บทที่ 149
เริ่มต้นการคัดเลือก
แม้ว่าจูต้าชางจะมีข้อสงสัยเกี่ยวกับความต้องการของหลินเว่ย ในการกว้านซื้อแก่นคริสตัลจำนวนมาก แต่เขาก็มีไหวพริบมาก และไม่ได้ถามอะไรสักคำ เขาตกลงและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อซื้อแก่นคริสตัลให้หลินเว่ย
เมื่อหลินเว่ยออกจากห้องอีกครั้ง นี่ก็เป็นวันที่สามแล้ว ในช่วงเวลานี้เขาอยู่ในห้องของเขา โดยไม่ออกไปไหน จูต้าชางและรูธ รู้ว่าหลินเว่ยเพิ่งกลับมาจากการฝึกฝน และต้องการการพักผ่อนอย่างเต็มที่ เพื่อรับมือกับการคัดเลือกของสถานศึกษา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รบกวนหลินเว่ย
“นายท่าน
“นายน้อย!” เมื่อหลินเว่ยผลักประตูออกไป เขาเห็นจูต้าชางและรูธยืนอยู่ที่ลานบ้าน เมื่อหลินเว่ยเดินผ่านพวกเขา จึงได้ยินคำทักทายของพวกเขา
“อืม!” หลินเว่ยพยักหน้า และกล่าวทักทายพวกเขา
“เกิดอะไรขึ้น?” หลินเว่ยถามด้วยใบหน้างงงวย
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย จูต้าชางก็แบมือขึ้น และแสดงออกว่าเขาไม่รู้เรื่อง
รูธรีบวิ่งไปหาหลินเว่ย พลางจับแขนหลินเว่ยแล้วพูดว่า “นายน้อย! ข้าจะไปด้วย พาข้าไปด้วย! ข้าจะไปให้กำลังใจให้ท่าน”
“อืม! ข้าสามารถพาเจ้าไปที่นั่นได้ แต่ต้องเชื่อฟังและปฏิบัติตามจูต้าชาง และจะไปไหนโดยพลการไม่ได้” เมื่อได้ยินคำพูดของรูธ หลินเว่ยก็คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เล็กน้อย จากนั้นพยักหน้าและตกลง อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย และกำชับนางสองสามคำ
สถานการณ์วันนี้เป็นเรื่องพิเศษ และจำนวนผู้คนจะมากมาย เมื่อถึงเวลานั้นยากที่จะรับประกันว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในกรณีที่เกิดอุบัติเหตุใด ๆ กับรูธ แม้เขาจะมีความสุขนิดหน่อย แต่ซางกวนฮ่าวหยางอาจจะลำบากไปด้วย
“อืม! ไม่ต้องกังวล…ข้าจะไม่วิ่งไปรอบ ๆ ” เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยสัญญาว่าจะพานางไปด้วย รูธก็ตกลงอย่างมีความสุข และทำตามคำสั่งของหลินเว่ย
“อืม! อย่างไรก็ตาม เจ้าต้องปกปิดใบหน้าและสวมผ้าคลุม หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวต่อ
“โอ้! ดี ๆ รูธรู้สถานการณ์ของตัวเองอย่างเป็นอย่างดี นางหยิบผ้าพันคอไหมออกมาคลุมหน้า จากนั้นนางก็สวมเสื้อคลุมสีดำ หลบซ่อนร่างนางภายใต้เสื้อคลุม
“อืม! ไปกันเถอะ หลินเว่ยมองดูรูธขึ้นลง และพยักหน้าด้วยความพอใจ จากนั้นหันไปที่ประตู
หลังจากหลินเว่ยมาถึงนั้นก็มีคนจำนวนมากอยู่ในหอประชุม บางคนเข้าร่วมการคัดเลือก และบางคนมาเพื่อชมความสนุกสนาน
“น้องเล็ก…มานี่เร็ว” ขณะที่หลินเว่ยมองไปรอบ ๆ เสียงของหยางไป๋ ก็ดังเข้ามาในหูของเขา หลินเว่ยมองไปที่ต้นเสียง และพบว่าหยางไป๋อยู่ไม่ไกล กำลังโบกมือให้เขา ข้าง ๆ เขามีพี่น้องอาวุโสอีกหลายคน แม้แต่ซางกวนหรูผิง
เหตุผลที่หลินเว่ยตัดสินใจทันทีว่าอีกฝ่ายคือ ซางกวนหรูผิง แทนที่จะเป็นซางกวนหรูเสวี่ย เพราะซางกวนหรูเสวี่ยเป็นอาจารย์ของสถานศึกษา และไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันคัดเลือกได้ ยิ่งไปกว่านั้นซางกวนหรูผิงมองเขาด้วยความเป็นปรปักษ์
ซึ่งเขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“สวัสดีทุกคน หลินเว่ยพาจูต้าชางและรูธเข้าไป กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ศิษย์น้อง เจ้ามาสายเล็กน้อย! ศิษย์พี่รอเจ้ามานานแล้ว ถ้าเจ้ายังไม่มาจะขอให้อาจารย์ไปตามเจ้าเอง” หยางไป๋พูดขึ้นและตบบ่าของหลินเว่ย
หลินเว่ยพูดไม่ออก เกี่ยวกับศิษย์พี่เจ็ดคนนี้ ในสายตาของเขา เขาไม่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติกับหยางไป๋ ทันทีที่เจอเขา ชอบตบไหล่และทำท่าราวกับว่า ตนเองเป็นศิษย์พี่ที่สนิทสนมเป็นที่สุด
“เสี่ยวไป๋! เจ้ากำลังรังแกศิษย์น้องหรือ ข้าจะตีเจ้าให้ตาย” ติงเซียนยืนอยู่ข้าง ๆ หลินเว่ยกอดอก และมองไปที่หยางไป๋อย่างโหดเหี้ยม
“ …… ？” หยางไป๋มองไปที่ติงเซียน เขาจำไม่ได้ว่าตนเองรังแกหลินเว่ยตั้งแต่เมื่อใด?
“ศิษย์น้อง เสี่ยวไป๋เพิ่งมาก่อนหน้าเจ้าไม่นาน อย่าปล่อยให้เขาหลอกเจ้า” ติงเซียนยิ้มให้หลินเว่ยและพูดเปิดโปงหยางไป๋
“โอ๊ะ! ไม่เป็นไร ศิษย์พี่เจ็ดแค่ล้อเล่นกับข้า อย่าจริงจังเลย ศิษย์พี่” หลินเว่ยยิ้มอย่างเชื่องช้า และออกตัวปกป้องหยางไป๋เล็กน้อย
“อืม! เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ติงเซียนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็หยิบป้ายไม้ขนาดครึ่งฝ่ามือออกมา แล้วส่งให้หลินเว่ย
“สิ่งนี้คืออะไร?” หลินเว่ยหยิบป้ายไม้ และเห็นว่ามันสลักคำ เลข 101 หลินเว่ยถามทันทีด้วยความสงสัย
“นี่คือชื่อและรหัสประจำตัวของเจ้าในการแข่งขันนี้หมายเลข 101 ของข้า 97 ข้าเพิ่งสมัครให้เจ้า และตอนนี้เรากำลังรอให้การแข่งขันเริ่มขึ้น ติงเซียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“โอ้…ขอบคุณศิษย์พี่มาก! หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าว
“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ! ข้าเป็นศิษย์พี่ของเจ้าเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ศิษย์น้องถ้าข้าโชคไม่ดีได้สู้กับเจ้า เจ้าต้องปรานีข้าให้มาก ๆ อย่าปล่อยให้ข้าเสียหน้ามากเกินไปนัก “ติงเซียนลูบมือของนางและพูดขึ้น
“อ่ะ … ”! ข้าเองก็ต้องการให้เขาปรานี! คิดไม่ผิด จู่ ๆ ท่านก็ใจดีแปลก ๆ ใส่ใจหลินเว่ยขนาดนี้ ได้ยินคำพูดของติงเซียน ใบหน้าของหยางไป๋ชะงักกับรูปปั้น มันบิดริมฝีปากทันที
เมื่อหยางไป๋พูดโพล่งออกมา ติงเซียนก็จ้องหน้ากันอย่างดุเดือดและพูดว่า “แล้วไงล่ะ ข้ารู้ว่าตัวว่าข้าสู้ศิษย์น้องไม่ได้ แต่ข้าก็ไม่อยากแพ้แบบน่าเกลียดเกินไป , ข้าเป็นศิษย์พี่จะไม่น่าอายไปหน่อยเหรอ?”
“ไม่อาย…ไม่อาย! ไม่ต้องกังวล ศิษย์พี่” หลินเว่ยโบกมือและพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านช่วยบอกข้าเกี่ยวกับกฎของการแข่งขันคัดเลือกได้หรือไม่?”
เมื่อเห็นความยินยอมของหลินเว่ย ติงเซียนก็ดีใจมาก โดยธรรมชาติแล้วนางไม่ปฏิเสธคำขอของหลินเว่ย ดังนั้นนางจึงกล่าวว่า “การแข่งขันคัดเลือกจะดำเนินการแบบตัวต่อตัว ซึ่งแบ่งออกเป็นการคัดออก 90% ของคู่แข่ง
และอีก 10% ที่เหลือจะเข้าสู่การแข่งขันการคัดเลือกของผู้ที่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ โดยคัดเลือกรอบสุดท้าย เหลือเพียงสิบคน
“ศิษย์พี่! ท่านหมายถึงอะไร? ตราบใดที่ท่านเป็นหนึ่งในสิบ ท่านสามารถมีส่วนร่วมในรอบสุดท้ายหรือไม่ ?หลินเว่ยถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
แม้ว่าจะมีบางอย่างแปลก ๆ เกี่ยวกับคำถามของ หลินเว่ย แต่ติงเซียนก็ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลังจากครุ่นคิดสักครู่นางก็พยักหน้าและพูดว่า “ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น ตราบใดที่เจ้าไม่ได้อยู่ในสิบอันดับ ข้าก็พอจะมีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วมการแข่งขันระดับสถานศึกษา และการแข่งขันนี้ เป็นเพียงการตัดสินการจัดอันดับ แต่ข้าได้ยินมาว่าทุกครั้งในการแข่งขันรอบคัดเลือก ผู้ที่เป็นที่หนึ่งจะเป็นผู้นำของทีมสมาชิกสิบคน และเท่าที่ข้ารู้ สามอันดับแรกจะได้รับรางวัล ”
“ศิษย์น้อง! เจ้าคงไม่เตรียม … ” ติงหยูเนียนไม่รู้ถึงเจตนาคำถามของหลินเว่ย แต่มีบางคนเดาอะไรบางอย่างได้ เขาจึงถาม
