บทที่17 เย่เทียน จะต้องตาย
“เย่ เย่เทียน?”
หูเหยียนคิ้วขมวด เย่เทียนคนนี้ ให้ความรู้สึกกับเขาได้น่ากลัวมากจริงๆ!
ที่เย่จิ้งซานปกป้องภูเขาซิ่วเสว่ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อศพที่ฝังไว้ด้านบนแม่ที่ตายไปแล้วของเย่เทียน!
วันนี้เย่เทียนมาเอง เรื่องนี้ คงจะจัดการไม่ง่ายแล้ว
“พี่เย่เทียน?”
เย่น่าและหวังซิ่วฉิงตกใจและงุนงง สีหน้ายังตกใจไม่หาย
ไม่มีใครคิดว่าอยู่ๆเย่เทียนจะมาปรากฏตัวที่นี่
ช่างน่ากลัวและมหัศจรรย์
“เสี่ยวเทียน?”
เย่จิ้งซานเข้าสู่ประตูความตายมาแล้ว ตอนนี้เห็นเย่เทียน ในใจรู้สึกสับสนวุ่นวาย
“คุณอาครับ คุณเหนื่อยแล้ว พักผ่อนสักหน่อยเถอะ!”
เย่เทียนพยุงเย่จิ้งซานมาตรงหน้าของหวังซิ่วฉิงสองแม่ลูก หลังจากหันหลังไป ยื่นนิ้วหนึ่งออกมา ชี้ไปที่หูเหยียนและหูเจิง!
“นาย นาย อยู่ก่อน!”
“คนที่เหลือ ไปให้พ้น!”
เย่เทียนไม่ได้เสียงดัง แต่ก็เพียงพอให้ทุกคนได้ยิน
แล้วยิ่งมีความน่ากลัวอยู่ ทำเอาผู้คนไม่กล้าเถียง
“นายเป็นใคร? ทางที่ดีที่สุดอย่ามายุ่งเรื่องชาวบ้าน!”
หูเจิงสีหน้าเคร่ง เขารู้สึกได้ถึงความอันตรายจากตัวของเย่เทียน
“ผู้นำครับ คนนี้ก็คือเย่เทียน!”
หูเหยียนพูดเบาๆคำหนึ่ง
“อ้อ? นายก็คือเย่เทียน?” หูเจิ้งมองไปยังเย่เทียนอย่างประหลาดใจ จากนั้นก็ยิ้มเยาะ
“ก็ว่าทำไมถึงอวดเก่งขนาดนี้ ที่แท้ก็มีความสามารถนิดหน่อย”
ใครจะรู้ว่าเย่เทียนไม่มองเขาด้วยซ้ำ สายตาเย็นชากวาดมองรถขุดดินทีละแถวๆ
“พูดครั้งสุดท้าย ไปให้พ้นซะ!”
ในขณะที่พูดเย่เทียนก็ก้าวเข้าไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง
หลังจากที่เท้าของเขาลงพื้น ทั่วพื้นดินก็สั่นไหวเล็กน้อย
ร่างกายของเย่เทียน เหมือนดั่งภูเขา
ด้วยความกดดัน ทำเอาผู้ขับรถขุดดินแต่ละคนหายใจไม่ออก
เวลาเพียงชั่วครู่ รถขุดดินนับร้อยก็ดับเครื่องแล้วสตาร์ตไม่ติดอีก!
รอบด้านหลายร้อยเมตรเงียบกริบในทันที
การข่มขู่ของเย่เทียน ช่างน่ากลัวมากเหลือเกิน!
“เย่เทียน นายอย่ามาอวดเก่ง! ภูเขาซิ่วเสว่ วันนี้จะต้องกลายเป็นพื้นที่เรียบ!”
หูเหยียนใจสั่น แต่ผู้นำตระกูลยังอยู่ที่นี่ ทำได้เพียงแค่ใจกล้าพูดออกไป
“เย่จิ้งซาน ดูแลลูกเลี้ยงของแกให้ดี ไม่อย่างนั้น ก็จะมีแต่หาเรื่องใส่ตัว…..”
เพี๊ยะ!
พรึ่บ!
หูเหยียนยังพูดไม่จบ เย่เทียนง้างมือแล้วฟาดลงไป
ร่างกายหูเหยียนกระเด็นลอยออกไป และสำลักเลือดออกมา แล้วไปตกลงตรงหน้าของหูเจิงพอดี
เพียงฝ่ามือเดียว ใบหน้าข้างขวาของหูเหยียนถึงกับเขียวช้ำ แล้วสำลักเลือดไม่หยุด ดูแล้วคงจะไม่รอด
“น่ารำคาญ!”
เย่เทียนเก็บมือขวากลับมา ใบหน้าก็ยังไม่แสดงอารมณ์อะไร
“เย่เทียน แกใจกล้ามาก!”
หูเจิงสีหน้าเคร่งขรึม เย่เทียนคนนี้กำลังหาเรื่องตระกูลหูต่อหน้าผู้คนอย่างไม่ต้องสงสัย
“หึ ฉันพูดไว้ตรงนี้เลย วันนี้ เย่เทียน รวมทั้งเย่จิ้งซานทั้งบ้าน จะต้องตาย! ฉันจะทำให้ตระกูลเย่ของแกหมดตระกูล”
เมื่อประโยคนี้พูดออกไป ทุกคนก็ตกใจ
หูเจิงโมโหจริงๆแล้วอย่างชัดเจน
หาเรื่องตระกูลหูได้ถึงขั้นนี้ มีเพียงแค่เย่เทียนคนเดียวเท่านั้น
“นายเป็นห่วงตัวนายเองก่อนเถอะ!”
น้ำเสียงเย่เทียนนิ่งสงบ!
ทันใดนั้นก็มีเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น รถแลนด์โรเวอร์ตวัดหางแล้วจอดลงตรงหน้าเย่เทียนพอดี
หลินขุยลงจากรถ แล้วพยักหน้ากับเย่เทียนเล็กน้อยก่อน
ถึงได้เอาหูเฉวียนที่เหมือนกับหมาตายที่ท้ายรถโยนออกมา
“คนนี้เหยียบย่ำแม่ผู้เสียชีวิตของคุณชาย ข่มขู่คุณชาย! นี่ก็คือบทลงโทษที่โหดร้าย!”
เสียงของหลินขุยดังทั่วภูเขาซิ่วเสว่ เมื่อผู้คนเห็นลักษณะของหูเฉวียน ต่างก็ตกใจหวาดกลัวทันที
หูเฉวียนในตอนนี้ ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ราวกับว่ากลายเป็นคนเลือดท่วม
นอกจากร่างกายกระตุกก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว
ดวงตา ปาก เป็นบาดแผลที่น่าตกใจ ทำเอาผู้คนขนลุก
ไม่นาน ก็มีคนรู้สึกไม่ปกติ
คนๆนี้ ดูแล้วเหมือนกับนานน้อยของตระกูลหู หูเฉวียน!
เย่เทียนทำกับเขาแบบนี้ ตระกูลหูและตระกูลเย่ ถ้าไม่ตายไปข้างก็คงไม่หยุดแล้ว!
แต่ว่า แค่เพียงเย่เทียนคนเดียว จะสามารถปกครองตระกูลเย่ได้หรอ?
“เฉวียนเอ๋อร์? นาย นายทำไมเป็นแบบนี้แล้วละ?”
ในที่สุดหูเจิงก็ได้สติ ในใจรู้สึกเจ็บปวดในทันที
หูเฉวียน เป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลหู!
แต่ตอนนี้ กลับถูกเย่เทียนจัดการเละแล้ว!
“เย่เทียน แกทำอะไรกับเฉวียนเอ๋อร์? สมควรตาย ฉันจะกินเนื้อแก ดื่มเลือดแก ฉันจะเอาเลือกทั้งตระกูลเย่ของแกมาล้างแค้นให้ลูกชายของฉัน!”
หูเจิงเสียสติ แทบอยากจะกลืนกินเย่เทียนเข้าไปซะอย่างนั้น
ผู้คนต่างก็หนาวสันหลัง หูเจิง โกรธแล้วจริงๆ เรื่องในวันนี้ ถ้าไม่ใช่แกตายก็ฉันตาย!
“นี่ๆ นี่จะทำยังไงละ!”
หวังซิ่วฉิงท่าทางร้อนรน
“เย่เทียน ทำไมถึงได้ก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้ละ”
ถ้าหากตระกูลหูโมโห ตระกูลเย่มีสิทธิ์แค่เพียงถูกทำลายเท่านั้น
ดูท่าทางแล้ว คงตายทั้งเป็น
เย่น่าพยุ่งเย่จิ้งซานไว้ ถึงกับอึ้งตะลึง!
พวกนี้ พี่เย่เทียนทำจริงๆหรอ?
เย่จิ้งซานเองก็มีความผิดหวัง สิบกว่าปีมานี้ เสี่ยวเทียนผ่านอะไรมากันแน่
หลินขุยกวาดมองด้วยสายตาน่ากลัว ในสายตาไม่มีความรู้สึกสักนิด!
มีเพียงแค่ตระกูลหูของแกรังแกคนได้ คนอื่นห้ามรังแกตระกูลหูของแก นี่มันยังไงกัน?
ถ้าไม่ใช่เพราะคุณชายกลับมาทัน ตระกูลเย่ในตอนนี้ คงจะตายทั้งบ้านไปแล้ว แล้วน่าสมเพชกว่าหูเฉวียนเป็นร้อยเท่า!
ส่วนหูเฉวียน นั่นก็แค่บทลงโทษที่เขาทำผิดและพูดจาผิดเท่านั้น!
สายตาเย่เทียนไม่ขยับ ยืนสองแขนไขว้หลัง ท่าทางกดดัน
“อาขุย เคลียร์พื้นที่!”
“ครับ คุณชาย!”
หลินขุยโค้งตัวตอบรับ สายตาน่ากลัวกวาดมองรอบด้าน
จากนั้นอยู่ๆก็กระโดดขึ้น แล้วไปอยู่บนรถขุดดินคันหนึ่ง
เสียงฮึ่ม แล้วด้านบนที่ขุดของรถขุดดินก็แหละละเอียด
ที่ขุดจมลึกลงไปด้านล่าง แล้วเสียไปจนหมด
“คุณชายจะจัดการธุระ บุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องรีบถอยออกไปให้ไว!”
เสียงของหลินขุยดังก้อง เหมือนดั่งเสียงหอนก้องทั่วป่า
ฉายาเสือร้าย นั้นเหมาะสมมากจริงๆ
ส่วนการกระโดดเมื่อกี้ของเขา ทำเอาคนขับรถขุดดินแต่ละคนตกใจกลัวกันหมด
ไม่ทันสนใจเครื่องยนต์ก็รีบหนีไปแล้ว
ถึงแม้พวกเขาจะรับเงินทำงาน แต่ว่าชีวิตก็สำคัญกว่า
เพียงครู่เดียว นอกจากตระกูลหูและตระกูลเย่สองบ้าน คนอื่นๆก็หายไปหมด
พวกคนที่มาดูเหตุการณ์ ต่างก็ถอยไปดูที่ไกลๆ
และได้ยินเสียงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“เย่เทียน แกทำร้ายลูกชายฉัน วันนี้ ไม่ใช่แกตายก็ฉันตาย!”
หูเจิงดวงตาแดงก่ำ มีท่าทีว่าไม่ตายไม่หยุด
หลินขุยสายตาเย็นชากำลังจะออกตัว แต่ก็ถูกเย่เทียนยกมือห้ามไว้
เย่เทียนหันไปมองภูเขาซิ่วเสว่ทั้งลูกช้าๆ
“ภูเขาซิ่วเสว่ เป็นที่ฝังกระดูกที่ดีจริงๆ!”
พูดแล้วก็ค่อยๆหันไปมองหูเจิง : “เมื่อวาน นายส่งโลงศพหนึ่งให้กับคุณอา วันนี้ ฉันก็คืนหลุมฝังศพให้นายหลุมหนึ่งแล้วกัน! คนของตระกูลหู ฝังไว้ที่ตีนภูเขา คอยเฝ้าหลุมศพของแม่ที่เสียไปแล้วของฉันแล้วกัน!”
น้ำเสียงเย่เทียนนิ่งสงบ แต่เหมือนกับว่าตัดสินโทษประหารให้กับตระกูลหูแล้ว
“พูดโอ้อวดจริงๆ!” หูเจิงยิ้มเยาะ “เย่เทียน ฉันจะให้ครึ่งชีวิตหลังของแกคุกเข่าหน้าประตูบ้านตระกูลหู เพื่อขอโทษลูกชายฉัน”
บทที่18 เวลาของนายไม่มากแล้ว
พูดแล้วก็เงยหน้ามองไปที่แสนไกล
“ลุงหมิง ต้องรบกวนคุณอีกแล้ว!”
พูดประโยคออกมา ทุกคนต่างก็ตกตะลึง!
แม้แต่เย่จิ้งซานเองก็ขมวดคิ้วแน่น
สถานการณ์ดูแล้วน่าจะไม่ค่อยดีนัก!
“คนหนุ่ม มั่นใจในตัวเองเป็นเรื่องดี แต่ถ้ามั่นใจมากเกิน นั่นก็เป็นเรื่องแย่แล้วละนะ”
เสียงคนแก่ดังขึ้น ชายแก่ผอมแห้งอายุประมาณหกสิบใส่เสื้อคอจีนคนหนึ่งมาปรากฏตัวตรงหน้าหูเจิงโดยที่ไม่ทันตั้งตัว
มุมปากยกยิ้มอ่อน มองดูสถานการณ์
“หูหมิง! ไอ้แก่นี่ไม่ตายจริงๆด้วย!”
เย่จิ้งซานพูดอย่างตกใจ ที่ตระกูลหูมีฐานะและกล้าอวดเก่งอย่างทุกวันนี้
ก็พึ่งจากการที่ฆ่าคนอย่างไม่แคร์และโหดเหี้ยมจากฝีมือของหูหมิง!
มีหูหมิงอยู่! ตระกูลหูก็ไม่มีทางล่มสลาย!
แต่เมื่อสามปีก่อน หูหมิงกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
เย่จิ้งซานก็คิดว่าไอ้แก่นี่ตายไปแล้วซะอีก
ไม่คิดเลยเพื่อ หูเจิงจะเชิญเจ้านี่มาเพื่อจัดการกับเย่เทียนและตระกูลเย่
อีกอย่าง เย่จิ้งซานรู้สึกได้ว่า อำนาจในตัวของหูหมิงนั้นเพิ่มขึ้นอีกขั้นแล้ว
เย่เทียนคงจะเจออันตรายแล้ว
“น่าสนใจดี!” หลินขุยดวงตาเป็นประกาย จิตวิญญาณการสู้เพิ่มขึ้นไปอีก
“คุณชายครับ กระผมขอสู้ครับ!”
เย่เทียนไม่ได้ตอบรับ แต่กลับมองไปยังหูหมิงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ : “เห็นแก่ว่าแกอายุไม่น้อยแล้ว ฉันไม่ฆ่าแก แกไปเถอะ!”
เย่เทียนพูดจาทำเอาผู้คนตกใจ กล้าพูดจาแบบนี้กับหูหมิง ทั้งเมืองหรงเฉิง หาได้ไม่กี่คนเท่านั้น!
“เด็กน้อยผู้โง่เขลา ปัญหาใหญ่มาถึงตัวแล้วยังไม่รู้ตัวอีก”
หูเจิงยิ้มเย็นชา : “ลุงหมิง ฆ่าทุกคนทั้งหมดในตระกูลเย่ซะ ส่วนเย่เทียนคนนั้น ผมต้องการตัวเป็นๆ”
แต่ใครก็คิดว่าหูหมิงไม่ได้ลงมือ เพียงแค่คิ้วขมวดมองไปทางเย่เทียน
“ไอ้น้อง ก็แค่ภูเขาลูกเดียวเท่านั้นเอง! ถ้าหากว่าแกยอม ตระกูลหูของฉันก็ยอมจ่ายราคาสูง ทำไมจะต้องให้ทันวุ่นวายถึงจุดนี้ละ?”
เมื่อประโยคนี้พูดออกมา รอบด้านก็เงียบกริบมาก!
หรือว่า หูหมิงกลัว?
เย่จิ้งซานมีความตกใจงุนงง หูหมิงคนนี้เจ้าเล่ห์ จะต้องอยากใช้แผนอะไรอีกแน่ๆ
หวังว่าเสี่ยวเทียนจะมีการป้องกันไว้บ้าง
“ลุงหมิง นี่…..”
คนที่รับไม่ได้ที่สุด แน่นอนว่าเป็นหูเจิง!
ตระกูลหูถูกเย่เทียนหักหน้าต่อหน้าผู้คน และยังทำให้ลูกชายคนเดียวพิการ
ยอมอ่อนข้อต่อเย่เทียน? เขาไม่พอใจ!
“ลุงหมิง ผมไม่ยอม! เย่เทียน จะต้องตาย!”
ประโยคเพียงสั้นๆแต่เป็นการพูดอย่างยากลำบาก
แต่ใครจะคิดว่าหูหมิวจะหันไปแล้วถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง
“ต้องทำยังไงฉันรู้ดี ไม่จำเป็นต้องให้แกพูดมาก!”
หูหมิงน้ำเสียงทุ้มต่ำ ไม่ใช่เพราะว่าเขากลัว แต่ว่าเย่เทียนคนนั้น เขาดูไม่ออก
ดังนั้นระวังไว้หน่อยไม่เสียหาย
“ครับ!”
ถึงหูเจิงจะไม่พอใจยังไง แต่ต่อหน้าหูหมิง ทำได้แค่เพียงยอมเท่านั้น
“ไอ้น้อง เงินไม่ใช่ปัญหา มีเงื่อนไขอะไรพูดมาได้เลย ตระกูลหูของฉันจะทำตามที่นายต้องการแน่นอน”
หูหมิงมองไปที่เย่เทียนอีกครั้ง พูดจาคาดเดาไม่ถูก
คนอื่นไม่รู้ แต่เย่จิ้งซานรู้ดีมากๆ หูหมิงคนนี้เป็นคนที่อำมหิตมาก ไม่มีทางใจดีแบบนี้หรอก
เย่เทียนมองเขานิ่งๆ “เลือกหนึ่งในสอง!”
“ถ้าตระกูลหูไม่ออกจากเมืองหรงเฉิง งั้นตระกูลหูก็ล่มสลายไปซะ!”
เสียงของเย่เทียนมีอำนาจมาก ท่าทางยิ่งข่มรอบด้าน
ไม่ว่ายังไงตระกูลหูก็เป็นตระกูลเศรษฐีระดับรอง
แต่เย่เทียนกลับสั่งให้ตระกูลหูออกจากเมืองหรงเฉิง ไม่ก็ล่มตระกูล
ไม่พูดว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง แต่เมื่อพูดถึงท่าทางอำนาจเทียบกับคนรุ่นเดียวกัน ไม่มีใครที่จะเทียบได้!
“เย่เทียน แกนี่มันฝันกลางวันจริงๆ!”
หูเจิงทนไม่ไหวด่าออกมา ไม่ว่าจะเลือกยังไง ตระกูลหูก็ไม่มีทางฟื้นคืนกลับได้!
เย่เทียนแสดงออกชัดเจนแล้วว่าจะล้มตระกูลหู!
สีหน้าของหูหมิงเองก็เคร่งขรึมตามไปด้วย และก็ไม่พูดจาเกรงใจเหมือนเดิมแล้ว
“ไอ้หนุ่ม หยิ่งผยองจริงๆ! แต่น่าเสียดาย ฉันมองไม่เห็นเบื้องหลังที่จะสามารถหยิ่งได้!”
น้ำเสียงของหูหมิงเย็นยะเยือก คนที่คุ้นเคยกับเขาต่างก็รู้ว่าไอ้แก่นี่โมโหแล้วจุดจบน่ากลัวมาก
“เสี่ยวเทียน ไอ้แก่อำมหิตนี่นายจะต้องระวังมันไว้ให้มากนะ!”
เย่จิ้งซานอดไม่ได้ที่จะพูดเตือน
หูหมิงมีชื่อเสียงมานานแล้ว ว่าโหดเหี้ยมอำมหิต แม้ว่าเมื่อวานเย่เทียนจะแสดงให้เห็นแล้วว่ากำลังไม่ธรรมดา แต่เขาก็ยังไม่สบายใจ
แต่เย่เทียนกลับไม่รู้สึกอะไรเลย
“แก ลองดูได้!”
ดูถูก นี่มันดูถูกกันชัดๆ!
หูหมิงมีชีวิตอยู่มานานขนาดนี้ แต่วันนี้กลับถูกเด็กรุ่นหลังดูถูก
ความโมโหในใจนั้นถูกจุดประกายในทันที
“หึ พูดไม่คิด! วันนี้ฉันจะสั่งสอนแกแทนพ่อแม่แกเองว่าต้องเคารพผู้ใหญ่ยังไง!”
พูดแล้วร่างกายก็เข้าใกล้อย่างเร็ว พลังอันแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาพวกเย่จิ้งซานหายใจไม่คล่อง
เวลาสามปี หูหมิงออกแรงอีกครั้ง ก็ยังแข็งแกร่งและโหดเหี้ยมเหมือนเดิม
เย่เทียนจะรับไหวมั้ย?
“หึ ยั่วโมโหลุงหมิง? คงจะอยู่ไม่สุขแล้วจริงๆ”
หูเจิงยิ้มเยาะ หลายปีมานี้ ใครที่มีปัญหากับลุงหมิง ต่างก็ตายกันไปหมดแล้ว
ส่วนหูหมิง แทบจะไม่เคยพ่ายแพ้
“ครั้งนี้แย่แน่”
เย่จิ้งซานหน้าซีด รีบปกป้องหวังซิ่วฉิงและเย่น่าให้ด้านหลัง
ฝ่ามือของทั้งสามคนล้วนมีแต่เหงื่อ ใจเต้นรัวจนจะกระเด็นออกมาแล้ว
สิ่งที่เย่เทียนให้ความสำคัญ ไม่เพียงแต่การเป็นอยู่ของภูเขาซิ่วเสว่ แต่ยิ่งกว่านั้นก็คือความเป็นความตายของตระกูลเย่
“ไอ้หนุ่ม เดี๋ยวฉันจะถอนฟันแกออกทีละซี่ๆ!”
เพิ่งพูดจบ หูหมิงก็มาอยู่ตรงหน้าของเย่เทียนแล้ว
ฝ่ามือกำหมัด ใช้แรงทั้งหมด เพียงออกตัวก็ใช้แรงทั้งหมดแล้ว
เย่เทียน ก็แค่เด็กน้อยอายุยี่สิบกว่าปีเท่านั้นเอง จะสามารถทำอะไรได้มากแค่ไหนกัน?
ทุกคนล้วนหยุดหายใจ ไม่ใช่ว่าอยากดูเย่เทียนจะสู้กลับยังไง แต่อยากดูว่าเย่เทียนจะตายยังไงต่างหาก
สู้กับหูหมิง เย่เทียนแพ้แน่นอน!
คงจะมีเพียงแค่หลินขุยที่ยังหน้านิ่ง สายตาที่มองหูหมิงเหมือนกำลังมองดูคนโง่
เมื่อกี้ที่คุณชายให้เขาไปซะ ก็เป็นพระคุณมากแค่ไหนแล้ว
ส่วนตอนนี้ กล้าลงมือกับคุณชาย มีเพียงแค่ตายเท่านั้น
และก็จริง เพียงเห็นแค่เย่เทียนยกมือขึ้นเบาๆแล้วฟาดลงไป!
เพี๊ยะ!
ร่างกายของหูหมิงเหมือนดั่งว่าวที่เชือกขาดแล้วลอยหลุดไปทันที
ตึง!
จากนั้นก็มีเสียงดังมากเสียงหนึ่งตามมา ตีนภูเขาซิ่วเสว่ก็มีถ้ำเพิ่มขึ้นมาหนึ่งถ้ำ ส่วนหูหมิงนั้นตายจนไม่รู้จะตายยังไงอีกแล้ว!
เงียบ เงียบกริบอย่างมาก!
มีเพียงแค่เสียงนกนิดหน่อย เหมือนกับว่าได้รับความตกใจแล้วค่อยๆบินหนีไปไกล
ผู้คนที่มามุงดูต่างก็อ้าปากกว้าง
ตอนแรกคิดว่าเย่เทียนจะต้องตายแน่ๆ แต่คิดไม่ถึงเลย
หูหมิงที่มีชื่อเสียงโหดเหี้ยม ถูกเย่เทียนตบไปหนึ่งฝ่ามือจนลอย!
ภาพนี้ ทำลายความรู้ความเข้าใจของทุกคนจนหมด
เย่จิ้งซานสามพ่อลูก นั้นตะลึงอยู่กับที่ ท่าทางนิ่งค้าง พูดอะไรไม่ออก
แม้แต่พวกเขาก็ไม่คิดว่าเย่เทียนจะแข็งแกร่งถึงขนาดนี้
เพียงแค่ฝ่ามือเดียว ก็ทำเอาหูหมิงตายอย่างพิการ!
ถ้าหากว่าลงมืออย่างจริงจัง ทั้งเมืองหรงเฉิง ยังมีใครที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา?
ก็ว่าทำไมถึงกล้าหมิ่นตระกูลหู แค่เพียงมือคู่นี้ แม้แต่ทั้งเมืองจิงยังครองได้เลย
คนที่ตกตะลึงที่สุด ก็คือหวังซิ่วฉิงและเย่น่า
ขยะที่พวกเขาเรียกเมื่อก่อน ตอนนี้กลับมีพลังมากมายขนาดนี้
นึกถึงคำพูดที่เคยพูด หวังซิ่วฉิงรู้สึกเพียงว่าใบหน้าแสบร้อนเจ็บปวด
“นี่ นี่เป็นไปได้ยังไงกัน!”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหูเจิงนิ่งค้าง ตัวแข็งทื่อเหมือนรูปปั้นที่แค่ไปแตะก็จะแตกออก
หูหมิงเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดของตระกูลหู เป็นเทพปกป้องของตระกูลหู
แต่ถึงแม้เป็นการมีอยู่แบบนี้ กลับถูกเย่เทียนตบตายในฝ่ามือเดียว
เย่เทียนคนนี้ ผ่านอะไรมาบ้างกันแน่
มีพลังมากแบบนี้ แล้วทำไมถึงไม่มีชื่อเสียงละ?
“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ แกยังมีโอกาสเลือกอีกหนึ่งครั้ง!”
เย่เทียนพูดขึ้นนิ่งๆ ทุกๆคำ เหมือนกับกำลังเร่งรัดชีวิต ทำเอาหูเจิงตัวอ่อน
“เย่ เย่เทียน แกอย่าได้ใจไปหน่อยเลย ให้ครองภูเขาซิ่วเสว่เป็นสิ่งที่ตระกูลสวีต้องการ ถึงแม้ว่าแกล้มตระกูลหูของฉันได้ นายจะสามารถต่อกรกับตระกูลสวีได้หรอ?”
กว่าตระกูลหูจะมาอยู่ในจุดนี้ไม่ง่ายเลย จะให้หูเจิงปล่อย เขาไม่พอใจอย่างมาก
แล้วยิ่งมีที่พึ่งอย่างตระกูลสวีอีก!
ตระกูลสวี ตระกูลอันดับหนึ่งของสี่ตระกูลใหญ่เมืองหรงเฉิง
ตระกูลหูเทียบกับตระกูลสวี นั่นมันหิ่งห้อยเทียบกับพระจันทร์ นกเทียบกับฟีนิกซ์ชัดๆ
หูเจิงยอมรับว่าเย่เทียนแข็งแกร่งมาก แต่ถ้าเทียบกับตระกูลสวี ก็ไม่นับว่าเป็นอะไรด้วยซ้ำ
แต่น่าเสียดาย เขาคิดไม่ถึงแน่ๆว่า ตระกูลสวี ก็แค่มดในสายตาเย่เทียนเท่านั้น
“เวลาของแกไม่มากแล้ว”
เย่เทียนพูดอีกครั้ง ท่าทางไม่เปลี่ยนแปลง
“เย่เทียน แกจำเป็นต้องโหดเหี้ยมไม่เหลือหนทางให้เลยจริงๆหรอ?”
หูเจิงกัดฟัน : “ถ้าแกกล้าแตะฉัน ตระกูลสวีไม่ปล่อยแกไว้แน่ ถึงตอนนั้น ทั้งเมืองหรงเฉิงก็จะไม่เหลือที่สำหรับตระกูลเย่”
ได้ยินประมาณนี้ เย่เทียนกลับส่ายหัว หันหลังเดินไปทางเย่จิ้งซาน
“อาขุย!”
หลินขุยเข้าใจได้ในทันที ยกยิ้มมุมปาก แล้วไปอยู่ตรงหน้าของหูเจิงในทันที
“ผู้ที่เถียงคุณชาย ตาย!”
พูดแล้วฝ่ามือใหญ่ก็โบกจับเข้าที่ลำคอของหูเจิง แล้วยกเขาขึ้นทั้งอย่างนั้น
