหมดนี้ ซึ่งนี่คือสิ่งที่ไม่สามารถพบได้ในโลกอื่น”
ณ จุดนี้ ในที่สุด… เฉินซีก็เข้าใจอย่างสมบูรณ์!
“เอ๊ะ เป็นปรมาจารย์เถิงหลานจริง ๆ หรือ? เหตุใดท่านถึงมาที่นี่ได้กัน?” เสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจพลันดังขึ้นในขณะนี้
เฉินซีเงยหน้าขึ้นมอง เขาเห็นชายชราประมาณแปดคนล้อมรอบม่านแสงอยู่ในระยะไกล พวกเขาดูเหมือนจะกำลังสนทนาถึงอะไรบางอย่าง แต่หนึ่งในนั้นสังเกตเห็นเถิงหลาน จึงอดไม่ได้ที่จะกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเดินเข้ามาหาพวกเขา
คนผู้นี้มีเคราและผมสีขาว ใบหน้าของเขาแดงยิ่งกว่าผลพุทรา รูปร่างสูงสง่า ในขณะที่ร่างกายเผยร่องรอยของปราณเซียน ซึ่งบ่งบอกว่าเขาเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพี!
เฉินซีอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ เนื่องจากเถิงหลานถูกเรียกขานว่าเป็น ‘ปรมาจารย์’ โดยผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพี ดังนั้นตัวตนของอีกฝ่ายย่อมไม่ธรรมดา!
“โอ้ นั่นนักพรตเต๋าหลิง” เถิงหลานยิ้มด้วยสีหน้าสงบและท่าทีที่สำรวม ทำให้เฉินซีมีความรู้สึกลึก ๆ ว่าเถิงหลานไม่ใช่คนธรรมดาแน่
ชายชราที่เรียกว่านักพรตเต๋าหลิงยิ้มพร้อมกับกล่าวว่า “ท่านเถิงหลานเป็นแขกที่หาได้ยาก เป็นไปได้หรือไม่ว่าท่านมาที่เมืองนกนางแอ่นแดงครั้งนี้ เพราะ…”
ก่อนที่อีกฝ่ายจะกล่าวจบ เถิงหลานก็ขัดจังหวะและกล่าวว่า “มาเถิดนักพรตเต๋าหลิง ให้ข้าแนะนำพวกท่านทั้งสองได้รู้จักกัน นี่คือสหายเต๋าเฉินซี เขาเพิ่งมาถึงเมืองนกนางแอ่นแดง และเป็นปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระที่มีความสามารถที่ไม่ธรรมดา”
นักพรตเต๋าหลิงตกตะลึง เขามองไปที่เถิงหลาน จากนั้นจึงมองไปทางเฉินซี แล้วจึงเข้าใจทันทีว่า เถิงหลานอาจไม่เต็มใจที่จะกล่าวมากเกินไปเกี่ยวกับคุณหนูใหญ่ต่อหน้าสหายน้อยผู้นี้
“น้องเฉินซีสามารถบรรลุปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระตั้งแต่อายุยังน้อย อนาคตจะต้องรุ่งโรจน์เป็นแน่แท้” นักพรตเต๋าหลิงยิ้มในขณะที่พยักหน้าให้เฉินซีด้วยท่าทางที่อบอุ่น แต่เห็นได้ชัดว่ามันแฝงความรู้สึกที่เย็นชาเล็กน้อย เพราะอีกฝ่ายจ้องมองไปยังเถิงหลานในเวลาต่อมาทันที จากนั้นจึงกล่าวว่า “ท่านเถิงหลาน ท่านมาได้เวลาที่เหมาะสมจริง ๆ เพราะวันนี้สหายเก่าของข้าได้มาเยี่ยมเยียน และพวกเขาทั้งหมดต่างเป็นปราชญ์ค่ายกลยันต์อักขระที่มีชื่อเสียงมาอย่างช้านาน อีกทั้งยังหาได้ยากที่พวกเราทุกคนจะมารวมตัวกันได้ ดังนั้นขอเชิญท่านไปพบกับพวกเขาสักหน่อยได้หรือไม่?”
“นี่…” เถิงหลานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เพราะหากเป็นปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระทั่วไปก็หาได้สำคัญไม่ แต่ถ้าเป็นปราชญ์ค่ายกลยันต์อักขระ เขาก็จำเป็นต้องให้ความสำคัญกับบุคคลเหล่านั้น และไม่ต้องกล่าวถึงว่านี่เป็นกลุ่มของปราชญ์ค่ายกลยันต์อักขระทั้งหมด!
“พี่เถิงหลานไปเถิด ไว้ข้าขอลองจะเดินดูรอบ ๆ ก่อน” เฉินซีกล่าวพร้อมด้วยรอยยิ้ม จากนั้นจึงหมุนตัวเดินเข้าไปภายในห้องโถง
“ตกลง ไว้ข้าจะไปหาเจ้าในภายหลัง” เถิงหลานกล่าวจากระยะไกล และเขารู้สึกสบายใจเมื่อเห็นเฉินซีโบกมือโดยไม่หันกลับมาเป็นเชิงว่าเข้าใจ
“พี่เถิงหลาน?”
เมื่อเห็นฉากนี้ ความประหลาดใจจึงวาบผ่านดวงตาของนักพรตเต๋าหลิงที่อยู่ใกล้เคียง กระทั่งเริ่มให้ความสำคัญกับเฉินซีเล็กน้อย
ถึงอย่างไร การที่ใครบางคนจะกล้ากล่าวกับเถิงหลานเช่นนี้ก็เป็นเรื่องยากมาก ยิ่งกว่านั้น จากท่าทางของเถิงหลาน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รังเกียจหรือไม่พอใจชายหนุ่มคนนั้น ด้วยเหตุนี้ จึงเห็นได้ชัดว่าภูมิหลังของสหายน้อยที่ชื่อเฉินซีนั้นไม่ธรรมดา!
…
ห้องโถงนั้นกว้างขวางมาก แม้ว่าจะถูกปกคลุมด้วยม่านแสงถึงสามพันหกร้อยผืนอย่างหนาแน่น แต่ก็ไม่ได้ดูแออัดหรือคับแคบมากนัก
มีเบาะนั่งสมาธิวางอยู่หน้าม่านแสงทุกผืน ในขณะนี้ เบาะส่วนใหญ่ในห้องโถงถูกครอบครองหมดแล้ว และในระหว่างทาง เฉินซีก็ไม่พบเบาะว่างเลยสักที่
เขาไม่พบที่ว่างเลย แม้จะเดินมาถึงสุดห้องโถงแล้ว
ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะเบื่อเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงยืนอยู่หน้าม่านแสงผืนหนึ่ง และจ้องมองอย่างพินิจพิเคราะห์
ม่านแสงดูเหมือนกับน้ำตกสีเงินที่กำลังกระเพื่อม และโครงสร้างของอักขระยันต์ก็ไหลลงมาจากบนนั้น ซึ่งเมื่อเขาดูอย่างระมัดระวัง ชายหนุ่มจึงเห็นว่าโครงสร้างอักขระยันต์ส่วนใหญ่ได้รับความเสียหาย และบางส่วนก็เหลืออักขระยันต์เพียงเล็กน้อย
“ครั้งที่แปดสิบเก้า! บัดซบ! นี่มันบัดซบเกินไปแล้ว! ข้าล้มเหลวอีกแล้ว!” เสียงพึมพำอย่างหงุดหงิดดังขึ้น
เฉินซีตกตะลึง จากนั้นเขาจึงก้มลงมอง และเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงม่านแสงนี้อย่างชัดเจน นางกำลังใช้พู่กันยันต์อักขระในมือวาดและขีดเขียนบนม่านแสงอย่างดุเดือด การกระทำที่รุนแรงของนางทำให้หางม้าที่มัดไว้สูงเหนือศีรษะแกว่งไปมา
สตรีที่อยู่ตรงหน้าเขายังเด็กมาก รูปร่างหน้าตาของนางก็งดงาม บริสุทธิ์ และอ่อนโยน แต่การกระทำที่ดุเดือดในขณะที่นางกำลังกัดฟันและละเลงพู่กันยันต์อักขระ ได้เผยถึงความสิ้นหวังและความขุ่นเคืองในใจของนางออกมาหมดสิ้น
“น้ำหนักการเขียนของเจ้าไม่เลวเลย แต่น่าเสียดาย…” เฉินซีมองเห็นได้ชัดเจนว่านางกำลังซ่อมแซมผังยันต์อักขระนี้ และเขาเข้าใจว่าหญิงสาวคนนี้จะต้องล้มเหลวอีกครั้ง
แน่นอนว่านางตวัดปลายพู่กันโดยใช้แรงมากเกินไป ในขณะที่ลำดับการเขียนอักขระยันต์ก็ผิดพลาด ทำให้โครงสร้างของผังยันต์อักขระทั้งหมดพังทลายลงทันที จนกลายเป็นเพียงจุดแสงสีเงินที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“บัดซบ!” หญิงสาวดูจะโกรธจัด นางไม่เพียงจะก่นด่าซึ่งไม่เข้ากับรูปร่างหน้าตาของนางเท่านั้น แต่ยังโยนพู่กันเขียนยันต์อักขระลงบนพื้นราวกับสัตว์ร้ายตัวน้อยที่กำลังโมโห
เฉินซีลังเลว่าเขาควรจะออกไปจากจุดนี้ดีหรือไม่ แต่จู่ ๆ หญิงสาวก็หันกลับมาและจ้องเขม็งมาที่เขา แล้วนางก็ถามด้วยความโกรธว่า “เจ้าอยากหัวเราะที่เห็นข้าทำให้ตัวเองขายหน้าใช่หรือไม่?”
เฉินซีตกตะลึงและไม่รู้ว่าจะตอบนางอย่างไร
“เจ้านั่งที่นี่เลย!” ก่อนจะตอบ หญิงสาวก็จ้องมองเขาอย่างดุดันก่อนจะหันหลังกลับและจากไป
เฉินซีอดไม่ได้ที่จะส่ายศีรษะ อารมณ์รุนแรงเช่นนี้ไม่เหมาะที่จะบ่มเพาะเต๋าแห่งยันต์อักขระ เมื่อนึกในใจเช่นนี้แล้ว เขาจึงได้นั่งบนเบาะทำสมาธิ
เขาหยิบพู่กันยันต์อักขระที่พื้นขึ้นมา และพินิจดูชั่วครู่ มันมีความยาวหกชุ่น บางราวตะเกียบ มีสีเขียวเข้มสนิท มีผิวสัมผัสที่เรียบเนียนและเย็นเฉียบ
พู่กันยันต์อักขระสีเขียวเข้มนี้มีการทำงานที่เรียบง่ายมาก ซึ่งแตกต่างจากพู่กันยันต์อื่น ๆ มันถูกทำขึ้นเป็นพิเศษเพื่อวาดและซ่อมแซมผังยันต์อักขระที่เสียหายบนม่านแสงที่อยู่ตรงหน้าเขา
แต่เมื่อชายหนุ่มตั้งใจจะลองใช้พู่กันยันต์อักขระสีเขียวเข้มนี้ ชายหนุ่มพลันสังเกตเห็นโดยไม่ตั้งใจว่า แผ่นป้ายธรรมเทพนั่นถูกลืมไว้ที่มุมใต้ม่านแสง
เขาจึงถือมันไว้ในมือเพื่อดู และพื้นผิวของแผ่นป้ายนี้ก็มีชื่อที่ไพเราะจารึกไว้บนนั้น ‘หลิงชิงโม่’
