อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ] – ตอนที่ 781 ผู้อาวุโสสกุลหมิงถูกลอบสังหาร

ตอนที่ 781 ผู้อาวุโสสกุลหมิงถูกลอบสังหาร

ตอนที่ 781 ผู้อาวุโสสกุลหมิงถูกลอบสังหาร

“มีอะไรหรือ?” เย่ซิวตู๋ขมวดคิ้วทันที หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ “เจ้ามีข่าวชิงเอ๋อร์หรือ ชิงเอ๋อร์เป็นอะไรไป?”

เขาก้าวไปข้างหน้า เกือบจะชนกับหนานหนานทางด้านข้าง

เผิงอิงส่ายหัว สีหน้ายิ่งจริงจังขึ้นไปอีก “ไม่เกี่ยวกับแม่นางอวี้ขอรับ คือ… คือ… คือว่า… ผู้อาวุโสสกุลหมิงถูกลอบสังหารขอรับ”

“ว่าอย่างไรนะ?” เย่ซิวตู๋ตกใจมาก ดวงตาเบิกกว้างทันที สีหน้าซีดเซียวไปในพริบตา

เผิงอิงถอนหายใจยาวพลางค่อยๆ หลับตา กล่าวเสียงเบา “ผู้อาวุโสสกุลหมิงถูกคนลอบสังหารขอรับ ตอนที่นายน้อยจื่อเชียนไปพบ ก็ทันได้เห็นเพียงร่างคนกระโดดหนีออกไปทางหน้าต่าง ส่วนผู้อาวุโสสกุลหมิงนอนจมกองเลือด บาดเจ็บสาหัส ตอนนี้ยังหมดสติ ทั้งจวนของผู้อาวุโสสกุลหมิงถูกคุ้มกันแน่นหนา ท่านประมุขสั่งปิดเมืองหลวง หาตัวมือสังหารที่ฆ่าผู้อาวุโสสกุลหมิงแล้วขอรับ”

เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่หลวงนัก และยังรั่วไหลออกไปโดยไม่ทันได้ปิดข่าว ตอนนี้ในเมืองหลวงยังมีคนจากภายนอกมากมายที่มาร่วมเทศกาลชิมสุรา ตอนนี้ทั้งหมดถูกขังอยู่ในดินแดนเหมิง และถูกมองว่าเป็นผู้ต้องสงสัยอีกด้วย

หลังจากนั้นเขาไปสอบถามข่าวคราวมา รู้ว่าอาการของผู้อาวุโสสกุลหมิงนั้นร้ายแรงมาก ว่ากันว่าหากไม่ใช่เพราะเหมิงจื่อเชียนมาทันการณ์จนทำให้มือสังหารไม่มีเวลาโจมตีซ้ำ เกรงว่าผู้อาวุโสสกุลหมิงคงเสียชีวิตในทันที

“ไปจวนผู้อาวุโสสกุลหมิง” สีหน้าเย่ซิวตู๋ดูไม่สู้ดีอย่างมาก เคร่งขรึมยิ่งกว่าปกติ ก้าวออกจากประตูไปในทันที

หนานหนานตะลึงอยู่ด้านนอกครู่หนึ่ง จากนั้นรีบตามไป “ท่านพ่อ รอข้าด้วย ข้าไปด้วย”

ตอนนี้เขาไม่อาจแยกแยะสิ่งที่ได้ยินได้ ท่านตาทวดฝีมือต่อสู้ดีเยี่ยม เหตุใดจึงถูกคนลอบสังหารได้? อีกทั้งยังอาการหนักอีกด้วย

ในดินแดนเหมิงนี้ยังมีใครที่วิชาต่อสู้สูงส่งกว่าท่านตาทวดอีก เหมือนว่า เหมือนว่าจะมีเพียงท่านปู่ลู่แล้วกระมัง

เย่ซิวตู๋รีบปลดม้าออกจากรถม้า พาหนานหนานเดินทางไปอย่างรวดเร็วฉับไว ตรงไปยังจวนผู้อาวุโสสกุลหมิง

ตอนนี้ท้องฟ้าสว่างเล็กน้อยแล้ว เย่ซิวตู๋ลงจากหลังม้า เดินไปที่ประตูจวนแต่ก็ถูกขวางไว้

“ไม่มีคำสั่งของท่านประมุข ห้ามใครเข้าไปทั้งนั้น” ผู้อารักขาที่มีสีหน้าไร้ความรู้สึกยื่นมือออกมาขวางทั้งคู่ไว้

เย่ซิวตู๋มีสีหน้าไม่ดีนัก เขาไม่ได้นอนมาคืนหนึ่งเพราะต้องตามหาอวี้ชิงลั่ว ทั้งได้ยินเรื่องที่ผู้อาวุโสสกุลหมิงถูกลอบสังหาร จะยังมีความอดทนเหลืออยู่ได้อย่างไร? ลงมือผลักเอาคนทั้งสองออกไปทันที

ผู้อารักขาสองคนนั้นชะงักไป ก็เห็นคู่พ่อลูกเย่ซิวตู๋เดินเข้าไปแล้ว

ทั้งสองคนไม่พอใจ รีบลงมือขวางอีกครั้ง จู่ๆ ด้านหน้าก็ปรากฏตัวคนคนหนึ่ง ยกมือขึ้นห้ามพวกเขาไว้

“ปล่อยพวกเขาเข้ามา”

“ขอรับ ผู้อาวุโสสกุลเซิ่ง” ผู้อารักขาทั้งสองคนพยักหน้า ถอยไปด้วยความเคารพในทันที

ใต้ตาเหมิงผูเซิ่งดำคล้ำ เขาเองก็ไม่ได้นอนมาคืนหนึ่ง อาการบาดเจ็บของเขายังไม่หายดี ตอนนี้จึงหายใจหอบถี่ขึ้นมาเล็กน้อย การหายตัวไปของหมอปีศาจสำหรับเขาแล้วถือเป็นเรื่องใหญ่เช่นกัน

ภายในวันเดียวเกิดเรื่องใหญ่ถึงสองเรื่อง แม้เขาจะไม่ใช่ผู้อาวุโสของดินแดนเหมิงแล้ว แต่ก็ต้องออกมาช่วยจัดการเรื่องราวเสียหน่อย

“ท่านประมุขรู้ว่าหากเจ้าได้รู้ข่าวแล้วจะต้องเป็นกังวล จึงให้ข้าออกไปบอกเจ้า เจ้ามาพอดีเลย ข้าจะพาพวกเจ้าไปเอง” เหมิงผูเซิ่งกระแอมเบาๆ รู้สึกเจ็บเสียดในอกเล็กน้อย ให้ตายเถิด อาการบาดเจ็บภายในนี้ไม่สามารถหายได้ในเวลาอันสั้นเลยจริงๆ

เย่ซิวตู๋พยักหน้า “ขอบคุณขอรับ” เขาเองก็ไม่มีใจจะดูอาการของเหมิงผูเซิ่งเช่นกัน เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ไม่นานนักก็มายืนอยู่ด้านนอกเรือนที่ผู้อาวุโสสกุลหมิงพักอยู่

ในห้องโถงใหญ่มีคนนั่งอยู่ไม่น้อย แต่ละคนต่างก็มีสีหน้าเคร่งเครียด

เหมิงลู่นั่งอยู่ตรงที่นั่งหลัก ด้านข้างยังมีเหมิงจื้อเฉิงที่สีหน้าเคร่งขรึมระงับโทสะเอาไว้ เหมิงจื่อเชียนที่กำมือแน่นพร้อมกับสีหน้าแค้นเคือง และเหมิงจื่อฉีที่กำลังเช็ดน้ำตาอยู่ ทั้งยังมีฮั่วเทียนสามีของนางคอยปลอบนางอยู่ข้างๆ ด้านหลังมีฮูหยินและอนุภรรยาของเหมิงจื้อเฉิงยืนอยู่ ดูท่าทางล้วนเป็นกังวล

ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ก็ได้รับข่าวแล้ว และก่อนหน้านี้ก็ได้รับคำสั่งจากเหมิงลู่ออกไปตามล่ามือสังหาร

ในเมื่อเรื่องราวกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว เช่นนั้นก็ตามหาอย่างยิ่งใหญ่ไปเสียเลยแล้วกัน

เพียงเย่ซิวตู๋ก้าวเข้าไป เหมิงจื่อฉีก็เดินตรงเข้ามา “ท่านพี่ ท่านปู่…”

“อาการเป็นอย่างไรบ้างขอรับ” เย่ซิวตู๋เดินมาตรงหน้าเหมิงลู่โดยตรง เขาเองก็กำลังระงับอารมณ์รุนแรงของตนอยู่

เหมิงลู่ถอนหายใจแล้วกล่าว “หมอเฒ่าฉยงซานยังช่วยปฐมพยาบาลอยู่ด้านใน อาการไม่ดีนัก มีดที่แทงเข้าไปในร่างผู้อาวุโสสกุลหมิงมีพิษร้ายแรง หมอปีศาจเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ แต่ตอนนี้นางกลับหายตัวไป…”

ดังนั้นจึงทำได้เพียงพึ่งหมอเฒ่าฉยงซานเพื่อหาวิธีแล้ว

เย่ซิวตู๋สูดหายใจลึก “ข้าอยากเข้าไปดูเขาหน่อย”

เหมิงลู่ลังเลครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ได้ พวกเจ้าตามข้ามา”

เย่ซิวตู๋พาหนานหนานไป ตลอดทางเข้าไปในห้อง สาวใช้ในห้องกำลังวุ่นวาย ถาดเลือดถูกยกออกมาอย่างรวดเร็วทีละถาด

หน้าผากของหมอเฒ่าฉยงซานเต็มไปด้วยเหงื่อ แม้แต่ว่านเผิงหลงที่คอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆ ก็ยังกังวลมาก สีหน้าเคร่งเครียด

“เหวินฮั่นยังไม่มาหรือ?” หมอเฒ่าฉยงซานส่งเสียงคำราม ไม่ได้มองคนที่เดินเข้าประตูมา น้ำเสียงมีความวิตกกังวล

ว่านเผิงหลงหันหลังมามอง เห็นว่าเป็นเย่ซิวตู๋ แววตาก็เป็นประกาย แต่เมื่อนึกถึงการหายตัวไปของหมอปีศาจ ดวงตาของเขาก็สงบลงอีกครั้ง

เขากล่าวตอบ “ยังขอรับ”

เถาเหวินฮั่นออกไปตามหาอวี้ชิงลั่ว ตั้งแต่รู้ว่าอวี้ชิงลั่วหายตัวไป เขาก็ไปสารภาพความผิดกับเย่ซิวตู๋ หากไม่ใช่เพราะเขาต้องการให้หมอปีศาจสอนตนปรุงยาพิษ ก็คงไม่ไปตามตื๊อนาง และไม่ทำให้หมอปีศาจและหนานหนานแยกกันแล้วต้องพบเจอเรื่องคนเดียว

เพียงแต่เย่ซิวตู๋ไม่สนใจเขา เขามุ่งความสนใจไปกับการตามหาอวี้ชิงลั่ว เพียงแต่เตะเถาเหวินฮั่นไปครั้งหนึ่ง และไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีกเลย

เถาเหวินฮั่นโทษตัวเองและรู้สึกผิด จึงนำคนไปตามหาอวี้ชิงลั่วทั่วเมืองหลวง จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่กลับ

แม้หมอเฒ่าฉยงซานจะเป็นยอดฝีมือด้านการแพทย์ แต่ไม่ได้ชอบและไม่ถนัดเรื่องยาพิษ เขาคิดว่าสิ่งพวกนี้เป็นของที่ทำร้ายคน ในใจจึงดูถูกเหยียดหยาม เพียงแต่มุ่งไปกับการรักษาโรคที่รักษายากรวมไปถึงอาการบาดเจ็บทั้งภายในและภายนอก ในด้านนี้ เถาเหวินฮั่นที่หมกมุ่นกับมันอาจจะมีวิธีที่มากกว่า

เย่ซิวตู๋เดินไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง เห็นสีหน้าของผู้อาวุโสสกุลหมิงที่นอนอยู่บนเตียงซีดเซียว ริมฝีปากเปลี่ยนเป็นสีคล้ำ ขมวดคิ้วและดูท่าทางเจ็บปวดมาก

เพียงแต่หลับตาแน่น ไม่สามารถดิ้นรนเพื่อฟื้นขึ้นได้ เลือดที่ไหลออกจากร่างเขาเปลี่ยนเป็นสีดำ มือและเท้าของเขาสั่นเล็กน้อย

เย่ซิวตู๋มองดูด้วยดวงตาคลุมเครือ เขาเป็นอาจารย์ที่หยิ่งยโสและถือตัวมาโดยตลอด เคยถูกทรมานถึงเพียงนี้เสียที่ไหน แล้วเขามาตกอยู่ในสภาพจนตรอกเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด

เขากำมือแน่น หายใจหนักขึ้น

ในที่สุดหมอเฒ่าฉยงซานก็รู้สึกได้ถึงการมีอยู่ของเขา เงยหน้าขึ้นมองเขา เพียงแต่พยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็กลับไปทำการรักษาอีกครั้ง

พิษนั้นไม่สามารถล้างได้ ตอนนี้เขาทำได้เพียงหาวิธีอื่นเพื่อไม่ให้พิษกระจายตัว แต่การทำเช่นนี้จะทำให้เกิดผลข้างเคียงได้

“หากหมอปีศาจอยู่นี่ก็คงดี ยาพิษเช่นนี้ นางจะต้องมีวิธีแก้แน่” หมอเฒ่าฉยงซานขมวดคิ้วแน่น กังวลร้อนรนใจ

“ไม่มีวิธีอื่นเลยหรือ?” เหมิงลู่ถาม

หมอเฒ่าฉยงซานกัดฟัน “หากมีโอสถหยาดน้ำค้าง น่าจะช่วยได้”

“โอสถหยาดน้ำค้างหรือ?” หนานหนานชะงัก “ข้ามีขอรับ”

……………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

การที่ชิงลั่วโดนจับไปมันช่างประจวบเหมาะกับผู้อาวุโสหมิงโดนทำร้ายพอดีเลย เป็นแผนของใครกัน?

โชคช่วยแล้ว หนานหนานมียาที่ว่านี่อยู่พอดี

ไหหม่า(海馬)