เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 874 เรียนรู้งานฝีมือ

บทที่ 874 เรียนรู้งานฝีมือ

บทที่ 874 เรียนรู้งานฝีมือ

สามสาวเห็นดอกไม้ดอกงามที่เริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างแล้วพากันตกใจ

“เสี่ยวเถียน ดอกไม้ที่เธอทำสวยกว่าที่พวกเราซื้อมาอีก”

ที่ซื้อมามันก็ดูดีอยู่หรอก แต่คุณภาพมันไม่เหมือนกันน่ะ พวกเธอใช้ผ้าไหมทำ แม้ด้ายที่ซื้อมาในวันนี้มีคุณภาพธรรมดาที่สุด แต่การใช้วัสดุก็ตัดสินความล้ำค่าได้แล้ว ถึงอย่างนั้นเสี่ยวเถียนก็จะไม่พูดออกไปหรอก

“แต่ถ้าทำแบบนี้มันจะติดผมไม่ได้น่ะสิ!” หลี่เจี้ยนหงถือดอกไม้ของเสี่ยวเถียน ก่อนจะเอ่ยอย่างลังเล

“เราก็แค่เอายางมัดผมมาเย็บเข้าด้วยกัน แค่นี้ก็จะเป็นเครื่องประดับผมแล้ว” เสี่ยวเถียนว่าแล้วแสดงให้ดู

หลังจากที่เพื่อน ๆ มองดูแล้วก็รู้สึกว่าไม่ได้ยากอะไร เรามาจากชนบทงานพวกนี้ง่ายมาก

“งั้นเราซื้อของมาลองทำเพิ่มดีไหม?” หลี่เจี้ยนหงกระตือรือร้นมาก

ซื้อมาไม่ต้องเยอะแล้วก็ลองทำดู ถ้าทำขายได้นี่อาจจะเป็นช่องทางสร้างรายได้ก็ได้นะ ต่อให้ขายไม่ได้ แต่เงินทุนที่ใช้ก็ไม่ได้เยอะอะไร ไม่ได้ถือว่าพวกเราขาดทุนมากมาย

เสี่ยวเถียนแนะนำ “เดี๋ยวฉันไปหาป้าเถาฮวาดีกว่า ที่โรงงานต้องมีเศษผ้าแน่ ๆ ราคาถูกกว่าซื้อผ้าม้วนใหญ่มาเลยน่ะ”

“งั้นพวกเราต้องซื้อตัวหนีบ ยางมัดผมแล้วก็อื่น ๆ มาเพิ่มสินะถึงจะลงมือทำได้” ฉีเสี่ยวฟางเอ่ยอย่างมีความสุข

ส่วนเฉียนเสี่ยวเป่ยนึกลังเล จากนั้นก็เอ่ยเสียงอ่อย

“แต่มันใกล้จะเดือน 1 แล้วนะ ตามกฎคือเราทำงานเย็บปักถักร้อยไม่ได้นี่นา”

เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังขัดแข้งขัดขาเพื่อน

ทุกคนกำลังคิดเรื่องหาเงินแท้ ๆ แต่ดันมาพูดจาแบบนี้เสียอย่างนั้น แต่คนเฒ่าคนแก่ที่บ้านบอกแบบนี้นี่นา

“ยังจะกลัวอะไรอีกล่ะ เราเองก็มาฉลองปีใหม่ที่บ้านคนอื่นไม่ได้ใช่ไหมล่ะ!” หลี่เจี้ยนหงว่ากันตรง ๆ

พอได้ยินแบบนั้นก็เหมือนจะเข้าใจทันที มันบังเอิญตรงที่อยู่บ้านไม่ได้ทำอะไร ก็เลยนั่งทำงานเย็บปักถักร้อยแทนน่ะ แต่ใช่ว่าเห็นครอบครัวตระกูลซูได้รวมตัวกันแล้วจะไม่รู้สึกอะไรนะ

ทุกคนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แต่พวกเธอไม่สามารถทำได้

เพราะงั้นก็เลยอยากใช้เจ็ดวันนี้ไปกับการทำงานทีละเล็กทีละน้อย พอครบวันก็ได้จำนวนเยอะแล้วละ

“กินข้าวก่อนแล้วกัน ค่อยไปซื้อของเพิ่มทีหลัง” เสี่ยวเถียนเองก็เริ่มสนใจกับงานนี้ขึ้นมาบ้างแล้ว

“ถ้าทำเครื่องประดับผมออกมาสวย เอามาวางขายที่ร้านฉันได้นะ”

สาว ๆ ตื่นเต้นยิ่งกว่าเก่าเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“จริงเหรอ”

เรารู้ว่าของที่ขายในร้านเสี่ยวเถียนมีราคาแพงขนาดไหน แล้วถ้าเอาสินค้าที่ตัวเองทำไปวางขายได้เราจะทำเงินได้มหาศาลเลยนะ

เสี่ยวเถียนยิ้ม “ขอแค่ทำออกมาดีก็วางขายได้อยู่แล้ว จริง ๆ ไม่ใช่แค่เสี่ยวฟางที่เก่งนะ พวกเธอสองคนก็เก่งเหมือนกัน ฉันเชื่อในฝีมือนะ”

สาว ๆ ที่เคยเหนื่อยล้าพอจะมีแรงทำนู่นทำนี่ได้บ้างแล้วหลังจากพัก

พวกเรากินข้าวเสร็จก็ออกไปซื้อของอีกรอบ

จากนั้นก็ตรงกลับบ้านตระกูลตู้เลย เพราะยังไงก็ต้องนั่งทำเครื่องประดับที่นั่นอยู่แล้ว

ข้าวของใส่เต็มถุงใบใหญ่หลายใบ มันเยอะกว่าที่คาดไว้มากโข ช่วยไม่ได้ ป้าเถาฮวามีพวกผ้าที่เหมาะแก่การเอามาทำกิ๊บติดผมกับผ้าคาดผมเยอะมาก ด้วยความที่เลือกไม่ถูกก็เลยเอาถุงใหญ่มาเสียเลย ยิ่งผ้าเยอะอุปกรณ์อื่น ๆ ก็เยอะตาม

“วัสดุเยอะขนาดนี้ แล้วจะทำเสร็จเมื่อไรเหรอ?” เสี่ยวเถียนรู้สึกว่ามันเป็นงานที่หนักหนาเหลือเกิน

ทำไงได้ เธอมีความอดทนในการอ่านหนังสือนะ แต่กับเรื่องนี้เธอรอไม่ไหวจริง ๆ

ใบหน้าหลี่เจี้ยนหงประดับด้วยรอยยิ้ม “ของพวกนี้เราจัดการไม่นานหรอก แล้วก็เอาไปขายตอนเปิดเทอม มันจะต้องทำเงินได้เยอะแน่ ๆ เลย”

ถึงจะไม่ได้เรียนเศรษฐศาสตร์มา แต่เธอสามารถคำนวณได้อย่างรวดเร็ว ต่อให้เราขายสินค้าในราคาที่สูง และใช้ราคาเดียวกันทุกคนก็ตาม อย่างน้อยก็ได้คนละ 20-30 หยวนเลยนะ

“การหาเงินเป็นสิ่งสำคัญก็จริง แต่ร่างกายสำคัญไม่ต่างกันนะ อย่าให้เหนื่อยกับการหาเงินเกินไปล่ะ”

เสี่ยวเถียนเอ่ยเตือน เพราะกลัวว่าเพื่อนจะเอาแต่ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการทำเครื่องประดับขาย

ตอนนี้ยังเด็กไง ร่างกายจึงยังทนได้

“ไม่ต้องห่วงนะ เราไม่โง่แบบนั้นหรอก”

ตอนนี้พวกเรายังเป็นนักเรียน หน้าที่หลักคือเรียนหนังสือไม่ใช่ทำงานหาเงิน

หาเงินมันเป็นหน้าที่เสริม ไม่ควรทุ่มเทเวลาไปเยอะขนาดนั้น

เด็กสาวพยักหน้า “ดีแล้ว เราลองทำแบบอื่น ๆ เพิ่มหน่อยก็แล้วกัน จะได้มีให้เลือกหลายแบบ”

เพื่อน ๆ พยักหน้าหงึกหงัก

“เสี่ยวเถียน พวกเรายังไม่รู้วิธีทำแบบอื่น ๆ เท่าไร ช่วยสอนเพิ่มได้ไหม?” เฉียนเสี่ยวเป่ยไม่ค่อยมั่นใจ

“ไว้กินข้าวเสร็จค่อยมาทำนะ”

“แต่ว่า…” หลี่เจี้ยนหงอยากทำตอนนี้เลย

“การลับคมมีดไม่ได้ทำให้การงานล่าช้าหรอกนะ! ไปเร็ว!” เสี่ยวเถียนชวนเพื่อน ๆ ไปที่บ้าน

เธอมีเทคนิคอื่น ๆ ที่จะสอนจริง ๆ นะ ในเมื่อเลือกที่จะสอนคนตกปลา ก็ไม่มีความตั้งใจจะปิดบังอยู่แล้ว

สาว ๆ กลับมาถึงบ้านซูอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่ระยะทางไม่ไกล เดินไม่กี่นาทีก็ถึง

หลังจากเข้าบ้านไปก็ไม่ได้รออยู่เฉย ๆ แต่ออกตัวช่วยเตรียมอาหารเย็น

ข้าวเย็นวันนี้เป็นบะหมี่ถั่วที่พบเห็นได้ทั่วไปในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ รสชาติดีมาก ทุกคนในบ้านชอบกันทั้งนั้น

พอพวกคุณย่าซูกลับมาถึงก็ดีใจมากที่เห็นเมนูนี้

เมื่อพวกเรากินข้าวเสร็จ ก็เพิ่งรู้ว่าเพื่อนเสี่ยวเถียนกำลังจะทำเครื่องประดับติดผม แกถึงกับบอกเลยว่าอยากทำด้วยเพราะเบื่อที่จะนั่งเฉย ๆ ในช่วงปีใหม่

เสี่ยวเถียนรีบบอก “ย่ากลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ อุตส่าห์มีเวลาทั้งทีเชียวนะ”

คุณย่าซูยิ้มอย่างร่าเริง “ไม่ทำแล้วกัน ตาย่าไม่ค่อยดีแล้ว คงทำสวยสู้ปีที่แล้วไม่ได้หรอก”

“ไม่จริงเลยค่ะ คุณย่าซูยังสาวอยู่เลยนะคะ!” หลี่เจี้ยนหงเอ่ยชมด้วยรอยยิ้ม

ทุกคนครื้นเครงเป็นอย่างมาก

เสี่ยวเถียนสอนวิธีการทำเครื่องประดับให้กับเพื่อน พวกคุณย่าซูก็เฝ้ามอง บางครั้งก็เสนอความเห็นบ้าง

ได้อวี่รุ่ยหยวนผู้เรียนศิลปะและมีสุนทรียศาสตร์มากกว่าคนอื่น ๆ เสนอความคิด ย่อมมีประโยชน์กว่ามาก

ไม่ในช้าเพื่อน ๆ ก็เชี่ยวชาญเทคนิคต่าง ๆ ก่อนจะกลับบ้านไปพร้อมผู้อาวุโสบ้านตู้ ก่อนไปหญิงชรายังบอกว่า พรุ่งนี้จะแวะมาแต่เช้าเพื่อช่วยเตรียมของ

สามสาวได้ฟังพลันรู้สึกไม่ดี

พรุ่งนี้ต้องเตรียมอาหารปีใหม่ งั้นคืนนี้ควรจะเตรียมแป้งเอาไว้เลย

ทำไมพวกเธอถึงไม่เป็นฝ่ายเสนอตัวช่วยล่ะ

“คุณปู่ คุณย่า เดี๋ยวพวกหนูอยู่ต่ออีกหน่อยดีกว่าค่ะ จะได้ช่วยนวดแป้งน่ะ” ฉีเสี่ยวฟางว่า