เหนือสนามกีฬา ความเย็นของค่ำคืนสำหรับลั่วชิวและคุณหนูสาวใช้แล้วเป็นเหมือนสิ่งที่ทำให้อากาศสกปรกน้อยลงเท่านั้น
“อืม เพื่อทำตามคำขอของคุณหนูหลงให้สำเร็จ ดูเหมือนจะพลาดนักร้องไปหนึ่งคน” เจ้าของสมาคมลั่วมองเวทีใหญ่ด้านล่าง…ถึงจะพูดแบบนี้ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้เสียดายอะไรมาก
คุณหนูสาวใช้ถอนสายตากลับจากทิศทางหนึ่ง จากนั้นก็กลับมาที่ร่างของนายท่านและพูดเบาๆ ว่า “นายท่าน คุณหนูเริ่น…ไม่ต้องสนใจงั้นเหรอ”
รอบสนามกีฬา เงาร่างของรองบรรณาธิการเริ่นเคลื่อนไหวไปมาไม่หยุดจนเหงื่อไหลเต็มหลัง
ลั่วชิวส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ช่วงนี้เธอนั่งอยู่ในสำนักงานค่อนข้างนาน แล้วยังบ่นว่าไขมันเยอะ บอกว่าฉันทำกับข้าวเยอะเกินไป…ให้เธอออกกำลังกายสักหน่อยเถอะ”
ถึงจะพูดแบบนี้ แต่สายตาของเจ้าของสมาคมกลับมองไปทางนั้น…และก็ไม่ได้รีบหันกลับมา “ผู้หญิงคนนี้โง่มากเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน แม้จะเป็นเพียงเพื่อคนที่ไม่รู้จักก็ยังพยายามจนถึงขั้นนี้”
คุณหนูสาวใช้เห็นสายตาของนายท่านในตอนนี้ดูอ่อนโยนมาก
เธอไม่ได้ขัดจังหวะการมองของนายท่าน แต่สังเกตดูสถานการณ์รอบด้าน…เมื่อเห็นเงาร่างสายหนึ่งเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วท่ามกลางความมืดแล้ว นัยน์ตาของคุณหนูสาวใช้ก็เปล่งประกายขึ้นมาเช่นกัน
กลิ่นหอมหวานที่นายท่านพูดถึง ดูเหมือนสามารถดมกลิ่นอะไรได้บ้างแล้ว…คุณหนูสาวใช้ถอนสายตากลับและมองไปยังทิศทางของสนามกีฬารอง
ทางนี้ล่ะ
…
…
กลางสนามบาสเกตบอล แววตาของจุยเฟิงเข้มขึ้นเล็กน้อย
“นายพร้อมหรือยัง”
ยกขา กดขา ยืดขา…ดูเหมือนชีสจะทำท่าวอร์มร่างกายที่ตัวเองรู้จักหมดแล้วรอบหนึ่ง…ตอนนี้กำลังทำการ…ออกกำลังกายนิ้ว
“เรื่องนี้เกี่ยวพันกับสิ่งสำคัญ ฉันก็ต้องเตรียมตัวให้ดี” ชีสพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ถ้าเปลี่ยนเป็นคนสนิทของนายถูกปฏิบัติแบบนี้…นายจะหุนหันพลันแล่นได้เหรอ”
“ฉันไม่มีคนสนิท” อยู่ดีๆ จุยเฟิงก็โมโหขึ้นมา เขาคำรามด้วยความโมโหว่า “ชีส รีบเริ่มเถอะ ถ้านายยังชักช้าอีกฉันก็จะทำตามความต้องการของนาย…ฉันจะฆ่าทั้งหมด นีนี่ ลงมือ!”
ชีสตกใจมาก รู้ว่าคงจะถ่วงเวลาต่อไปไม่ได้แล้ว เหงื่อเย็นซึมออกบนร่างกายและรีบพูดว่า “อย่านะ! เอาล่ะ ฉันพร้อมแล้ว เริ่มได้แล้ว”
จุยเฟิงสบถและก็โบกมือให้นีนี่หยุดมือที่กำลังจะกดบนแป้นพิมพ์โน้ตบุ๊ค
ชีสสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “จะแข่งนั้นได้…แต่ฉันต้องบุกก่อน”
“ชิ ตามใจนาย” จุยเฟิงหัวเราะเบาๆ เตะบอลใต้เท้าไปให้ชีส “ที่นี่ไม่มีประตู นายแค่ต้องผ่านการป้องกันของฉันให้ได้ เลี้ยงบอลถึงเส้นหลังก็จะถือว่านายได้หนึ่งคะแนนแล้ว”
“ฉันเคยพูดแล้วว่าจะต้องไม่ใช้พลังปีศาจ…ใช้เพียงแค่ทักษะของตัวเองเท่านั้น” ชีสรับบอลมา “ห้ามดึงหรือชน”
“มาเถอะ” จุยเฟิงใช้สองมือจับเข่าของตัวเอง โค้งเอว
ชีสสูดลมหายใจเข้าลึกๆ…เมื่อเรื่องราวดำเนินมาถึงจุดนี้ เขาก็ไม่อาจคาดหวังถึงผู้หญิงลึกลับคนนั้นได้แล้ว สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ก็คือพยายามใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเอาคะแนนมาจากจุยเฟิงให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน
ทำได้เพียง…ตั้งใจจริงๆ เท่านั้น
ข้อเท้าเขย่งขึ้น ชีสเตะลูกบอลเบาๆ ให้มันลอยขึ้น เซลล์ทั้งหมดในร่างกายตึง พุ่งออกไปยังด้านซ้ายของจุยเฟิงเหมือนสายรุ้ง
“มาเถอะๆ มาเถอะ” จุยเฟิงตบมือ “แบบนี้ถูกต้องแล้ว ชีส ถูกแล้ว…ฉันไม่ยอมให้นายผ่านไปได้หรอก”
จุยเฟิงไล่ตามชีสไป…แม้จะไม่ใช้พลังปีศาจ ความเร็วของเขาก็เร็วมาก
“ฉันจะผ่านนายไปให้ได้”
“งั้นก็ต้องดูที่ความสามารถของนายแล้ว ลูกไม้เด็กๆ…เคลื่อนที่หลอก เร็วเกินไป”
“อย่าได้ใจไป…มาอีกครั้ง”
ฟุตบอลถูกแย่งไปมาอย่างดุเดือดระหว่างขาทั้งสี่ข้าง หัวใจของชีสเต้นเร็วขึ้น ตั้งใจรักษาฟุตบอลของตัวเองเอาไว้ สิ่งเดียวที่เขาคิดก็คือจะทำอย่างไรให้ชนะจุยเฟิง แม้ว่าตอนนี้เขาจะได้ยินเสียงหัวเราะของจุยเฟิงก็ตาม
หัวเราะอะไร…กำลังหัวเราะเยาะฉันงั้นเหรอ
ชีสตั้งสมาธิ บอกตัวเองว่าอย่าสนใจเสียงหัวเราะของจุยเฟิง ในที่สุดก็ได้โอกาส เขาหยุด เปลี่ยนทิศทางซ้ายขวา ทำซ้ำอีกหลายครั้ง…ผ่านแล้ว
อาศัยช่วงพริบตาเดียวที่จุยเฟิงเสียสมดุล ชีสพุ่งทะลุผ่านด้านขวาของจุยเฟิง เขาครองลูกบอลและทุ่มเทเรี่ยวแรงทั้งหมดเพื่อวิ่งไปยังเส้นหลังของสนามบาสเกตบอล
แต่ในตอนนี้เอง ด้านหลังก็มีเงาร่างที่ค่อนข้างเตี้ยโผล่ออกมา…จุยเฟิง เขาไม่ได้ปล่อยให้ชีสผ่านไปง่ายๆ ตอนนี้เขาก้มร่างลงต่ำเพื่อลดแรงเฉื่อยในการวิ่ง
เสียบสไลด์
อีกทั้งยังเป็นการเสียบสไลด์ที่แม่นยำมาก
ชีสชะล่าใจ ลูกบอลจึงถูกแย่งไป เพราะเขาใจร้อนเกินไป ร่างกายไม่สมดุลล้มลงกับพื้น ตอนที่เขาคลานลุกขึ้นมานั้นก็เห็นจุยเฟิงเหยียบลูกบอลไว้ใต้เท้า อีกทั้งยังหยักไหล่พูดกับเขาว่า “เมื่อกี้นี้ฉันไม่ได้ทำผิดกฏนะ”
“มาอีกครั้ง”
“ลูกบอลอยู่ที่ฉัน…ถึงตาฉันแล้ว” จุยเฟิงหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็หันไปยังเส้นหลังของอีกด้าน “คะแนนนี้เป็นของฉันแล้ว”
“อย่าได้ใจไป”
บอลลูกหนึ่ง จุยเฟิงกับชีสไม่มีใครยอมกัน…ไปๆ มาๆ นี่เป็นเพียงแค่บอลแรกเท่านั้น ผ่านไปห้านาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีผลแพ้ชนะ
ส่วนนีนี่ที่เป็นผู้ชมเพียงผู้เดียวกำลังมองดูทุกอย่างเงียบๆ ‘หยุด…หยุด…’ ดูเหมือนเธอคิดจะพูดอะไร แต่ก็กลับคืนสู่สภาพไร้จิตวิญญาณเช่นเคยอย่างรวดเร็ว
ผ่านไปหกนาทีแล้ว…เจ็ดนาทีแล้ว…แปดนาทีแล้ว
พวกเขายังพยายามแย่งชิงคะแนนแรกอยู่
ชีสมีเหงื่อซึมเต็มแผ่นหลัง…เขาแบกรับทุกอย่าง ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความกดดันที่หนักหน่วง ทุกครั้งที่ขยับก็ทุ่มเทเรี่ยวแรงทั้งหมดของตัวเอง
บนร่างของจุยเฟิงก็มีเหงื่อซึมไม่น้อย แต่ใบหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ไม่เลวเลย แข็งแรงทีเดียว สามารถยืนหยัดมาถึงตอนนี้ได้ แต่…ดูท่านายคงไม่ไหวแล้ว ส่วนฉันยังไม่ออกแรงทั้งหมดเลย”
ชีสหอบหายใจแต่ก็พูดอย่างไม่ยอมแสดงความอ่อนแอว่า “ฉันออกแรงยังไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ”
“งั้นฉันก็ใช้แรงเพียงแค่สามส่วนเท่านั้น” จุยเฟิงสบถ
“ฉันใช้ไม่ถึงยี่สิบในร้อย ได้ใจอะไรกัน”
“ชิๆ…ดูสิฉันผ่านนายได้แล้ว” ทันใดนั้นสายตาของจุยเฟิงก็เปลี่ยนเป็นเฉียบคมเป็นพิเศษ ตอนนี้บอลอยู่ใต้เท้าของเขา
ครั้งนี้เขาหันกลับหลังต่อหน้าชีส ปลายเท้าเตะฟุตบอลขึ้นไปบนตำแหน่งเข่าของตัวเอง เดาะอีกครั้ง เขาคิดจะเดาะลูกบอลข้ามหัวชีสไป
ชีสสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รู้ถึงแผนการของจุยเฟิงจึงหันร่างกลับเช่นกัน จะไม่ยอมให้เขาทำสำเร็จอย่างเด็ดขาด เขา…ต้องปกป้องครอบครัวและเพื่อนของตัวเอง
แต่…บอลล่ะ บอลที่ควรตกอยู่ด้านหลังเขาล่ะ ทำไมถึงมองไม่เห็น ทำไม
แต่ในตอนที่ชีสหันกลับมานั้นก็เห็นจุยเฟิงใช้มือเดียวยันอยู่บนพื้น…ตัวของเขากลับด้าน ตอนนี้สองขาของเขากำลังคีบบอลอยู่
ในพริบตาเดียวที่เขาเดาะบอลและชีสหันร่างกลับ เขาก็คีบบอลไว้อีกครั้ง…ในตอนที่ชีสเห็นฉากนี้นั้น จุยเฟิงก็ตกลงพื้นอย่างรวดเร็วและแทงพุ่งออกไปอีกด้านหนึ่งของเขา
เส้นหลัง…เส้นหลัง…เส้นหลังแล้ว
ชีสพุ่งตัวไล่ตามจุยเฟิงไปโดยไม่รู้ตัว…ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่เขามี…แม้กระทั่งพลังปีศาจ
ทันใดนั้นความเร็วของเขาก็ระเบิดขึ้นหลายเท่า…เร็วแล้ว ต้องจับเสื้อของจุยเฟิง เร็วแล้ว…เร็วแล้ว
จับได้แล้ว
ชีสดีใจ จับเสื้อด้านหลังของจุยเฟิง…แต่เสื้อกลับขาด จุยเฟิง…สุดท้ายแล้วเขาก็จับจุยเฟิงเอาไว้ไม่ได้
เขาทำได้เพียงเบิกตามองจุยเฟิงผ่านเส้นหลังไป จากนั้นก็ยิงลูกบอลไปยังกำแพงตรงหน้า
“อ๊าก”
จุยเฟิงเงยหน้าคำรามขึ้นฟ้า เขาหอบหายใจ ผ่านไปพักใหญ่ถึงได้หันกลับมา มองชีสที่มีท่าทีสิ้นหวัง “ฉันไม่ใช้พลังปีศาจ แต่นายกลับใช้…แต่ไม่เป็นไร คะแนนนี้ฉันเอามาก่อน”
ตุบ
ชีสคุกเข่าบนพื้น ฝังหัวของตัวเองลึกลงไป
“ตัดสินใจได้หรือยัง” ดวงตาของจุยเฟิงมีแสงสีแดงวาบผ่าน “แม่ของนาย น้องๆ ของนาย ยังมีเสี่ยวเจียง…จะเลือกใคร เลือกใคร”
เลือกใคร
ร่างกายของชีสสั่นสะท้าน รู้สึกเหมือนตกเข้าไปอยู่ในห้องปิดผนึกที่มืดมิดและหนาวเย็น…เขาไม่ได้ยินเสียงอีกแล้ว
นัยน์ตาของเขาขยายกว้าง…มองไปยังใบหน้าที่เขาคุ้นเคยบนจอโน้ตบุ๊ค
ครอบครัว…เพื่อนรัก
ทำไม่ได้ ทำไม่ได้
ชีสกุมหัวของตัวเองและหลุดร้องไห้ออกมาอย่างปวดใจ “ฉัน…ฉันทำไม่ได้ ฉันทำไม่ได้ จุยเฟิง…ถ้าถ้าทำได้ ฉันยอมแทนหนึ่งในพวกเขา ฉันทำไม่ได้ ขอร้องนาย…ปล่อยพวกเขาไปเถอะ ได้ไหม”
“อ่อนแอจริงๆ” จุยเฟิงไม่สนใจ สบถว่า “ในเมื่อนายทำไม่ได้…งั้นฉันช่วยนายเลือกเอง”
“อย่านะ”
“งั้นก็เป็นแม่ของนายเถอะ” จุยเฟิงยิ้มเยาะ “หนึ่งศพสองชีวิต ได้กำไรมากที่สุด นีนี่…ลงมือ”
“อ๊าก อ๊าก อ๊าก อ๊าก อ๊าก”
ชีสกุมหัวแน่น อ้าปากกว้าง น้ำตาไหลออกมา “อ๊าก อ๊าก อ๊าก”
แต่ในตอนนี้นีนี่กลับไม่ขยับ ดูเหมือนกำลังขัดขืน ม่านตาขยับเล็กน้อย ดูเหมือนกำลังทรมานมาก
“นีนี่…ลงมือ” จุยเฟิงอ้าปาก พ่นกระดิ่งออกมาจากปาก เขย่าอย่างรุนแรงและพูดอย่างโมโหว่า “ลงมือ”
ในที่สุดน้ำตาของนีนี่ก็ไหลอีกครั้ง…แต่นิ้วมือก็ยังกดลงไปบนแป้นพิมพ์โน้ตบุ๊คที่มีภาพของซูเสี่ยวซู
“ไม่!” ดวงตาของชีสเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ “จุยเฟิง ฉันจะฆ่านาย!”
กลายร่างเป็นปีศาจอย่างสมบูรณ์
ไม่ใช่ร่างของเด็กเล็กอีกแล้ว ตอนนี้ชีสกลายร่างเป็นปีศาจอย่างสมบูรณ์ กรงเล็บที่แหลมคม หูสีเทารวมไปถึงฟันหน้าที่แหลมคม “ฉันจะฆ่านาย!”
ในตอนนี้เอง…ภาพในโน้ตบุ๊คที่อยู่นอกสนามกลับสั่นมัวขึ้นมาชั่วขณะ…เหมือนกล้องที่ใช้ถ่ายภาพตกลงบนพื้น
ชีสที่อยู่ในภาวะบ้าคลั่งมองเห็นฉากนี้ก็หยุดลงอย่างฉับพลัน
กล้องถูกตั้งตรงขึ้นอีกครั้ง…เพียงแต่ในตอนนี้ คนที่ปรากฏอยู่ในจอภาพกลับไม่ใช่พวกซูเสี่ยวซู…แต่เป็นภาพของคนที่ใช้ผ้าเช็ดมือคลุมใบหน้าเอาไว้ง่ายๆ เผยให้เห็นเพียงแค่ดวงตาอันสดใส แต่อย่างน้อยก็ดูออก…ว่าเป็นผู้หญิง
“ฮัลโหล ได้ยินไหม”
เมื่อจุยเฟิงมองเห็นผู้หญิงที่โผล่ออกมาอย่างกะทันหันก็พูดอย่างเย็นชาไปว่า “เธอเป็นใคร”
“ฉันเหรอ ฉันเป็นคนสอดรู้สอดเห็นยุ่งเรื่องชาวบ้าน แต่ก็เป็นคนที่น่าสนใจ…เอ่อ เป็นคนผ่านทางมาเท่านั้น นายไม่ต้องใส่ใจหรอก”
ผู้หญิงคลุมหน้าคนนั้นหัวเราะขึ้นในตอนนี้ “เอ่อ…นายที่กลายร่างเป็นปีศาจนั้น ที่แท้ก็เป็นปีศาจหนูน้อยนี่เอง นี่ ปีศาจหนูน้อย ทางนี้ฉันช่วยนายแก้ปัญหาแล้ว ที่เหลือก็อยู่ที่ตัวนายเองแล้ว…ทางที่ดีก็หนีไปซะ ฉันดูแล้วนายคงสู้เจ้านั่นไม่ได้หรอก อย่าเสียเวลาและกำลังเลย ฉันจะไปกินโรตีแล้ว”
“เจ้าพวกน่าตาย…” บนร่างของจุยเฟิงมีเงาสีเลือดปรากฏออกมา “กล้าทำลายเรื่องของฉัน…ฉันจะไปฉีกแกเป็นชิ้นๆ”
“กลัวจังเลย” ผู้หญิงคลุมหน้าลูบหน้าอก เปิดมุมหนึ่งของผ้าและแลบลิ้นออกมา “แบร่ๆๆๆ”
“แกรอก่อนเถอะ” เงาสีเลือดบนร่างของจุยเฟิงเหมือนมีรูปร่าง…พลังปีศาจอันมหาศาลถูกปล่อยออกมา
ปัง!
ทันใดนั้นประตูใหญ่ของสนามบาสเกตบอลก็ถูกพังออก เห็นเพียงเงาร่างสายหนึ่งเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของชีส
เมื่อชีสมองเห็นแผ่นหลังนี้แล้วก็ทั้งตกใจและดีใจพูดว่า “ใต้เท้าหลง!”
“ดูเหมือนจะมาทัน”
หลงซีรั่วที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนเดียวกับคนในความทรงจำของชีสที่ทั้งสูงเพรียว สูงส่ง งดงามไร้ที่เปรียบ
“อย่าเพิ่งพูด ฉันจะรีบจัดการเรื่องที่นี่” ‘หลงซีรั่ว’ โบกมืออย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มองไปทางจุยเฟิง ดวงตาเต็มไปด้วยความเข้มงวด “จุยเฟิง ฉวยโอกาสก่อนที่นายยังไม่ก่อเรื่องใหญ่…ฉันจะต้องจัดการนาย อย่างไม่ไว้ไมตรีแล้ว”
พลังของมังกรแท้จริงแห่งแผ่นดินเทพเพิ่มพูนขึ้นทำให้เงาสีเลือดบนร่างของจุยเฟิงสั่นสะท้านขึ้นมา…แต่ในตอนนี้เขากลับพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “ทำไม! ทำไมต้องมีคนคอยมาขวางฉันอยู่เสมอ มังกรแท้จริงแล้วจะทำไม ถ้ามีความสามารถพอก็มาฆ่าฉันซิ!”
เงาร่างสีเลือดหลุดออกจากร่างของเขาพุ่งขึ้นไปกลางอากาศ จากนั้นก็กลับเข้าไปในร่างกายของเขาอีกครั้งและหายไปอย่างไร้ร่องรอย…แต่บนร่างของจุยเฟิงกลับเต็มไปด้วยคาถาสีแดงเข้ม
‘หลงซีรั่ว’ ขมวดคิ้วขึ้น แอบตกใจ พลังปีศาจของจุยเฟิงเพิ่มขึ้นเร็วขนาดนี้…ดูเหมือนจะถึงระดับเดียวกันกับเซียงหลิ่วในครั้งก่อนแล้ว
เห็นจุยเฟิงกระโดดพุ่งขึ้นด้านบน ทำลายเพดานสนามบาสเกตบอลขึ้นไปบนฟ้า…นัยน์ตาของ ‘หลงซีรั่ว’ หดตัวลง กลายร่างเป็นแสงสีทองติดตามไป
มีเวลาเพียงแค่ห้านาที เธอจึงไม่สนว่าจะเป็นการเผยตัวตนหรือไม่
…
ผู้หญิงคลุมหน้า…หลีจื่อก้มหน้าลง คิดจะมองเห็นได้มากขึ้น แต่จะมองสิ่งที่อยู่นอกกล้องได้ยังไง
“อา…ไม่มีอะไรน่าดูแล้วเหรอ”
หลีจื่อหยักไหล่ ในเมื่อมังกรแท้จริงลงมือ คงไม่มีอะไรน่ากังวลแล้วล่ะ พาปีศาจใหญ่ๆ เล็กๆ พวกนี้ไปดีกว่า
“ยังมีที่ท้องใหญ่อีกตนหนึ่ง…จุยเฟิงผู้นี้เ**้ยมจริงๆ”
หลีจื่อส่ายหน้า คลายเชือกบนตัวของซูเสี่ยวซูเป็นอันดับแรก
แต่ในตอนนี้เองก็มีอะไรบางอย่างตกออกมาจากตัวของซูเสี่ยวซู…หลีจื่อก้มลงไปดูก็ชะงักในทันใด “นี่คือ…”
ของนั้นเป็นถุง ภายในถุงบรรจุของเหลวสีแดง…เป็นถุงเลือด
หลีจื่อขมวดคิ้ว ค้นหาบนตัวของบรรดาปีศาจใหญ่น้อยที่ถูกจับมา…เธอพบว่าบนร่างกายของพวกเขาล้วนแต่มีถุงเลือด
“นี่คือ…”
