บทที่ 124
อุบัติเหตุ
“ฮ่าฮ่า! เป็นคนที่น่าสนใจคนหนึ่ง สกุลหลินอายุน้อยกว่าข้า และมีความแข็งแกร่งพอที่จะถึงระดับขุนศึกขั้นห้า อย่างน้อยความสามารถเช่นนี้ น่าจะหาได้ยาก จำเป็นต้องได้รับการตรวจสอบอีกครั้ง”
หลินฮ่าวลูบคางของเขาและมองไปยังทิศทางที่หลินเว่ยกำลังจะออกไป เขามองสำรวจและพึมพำกับตัวเอง จากนั้นเขาก็เลี้ยวไปในทิศทางตรงกันข้ามและจากไป
หากต้องการเข้าสู่ลานชั้นนอกของสถานศึกษาเทียนหยู เงื่อนไขในการทดสอบจะไม่มากนัก เนื่องจากจุดประสงค์หลักคือรับสมัครลูกศิษย์ธรรมดา ๆ ตราบเท่าที่อายุต่ำกว่าสิบหกปี และเป็นนักรบขั้นสองขึ้นไป หากต้องการยื่นขอสำเร็จการศึกษาได้ก็ต่อเมื่อสามารถเลื่อนระดับไปถึงขุนศึกขั้นห้า ก่อนอายุสามสิบห้าปี หากยังฝึกฝนไม่สำเร็จ หลังจากอายุสามสิบห้าปี จะถูกไล่ออกจากสถานศึกษา
ในการเข้าสู่ลานชั้นใน ลูกศิษย์จะต้องสำเร็จการฝึกฝนไปถึงระดับขุนศึกขั้นห้า ก่อนอายุ 20 ปี แน่นอนว่าสามารถยื่นขอสำเร็จการศึกษาได้ อย่างไรก็ตามมีเพียงไม่กี่คนที่จะยอมแพ้ พวกเขาจึงอยู่ที่นี่เพื่อฝึกฝนกันต่อไป
…………..
หลินเว่ยมองไปที่ฉากตรงหน้าเขา เขาทำอะไรไม่ถูก เขาประสานมือและพูดว่า: “ท่านสามารถฝึกฝนได้ต่อ…ข้าแค่ผ่านมาและกำลังจะออกไป”
หลังจากที่หลินเว่ยและหลินฮ่าวแยกจากกัน พวกเขาก็วิ่งไปเรื่อย ๆ หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็พบว่าตนเองนั้นลืมถามเส้นทาง โชคดีที่มีลูกศิษย์นักรบขั้นสองหลายคนกำลังต่อสู้อยู่ตรงหน้า โดยไม่ต้องคิด หลินเว่ยได้เก็บสัตว์ร้ายโครงกระดูกและวิ่งไป ปรากฏว่าการต่อสู้นี้ล้วนเป็นมนุษย์ และยังมีผู้คนจำนวนมาก ซึ่งหลินเว่ยคิดว่าไม่ใช่ภูตวิญญาณ แต่เป็นสงครามการต่อสู้ของมนุษย์
เนื่องจากการปรากฏตัวของหลินเว่ย คนทั้งสองกลุ่มจึงหยุดการต่อสู้ชั่วคราว ด้านหนึ่งมองไปที่หลินเว่ย ด้วยความหวังอันริบหรี่ ในขณะที่อีกด้านหนึ่งมองหลินเว่ยอย่างดุเดือด
การต่อสู้ตรงหน้าสามารถเห็นผลลัพธ์ได้ชัดเจนมาก ด้านหนึ่งอยู่ในตำแหน่งที่อ่อนแอ มีเพียงห้าคนเท่านั้น มีสองคนได้รับบาดเจ็บ ความสำเร็จของพวกเขาอยู่ในระดับขุนศึกขั้นห้า ที่แข็งแกร่งที่สุดคือหญิงสาวและส่วนที่เหลือคือกลุ่มของขุนศึกขั้นห้าระดับเจ็ด และอีกกลุ่มคือขุนศึกขั้นห้าระดับเก้า
อีกฝ่ายแข็งแกร่งกว่ามาก และจำนวนคนก็มากกว่าอีกด้านหลายเท่า แม้ว่าการฝึกฝนของอีกด้านหนึ่งจะเป็นขุนศึกขั้นห้า แต่ผู้นำกลุ่มคนนี้แตกต่างจากคนอื่น ๆ แม้ว่าเขาจะมีความสามารถ แต่พลังที่ผันผวนในร่างกับไม่คล้ายคลึงของความผันผวนของพลังปราณ หลินเว่ยรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่เบื้องหน้าของสัตว์อสูร
“น้องชายคนนี้มาร่วมสู้กับพวกเรา และร่วมต่อสู้กับชิวหูด้วยกันเถอะ” ขุนศึกขั้นห้าระดับเก้า คนหนึ่งร้องเรียกหลินเว่ย
“พี่ชาย… ต้องการที่จะ … ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงไม่มีท่าที ศิษย์น้องข้าง ๆ ชิวหู ถามด้วยเสียงเบา ๆ ที่ได้ยินเพียงสองคน หลังจากพูดแบบนั้น เขาก็เอื้อมมือไปทำท่าเฉือนคอตนเอง
“น้องชาย…..มาที่นี่ ถ้าเจ้าไม่ทำตาม ข้าจะสังหารเจ้าด้วย” เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยไม่ได้ขยับตัว ชายคนเดิมก็ร้องเรียกอีกครั้ง
“ดูเหมือนว่า….เราไม่สามารถสังหารศิษย์ในสถานศึกษาเดียวกันได้? และตราบใดที่ข้านำป้ายหยกลงไปในกระเป๋ามิติที่นี่ก็จะมีคนรู้ว่า…เกิดอะไรขึ้น” หลินเว่ยไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของอีกฝ่าย แต่ถามออกไปด้วยความสงสัยของเขา
“เอาล่ะ….ข้าจะตอบคำถามของเจ้า! ข้าวางค่ายกลที่อยู่รอบตัวของข้า ซึ่งมีหลากหลายการทำงานที่ต่างกัน แม้ว่าข้าจะไม่สามารถขัดขวางการทำงานของค่ายกลของหอคอยวิญญาณจักรพรรดินี้ แต่ก็ง่ายที่จะสร้างค่ายกลขึ้นมาใหม่
ดังนั้นพวกเขาแม้ไม่ต้องการที่จะต่อสู้…. แต่พวกเขาก็ออกไปไม่ได้” ใบหน้าของชิวหูนั้นเย็นชา และคำพูดบ่งบอกถึงเจตนาสังหาร
“เจ้าเองก็ตั้งใจจะสังหารข้าด้วยงั้นหรือ?” หลินเว่ยถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“เจ้าทำได้เพียงโทษตนเองที่ผลุนผลันเข้ามา โดยไม่รู้สถานการณ์ ข้าไม่สามารถปล่อยเจ้าไปได้ เนื่องจากเจ้ารู้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มีเพียงคนตายเท่านั้น จึงจะเก็บความลับได้ ถ้าปล่อยเจ้าไป แล้วเจ้าไปตามคนจากตระกูลหมิงมาด้วย ก็จะสามารถรอดพ้นความตายไปได้” ชิวหูกางมือออกและพูดด้วยใบหน้าขี้เล่น ในตอนนี้มีคนสองคนอยู่รอบตัวเขาแล้ว พวกเขาเล็งอาวุธไปที่หลินเว่ย พร้อมเข้าจู่โจม
“เจ้าคิดว่าจะสังหารข้าได้ตามใจชอบ?” หลินเว่ยเอ่ยถาม
“ฮ่าฮ่า! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร มีกำลังเพียงหกคน อย่างไรก็ตามข้า มีคนมากกว่า 20 คน บางทีเจ้าอาจจะคำนวณผิดไป! ข้าเป็นขุนศึกขั้นห้า “ชิวหูหัวเราะสามครั้งและยิ้มแย้มมีความสุข
ผู้คนที่อยู่รอบตัวเขา เมื่อได้ยินคำพูดของชิวหู ก็ระเบิดเสียงหัวเราะ ในขณะที่หลาย ๆ คนในตระกูลหมิง ก็กัดฟันและดูมืดมนสิ้นหวัง
“จัดการมันซะ” หลังจากหัวเราะ ชิวหูโบกมือและสั่งให้คนเริ่มโจมตีหลินเว่ย
เมื่อได้ยินคำพูดของชิวหู คนจำนวนมากกว่า 20 คน รีบวิ่งขึ้นไปหาหลินเว่ย และสมาชิกห้าคนของตระกูลหมิง บางทีพวกเขาอาจไม่ได้ให้ความสนใจกับหลินเว่ยมากเกินไป มีเพียงขุนศึกขั้นห้า เพียงสองคนเท่านั้นที่เข้ามาสังหารหลินเว่ยซึ่งเป็น ซึ่งเป็นขุนศึกขั้นห้าระดับสี่และระดับห้า
“ฮ่าฮ่า….วันนี้ข้าจะสังหารขุนศึกขั้นห้า ชายคนหนึ่งถือดาบไว้ในมือทั้งสองข้างแรงผสานพลังปราณลงไปที่อาวุธของเขา จากนั้นฟันออกไปยังทิศทางของหลินเว่ย เกิดเป็นพลังปราณพุ่งเข้าใส่หลินเว่ยด้วยความรวดเร็ว
ทักษะชื่อจื่อหยาง เป็นทักษะการโจมตีในรูปแบบของการผ่า เป็นทักษะขั้นกลางของระดับการฝึกฝนขั้นต่ำ หลินเว่ยเคยได้คัมภีร์มาก่อนหน้านี้ แต่เขาไม่มีเวลาฝึกฝน ต่อมาเขาส่งมอบให้เถาจุน แม้ว่ามันจะเป็นเพียงทักษะขั้นกลางของระดับการฝึกฝนขั้นต่ำ
แต่หากถูกใช้โดยผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ที่มีพลังแข็งแกร่ง ผลลัพธ์ของมันก็ไม่สามารถประเมินได้
พลังปราณสองสายไขว้กันคล้ายดาบสองเล่มพุ่งบินไปหาหลินเว่ย แล้วตามด้วยการโจมตีจากขุนศึกอีกคน สิ่งที่เขาใช้ยังเป็นทักษะขั้นกลางของระดับการฝึกฝนขั้นต่ำ
การโจมตีแรกนั้นปิดผนึกด้านซ้ายและขวาของหลินเว่ย โดยตรงในขณะที่ดาบของขุนศึกทั้งสองพุ่งขึ้นมา
“สังหาร!” เมื่อเห็นหลินเว่ยที่อยู่เบื้องหน้า กำลังจะสัมผัสกับการโจมตีของพวกเขา ในใจก็ยิ้มแย้ม ราวกับว่าหลินเว่ยได้ถูกสังหารลงไปแล้ว พวกเขายืนนิ่งและเห็นว่า หลินเว่ยกำลังจะถูกทักษะของพวกเขาโจมตี
รอยยิ้มของพวกเขาสดใสมากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไรก็ตามในวินาทีต่อมา รอยยิ้มของพวกเขาแข็งค้าง ดวงตาของพวกเขาแทบถลน และปากของพวกเขาก็อ้ากว้างพอที่จะยัดไข่หนึ่งใบลงไปในปากได้ มันดูตลกมาก.
“หึ เจ้ากบในบ่อน้ำ….ไร้เดียงสาเกินไป…คิดจะสังหารข้าด้วยการโจมตีทั้งสองนี้เพียงอย่างเดียว เมื่อควันและฝุ่นฟุ้งกระจาย เสียงของหลินเว่ยก็ดังขึ้นอย่างช้า ๆ และกระจายไปในหูของทุกคน
ในเวลานี้ หลินเว่ยทั่วร่างถูกห่อหุ้มด้วยอาวุธวิญญาณป้องกัน ยืนกอดอกและมีสีหน้าดูถูกเหยียดหยามบนใบหน้า การโจมตีของผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ทั้งสอง ทำได้เพียงทำลายเกราะพลังปราณของหลินเว่ย
โดยที่ยังไม่ทันจะทะลุไปถึงอาวุธวิญญาณเกราะกระดองเต่าด้วยซ้ำ
“ฝ่ามือทลาย!”
ฝ่ายตรงข้ามยังคงยืนอยู่ที่นั่น แต่หลินเว่ยไม่ได้ปล่อยพวกเขาไป เขาขยับร่างกายและเคลื่อนชั่วพริบตา พุ่งไปที่ขุนศึกขั้นห้าระดับสี่ ฝ่ามือขวาของเขาปกคลุมไปด้วยแสงสีเทาหม่นหมอง และเขาทุบไปที่หน้าอกของขุนศึกขั้นห้า ระดับสี่
“อึก!” การแสดงของหลินเว่ยดึงดูดความสนใจของผู้คน โดยเฉพาะขุนศึกขั้นห้าทั้งสองคน เมื่อหลินเว่ยเปิดการโจมตี พวกเขาก็มีสติเพื่อเตรียมพร้อมรับมือ โดยเฉพาะขุนศึกขั้นห้าระดับสี่
พวกเขาตกใจมาก จึงทำได้เพียงถือดาบป้องไปที่หัวใจตนเอง หลินเว่ยกลับทุบไปที่ดาบของเขาด้วยมือข้างเดียว จากนั้นก็เขาก็กระอักเลือดออกมา และทั้งคนและดาบก็ปลิวออกไปไกลหลายสิบเมตร หลังจากที่ล้มลงกับพื้นก็ไร้ซึ่งปฏิกิริยาใด ๆ
