ราชาซากศพ – ตอนที่ 164 เมืองลับเฉียนซี

บทที่ 164

เมืองลับเฉียนซี

“แน่นอน! เสื้อคลุมเฉียนซางตัวนี้ถือว่าเจ้ามีสายตาที่เฉียบแหลม !! นอกจากจะเป็นอุปกรณ์ซวนฉีระดับสูงสุดทั้งสองชิ้นแล้ว เกราะวัวคลั่งนั้นเป็นอุปกรณ์ระดับต้น ๆ ของซวนฉี แต่เนื่องจากมันไม่สมบูรณ์มีทักษะบางอย่างที่หายไป

แต่ก็ไม่อาจจะทำให้มูลค่าของมันลดลงไปน้อยกว่าเสื้อคลุมเฉียนซางมากนัก เดิมทีข้านั้นคิดว่าเจ้าจะเลือกชุดเกราะวัวคลั่งนี่เสียอีก! “หลินเยว่พยักหน้าและมองไปที่หลินเว่ย พร้อมกับชื่นชมและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินคำชมของหลินเยว่ หลินเว่ยก็ส่ายหัวแสดงท่าทางสงบเสงี่ยม และพูดด้วยรอยยิ้ม “มิใช่ ความเฉียบแหลม! เหตุผลที่ข้าไม่เลือกเกราะวัวคลั่ง เป็นเพราะข้าคิดว่าเสื้อคลุม เฉียนซางนั้นเหมาะกับข้ามากกว่าชุดเกราะวัวคลั่ง

มันเหมาะสำหรับนักรบต่อสู้ระยะประชิด แม้ว่าข้าจะเป็นนักรบพลังปราณส่วนหนึ่ง แต่ข้าก็ยังฝึกฝนพลังวิญญาณทั้งยังเป็นผู้อัญเชิญ ดังนั้นชุดเกราะวัวคลั่งจึงไม่ค่อยเหมาะสมกับรูปแบบการโจมตีของข้ามากนัก ดังนั้นข้าจึงเลือกเสื้อคลุม เฉียนซางแทน ไม่เพียงแต่สามารถหลบซ่อนอำพรางได้เท่านั้น แต่ยังมีทักษะการป้องกันขั้นสูงอีกด้วย มันสามารถยกระดับความปลอดภัยสำหรับชีวิตของข้า ท่านไม่คิดเช่นนั้นหรือ? ”

หลังจากฟังคำบรรยายของหลินเว่ย หลินเยว่ก็พยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม: “สิ่งที่เจ้าพูดนั้นสมเหตุสมผล…ข้าไม่ได้คาดคิดว่าเจ้าจะมีสติสัมปชัญญะเช่นนี้ ทั้ง ๆ ที่อายุเพียงเท่านี้ หายากจริง ๆ เจ้าทำได้ดีมาก

เน้นไปที่รูปแบบการโจมตีของตนเองที่เน้นไปทาง หยูหลิงฉีมากกว่าพลังปราณ ก่อนที่จะตัดสินใจเลือกอุปกรณ์ซวนฉี”

หลินเว่ยยอมรับคำแนะนำของหลินเยว่อย่างเป็นธรรมชาติด้วยใจที่เปิดกว้าง อีกด้านหนึ่งกล่าวว่าพลังการต่อสู้ในปัจจุบันของหลินเว่ยนั้นขึ้นอยู่กับทักษะการคืนชีพของโครงกระดูก ยิ่งไปกว่านั้นการฝึกฝนพลังวิญญาณของเขาก็ค่อย ๆ เลื่อนระดับขึ้น อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยฝึกฝนทักษะพลังวิญญาณอย่างจริงจัง ในตอนนี้เขาไม่มีพลังวิญญาณ

แต่เขาไม่รู้ว่าจะใช้มันอย่างไร สำหรับตอนนี้มันเป็นการดีกว่าที่จะให้คนอื่นมองว่าสัตว์ร้ายโครงกระดูก เป็นสัตว์อัญเชิญของเขา

เมื่อเห็นหลินเว่ยรับฟังอย่างสุภาพ หลินเยว่ก็พยักหน้าและพูดอีกครั้ง “แน่นอนว่า…นี่เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวของข้า เจ้าสามารถใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงได้ ส่วนการตัดสินใจนั้นขึ้นอยู่กับความคิดของอาจารย์เจ้า สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสำหรับเจ้า คือ ต้องตัดสินใจ ไม่ว่าเจ้าจะเลือกทางใด เจ้าจะต้องตัดสินใจด้วยตนเอง อย่างมากที่สุด ข้าเพียงสามารถให้คำแนะนำแก่เจ้าได้ ”

“ขอบคุณท่านมาก สำหรับคำแนะนำ ข้าจะจดจำไว้ในใจ สิ่งที่ท่านพูดมา มีประโยชน์มากสำหรับข้า” หลินเว่ยพยักหน้าและมองอีกฝ่ายด้วยความขอบคุณ

“เอาล่ะ! เจ้ากลับไปก่อน! มีเวลามากกว่าสองเดือนในการเตรียมตัวเพื่อแข่งขันระหว่างสถานศึกษา แม้ว่าสถานที่ของการแข่งขันจะตั้งอยู่ในเมืองหยูหลิน แต่ก็ต้องเตรียมพร้อมไปถึงล่วงหน้าสองสามวัน อย่างไรก็ตาม เจ้าสามารถมั่นใจได้ว่าเมื่อถึงเวลาสถานศึกษาจะแจ้งให้เจ้าทราบ ในช่วงเวลานี้เจ้าไม่ควรออกไปข้างนอก และให้อยู่แต่ในสถานศึกษาอย่างเคร่งครัด ฝึกฝนอย่างหนักและพยายามทำให้ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น “หลินเยว่บอกหลินเว่ยเสร็จ เขาก็ให้อีกฝ่ายกลับไปพักผ่อน

ก่อนที่หลินเว่ยจะจากไป เขาไม่ลืมที่กำชับอีกสองสามคำ ท้ายที่สุดหลินเว่ยเป็นกองกำลังต่อสู้ที่ทรงพลังที่สุดของสถานศึกษาเทียนหยู และเขาไม่ต้องการให้หลินเว่ยทำผิดพลาด

ระหว่างทางกลับไปยังที่พัก…หลินเว่ยนั้นได้พบกับผู้คนมากมาย ทุกคนต่างมองไปที่หลินเว่ยด้วยความเคารพ แม้ว่า หลินเว่ยจะไม่เคยรู้จักพวกเขามาก่อน และมีเพียงไม่กี่คนที่พอจะคุ้นหน้าคุ้นตา แต่หลินเว่ยนั้นกลับเรียกได้ว่ามีชื่อเสียงกระฉ่อน

หลังจากการแข่งขันคัดเลือกในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ตอนนี้มีคนไม่น้อยที่รู้จักหลินเว่ย พวกเขาทุกคนรู้ว่าหลินเว่ยและคนอื่น ๆ จะมีส่วนร่วมในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ในดินแดนจักรพรรดิเฟิงหยู ในนามของสถานศึกษาเทียนหยู

ความแข็งแกร่งของหลินเว่ยนั้นชัดเจนสำหรับทุกคน เขาจึงได้รับความเคารพจากสาธารณชนโดยธรรมชาติ

ในเวลานี้ยกเว้นหลินเว่ย มีคนจำนวนหนึ่งที่เข้าสู่สภาวะเตรียมพร้อมการแข่งขัน อย่างไรก็ตามคนอื่น ๆ นั้นไม่ได้มีอิทธิพลใด ๆ ต่อหลินเว่ย เขายังคงทำสิ่งที่เขาเคยทำเป็นปกติ และไม่ได้มีท่าทีกระตือรือร้นใด ๆ

เมื่อเขากลับไปที่บ้านพัก หลินเว่ยไม่รบกวนรูธและจูต้าชาง และเขาไม่ได้ปลุกเสี่ยวไป๋ แต่เขานั้นทิ้งทรัพยากรการฝึกฝนจำนวนมาก เพียงพอให้พวกเขาฝึกฝนเป็นเวลานาน จากนั้นเขาต้องทิ้งร่องรอยเสื้อคลุมเฉียนซาง

จากนั้นพยายามอย่างเต็มที่ในการฝึกฝนพลังปราณภายในสองเดือน จากนั้นก็วางแผนที่จะเลื่อนระดับสักเล็กน้อย

หลินเว่ยนั้นเพิ่งทะลวงระดับเจ็ด หากเขาต้องการเลื่อนระดับอีกครั้งในเวลาอันสั้น เขาต้องอาศัยการช่วยเหลือของยาเลื่อนระดับ โชคดีที่เขายังมียาจำนวนมากซึ่งเพียงพอให้เขาใช้งาน

หลินเว่ยปิดห้องและกางเขตแดนเพื่อไม่ให้ผู้อื่นมารบกวนเขา เขานั้นขัดเกลาเสื้อคลุมเฉียนซางด้วยพลังปราณของเขานับพันครั้ง เบื้องหน้าของเขามีขวดกระเบื้องเคลือบลายครามนับสิบขวด แต่ละขวดมียาสิบเม็ด ซึ่งทั้งหมดเป็นยาระดับหก เม็ดยาหรงหยวน

โดยธรรมชาติแล้วมีข้อเสียอย่างมากในการดูดซับยาเป็นจำนวนมาก อย่างไรก็ตามหลินเว่ยเคยมีประสบการณ์เหล่านี้มาแล้ว และต้องใช้เวลานานในฟื้นฟูทักษะการฟื้นคืนชีพของโครงกระดูก ซึ่งในแต่ละครั้ง เขาสามารถขจัดปัญหาเรื่องความเป็นพิษของเม็ดยา ในการดูดซับในแต่ละครั้งไปได้

ทุก ๆ ครึ่งวัน หลินเว่ยจะกลืนยาเม็ดหนึ่งและแรงกดดันจากร่างเขาก็เริ่มเพิ่มขึ้นช้า ๆ

…………

“แล้วอย่างไร….หลินเว่ยยังไม่ออกจากการฝึกฝนอีกงั้นหรือ?” หลินเยว่มองไปที่หยางไป๋อย่างกังวล และถามอย่างรีบร้อน

“ยังไม่ได้เวลา! จูต้าชางเฝ้าประตูของหลินเว่ยตลอดเวลา ทันทีที่มีข่าวเขาจะแจ้งให้เราทราบทันที” หยางไป๋ส่ายหัวด้วยความเสียใจพลางอธิบาย

“เด็กคนนั้น…หุบปากลงไปซะ! ข้าบอกเขาไปแล้วว่า ข้าต้องการแจ้งให้เขาทราบว่าเวลาออกเดินทางกำลังใกล้เข้ามา เหตุใดเขาจึงยังไม่ออกมา?” ปรมาจารย์เฉียนขมวดคิ้วและบ่นว่าเขามีเรื่องมากมาย ที่ต้องการแจ้งให้หลินเว่ยทราบ

เพราะเรื่องของเสวี่ยมู่ ตอนนี้เขาฉวยโอกาสและเยาะเย้ยหลินเว่ยอย่างเป็นธรรมชาติ

เมื่อได้ยินคำพูดของปรมาจารย์เฉียน หลงซีเฉินก็โต้กลับว่า: “เจ้าอย่าได้ตำหนิหลินเว่ย ก่อนหน้านี้หลินเยว่บอกเขาว่า เราจะยังไม่ได้ออกไปยังเมืองหยูหลิงจนกว่าจะถึงสองเดือน

ต่อมาเขาไม่คาดคิดว่าราชวงศ์เฟิงหยูและสถานศึกษาอื่น จู่ ๆ ก็ประกาศว่าก่อนการแข่งขัน พวกเขาจะเปิดเมืองเฉียนซี เพื่อให้ผู้เข้าร่วมได้เข้าร่วมและแสวงหาโอกาสในการพัฒนาความแข็งแกร่งของตนเอง ”

หลินเยว่ส่ายหัวและพูดอย่างหมดหนทาง: “ไม่มีทาง…สถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยููและตระกูลใหญ่นั้น ชิงเปิดเมือง เฉียนซีก่อนเวลา เพื่อให้ผู้เข้าแข่งขันได้เข้าไปในเมืองลับก่อน และเพิ่มความแข็งแกร่ง ไม่ใช่แค่เราเท่านั้น

แต่ยังรวมถึงสถานศึกษาอื่น ๆ ด้วยยกเว้นสถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยูู ข้าคิดว่าสถานศึกษาอื่น ๆ ทั้งหมดน่าจะไม่มีคนได้ทราบข่าวนี้ ”

“ฮึ่ม! เมืองเฉียนซีแห่งนี้ เดิมใช้เป็นรางวัลหลังการแข่งขันจบ มีเพียงสามทีมแรกเท่านั้นที่สามารถเข้าร่วมได้ อย่างไรก็ตาม หากมีคนจำนวนมากได้รับอนุญาตให้เข้ามา มันก็ยากที่จะรับประกันได้ว่า ตัวแปรบางอย่างจะไม่ปรากฏขึ้น”

เหลยเป่าครวญครางใบหน้าไม่พอใจพลางกล่าวขึ้น

“เราจะทำอย่างไรดี? ในมือของสถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยููและตระกูลใหญ่เหล่านั้น แม้ว่าความแข็งแกร่งของพวกเขาจะดี แต่ก็ควรคำนึงถึงสถานศึกษาเทียนหยูด้วย” ซางกวนฮ่าวหยางกางมือและพูดขึ้น

“ต้องพาเด็ก ๆ ไปก่อน! เราไม่สามารถชะลอโอกาสในการเข้าสู่เมืองลับเฉียนซีเพราะหลินเว่ย” ปรมาจารย์เฉียนแสร้งทำเป็นอับอาย และแนะนำว่าจุดประสงค์ของเขานั้นง่ายมาก นั่นคือเพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นเข้าเมืองลับเฉียนซีช้าเพราะหลินเว่ย

โดยธรรมชาติแล้ว ปรมาจารย์เฉียนทำสิ่งนี้เพื่อแก้แค้นหลินเว่ย เขาไม่ได้ติดต่อกับหลินเว่ยมากนัก ยิ่งไปกว่านั้นเขาเป็นคนใจแคบ เขาล้มเหลวในการแข่งขันแต่เขาจ้องที่จะแก้แค้น หลินเว่ย แต่ถูกขัดขวางโดยซางกวนฮ่าวหยาง

อย่างไรก็ตามเขาไม่กล้าทำอะไรกับซางกวนฮ่าวหยาง ต่อมาเขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะรักษาศิษย์ที่ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงจากหลินเว่ย สิ่งนี้นำไปสู่การสูญเสียและทำให้เขาเสียหน้า

นิสัยของหลงซีเฉินปกติก็เป็นคนที่ค่อนข้างขี้หงุดหงิด เมื่อนางได้ยินว่าปรมาจารย์เฉียนจงใจกีดกันหลินเว่ย นางก็ขมวดคิ้วและใบหน้าของนางก็แสดงความโกรธ นางชี้ไปที่อีกฝ่ายและดุด่าเขาโดยตรง: “ปรมาจารย์เฉียน คำพูดของเจ้าไร้สาระมากขึ้นเรื่อย ๆ ขอให้เราทิ้งหลินเว่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า มีจุดประสงค์อะไร อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ความคิดชั่วร้ายของเจ้า พูดมาใช้ชัดเจนว่าเจ้าต้องการอะไร”

“ …… ！” หลงซีเฉินชี้จมูกของปรมาจารย์เฉียน แต่ปรมาจารย์เฉียนกลับไม่กล้าพูดอะไร เขาทำได้เพียงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเชื่องช้า หลังจากคบหากับนางมาหลายปี เขาก็รู้นิสัยของหลงซีเฉิน และเขารู้ว่าอีกฝ่ายนั้น

ใจร้อนและขี้หงุดหงิดมากเช่นกัน ปรมาจารย์เฉียนกลัวว่าถ้าเขาพูดอะไรไปนางอาจจะรู้สึกขัดหูและทุบตีเขา

“ซีเฉิน ปรมาจารย์เฉียนเพียงเสนอความคิดเห็นที่มีประโยชน์ อย่าทำให้เขาหวาดกลัวอีกเลย” ซางกวนฮ่าวหยางไม่พอใจกับคำพูดของปรมาจารย์เฉียน อย่างไรก็ตามเขาไม่ต้องการให้เกิดความขัดแย้งภายในสถานศึกษา

ดังนั้นเขาจึงเริ่มช่วย ปรมาจารย์เฉียนเพื่อขอความเมตตาแทนเขา

“ฮึบ!” เมื่อได้ยินคำพูดของซางกวนฮ่าวหยาง หลงซีเฉินก็ยังคงไม่พอใจมาก แต่เพื่อต้องไว้หน้าของซางกวนฮ่าวหยาง หลังจากพึมพำเย็นชานางก็ไม่ได้อ้าปากโต้เถียง

“ฮึก … !” ปรมาจารย์เฉียนเห็นว่าหลงซีเฉินไม่ได้คุกคามตนเองอีกต่อไป และเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที เขาพยักหน้าให้ซางกวนฮ่าวหยางอย่างขอบคุณ และเช็ดเหงื่อเย็นที่หน้าผาก แล้วถอยกรูดไปข้างหนึ่ง

…………

ภายในห้องของหลินเว่ยเขาเพิ่งฝึกฝนเสร็จ เขากังวลว่าจะพลาดเวลาไปจึงนับเม็ดยา การฝึกฝนของเขา ใช้เวลามากกว่า 50 วัน ยังมีเวลามากกว่าครึ่งเดือน ก่อนที่หลินเยว่จะแจ้งวันที่แข่งขัน อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้เข้าสู่การฝึกซ้อมอีกครั้งแต่เขาเปิดเขตแดน และต้องการดูว่ามีอะไรเกิดขึ้นข้างนอกหรือไม่?

ทันทีที่เขาเปิดเขตแดน หลินเว่ยรู้สึกว่ามีเสียงฝีเท้าดังออกมานอกประตูของเขา ต่อมาหลินเว่ยรู้ว่าจูต้าชางกำลังเดินไปมาที่หน้าห้องของเขา และลมหายใจของเขาก็กระสับกระส่ายเล็กน้อย

หลังจากรู้สึกถึงสถานการณ์ของจูต้าชาง หลินเว่ยก็ลุกขึ้นยืนเดินไปที่ประตู เปิดประตูแล้วพูดกับจูต้าชาง “ดูสิ ผู้เฒ่าจู มีอะไรผิดปกติหรือไม่?”

เมื่อเห็นหลินเว่ย ใบหน้าของจูต้าชางก็สว่างขึ้นด้วยความสุข เมื่อได้ยินคำถามของหลินเว่ย เขาก็รีบอ้าปากกล่าวว่า “นายท่าน….! เวลาออกเดินทางนั้นเลื่อนขึ้นมา สถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยููและตระกูลใหญ่ได้เปิดเมืองเฉียนซีไว้ล่วงหน้า เพื่อให้ผู้เข้าแข่งขันแสดงหาความก้าวหน้าในการฝึกฝนตนเอง อาจารย์ของท่านและศิษย์พี่มาหาหลายครั้ง แต่ห้องของท่านถูกห้ามรบกวน เราจึงไม่สามารถติดต่อกับท่านได้ “