บทที่ 141
ทาสคนใหม่
“พี่สาวหง! เขาต้องการเพียงหินหยวน เขาจะไม่ทำอะไรข้า ตอนนี้เราอยู่ในดินแดนของมนุษย์ ข้าคิดว่ามันปลอดภัยกว่าสำหรับข้าที่จะติดตามมนุษย์ผู้นี้ ในตอนนี้มันปลอดภัยกว่าที่จะกลับไปพร้อมกับทุกคนหรือ ?
ส่วนหินหยวนนั้นคือสิ่งที่ตอบแทนเขา ที่ช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้” แม้ว่ารูธจะไม่ยินยอม แต่นางก็ยังพยายามเกลี้ยกล่อม หงหยู
“เรื่องนี้…!” หงหยูลังเลทันที เพราะนางรู้สึกว่ามีความจริงซ่อนอยู่ในคำพูดของรูธ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความปลอดภัยของรูธ
“เจ้าพร้อมหรือยังข้ามีเวลาไม่มากนัก” หลินเว่ยเปิดปากและเร่งเร้า
“เอาล่ะ! ตกลง! ทำตามที่ท่านพูด ข้าจะไปกับท่านและให้สหายของข้ากลับไปที่เผ่าของเรา เพื่อไปหาหินหยวนและนำมาให้เจ้า” รูธแยกตัวจากหงหยูอย่างรวดเร็ว และมองไปที่หลินเว่ยด้วยความเคารพ
หลังจากเห็นรูธอ้าปากพูด ในครั้งนี้หงหยูก็ไม่ขัดข้อง ภูตวิญญาณที่เหลือของนางไม่ยอมเปิดปาก นางมองหงหยูทีละคนเต็มไปด้วยความสงสัย
ปกติแล้วหงหยูจะไม่สามารถเมินสายตาของสหายร่วมทางของนางได้ แต่ในปัจจุบัน นางทำได้เพียงรับฟังข้อเสนอของรูธได้เท่านั้น ดังนั้นนางจึงหายใจเข้าลึก ๆ มองไปที่หลินเว่ยอย่างแน่วแน่ ระงับความโกรธในใจและพูดช้า ๆ “มนุษย์เราจะกลับที่เผ่าของเรา และนำหินหยวนมามอบให้ ข้าหวังว่าเจ้าจะรักษาสัญญา และดูแลคนของข้าให้ดี ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายนาง เจ้าจะได้รับรู้ถึงความโกรธแค้นของภูตวิญญาณ ”
“ไม่ต้องกังวล ข้ารับประกันความปลอดภัยของนาง ก่อนที่จะได้รับของ….ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนั้น” หลินเว่ยยิ้มเยาะและส่ายหัว
“ข้าหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น บอกมาว่าเราควรไปพบเจ้าที่ใด?” หงหยูถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“อาณาจักรเฟิ่งหยู สถานศึกษาเทียนหยู เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าสามารถบอกชื่อข้าได้ จำไว้ว่าข้าชื่อหลินเว่ย และข้าเป็นศิษย์ของผู้อาวุโสซางกวนฮ่าวหยาง” หลินเว่ยกล่าวอย่างแผ่วเบา เขาเปิดประตูกรงและพูดกับรูธว่า “มานี่”
“โอ้ รูธพยักหน้าและโน้มตัวไปหาหลินเว่ย ด้วยใบหน้าที่ชาญฉลาด จากนั้นหลินเว่ยก็จับตัวนาง และพานางออกมาจากกรง
รูธเคยประสบเหตุการณ์เช่นนี้ นางถูกหลินเว่ยนำออกจากกรง และกระโดดลงบนพื้นด้วยเท้าของนาง นางยังคงดูเหมือนนกน้อยและเซไปพิงอกของหลินเว่ย แก้มของนางแดงแปร๊ดและหลับตาปี๋
“แค่กๆ!” หลินเว่ยทนไม่ได้ต่อสายตาโกรธแค้นของเหล่าภูตวิญญาณ และหลินเว่ยก็รีบแสร้งไออย่างรวดเร็ว เพื่อปกปิดความอับอายและผลักรูธออกไป
หลังจากพบว่าอีกฝ่ายยืนอย่างมั่นคงแล้ว มือของหลินเว่ยก็ผละออกจากร่างของอีกฝ่าย และเขาพูดกับรูธที่กำลังหลับตาว่า “เอาล่ะ เจ้าลืมตาได้แล้ว ข้าจะช่วยเจ้าปลดพันธนาการออกก่อน”
“อา!” รูธค่อย ๆ ลืมตาขึ้น และมองไปที่หลินเว่ยด้วยความเขินอาย
รูธถูกพันธนาการด้วยพลังปราณที่ผสานลงไปที่แม่กุญแจ แม้ว่าหลินเว่ยจะรู้ดีว่า มีกุญแจที่จะสามารถไขปลดพันธนาการได้นั้น ต้องอยู่ในกลุ่มทหารรับจ้างปีศาจทมิฬเหล่านั้น แต่หลินเว่ยไม่ต้องการเสียเวลาค้นหามัน แม้ว่าเขาจะพบกุญแจ แต่ก็ต้องใช้เวลาในการไขปลดพันธนาการทีละดอก
หลินเว่ยดึงดาบยาวออกมา มันเป็นอาวุธวิญญาณที่มีระดับต่ำ และเป็นหนึ่งในดาบที่เสียหาย หลินเว่ยไม่รู้ว่า ผู้โชคร้ายคนใดที่ทำให้มันเสียหาย ตอนนี้หลินเว่ยนำมันออกมา และตั้งใจจะตัดแม่กุญแจออกโดยตรง
วัสดุที่ใช้พันธนาการแขนขาของรูธ คือเหล็กธรรมดา ๆ ดาบในมือของหลินเว่ยจึงสามารถตัดมันออก ด้วยการสับเพียงเล็กน้อย หลังจากนั้น หลินเว่ยก็ตัดเครื่องพันธนาการทั้งหมดออก สุดท้ายก็เหลือเพียงปลอกคอที่คอของนาง
เมื่อเทียบกับพันธนาการที่ผูกแขนขาแล้ว ปลอกคอมีความสำคัญที่สุด ปลอกคอแบบนี้มุ่งเป้าไปที่พลังงานในร่างกายเป็นพิเศษ ตราบเท่าที่มีนักรบที่มีระดับพลังต่ำกว่าราชาแห่งการต่อสู้จะถูกผนึกพลังงานในร่างกายทั้งหมด
ไม่ว่าพลังปราณหรือพลังวิญญาณก็ไม่สามารถใช้ได้ แต่ก็ไม่มีผลกับผู้ที่แข็งแกร่งเหนือราชาแห่งการต่อสู้
“ข้าจะถอดปลอกคอให้เจ้า!” หลินเว่ยลุกขึ้นยืนและกล่าวกับรูธ
“อา!” รูธพยักหน้าช้า ๆ แล้วหันหลังให้หลินเว่ย จากนั้นนางก็ดึงผมยาวของนางออกไว้ที่ด้านหน้า และปล่อยให้ปลอกคอของนางให้หลินเว่ยมองเห็นอย่างสะดวกขึ้น
“กึก!” การปลดพันธนาการที่คอไม่ใช่เรื่องยาก ปลอกคอนั้นเชื่อมต่อกันด้วยเข็มกลัด หลังจากที่หลินเว่ยพบข้อต่อ ด้วยแรงเพียงเล็กน้อย ปลอกคอก็ขาดออกจากกัน ดังนั้นเขาจึงถอดปลอกคอของรูธออกโดยตรง
“ข้ารู้สึกได้ถึงพลังวิญญาณในร่างกายของข้า ความแข็งแกร่งของข้ากำลังฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อย” ในช่วงเวลาที่ปลอกคอถูกถอดออก ทันใดนั้นใบหน้าของรูธ ก็แสดงความยินดีและหันไปหาหลินเว่ย
“ดี!” เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย หลินเว่ยก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็วางดาบลงบนพื้นส่งให้รูธ และพูดว่า “สหายของเจ้า ไปช่วยพวกเขาเอง”
“อืม! ขอบคุณท่านมาก รูธพยักหน้าและรับดาบจากหลินเว่ยอย่างมีความสุข หลังจากขอบคุณแล้ว นางก็กลับไปที่กรง ก่อนอื่นนางช่วยหงหยูปลดพันธนาการ จากนั้นนางก็ช่วยภูตวิญญาณคนอื่น ๆ ปลดพันธนาการเช่นกัน
“นายท่าน…ขอคืนสิ่งนี้ให้กับท่าน!” หลังจากช่วยสหายของนางแล้ว รูธก็กลับไปหาหลินเว่ยอย่างมีสติ และส่งดาบคืนให้หลินเว่ย
“ดี!” หลินเว่ยพยักหน้า และเขาไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจเขานั้นพอใจกับการแสดงท่าทีของรูธมาก เขาจึงพูดกับรูธว่า “เจ้าควรอยู่ที่นี่ และพักผ่อน หลังจากที่เจ้าแข็งแรงขึ้นเราจะออกเดินทาง ข้าจะปล่อยให้สัตว์เลี้ยงของข้าให้ระวังความปลอดภัยให้”
“ดี! ขอบคุณนายท่าน รูธพยักหน้าอย่างรีบร้อน แล้วนั่งลงคุกเข่าลง นางพูดกับเหล่าภูตวิญยาณว่า” พี่สาวหง ….โปรดนั่งลง และฟื้นฟูกำลังของเจ้า ”
รูธรู้ว่าหลินเว่ยจะคอยระแวดระวังความปลอดภัยให้ ในขณะที่พวกนางฟื้นฟูความแข็งแกร่ง แต่หลินเว่ยไม่ได้เอ่ยออกมา
ในตอนแรกหงหยูและพวกของนางยังคงเฝ้าระวัง หลินเว่ย หลังจากได้ยินคำพูดของรูธ พวกเขาไม่ลังเลใจ พวกเขานั่งลงบนพื้น และเริ่มฟื้นฟูความแข็งแกร่ง พวกเขาถูกปิดผนึกพลังเป็นเวลานาน ซึ่งทำให้พลังงานในร่างกายของพวกเขาไม่สามารถใช้งานได้ชั่วขณะ พวกเขาต้องใช้เวลาระยะหนึ่งในการฟื้นตัว
ในขณะที่ภูตวิญญาณกำลังยุ่งอยู่กับการฟื้นฟูความแข็งแกร่งของตัวเอง หลินเว่ยได้รวบรวมร่างของกองทหารรับจ้างปีศาจทมิฬ จากนั้นเขาก็คลำหากระเป๋ามิติของทุกคนเพื่อเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ ยิ่งมีระดับความแข็งแกร่งมากเพียงใด กระเป๋ามิติยิ่งมีความมั่งคั่งมากเท่านั้น
แม้ว่าหลินเว่ยจะอยู่ในสถานศึกษา แต่สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือคะแนนสะสม ท้ายที่สุดคะแนนสะสม ไม่เพียงแค่ช่วยให้เขาฝึกฝนในหอคอยวิญญาณจักรพรรดิได้ แต่ยังแลกเปลี่ยนวัสดุสำหรับการฝึกฝน
อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยยินดีที่จะแลกเปลี่ยนเป็นหินหยวน ซึ่งเป็นทรัพยากรในการเพิ่มความแข็งแกร่ง
หลังจากเก็บกระเป๋ามิติจากซากศพแล้ว รูธและคนอื่น ๆ ก็ยังคงฟื้นฟูกำลังไม่สมบูรณ์ ดังนั้นหลินเว่ยที่ไม่มีอะไรทำก็เดินไปที่จูฉี
“พร้อมแล้วหรือ?” เมื่อเห็นหลินเว่ยเดินเข้ามา จูฉีก็ถามอย่างใจเย็น
“ข้าไม่รู้จักเจ้าดีพอ …แต่ ” หลินเว่ยไม่ตอบคำของจูฉี แต่เขาต้องการข่มขู่จูฉี
“ข้ายอม!” ก่อนที่หลินเว่ยจะพูดจบ จูฉีก็พยักหน้าให้หลินเว่ยอย่างเรียบง่าย
เมื่อเห็นว่า เขานั้นยินยอมรับข้อเสนออย่างง่ายดาย หลินเว่ยก็ตกตะลึง และมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัยบนใบหน้าของเขา
“เจ้าอยากถามข้าว่า เหตุใดข้าถึงยอมเป็นทาสรับใช้ของเจ้าอย่างง่ายดาย ในเมื่อข้ามองความตาย ราวกับว่า ข้ากำลังจะกลับบ้าน” เมื่อเห็นการแสดงออกของหลินเว่ย จูฉีก็เข้าใจในสิ่งที่หลินเว่ยต้องการถามเขา ดังนั้นเขาจึงเอ่ยพูดขึ้น
“อืม! แล้วอย่างไร?” หลินเว่ยพยักหน้าเห็นด้วยกับอีกฝ่าย
“อนิจจา….เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย อาวุโสจู้ถอนหายใจและพูดช้า ๆ” มันง่ายมาก แม้ว่าข้าจะไม่กลัวความตาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าอยากตาย เหตุใดข้าต้องเอาชีวิตมาทิ้งด้วยล่ะ? ข้าไม่สนใจว่าตนเองจะเป็นทาสของผู้ใด
ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ท้ายที่สุดแล้ว เสรีภาพนั้นมีค่า แต่ชีวิตก็มีราคาแพงกว่า หากรักที่จะมีชีวิต…..ก็สามารถทิ้งอิสรภาพได้ ”
“ข้าเข้าใจแล้ว.” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวตอบ
“อืม! จูฉีพยักหน้าและกล่าวว่าเขาพร้อม จากนั้นเขาก็หลับตาและเปิดใจให้หลินเว่ย เพื่อสังเวยวิญญาณ
หลินเว่ยพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายให้ความร่วมมือ จากนั้นความแข็งแกร่งทางจิตใจของเขา ก็ปลดปล่อยออกมาจากร่างของเขา และเข้าไปในจิตสำนึกของอีกฝ่ายโดยตรง เขาไม่พบอุปสรรคใด ๆ ระหว่างการเดินทาง
ด้วยการเลื่อนระดับของความแข็งแกร่งทางจิตวิญญาณของหลินเว่ย เขารู้สึกผ่อนคลายมาก และทิ้งร่องรอยวิญญาณไว้ที่จิตวิญญาณของจูฉี เขาไม่ทำร้ายอีกฝ่าย หรือทำให้ตัวเองรู้สึกอึดอัด ก่อนหน้านี้แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ขัดขืนแต่เขาก็ยังต้องสูญเสียพลังหากว่า ทาสนั้นมีพลังสูงกว่าตนเอง
หลังจากที่วิญญาณของเขาถูกทิ้งร่องรอยโดยหลินเว่ย ในที่สุดจูฉีก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็ยืนขึ้น และมองไปที่หลินเว่ย อย่างเงียบ ๆ รอคำสั่งของหลินเว่ย
หลังจากเสร็จสิ้นพิธีกรรมต่างๆ หลินเว่ยก็เดินไปที่ตำแหน่งของรถลากสัตว์อสูร พวกภูตวิญญาณฟื้นฟูพลังเสร็จแล้วและยืนอยู่ตรงนั้นเพื่อบอกลารูธ
ราชาแห่งการต่อสู้หนึ่งขุนพล สามขุนศึกทั้งสี่คนและรูธ นี่คือระดับพลังวิญญาณของภูตวิญญาณ หลังจากการฟื้นฟูของพวกนาง
เมื่อเห็นหลินเว่ยเดินมา หงหยูและคนอื่น ๆ ก็หมดหวังที่จะโจมตีหลินเว่ย
“รูธ ! เจ้าต้องรอเรา และเราจะกลับมาช่วยเจ้า” หงหยูจับมือของรูธและกล่าวอย่างหนักแน่น
“อืม พี่สาวหง และคนอื่น ๆ ต้องระมัดระวังตัวด้วย” รูธมองสหายร่วมทางด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“ไม่ต้องห่วง! เราจะรีบไปและรีบกลับ เจ้าสามารถอยู่ที่นี่ได้สองสามวัน และรอให้เรากลับมาช่วยเจ้า” หงหยูพยักหน้าและกล่าวขึ้น
“ไปกันเถอะ! สถานที่นี้สำหรับทุกคนแล้วอันตรายมาก เจ้าควรออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด” รูธเร่งเร้า
“มนุษย์! เจ้าต้องดูแลความปลอดภัยของนาง ในทางกลับกันเรายินดีที่จะให้เพิ่มให้อีก 10 ล้านหินหยวน หงหยูหันกลับมามองรูธและบอกกับหลินเว่ย
“ไปเถอะ! ไม่มีใครทำร้ายนางได้” เมื่อเห็นภูตวิญญาณเหล่านี้ พวกเขาต่างก็ลังเลที่จะแยกจากกัน หลินเว่ยมองไปที่ภูตวิญญาณเหล่านั้นอย่างอดทน และเริ่มขับไล่พวกเขาออกไป
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย หงหยูก็กัดฟันและหยุดมองย้อนกลับไป ในที่สุดในชั่วพริบตานางและภูตวิญญาณของนางก็หายไป ในป่าอันกว้างใหญ่
“ไปกันเถอะ!” เมื่อเห็นรูธ จ้องมองไปยังทิศทางที่สหายของนางจากไป หลินเว่ยก็เอ่ยชักชวน
“ไปที่ใด?” รูธหันมาถาม
“ข้าออกมาครั้งนี้ เพื่อทำงาน ดังนั้นเจ้าควรติดตามข้าและไปกับข้าเพื่อทำงานต่อ” หลินเว่ยกล่าวอย่างช้า ๆ แต่ในดวงตาของเขามีข้อสงสัย ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกไม่ดีในใจของเขา เพราะเขาพบว่าการแสดงออกของรูธเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
หลังจากที่หงหยูและสหายของพวกนางจากไป
แน่นอนว่าลางสังหรณ์ของหลินเว่ย ได้รับการยืนยันในช่วงเวลาถัดไป
“ว้าวววววว“ …… ！”
หลินเว่ยมองไปที่รูธ ด้วยทำอะไรไม่ถูก ก่อนหน้านั้นนางเชื่อฟัง แต่ตอนนี้นางทำให้หลินเว่ยรู้สึกว่า อีกฝ่ายดูเหมือนเพิ่งได้รับการปล่อยตัวจากคุก การเปลี่ยนแปลงรวดเร็วมาก จนเขาไม่ทันได้เตรียมตัว
“ไป! จะพาข้าไปทำภารกิจหรือ?” รูธดึงชายเสื้อคลุมของหลินเว่ยและพูดด้วยความสนใจ
“แค่กๆ!” หลินเว่ยฟื้นคืนสติ ไอสองครั้งและพูดว่า “ตอนนี้เจ้าเป็นทาสของข้าแล้ว เจ้าควรเรียกข้าว่า นายน้อย”
“ไม่! ข้าจะเรียกเจ้าว่า นายน้อยได้อย่างไร? รูธขมวดคิ้วและเริ่มแสดงท่าทีไม่พอใจกับหลินเว่ย
“เอ่อ … “! เรียกข้าว่านายน้อยหลินเว่ย หลินเว่ยถูกอีกฝ่ายดึงเสื้อคลุมไปมา หลินเว่ยมีปฏิกิริยาทันที ดังนั้นเขาจึงรีบพูดขึ้น
“ไม่เอา!” รูทเอ่ยคัดค้านอีกครั้ง
“ต่อรองไม่ได้” หลินเว่ยใช้ประโยชน์ จากความไม่ตั้งใจของอีกฝ่าย ถอยออกไปหลายก้าวติดต่อกัน จากนั้นกล่าวด้วยท่าทีที่เข้มแข็งมากขึ้น
“อืม! นายน้อย เมื่อเห็นท่าทีแข็งกร้าวของหลินเว่ยแล้ว รูธก็ยอมแพ้และแสร้งทำเป็นไม่เต็มใจที่จะยอมรับ
“อืม ! เจ้าชื่ออะไร? เราทุกคนเป็นทาสของนายน้อย เจ้าไม่สามารถกลั่นแกล้งข้าได้ในอนาคต หลังจากพูดกับหลินเว่ยจบ รูธก็พุ่งเป้าไปที่จูฉี อีกฝ่ายจับนางมาก่อนหน้านี้
และตอนนี้นางต้องการแก้แค้นเขา
“ …… ！”
พวกเขากล่าวโต้เถียงกันแปลก ๆ แต่หลินเว่ยก็ยังแสร้งทำเป็นเมินเฉย กับสายตาทั้งสองคน
หลังจากเสร็จสิ้นการประทับจิตของหลินเว่ย ทำให้ หลินเว่ยเข้าใจว่าจูฉีมีความเป็นมาอย่างไร
จูฉีมีชื่อเต็ม ๆ ว่าจูต้าชาง เป็นหัวหน้ากองทหารรับจ้างของปีศาจทมิฬ กองพันที่สาม หน่วยที่สอง พ่อแม่ของเขาสิ้นใจไปแล้วและเขาไม่มีลูกและไม่มีภรรยา เขาเป็นคนพอมีพอกินไม่อดอยาก
“เอาล่ะ หลินเว่ยไม่สามารถบอกชื่อของรูธได้ เนื่องจากนางไม่ยินยอม เพราะนางเห็นว่าจูฉีปฏิบัติตัวด้วยความเงียบ นางจึงไม่ยอมแพ้ นางคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่สามารถทน ต่อการยั่วยุได้ อย่างไรก็ตาม นางจึงไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมาเลย
“เอาล่ะ! รูธ ข้าเกลียดคนที่อวดฉลาดและหยิ่งผยองที่สุดในชีวิต ไม่อย่างนั้นอย่าตำหนิข้า หากข้าจะไม่ใจดีกับเจ้า เพียงเพราะเจ้าเป็นหญิง” หลินเว่ยเห็นว่ารูธได้เปิดเผยความร้ายกาจอย่างสมบูรณ์
เขาจึงเห็นใจจูฉี เขารู้สึกว่าการนำตัวรูธมาเป็นการเลือกที่ผิดที่สุดในชีวิตของเขา เพื่อที่จะให้อีกฝ่ายหยุดการกระทำของตนเอง หลินเว่ยหันหน้าและด่าว่ารูธ
“เมื่อเห็นความโกรธของหลินเว่ย ในที่สุดรูธก็รู้ว่า หลินเว่ยหมดความอดทนกับนางแล้ว เมื่อนางรู้เรื่องนี้ รูธก็ก้มหน้าลง และทำท่าราวกับเด็กที่ทำผิดพลาด และในใจเต็มไปด้วยความคับข้องใจ
“ไปกันเถอะจูฉี เจ้าดูแลรูธให้ดี นางมีค่า 100 ล้านหินหยวน ไม่น้อยไปกว่านี้” เมื่อเห็นว่ารูธเงียบลงไป หลินเว่ยก็พร้อมที่จะออกเดินทางไปปฏิบัติภารกิจต่อไป ก่อนที่เขาจะจากไป หลินเว่ยขยิบตาให้จูฉีและพูดอะไรบางอย่าง
“นายน้อยไม่ต้องห่วง ข้าจะปกป้องนางเอง” เมื่อรวมกับสายตาของหลินเว่ย จูฉีเข้าใจความหมายของหลินเว่ย เขาบอกว่าต้องการให้เขาปกป้องอีกฝ่ายอย่างลับ ๆ คอยสอดส่องอีกฝ่าย เพื่อป้องกันไม่ให้หลบหนี ดังนั้นเขาจึงผงกศีรษะ
และบ่งบอกว่าเขาเข้าใจ
เหตุผลที่หลินเว่ยปล่อยให้จูฉีจับจ้องรูธ เนื่องจากผิวเผินแล้ว แม้ว่ารูธดูเหมือนจะเป็นทาสของหลินเว่ย แต่เพราะเขาจะต้องคืนนางให้กับภูตวิญญาณในอนาคต เขาจึงไม่มีทางทิ้งร่องรอยไว้ที่วิญญาณของรูธ
หลังจากรวบรวมโครงกระดูกทั้งหมด เสี่ยวเฟยก็ถูกปล่อยออกมาโดยหลินเว่ย ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เสี่ยวเฟย, เสี่ยวไป๋ และ เสี่ยวหลง ต่างก็มีประสบการณ์กับการต่อสู้มากมาย หลังจากถลุงทรัพยากรการฝึกฝนของหลินเว่ยเป็นจำนวนมาก
ความก้าวหน้าของสัตว์ทั้งสามก็ได้รับการเลื่อนระดับ
เสี่ยวเฟยสามารถเลื่อนระดับได้ ถึงขึ้นสองระดับติดต่อกัน และทะลวงไปถึง ระดับ 7 และ 8 เสี่ยวหลงนั้น เพิ่มระดับความแข็งแกร่งที่จุดสูงสุดของขั้น 6 มีแนวโน้มเล็กน้อยที่จะทะลวงไปถึงขั้น 7 อย่างไรก็ตาม เสี่ยวไป๋นั้นสามารถเลื่อนระดับพลังของตนเองได้มากที่สุด แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะลดลงมาอย่างมาก แต่ยังเสี่ยวไป๋สามารถคงความแข็งแกร่งไว้ที่ระดับเดิมได้ ดังนั้นการฝึกฝนของเสี่ยวไป๋ จึงได้รับการยกย่องว่าเป็นลำดับที่หนึ่งของสัตว์ร้ายทั้งสามในด้านความก้าวหน้า ระดับความแข็งแกร่งของมันได้รับการเลื่อนระดับ ตอนนี้การฝึกฝนของเสี่ยวไป๋อยู่ที่ขั้นเจ็ดระดับสี่
“อา! มังกรเหิน! นายน้อย ข้าไม่คาดคิดว่าจะมีสัตว์เลี้ยงเช่นเดียวกับมังกรเหินได้” รูธไม่ได้ประหลาดใจ ต่อการปรากฏตัวของเสี่ยวเฟย ที่สำคัญนางอยากรู้เกี่ยวกับ การครอบครองสัตว์เลี้ยงของหลินเว่ย
อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับรูธแล้ว จูฉีที่เป็นผู้ใหญ่และมั่นคง มีทีท่าแปลกประหลาดไปจากเดิม ดวงตาของเขาเป็นประกายระยิบระยับไปที่เสี่ยวเฟย
หลินเว่ยนั้นกระโดดขึ้นไปบนหลังของเสี่ยวเฟยเป็นคนแรก จากนั้นโดยไม่รอให้หลินเว่ยอ้าปาก รูธก็เดินตาม และกระโดดขึ้นไปบนหลังของเสี่ยวเฟย และนั่งลงข้าง ๆ หลินเว่ย
