เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 346 หาเรื่องใส่ตัว (2)

บทที่ 346 หาเรื่องใส่ตัว (2)

บทที่ 346 หาเรื่องใส่ตัว (2)

เธอเพิ่งเดินมาถึงก็เห็นเสี่ยวหรุ่ย

ตอนนั้นอีกฝ่ายนั่งยอง ๆ กุมท้องแล้วถอนหายใจ

พ่อของเสี่ยวหรุ่ยยืนอยู่ข้าง ๆ เขามองลูกสาวที่ใบหน้าซีดเซียวแล้วรู้สึกเป็นทุกข์

เพราะรอบข้างเสียงดังมากเลยไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกันอยู่ แต่เดาว่าเสี่ยวหรุ่ยน่าจะพูดถึงอาการปวดท้องของตัวเองอยู่

เสี่ยวหรุ่ยที่ป่วยอยู่แล้วเห็นเสี่ยวเถียนพอดี

ทันใดนั้น สีหน้าก็ยิ่งแย่กว่าเดิม ทั้งยังมีความโมโหอยู่ด้วย แต่พอเห็นกล่องสีขาวในมือเสี่ยวเถียน เธอก็หัวเราะ

ก่อนจะพูดจาดูถูกด้วยใบหน้าซีด “ดูสิ ฉันรู้อยู่แล้วว่าคนจนมันก็ยังเป็นคนจน กินได้แค่ไอศกรีมแท่งเท่านั้นแหละ!”

แต่เสี่ยวเถียนไม่สนใจแล้วเดินตรงไปที่ใต้ต้นไม้

ตอนนั้นแอบคิดด้วยว่าขนาดหล่อนได้กินไอศกรีมถ้วยนะ ยังปวดท้องเลยไม่ใช่หรือไง?

เห็นก็รู้แล้วว่าทรมานขนาดไหนน่ะ

ตอนเดินมาถึง คนอื่น ๆ มารวมตัวกันหมดแล้ว

เสี่ยวลิ่วเห็นน้องสาวเดินมาก็รีบเข้าไปหาทันที “น้องเล็กไปไหนมาเนี่ย? พวกพี่รอตั้งนานแล้ว!”

เสี่ยวเถียนชูกล่องไฮศกรีมในมือให้ดู

“น้องเล็กไปซื้อไอศกรีมแท่งมาหรือ?” เสี่ยวจิ่วยิ้ม “พี่ร้อนจะตายอยู่แล้ว รีบเอามาให้พี่แท่งนึงเร็ว!”

เด็กหญิงยิ้ม “พี่เก้านี่ไร้ประโยชน์จริง ๆ ไม่นึกอันที่ดีกว่านี้หน่อยหรือคะ?”

อันที่ดีกว่า?

เสี่ยวจิ่วไม่ได้นึกเลย

มันก็คือกล่องไอศกรีมที่ใช้กันทั่วไปในตลาดไม่ใช่หรือไง? กล่องแบบนี้ข้างในจะใส่ออะไรอีกล่ะถ้าไม่ใช่ไอศกรีมน่ะ?

เสิ่นจื่อเจินมองหลานสาวที่หอบกล่องมาก่อนจะเอ่ยขึ้น “เสี่ยวเถียน ลุงเขยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่ารอสอบเสร็จจะพาไปซื้อน่ะ?”

เขาคิดว่าเด็กพวกนี้ไม่น่าจะเคยกินไอศกรีมมาก่อน เดิมทีวันนี้เขาคิดจะซื้อให้เด็ก ๆ ได้ลิ้มลองชิมรสชาติใหม่ ๆ

แต่ใครจะไปคิดว่าเสี่ยวเถียนซื้อไอศกรีมแท่งมาจริง ๆ

หรือกลัวเขาจะต้องจ่ายเงิน? เป็นเด็กดีอะไรอย่างนี้!

เสี่ยวหรุ่ยที่อยู่ไม่ไกลกันนักกัดฟันพูด “พูดมาได้ไม่อายปาก ไม่เห็นหรือว่าตัวเองจนแบบนี้สมควรกินไอศกรีมหรือเปล่า ราคาเท่าไรรู้บ้างไหม!”

เสี่ยวหรุ่ยเป็นคนหน้าตาดี แต่ตอนที่พูดจารุนแรงทำให้คนรอบข้างที่ได้ยินรู้สึกไม่สบายใจ

ผู้อาวุโสบางคนถึงกับขมวดคิ้ว แล้วมองเสี่ยวหรุ่ยด้วยสายตาตำหนิ

แต่เธอยังไม่รู้ตัว เพราะรู้แค่ว่าราคาไอศกรีมมันแพงเท่านั้น

เพราะเมื่อกลางวันเพิ่งซื้ออันที่ถูกที่สุดไป เธอจ่ายไป 1.8 หยวน

แล้วบ้านที่มีลูกตั้งหกเจ็ดคน ต่อให้ซื้อถูกที่สุดก็ยังต้องจ่ายสิบกว่าหยวน

แถมชายคนนั้นไม่ใช่พ่ออีกแต่เป็นลุงเขย เขาจะยอมใช้เงินเยอะขนาดนั้นได้อย่างไร?

ฉืออี้หย่วนชำเลืองมองเสี่ยวหรุ่ยด้วยความหงุดหงิด และไม่คิดปกปิดความรังเกียจบนใบหน้า

สองคนนี้ทำตัวเหมือนพวกหนอนแมลงเปี๊ยบเลย น่าโมโหมาก!

แต่เสี่ยวหรุ่ยคิดว่าตนอยู่ในชัยชนะ เลยไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าเด็กหนุ่มที่ชอบมองเธอด้วยความรังเกียจอยู่

ตอนนั้นเองที่เสี่ยวเถียนยิ้มเยาะใส่ให้หล่อน

เสี่ยวหรุ่ยที่กำลังภูมิใจในตัวเองเห็นเสี่ยวเถียนทำแบบนั้นหน้าก็แดงจัด ไม่รู้ว่าปวดท้องหรือโกรธอยู่

ยัยบ้านี่ ทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?

แต่หลังจากนั้นก็เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายทำ

เธอมองเสี่ยวเถียนเปิดกล่อง แล้วหยิบไอศกรีมถ้วยใหญ่มาก ๆ ออกมา มันมีสี่สี

มีสีขาว สีเขียว สีชมพู และสีม่วงผสมกันสี่สี สวยงามมาก เทียบกับไอศกรีมที่เธอกินไปก่อนหน้านี้แล้วไม่รู้ว่ามันดีมากกว่าขนาดไหน

ไอศกรีมแบบนี้ เธอเห็นเมื่อตอนเที่ยง อันนึงราคาห้าหยวน แพงที่สุดในร้านเลย

ไม่คิดเลยว่ายัยเด็กจน ๆ จะซื้อของแพงขนาดนี้ได้

ตอนนั้นเธออยากจะซื้อ แต่พ่อให้มาแค่สองหยวน พอสำหรับอันที่ถูกที่สุดเท่านั้น

พอนึกถึงเรื่องนี้จู่ ๆ ก็คิดได้ว่าที่ตนปวดท้องเพราะกินของราคาถูกเข้าไป

“มันเป็นความผิดของคุณพ่อ ถ้าให้หนูกินอันที่ดีที่สุด หนูคงไม่ต้องสอบช้ากว่าเพื่อนเขาหรอก!”

ผู้เป็นพ่อไม่คิดว่าลูกสาวจะหันมากล่าวโทษตนเอง มันทำให้เขาสับสนไปชั่วขณะ

“ลุงเขย ไอศกรีมอันนี้หนูให้ค่ะ ได้ยินมาว่ามันอร่อยมากเลยนะ!”

เสี่ยวเถียนส่งไอศกรีมให้ผู้เป็นลุง

เสิ่นจื่อเจินประหลาดใจ สิ่งที่เสี่ยวเถียนเอาออกมาคือไอศกรีมถ้วย

ก่อนหน้านี้คิดว่าเพราะอากาศร้อน หลานเลยไปซื้อไอศกรีมแท่งมา

แต่เด็กคนนี้กลับไปซื้อไอศกรีมถ้วยราคาแพงมาแทน แล้วยังซื้อให้เขาด้วย

ราคาเท่าไรกันเนี่ย!

เขาคิดจะปฏิเสธ แต่มีหรือที่หลานสาวจะยอมน่ะ?

“ลุงเขยรีบกินเร็วเข้า ถ้าละลายจะไม่คุ้มเอานะคะ!” ว่าจบเธอก็หยิบอีกถ้วยให้ฉืออี้หย่วน

แล้วตามด้วยพี่หก พี่เจ็ด พี่แปด และพี่เก้า

หลังจากที่ทุกคนได้รับไอศกรีมแล้ว เสี่ยวเถียนก็ยิ้มสดใสพร้อมยักคิ้วใส่เสี่ยวหรุ่ย

ความหมายชัดเจนไม่ต้องพูดให้มากความ

ตั้งแต่เมื่อไรนะที่เสี่ยวหรุ่ยโกรธจัดขนาดนี้น่ะ? โดนยัยเด็กบ้านนอกไล่ต้อนแบบนี้ มันทำให้เธอเจ็บใจเกือบตาย

แต่เวลาแบบนี้จะพุ่งเข้าไปคิดบัญชีก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?

ท้ายที่สุดก็ไม่มีใครพูดอะไร

“เสี่ยวเถียน ไม่มีแล้วหรือ?” เสี่ยวจิ่วที่อ้าปากเตรียมจะกินนั้นเห็นน้องเล็กหยุดหยิบไอศกรีมออกจากกล่อง เขาเลยเหลือบมองน้องเพราะคิดว่าที่ซื้อมามันไม่พอ

ถึงจะอยากกินไอศกรีมที่มีกลิ่นหอมหวาน สดชื่น และเย็นยะเยือกขนาดไหน แต่เสี่ยวจิ่วก็ยื่นของตัวเองให้น้อง

เสี่ยวเถียนหัวเราะ เธอพอใจมากที่พี่ชายดูแลตนถึงขนาดนี้

“หนูมีค่ะพี่เก้า พี่กินของตัวเองไปเถอะ!” เด็กหญิงยิ้มแล้วเอื้อมมือไปหยิบไอศกรีมที่ไม่ต่างไปจากหกอันก่อนหน้านี้ออกมา

เสี่ยวหรุ่ยอิจฉามาก ไม่คิดเลยว่านยัยเด็กบ้านนอกจะซื้อมาเยอะขนาดนี้ภายในครั้งเดียว

หนึ่งอันราคาห้าหยวน เจ็ดอันก็สามสิบห้าหยวนแล้วนะ

ค่าจ้างมากกว่าครึ่งเดือนของคนงานเลยนะ เต็มใจจ่ายขนาดนั้นได้อย่างไร?

“สุรุ่ยสุร่ายนัก!” เสี่ยวหรุ่ยขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เสี่ยวจิ่วทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว และหันไปต่อว่าเด็กหญิงคนนั้น “เธอป่วยอยู่หรือเปล่า แล้วเราก็ใช้เงินตัวเองซื้อนะ จะมายุ่งอะไรด้วย?”

พอโดนว่า ดวงตาของเสี่ยวหรุ่ยพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงก่อนมองไปที่ฉืออี้หย่วนด้วยความน้อยใจ

ฉืออี้หย่วนเห็นมันแล้ว แต่เลือกที่จะหมุนตัวไปทางอื่น

เขาอยากไม่ยุ่งไม่อยากคุยกับพวกคนไม่สลักสำคัญหรอกนะ!

โดยเฉพาะผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าที่ไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า เขาไม่อยากจะมองด้วยซ้ำ