เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 307 ไม่ยอมแพ้

บทที่ 307 ไม่ยอมแพ้

บทที่ 307 ไม่ยอมแพ้

แค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นพวกหนังเหนียว ถ้าทำไม่ดีได้เสียหน้าแน่

อย่างที่คิด พูดไปได้ไม่เท่าไร หญิงชราก็สถบด่ายาวยืด

ยิ่งมีหญิงวัยกลางคนอีกคนร่วมด้วย เห็นท่าว่าคนพวกนี้คงจะจัดการได้ยาก

พอเห็นหญิงรั้นทั้งสอง เจ้าหน้าที่ก็ต้องยอมล่าถอย

เขาจ้องมองเสี่ยวเถียน

เด็กสาวเห็นท่าทางแบบนั้นไม่ใช่ว่าผิดหวังหรอก

ถ้าคาดหวังแล้วผลเป็นแบบนี้ จะมีอะไรให้หวังอีกล่ะ?

เธอหาเจ้าหน้าที่ก็เพื่อมาให้เป็นพยานนะ!

“สาวน้อย เธอยังเด็กนะ ไม่งั้นหลีกทางให้ผู้อาวุโสก่อนดีไหม?” เจ้าหน้าที่พูดด้วยความลำบากใจ

เสี่ยวเถียนมองอีกฝ่ายที่พยายามประนีประนอมด้วยความเย็นชา “พวกเราไม่ได้จ่ายตั๋วเพื่อรับใช้คนอื่นหรอกนะ!”

“สาวน้อย รับใช้ประชาชนมันไม่ผิดหรอกนะ!”

เจ้าหน้าที่ที่จู่ ๆ ก็ตีงูด้วยไม้*[1] จึงรีบเอ่ยทันที

เสี่ยวเถียนยิ้ม แต่รอยยิ้มทั้งเย็นเยือกและดูหมิ่น

ส่วนชายที่นอนสบายอยู่เตียงข้าง ๆ มองฉากตลกตรงหน้าด้วยรอยยิ้มครึ่ง ๆ กลาง ๆ

รถไฟเริ่มเร็วขึ้นแล้ว เสี่ยวเถียนรู้สึกว่าร่างกายส่ายไปมาแล้วทรงตัวได้อย่างยากลำบาก เธอเป็นเด็กยังทนไม่ไหวเลย แต่คุณปู่ฉือสุขภาพไม่ดีต้องทนไม่ไหวอยู่แล้ว และเสี่ยวเถียนไม่อยากยุ่งกับคนพวกนี้อีก

เธอพูดกับเจ้าหน้าที่อย่างไม่เกรงใจ

“ในเมือคุณบอกว่าต้องรับใช้ประชนชน งั้นพวกเราก็คงต้องซื้อตั๋วนอนเพื่อให้ผู้หญิงสองคนนี้สินะ!”

ตั๋วรถนอนในยุคนี้มีราคาแพง แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะยอมควักเงินซื้อมัน

เงินเดือนของเจ้าหน้าที่ไม่สูง แน่นอนว่าเขาไม่ยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อรับใช้คนอื่นหรอกนะ

ตั๋วนอนเข้าเมืองต้องใช้เงินเดือนครึ่งเดือนของเจ้าหน้าที่เลยนะ

อย่างที่คิด ใบหน้าของเจ้าหน้าที่น่าเกลียดทันที

“สาวน้อย เธอกำลังพูดอะไรเนี่ย ฉันกับพวกเขาไม่เกี่ยวกันนะ…”

“ถ้าไม่อยากเกี่ยวกับพวกเขาแล้วจะมาช่วยหนูทำไมคะ? เพราะหนูกับพวกเขาก็ไม่รู้จักกัน!”

เสี่ยวเถียนยิ้ม

“คุณคิดว่าหนูเด็กแล้วโง่หรือคะ? หรือคิดว่าเงินของหนูมันปลิวไปซื้อตั๋วนอนให้คนอื่นนอน?”

“สหาย ที่นั่งพวกเราโดนคนแย่งไปนะ คุณควรจัดการสิ หนูสงสัยการทำงานของคุณจัง ไว้กลับไปจะไปรายงานเรื่องนี้ให้ทางหัวหน้าทราบแน่นอนค่ะ”

เสี่ยวเถียนพูดอย่างไม่อ้อมค้อม

สีหน้าของเจ้าหน้าที่แย่ลงมากเรื่อย ๆ ไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะมีความสามารถ และพูดจาได้เฉียบขาดขนาดนี้

แต่เขาไม่อยากโดนมองว่าตัวเองผิด เขาเป็นเจ้าหน้าที่นะ จะโดนลูกค้าจิกกัดแบบนี้ได้อย่างไร?

จากนั้นเขาก็พูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยว่า “ถ้าเธอพูดแบบนี้งั้นก็จัดการด้วยตัวเองเถอะ ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว!”

เจ้าหน้าที่ว่าและหมุนตัวหมายจะจากไป

เสี่ยวเถียนส่งสัญญาณให้พี่ชายทั้งสองขวางเอาไว้

พอโดนขวางบนทางเดินคับแคบ เขาก็มองเสี่ยวเถียนด้วยความโกรธ

“หมายความว่ายังไง?”

“ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ ถ้าคุณไม่สนใจงั้นหนูจะจัดการเองแล้วกันค่ะ!” เสี่ยวเถียนร้องเหอะ ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเลยสักนิด

เจ้าหน้าที่รู้สึกว่าวิธีการของเสี่ยวเถียนคงไม่ใช่วิธีที่ดีนัก

แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเสี่ยวเถียนมากเกินไป

ถ้าสาวน้อยคนเดียวมีวิธีจัดการกับพวกหนังเหนียวจริง ๆ ก็คงไม่ไปตามเขาให้มาจัดการหรอก

“ถ้าพวกเธอจะจัดการเอง งั้นฉันก็ไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้ว!” เจ้าหน้าที่คิดจะเดินไป

“คุณเจ้าหน้าที่ คุณต้องอยู่เป็นพยานสิ!”

พยาน?

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจความหมาย

แต่เสี่ยวเถียนก็บอกให้เข้าใจอย่างรวดเร็วถึงความหมายของมัน

มุมปากเสี่ยวเถียนกระตุก เธอเอื้อมมือไปจับเสื้อหญิงชรา แรงคนเดียวกลับยกร่างหญิงชราขึ้นได้

อีกฝ่ายกรีดร้อง เรียกได้ว่าตกใจมาก ไม่รู้ว่าเสี่ยวเถียนจะทำร้ายกันแบบนี้

เจ้าหน้าที่ตะลึงงัน หญิงวัยกลางคนและลูกของเธอก็เช่นกัน!

ทำไมสาวน้อยคนนี้ถึงแข็งแกร่งนัก?

ยกคนได้ด้วยตัวคนเดียวเนี่ยนะ?

“แกจะทำอะไร? ไอ้เด็กหน้าด้าน ยังไม่รีบวางฉันลงอีก?”

แม้หญิงชราจะโดนยกร่างขึ้นมาอยู่ แต่เธอเป็นคนไม่ยอมคนทั้งยังเอ่ยปากด่าอีก

“แน่ใจหรือว่าจะให้หนูปล่อยคุณ?” เสี่ยวเถียนแข็งแรงมาก ถึงขนาดเขย่าร่างหญิงชราได้

ท่าทางไม่เหมือนกำลังแบกคนอยู่เลย เหมือนกำลังแบกสำลีอยู่ เบาโหวงมาก

หญิงชรากำลังห้อยอยู่ในอากาศ เครียดเกือบตาย

จู่ ๆ ร่างกายก็โดนเขย่าอีกครั้งเหมือนตัวเองกำลังจะตกลงมาตาย!

ส่วนชายที่อยู่ข้าง ๆ เหมือนกำลังชมการแสดงที่ดีอยู่เลย

เด็กสาวคนนี้ทำเรื่องไม่คาดฝันแล้ว เป็นคนมีทักษะด้วย เหมือนว่าจะเกิดมาพร้อมกับความแข็งแกร่งนะ

ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้สนใจฝึกกับเขาไปอีกหลาย ๆ ปีหรือเปล่า

“แกวางฉันลงเลยนะ!”

หญิงชราที่โดนเสี่ยวเถียนหมุนไปมากลัวจนฉี่แทบราด แต่ก็ยังยืนยันที่จะพูดให้จบ

เสี่ยวเถียนวางเธอลง แต่วางไม่ค่อยดีเท่าไร เพราะเพิ่งจะโยนลงพื้นไป

หลังจากที่โยนก็พูดด้วยรอยยิ้มครึ่ง ๆ กลาง ๆ ว่า “โอ๊ะ หนูขอโทษค่ะ มือลื่น!”

ลื่นหรือ?

ลื่นกับผีน่ะสิ!

หญิงชราอยากจะด่านัก แต่เธอเอาแต่โอดครวญขณะลูบบั้นท้ายที่เจ็บของตัวเอง

“แม่ เป็นยังไงบ้าง?” หญิงวัยกลางคนรีบเข้าไปช่วยมารดา

เสี่ยวเถียนมองเด็กที่ยังนอนอยู่ชั้นล่างด้วยตาใสแจ๋ว

เด็กคนนั้นสะดุ้ง แต่พูดจาเสียงแข็ง “ย่าบอกว่าให้ฉันนอนตรงนี้!”

“ย่าบอกหรือ? ย่าเป็นอะไรล่ะ?” เสี่ยวซื่อร้องเหอะอย่างไม่พอใจ

ไม่คิดเลยว่าน้องเล็กจะเท่แบบนี้ ถึงขนาดเหวี่ยงยายแม่มดแก่ลงกับพื้นด้วย

ส่วนไอ้เด็กเวรนี่ไม่ต้องให้น้องเล็กเปลืองแรงหรอก

เดี๋ยวเขาจะจัดการด้วยตัวเอง

เขามองเด็กที่นอนครองเตียงด้วยแววตาลุกโชน

ไม่ได้ลงไม้ลงมือกับผู้หญิง ถ้าอย่างนั้นลงมือกับเด็กผู้ชายก็ไม่มีปัญหาใช่ไหมล่ะ?

หญิงชราเอาแต่ตะโกนอยู่ที่ทางเดิน ไม่เข้าใจว่าทำไมสาวน้อยอ่อนแอถึงมีพละกำลังแบบนี้?

เธอคิดว่าตนมองผิดไปหรือเปล่า มันไม่ควรหรือเปล่า แขนขาเล็กแบบนี้จะโยนเธอได้อย่างไร?

เสี่ยวเถียนไม่คิดสนใจ เธอแค่อยากพักผ่อนหลังจากโยนหญิงชราคนนั้นออกไปแล้ว

“จะลุกเองหรือจะให้ฉันโยนนายออกไปเหมือนย่าของนายล่ะ?”

เสี่ยวเถียนไม่คิดจะทำไอ้เด็กคนนี้อีกแล้ว

ถึงแม้ว่าเด็กจะไม่รู้ความ แต่ปัญหามาจากพ่อแม่เป็นหลัก

แต่เด็กคนนี้โดนผู้หญิงสองคนนี้สั่งสอนมา ถึงตอนนี้จะยังไม่บิดเบี้ยว แต่อนาคตคงไม่รอดหรอก

“ฉัน ฉัน…” แต่อีกฝ่ายคงจะโดนทำให้กลัวก็ได้ เพราะเขาร้องไห้ออกมาเลย

เสี่ยวเถียนไม่คิดเลยว่าเด็กผู้ชายจะร้องไห้ง่ายแบบนี้!

*[1] สบโอกาสได้ก็โจมตี