บทที่ 185
เปลี่ยนแผน
“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?”
หลินเว่ยไม่ได้คำพูดที่ดูรุนแรง เขาเพียงถามเรียบ ๆ อย่างจริงจัง มองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเย็นชา
“ฮ่าฮ่า….เรามาที่นี่เพื่อสังหารเจ้า เมื่อเห็นท่าทางของหลินเว่ย องค์ชายหกหัวเราะเบา ๆ และพูดตรง ๆ ออกมา
“โอ้! เดิมทีเป็นเพราะเกาเฉียงหรือเป็นความตั้งใจของเจ้า?” เมื่อได้ยินอีกฝ่ายยืนกรานที่จะสังหารตนเอง หลินเว่ยก็พยักหน้าหันศีรษะและมองไปที่อีกฝ่าย และถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“พูดก็พูด ตอนนี้พี่เกาเป็นหนึ่งในคนของข้า ตอนนี้เจ้าทำให้เขาขุ่นเคือง ข้าจะเป็นคนที่แก้แค้นแทนเจ้า หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ทำให้คนคิดว่าคนของข้าถูกรังแก แต่ข้ากลับไม่แยแส
ในอนาคตใครจะทำสิ่งต่าง ๆ ให้ข้าด้วยความจริงใจ เจ้าบอกมาสิ! “องค์ชายหกพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“อืม! ว่าแต่…เจ้าเป็นผู้ใดกัน?” หลินเว่ยพยักหน้าและเอ่ยถามตามตรง ๆ
สำหรับคำถามของหลินเว่ย เกาเฉียงซึ่งอยู่ข้างหลังองค์ชายหก เขาเดินออกไปโดยไม่รอให้อีกฝ่ายอ้าปากบอกฐานะของตนเอง เขามองไปที่หลินเว่ยด้วยความภาคภูมิใจและพูดว่า “แค่ก ๆ! หลินเว่ย เจ้าล้างหูให้ดี และฟังข้าให้ชัดเจน
คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าคือองค์ชายหก หลินกวนไห่ องค์ชายหกแห่งอาณาจักรเฟิงหยู ทายาทลำดับที่หก”
“โอ้…องค์ชายหกมีอะไรเกี่ยวข้องกับข้าหรือ? เมื่อเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของเกาเฉียง หลินเว่ยก็บิดริมฝีปาก และดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความรังเกียจ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เจ้า…!” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย การแสดงออกอย่างภาคภูมิใจของเกาเฉียง ใบหน้าของเขาก็กลายเป็นแข็งค้าง เขามองไปที่หลินเว่ยด้วยความโกรธ เขากำลังจะเริ่มตะโกน แต่หลินกวนไห่ องค์ชายหก ยื่นมือเข้ามาเพื่อขวางเขาไว้
หลังจากหยุดเกาเฉียงไม่ให้พูดต่อ รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินกวนไห่ก็หายไป เขามองหลินเว่ย เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธมาก เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หลินเว่ย เป็นเพราะเจ้าใช้สกุลหลินเช่นกัน และพรสวรรค์ของเจ้าก็ดี ข้าจะให้เจ้าเลือกสองทาง”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายใกล้จะอดทนไม่อยู่ ในที่สุดหลินเว่ยก็เลิกคิ้วและถามอย่างสงสัย “โอ้…ทางเลือกอันใด ว่ามาสิ!”
“อันที่จริงมันไม่มีอะไรมาก สำหรับตัวเลือกแรก เจ้ามาติดตามข้า แต่เจ้ามั่นใจได้ว่าค่าตอบแทนที่ข้าให้นั้น มีมากมายอย่างแน่นอน และจะไม่ต่ำกว่าพวกเขา” เมื่อพูดตรงนี้หลินกวนไห่มั่นใจมาก รางวัลที่เขาให้ ในมุมมองของเขาคนส่วนใหญ่ย่อมไม่สามารถปฏิเสธได้
เกาเฉียงเห็นท่าทีของหลินกวนไห่และต้องการรับ หลินเว่ยเข้ามาเป็นลูกน้องอีกคน เขารู้สึกอึดอัดในใจเล็กน้อย เขามองไปที่หลินกวนไห่ด้วยการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในใบหน้าของเขา เขาพูดอย่างรีบร้อน: “องค์ชายหก….ทำเช่นนั้นไม่ได้!
จะปล่อยให้เขาเข้าร่วมกับเราได้อย่างไร? ถ้าเขาทรยศในภายหลัง”
ก่อนที่เกาเฉียงจะพูดจบ เขาก็ถูกหลินกวนไห่ขัดจังหวะโดยทันที จากนั้นเขาก็พูดอย่างมั่นใจบนใบหน้าของเขา: “ข้ามองหลินเว่ยในแง่ดี ข้าเชื่อว่าเขาเป็นลูกผู้ชาย และจะไม่มีวันทรยศ ยิ่งไปกว่านั้นข้าค่อนข้างมั่นใจในการมองคนของตนเอง”
“แต่…!”เกาเฉียงยังคงต้องการที่จะเกลี้ยกล่อมองค์ชายหกต่อไป แต่เขาก็ถูกหลินกวนไห่ขัดขวางอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วใส่เกาเฉียง และพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ตกลง! อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก ข้าจะทำอย่างไร ดูเหมือนว่าไม่ต้องการให้เจ้าสั่งสอนข้า
เจ้าแค่ต้องทำในส่วนของเจ้า และข้าจะจ่ายให้เจ้าไม่น้อยกว่าคนอื่น ๆ”
“เรื่องนี้…”! เข้าใจแล้ว “เมื่อเกาเฉียงได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย เห็นได้ชัดว่าเขาเข้าใจความหมายของการตำหนิขององค์ชายหก ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป ทันใดนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะโกรธ
อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเขาก็ระงับความโกรธลงไป จากนั้นเขาก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ และมองไปที่ด้านหลังของหลินกวนไห่ด้วยสายตาที่เย็นชา
หลินเว่ยไม่ได้สนใจกับตัวเลือกแรกตามที่หลินกวนไห่พูด ดังนั้นเขาจึงส่ายหัว หลังจากที่อีกฝ่ายบรรยายจบแล้วเขาก็ถามว่า “ทางเลือกที่สองคืออะไร”? จะไม่สังหารข้าใช่หรือไม่?
“ฮ่า!” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย หลินกวนไห่ยิ้มและพูดว่า “ดูเหมือนว่าเจ้ายังรู้จักประมาณตนเองดี ข้าให้เวลาเจ้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เล็กน้อย แต่เจ้าจับตัวเองมัดและให้ข้าผนึกจุด ชี่ห่ายของเจ้า”
“ฮ่า!” เมื่อได้ยินคำพูดที่แสดงออกถึงความชอบธรรมของหลินกวนไห่ หลินเว่ยก็ยิ้มเยาะ จากนั้นเขาก็ยืนขึ้น มองหน้ากันและพูดด้วยความรังเกียจ: “เจ้าเป็นตัวอันใด เจ้าต้องการให้ข้าภักดีต่อเจ้า แต่เจ้าไม่ดูสภาพตนเอง ต้องการให้ข้ามัดตัวเอง เจ้ากล้าพูดแบบนั้น ข้าสงสัยว่าเจ้าเสียสติหรือไม่? ”
“สามหาว! เจ้ามันเป็นแค่คนชั้นต่ำ เจ้ากล้าดุด่าองค์ชายหกได้อย่างไร วอนหาเรื่องตายเสียแล้ว” ทันทีที่เสียงของ หลินเว่ยลดลง ทุกคนที่ติดตามหลินกวนไห่ ต่างก็โกรธและมองไปที่หลินเว่ยด้วยความโกรธแค้น
อย่างไรก็ตาม หลินเจี๋ยก้าวไปข้างหน้าสองก้าว และชี้หน้าหลินเว่ยและดุด่าเขา
“หุบปาก! ข้ากำลังคุยกับเจ้านายของเจ้า! ไม่มีที่ให้สุนัขมาเห่า หลินเว่ยเริ่มที่จะโต้เถียงกลับ เรื่องทะเลาะวิวาท เขาไม่เคยแพ้ผู้ใดมาก่อน
“เจ้า…อยากตายสินะ หลินเจี๋ยรู้สึกโกรธในคำพูดของหลินเว่ย ในทันทีหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขารีบตรงไปที่หลินเว่ย กำมือขวาเป็นกำปั้นและทุบตีหลินเว่ยโดยตรง ไปที่ศีรษะของหลินเว่ย
หลินเจี๋ยเดินผ่านหลินกวนไห่ อีกฝ่ายสามารถขวางเขาเอาไว้ได้แต่ไม่ทำ คำพูดอวดดีของหลินเว่ยเอ่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้เขาหมดความอดทนเช่นกัน
เกาเฉียงเห็นหลินเจี๋ยโจมตีหลินเว่ยอย่างโกรธเกรี้ยว แม้ว่าใบหน้าของเขาจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความปีติยินดี เขาขยับร่างกายและรีบวิ่งออกไปช่วยเหลือ
คนอื่น ๆ ที่เหลือ เห็นหลินเจี๋ยและเกาเฉียงเป็นผู้นำ แต่หลินกวนไห่ไม่ได้ขวางพวกเขา พวกเขาเดาความคิดของกันและกันทันที และรีบวิ่งตามไปสมทบ
ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อพวกเขามาที่นี ย่อมต้องสังหาร หลินเว่ยและเขาจะไม่มีโอกาสได้หลบหนีในการต่อสู้ดังกล่าว ทุกคนกลัวว่าคนอื่นจะโดดเด่นกว่าตนเอง พวกเขาทั้งหมดต้องการแสดงตัวต่อหน้าหลินกวนไห่
อย่างไรก็ตาม หลินเจี๋ยซึ่งเป็นคนแรกที่ออกตัวมุ่งสังหารหลินเว่ย และเกาเฉียงที่ตามหลัง พวกเขายังไม่ทันได้เข้าใกล้ หลินเว่ย ดังนั้นพวกเขาจึงหยุดชะงัก มันเป็นสัตว์โครงกระดูกสองตัวที่ขวางทางพวกเขา คนมากกว่าสิบคนที่วิ่งขึ้นมา
ในที่สุดก็ถูกโครงกระดูกทั้งสองขวางกั้น และไม่สามารถเข้าใกล้หลินเว่ยได้อีกต่อไป
ยกเว้นหลินกวนไห่ คนอื่น ๆ ทั้งหมดโจมตีการป้องกันที่ถูกปล่อยออกมาจากกวางเรืองแสง อย่างไรก็ตาม จำนวนคนเหล่านี้ค่อนข้างมาก แต่ระดับไม่สูง ระดับของกวางเรืองแสงเทียบเท่ากับราชาแห่งการต่อสู้
เกราะการป้องกันที่กวางเรืองแสงปล่อยออกมา จึงไม่มีทีท่าว่าจะถูกทำลาย
เพื่อแสดงตัวตนต่อหน้าองค์ชายหก คนเหล่านี้ใช้ทักษะศิลปะการต่อสู้ที่เชี่ยวชาญที่สุดของตัวเองโดยตรง แต่พวกเขาไม่สามารถทลายเกราะป้องกันลงไปได้
เมื่อมองไปที่เกราะป้องกันที่ไร้รอยขีดข่วน ใบหน้าของหลินกวนไห่ก็เปลี่ยนไป และอารมณ์ของเขาก็เริ่มหงุดหงิดมากขึ้น เขามองไปที่เหตุการณ์เบื้องหน้าอย่างสงสัย และทันใดนั้นก็ไม่อดทนอีกต่อไป
ครู่ต่อมา หลินกวนไห่ก็รีบวิ่งขึ้นไป มีดาบยาวปรากฏขึ้นในมือของเขา จากนั้นก็ระเบิดพลังความแข็งแกร่งออกมาจากร่างกาย และฟันเข้าไปที่เกราะการป้องกัน
“อุปกรณ์ซวนฉี?” เมื่อรู้สึกถึงแรงกดดันของการโจมตีของหลินกวนไห่ ใบหน้าของหลินเว่ยก็เปลี่ยนไป และสัมผัสแห่งความสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาอดคิดไม่ได้ว่า นั่นคือราชวงศ์ที่มีอาวุธซวนฉี
เหตุผลที่หลินเว่ยแสดงความดีใจ คือเขาชื่นชอบดาบยาวของหลินกวนไห่ที่เป็นอาวุธซวนฉี ท้ายที่สุดอาวุธของเขาเป็นเพียงอาวุธวิญญาณที่ดีที่สุด
เมื่อหลินกวนไห่เห็นการโจมตีของเขา สร้างคลื่นกระทบเล็กน้อยต่อเกราะการป้องกัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้พยายามที่สุด เพราะเขาไม่เคยใช้ทักษะศิลปะการต่อสู้มาก่อน แต่สิ่งที่เขาถืออยู่ในมือของเขาคืออาวุธลึกลับ ซึ่งดีกว่าอาวุธวิญญาณ ในแง่ของการช่วยเพิ่มพลังปราณ
หลังจากฟันลงไปก็พบว่ามันไม่มีผลใด ๆ หลินกวนไห่จึงไม่ได้โจมตีต่อไป แต่เขากลับรู้สึกถึงความแข็งแกร่งของเกราะป้องกันและร้องว่า “เกาเฉียง เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดเจ้าไม่บอกข้าล่วงหน้าว่าผู้อัญเชิญของเขาไม่เพียงแสดงทักษะการโจมตีเท่านั้น แต่ยังมีทักษะการป้องกันที่ทรงพลังเช่นนี้ได้อย่างไร? เจ้ายังแอบซ่อนความลับอันใดกับข้าไว้อีก”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินกวนไห่ ทุกคนก็หยุดโจมตีทีละคน พวกเขาทั้งหมดมองไปที่เกาเฉียงและรอคำอธิบายของอีกฝ่าย
แต่ใบหน้าของเกาเฉียง ในขณะนี้ก็น่าเกลียดมากเช่นกัน เมื่อเผชิญกับคำถามของหลินกวนไห่ ใบหน้าของเขาแสดงสีหน้าลำบากใจ และร้องออกมาอย่างรวดเร็ว: “องค์ชายหก…..ไม่ใช่ ข้าไม่ได้แอบซ่อนความลับ! ข้าไม่เคยเห็นผู้อัญเชิญของเขามาก่อน
เขาไม่เคยเอามันออกมาใช้
อย่างไรก็ตามคำอธิบายของเกาเฉียง ไม่ได้ขจัดความสงสัยของผู้คน อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะต้องกังวลกับสิ่งเหล่านี้ หลินกวนไห่ไม่ได้สร้างปัญหาให้กับเกาเฉียงอีกต่อไป เขาหันหน้าไปมองหลินเว่ยที่กำลังทำท่าชมละครและกล่าวว่า “น้องหลิน!
ข้าคิดว่าทั้งหมดนี้น่าจะเป็นความเข้าใจผิด ในการวิเคราะห์ของข้า นี่คือเรื่องบุญคุณความแค้นของเจ้ากับเกาเฉียง จากนั้นให้เจ้าจัดการมันด้วยตัวเองและเราจะออกไปเดี๋ยวนี้ ”
“โอ้” เมื่อเห็นว่า หลินกวนไห่พยายามโยนปัญหาไปให้เกาเฉียง หลินเว่ยก็ยิ้มเยาะอีกครั้ง มองอีกฝ่ายด้วยความดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า” ให้ข้าจัดการกับมันเองหรือ? นั่นไม่ใช่สิ่งที่เจ้าเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้
เจ้ายังต้องการชีวิตของข้า ข้าเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น เจ้าสามารถทำสิ่งที่เจ้าต้องการได้ ในเมื่อเราอยู่ที่นี่แล้ว! ”
“อะไรนะ?” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย หลินกวนไห่ก็ตกตะลึง เขากำลังจะหันกลับมา แต่เขาก็หยุดชะงัก จากนั้นเขาก็มองไปที่หลินเว่ย ด้วยใบหน้าที่งงงวย และถามว่า “อะไรนะ…เจ้าจะเป็นศัตรูกับเรางั้นหรือ?”
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?” เมื่อมองไปที่หลินกวนไห่ เขากล่าวด้วยความเย้ยหยัน
“ฮึ่ม! อย่าคิดว่าเราไม่สามารถทำลายเกราะนี้ได้ เรามีคนมากมายเกินกว่าที่เจ้าจะจินตนาการ”
