อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ] – ตอนที่ 845 ไม่ขาดสิ่งใดทั้งนั้น นอกจากเจ้า

ตอนที่ 845 ไม่ขาดสิ่งใดทั้งนั้น นอกจากเจ้า

ตอนที่ 845 ไม่ขาดสิ่งใดทั้งนั้น นอกจากเจ้า

เพียงแต่ต่อจากนั้น เขาก็หัวเราะเย้ยหยันออกมาอีก “เจ้าพูดไร้สาระอะไรกัน เหมิงพั่วจะจับเจ้ามาส่งให้ข้าได้อย่างไร หากเป็นเช่นนั้นจริง ข้าต้องพยายามลงแรงช่วยเจ้าเพียงนั้นเลยหรือ เหตุใดข้าต้องถูกเหมิงพั่วทำร้ายจนบาดเจ็บหนักจนแทบจะตายไปแล้วด้วย?”

อวี้ชิงลั่วเม้มปาก จ้องมองซ่างกวนจิ่นเขม็ง

นางมองเช่นนั้น ซ่างกวนจิ่นก็แทบปั้นหน้ายิ้มไม่ได้

เขาผู้นี้ถูกคนมองว่าไร้ยางอายมาโดยตลอด บางเรื่องถึงแม้ว่าจะทำจริงๆ แต่ก็สามารถพูดคุยยิ้มแย้มได้โดยไม่เปลี่ยนสีหน้า ถึงขนาดที่ว่าสามารถทำเรื่องที่โหดเหี้ยมได้ยิ่งกว่าเดิมโดยไร้ความรู้สึก

แต่ตอนนี้ถูกแววตาเช่นนี้ของอวี้ชิงลั่วจ้องมอง สีหน้ากลับแข็งทื่อไปอย่างมาก ไม่สามารถรักษารอยยิ้มนั้นไว้ได้เลย

เขาอดไม่ได้ที่จะหงุดหงิด ส่งเสียงฮึดฮัด คิดจะพาทั้งสองคนจากไป

เมื่อเดินมาถึงข้างกายนาง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเบาของอวี้ชิงลั่ว “ตอนนั้นข้าก็คิดว่ามันแปลก เหมิงพั่วบอกว่าจะจับข้าส่งให้คนคนหนึ่ง แต่ในดินแดนเหมิงนี้ คนที่ข้ารู้จักนั้นไม่ได้มีมากนัก”

ซ่างกวนจิ่นหยุดฝีเท้าลง ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้เดินหน้าต่อไป

“เหมิงพั่วเองก็เป็นคนช่างคิดคนหนึ่ง” ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้รับความไว้วางใจจากเหมิงกุ้ยเฟยให้รับผิดชอบเรื่องใหญ่เช่นนี้ “แต่เขากลับยอมข้าง่ายๆ จนแผนชั่วสำเร็จหลายต่อหลายครั้ง”

ซ่างกวนจิ่นกระตุกมุมปาก แผนชั่วสำเร็จหรือ เหตุใดนางจึงเลือกใช้คำได้… ไม่สมเหตุสมผลเช่นนี้

“หญิงใบ้มารับใช้ข้า ก็จำข้าได้ในทันที ถึงขนาดหยิบเอาของของแม่นมเก๋อมาเพื่อยืนยันตัวตน” อวี้ชิงลั่วสูดหายใจลึกๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำ “ในเมื่อเหมิงพั่วไม่ไว้ใจข้าและส่งคนที่ไม่สามารถพูดอันใดได้มารับใช้ข้า เหตุใดจึงปล่อยให้นางพกสิ่งของไว้กับตัวเล่า”

ซ่างกวนจิ่นขมวดคิ้ว นี่คือความประมาทครั้งใหญ่จริงๆ

“หญิงใบ้เป็นหมากตัวหนึ่ง เรื่องนี้ข้ารู้มาตั้งแต่แรก นางอาจจะไม่รู้ แม่นมเก๋อไม่มีทางยกของของหนานหนานให้คนอื่นง่ายๆ แม้ว่าคนคนนี้จะเป็นสหายที่สนิทสนมที่สุด แต่ของพวกนี้แม่นมเก๋อตั้งใจเก็บเอาไว้ให้พ่อของหนานหนานในอนาคต” ถึงแม้ในตอนนั้นอวี้ชิงลั่วจะคิดว่าไม่จำเป็น อย่างไรก็ไม่รู้อยู่แล้วว่าพ่อของหนานหนานอยู่ที่ไหน

แต่ความจริงนั้นยืนยันแล้ว สุดท้ายแม่นมเก๋อก็มีประสบการณ์และรู้ดีที่สุด “ดังนั้นข้าย่อมไม่เชื่อในหญิงใบ้ เพียงแต่ว่าเหมิงพั่วดูเหมือนจะตกหลุมพรางในแผนของข้า ทำให้ข้าสงสัยว่าเขาต้องการจะทำสิ่งใดกันแน่ นอกจากนี้ในตัวหญิงใบ้ยังมีของบางอย่างที่เป็นของแม่นมเก๋ออีก ข้าเองก็อยากจะรู้ที่อยู่ของแม่นมเก๋อจากหญิงใบ้ผู้นั้น”

“เหมิงพั่วกักขังข้าไว้สองสามวัน แต่กลับไม่ได้พาตัวข้าไปส่งให้ใครทั้งนั้น และไม่ให้คนผู้นั้นมาพบข้า จนกระทั่งท่านปรากฏตัว…”

อวี้ชิงลั่วหันหน้ามามองซ่างกวนจิ่น

อีกฝ่ายหรี่ตาแล้วหัวเราะออกมา “เหตุใดการปรากฏตัวของข้าจึงทำให้เจ้าสงสัยเล่า?”

“ข้อแก้ตัวที่ท่านใช้นั้นดีมากจริงๆ อย่างไรตอนนั้นที่ข้าสั่งยาให้ท่าน ท่านเองก็เห็นแล้ว” อวี้ชิงลั่วมองเขา “อีกอย่าง ตอนนั้นท่านทำเพื่อช่วยข้า และท่านก็บาดเจ็บหนักจริงๆ นั่นเองก็เป็นความจริง ในตอนแรกข้าจึงเชื่อโดยปริยาย”

ในตอนนั้นนางเห็นซ่างกวนจิ่นได้รับบาดเจ็บสาหัส ก็ตกใจอย่างบอกไม่ถูก ตระหนกอย่างมาก และซาบซึ้งมากด้วย

แต่เมื่อพ้นขีดอันตรายแล้ว ภาพจำก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นมา

หากจะบอกว่าในดินแดนเหมิงตอนนี้ คนที่ต้องการตัวนางมากที่สุดก็คงต้องเป็นซ่างกวนจิ่น

อีกอย่างซ่างกวนจิ่นบาดเจ็บ พวกเขาหนีออกมา แต่กลับไม่พบว่ามีใครไล่ตามมาแม้แต่คนเดียว ราบรื่นเกินไปแล้ว ราบรื่นจนไม่เหมือนความคิดเจ้าเล่ห์ของเหมิงพั่วเลย

นางไม่อยากสงสัยซ่างกวนจิ่น แต่กลับมีหลักฐานชี้ไปที่เขามากขึ้นเรื่อยๆ

อีกทั้งตั้งแต่เหมิงพั่วปล่อยให้นางหนีออกมา ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ อีก นางไปที่ถนนสองสามครั้ง และจงใจถอดหมวกออก ก็ไม่มีใครสนใจนาง

จนกระทั่งถึงตอนนั้นที่พบเหมิงเคอ

ตอนที่เหมิงเคอกำลังสอบถามเรื่องนางกับพนักงานร้านค้า พูดถึงลักษณะของนางอย่างครบถ้วน ทั้งยังอธิบายลักษณะของซ่างกวนจิ่นออกมาด้วย

อวี้ชิงลั่วหัวเราะออกมา “เหมิงเคอและผู้อาวุโสสกุลลี่ได้รับการช่วยเหลือจากเหมิงพั่ว นางมาหาข้าก็เพราะความแค้นส่วนตัว การไปถามหาข้าทุกที่ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ที่แปลกก็คือ… นางกลับรู้ว่าตอนนี้ท่านอยู่กับข้า นางรู้ได้อย่างไรเล่า? ข้าคิดว่าคงแอบได้ยินมาจากเหมิงพั่วที่ช่วยพวกเขาออกมา”

ซ่างกวนจิ่นขมวดคิ้ว จริงๆ แล้วเขาก็ตระหนักได้ว่าเรื่องนี้มีบางอย่างผิดปกติ เพียงแต่ตอนนั้นเห็นว่าอวี้ชิงลั่วไม่ได้พูดถึง เขาก็ไม่ได้กล่าวอันใดมากมาย

“แต่ท่านอ๋อง ข้าจำได้ว่าตอนแรกที่ท่านไปช่วยข้า ท่านปิดหน้าเอาไว้ เหมิงพั่วไม่เห็นหน้าจริงๆ ของท่านใช่หรือไม่ เหมิงเคอสามารถอธิบายรูปลักษณ์ของท่านได้อย่างละเอียดเช่นนั้น ทั้งยังมั่นใจอย่างมากว่าข้าอยู่กับท่าน ก็แสดงว่า เหมิงพั่วก็คงรู้เรื่องเหล่านี้ดี เขารู้ได้อย่างไรเล่า เพราะพวกท่านเป็นพวกเดียวกันมาตั้งแต่แรก ใช่ไหมล่ะ?”

“อีกอย่าง เหตุใดเหมิงเคอจึงตายเล่า?” อวี้ชิงลั่วหัวเราะออกมา “ท่านอ๋องฆ่านางโดยไม่ลังเล คงกลัวว่านางจะพูดเรื่องนี้ออกมา จึงฆ่าปิดปากนางกระมัง”

ซ่างกวนจิ่นเม้มปากแน่น ทั้งหมด… ล้วนเดาได้ถูกต้อง สมองของหญิงผู้นี้รู้แจ้งถึงขั้นนี้แล้วหรือ

ถึงแม้ตอนนั้นเขาจะช่วยนางโดยไม่คำนึงถึงชีวิตตน นางกลับไม่ซาบซึ้งแม้แต่น้อย ยังวิเคราะห์อย่างระมัดระวังเช่นนี้อีกด้วย

อวี้ชิงลั่วมองดูท่าทางของเขา อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ท่านอุปราชแห่งอาณาจักรจิงเหลย… เหตุใดต้องลำบากมายุ่งกับเรื่องของดินแดนเหมิง เหตุใด… ต้องร่วมมือกับเหมิงกุ้ยเฟยด้วยเล่า

บางทีนางอาจจะมองเรื่องนี้ในมุมของคนนอก ดังนั้นจึงมองออกได้ชัดเจนเป็นพิเศษ และด้วยเหตุนี้ ตอนที่พบเย่ซิวตู๋ จึงบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องที่สงสัยนี้

และก็เพราะเหตุนี้เอง เย่ซิวตู๋จึงยิ่งไม่ยอมให้อวี้ชิงลั่วอยู่ข้างกายซ่างกวนจิ่น

แต่อวี้ชิงลั่วคิดว่า หากเหมิงพั่วได้รับการช่วยเหลือจากซ่างกวนจิ่น ก็จะเป็นเรื่องที่เป็นปัญหามาก

ดังนั้นแม้ว่าเขาจะให้เวลาตนสองวัน นางเองก็ต้องกลับมาเตรียมบางอย่างเสียก่อน

เมื่อวานนี้นางไปที่คฤหาสน์ของชนเผ่า ซึ่งเดิมทีไม่คิดจะกลับมา แต่ทางด้านซ่างกวนจิ่นนี้ นางยังไม่วางใจนัก

ซ่างกวนจิ่นหรี่ตา แววตาของเขารุ่มร้อนเล็กน้อย จ้องมองอวี้ชิงลั่วอยู่นานโดยไม่กล่าวอันใด

“คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ที่แท้ คนที่ปกปิดทุกอย่างนั้นก็เป็นข้าเอง”

เซวียเฉิงที่อยู่ด้านข้างลอบถอนหายใจ ตอนนี้กลับรู้สึกเห็นอกเห็นใจนายท่านของตนเล็กน้อย

ด้วยความเฉลียวฉลาดของนายท่าน ได้อยู่ด้วยกันมาหลายวัน เหตุใดจึงมองความผิดปกติของแม่นางอวี้ไม่ออกเล่า

ก็เป็นเพราะรักใคร่มากเกินไปจึงไม่สนใจมัน ตกอยู่ในนั้นและช่วยอะไรตนเองไม่ได้เลย

อวี้ชิงลั่วไม่ได้กล่าวอันใด เพียงแต่จ้องมองซ่างกวนจิ่นเขม็ง

ผ่านไปนานก็ค่อยกล่าวเบาๆ “ดังนั้นวันนี้ ข้าไม่มีทางปล่อยให้ท่านไป เรื่องราวในดินแดนเหมิงซับซ้อนเพียงนั้น ท่านที่เป็นถึงอุปราชอาณาจักรจิงเหลยจะเข้ามาร่วมด้วยทำไมกัน เหมิงพั่วรับปากผลประโยชน์อันใดกับท่านไว้ ท่านจึงต้องหาเรื่องใส่ตัวเช่นนี้ อาณาจักรหรือ? เงินทองหรือ? อำนาจหรือ? ท่านขาดสิ่งใดกัน?”

“เจ้าไง!!”

“หืม” อวี้ชิงลั่วฟังไม่ค่อยชัดนัก

ซ่างกวนจิ่นกลับหัวเราะออกมา “ข้าขาดเพียงเจ้า ผลประโยชน์ที่เหมิงพั่วรับปากไว้ ก็คือหัวใจของเจ้า”

อวี้ชิงลั่วอึ้ง สีหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนขึ้นมาทันที จริงๆ แล้วนาง… ก็มองออก ซ่างกวนจิ่นทำกับตนเช่นนี้ ไม่ใช่เพียงเพราะสถานะของนาง หรือความสามารถของนางเท่านั้น

“ฮ่าๆๆ แต่ดูท่าทางตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้ว” ในตอนนั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังอวี้ชิงลั่ว

สองสามคนหันหน้าไปมอง ก็เห็นเหมิงพั่วนำคนสิบกว่าคนมายืนอยู่ด้านหลังของเขา ยิ้มแล้วมองไปยังอวี้ชิงลั่ว

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

จริงๆ แล้วชิงลั่วเก็บรายละเอียดทุกเม็ดเลยแฮะ ตกหลุมพรางชิงลั่วแล้ว

ไหหม่า(海馬)