บทที่ 186
ถูกล้อม
“อ่ะ … !” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินกวนไห่ หลินเว่ยรู้ว่าอีกฝ่ายเห็นว่าการป้องกันของสัตว์โครงกระดูกที่กระทำนั้นเกินความสามารถที่จะทำลายลงได้ ดังนั้นหลินเว่ยจึงพยักหน้าและจงใจพูด
อีกฝ่ายอยากจะหยุดการต่อสู้ แต่หลินเว่ยจะยอมได้อย่างไร? ในความคิดของเขา เป้าหมายของอีกฝ่ายคือการสังหารเขา แม้ว่าตอนนี้เขาจะทำไม่สำเร็จ แต่เขาก็จะไม่ปล่อยเขาไป ยิ่งไปกว่านั้น หลินเว่ยยังคงนึกถึงซวนฉีของอีกฝ่าย
หากไม่ปล้นตอนนี้ มันจะยากที่จะโจมตีหลังจากที่เขาออกไปจากเมืองลับ
ดังนั้นเมื่ออีกฝ่ายคิดว่าหลินเว่ยตั้งใจจะหยุดการจต่อสู้ ช่องว่างสีดำก็กะพริบรอบตัวพวกเขา โครงกระดูกสัตว์ร้ายหลายร้อยตัวล้อมรอบพวกเขาทั้งสามชั้น หลินกวนไห่และพรรคพวกถูกรุมล้อมอยู่ตรงกลาง
ในขณะเดียวกันผึ้งโลหิตที่เฝ้าอยู่รอบ ๆ ก็ถูกเรียกมาโดยหลินเว่ย และบินข้ามหัวหลินกวนไห่และคนอื่น ๆ นี่เป็นเรื่องที่ยากจะหลบหนี
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น มีสัตว์อัญเชิญมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?” เมื่อเห็นสถานการณ์รอบตัวเขา หลินกวนไห่และคนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึง โดยเฉพาะหลินกวนไห่ ความตื่นตระหนกภายในใจของเขายากที่จะหลบซ่อน ทั้งหมดถูกเปิดเผยบนใบหน้าของเขา ร่างกายของเขาอ่อนนุ่มและเขากำลังจะฉี่ราด เขากลัวมากและพยายามหนีบขาไม่ให้เสียหน้าต่อหน้าผู้อื่น
เมื่อเทียบกับหลินกวนไห่แล้ว คนอื่น ๆ ก็ไม่ดีกว่ากัน พวกเขาทุกคนรู้ดีว่าหลินเว่ยได้เรียกสัตว์ร้ายออกมาจำนวนมาก เห็นได้ชัดว่าเขาพร้อมที่จะสังหารพวกเขาทั้งหมด โดยเฉพาะเกาเฉียงซึ่งเป็นเป้าหมายแรกของหลินเว่ย
ในขณะนี้หัวใจส่วนลึกของหลินกวนไห่ได้พังทลายลง และเขาเริ่มคิดอย่างดุเดือด ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เขาคว้าเกาเฉียงและส่งเสียงคำรามโหยหวน เขาตะโกน: “เกาเฉียง ไอ้สารเลว นี่เป็นกับดักแน่ ๆ ใช่แล้ว
มันต้องเป็นเจ้าที่จงใจรวมหัวกับหลินเว่ยเพื่อสังหารองค์ชาย”
อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญกับคำถามของหลินกวนไห่ เกาเฉียงจะกล้าโต้แย้งได้อย่างไร? ในขณะนี้ หัวใจของเขาหวาดกลัวมาก จนเขาไม่ได้สังเกตสิ่งที่หลินกวนไห่พูดกับเขา
หลินกวนไห่เห็นการแสดงออกของเกาเฉียง และฟันที่ขบกันอย่างสั่นเทาของเขา หลินกวนไห่รู้เรื่องนั้น
แต่อีกฝ่ายไม่รู้ว่าหลินเว่ยคิดอะไรอยู่ เขาจึงหันหน้าไปทางหลินเว่ยและพูดว่า “น้องหลิน … !”
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่หลินกวนไห่เปิดปากของเขา ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น และเลือดของเขาก็แข็งตัวในทันที เขารู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกเท่านั้น จากนั้นดวงตาของเขาก็กลายเป็นสีดำ และเขาสูญเสียความรู้สึกทั้งหมด ร่างของเขาค่อย ๆ ล้มลง สิ้นใจโดยไร้เสียง
หลินกวนไห่สิ้นใจทันที ที่หน้าอกของเขาตำแหน่งบริเวณหัวใจมีรูบาง ๆ ตรงหลังของเขา เลือดค่อย ๆ ย้อมเสื้อผ้าของเขา
การโจมตีเพื่อสังหารหลินกวนไห่ โดยธรรมชาติย่อมมาจากหางเข็มของผึ้งโลหิต ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นการลอบโจมตี เมื่ออีกฝ่ายสูญเสียความนึกคิด
ไม่ใช่แค่หลินกวนไห่ แต่คนที่มากับหลินกวนไห่ รวมถึงเกาเฉียงก็ถูกโจมตีด้วยหางเข็มของผึ้งโลหิต ในเวลาเดียวกัน ทุกคนกำลังเผชิญหน้ากับการโจมตีของเข็มที่หางจำนวนเจ็ดหรือแปดเข็ม ซึ่งทั้งหมดมาจากผึ้งโลหิตขั้นที่เจ็ด
สำหรับหลินเว่ยแล้ว การต่อสู้หรือการสังหารหมู่ด้านเดียวเป็นเรื่องปกติที่เขาพบเจอ เขาจึงเข้าไปเก็บเกี่ยวศพทั้งหลาย พบกระเป๋ามิติรวม 31 ใบ และสร้อยข้อมือมิติจากหลินกวนไห่
และเขาย่อมจะต้องเก็บดาบซวนฉีที่ตกอยู่ข้างศพของเขากลับไปด้วย
หลังจากรวบรวมของโจรและเก็บโครงกระดูกทั้งหมด หลินเว่ยก็เดินตรงไปและจากไปพร้อมกับผึ้งโลหิต 100 ตัว หลังจากนั้นก็มีศพที่นี่มากมาย กลิ่นเลือดคละคลุ้งเกินกว่าที่เขาจะอยู่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังสังหารผู้มีอำนาจมากมาย
โดยเฉพาะองค์ชายหลินกวนไห่ซึ่งเป็นที่รู้จัก ทุกอย่างจะลำบากมาก แม้ว่าฝ่ายจะรู้ว่าอาจารย์ของเจ้าเป็นอรหันต์ก็ตาม
ศพของหลินกวนไห่และคนอื่น ๆ ถูกค้นพบเพียงไม่กี่วันหลังจากหลินเว่ยจากไป ยิ่งไปกว่านั้นศพของหลินกวนไห่และคนอื่น ๆ ทั้งหมดก็กลายเป็นศพแห้งกรัง คนที่พบศพมีเวลาตรวจสอบเพียงครั้งเดียวเท่านั้น และไม่สามารถค้นหาร่องรอยใด ๆ ได้
พวกเขารีบวิ่งหนีอย่างรีบร้อน เพราะมีอสูรวายุจำนวนมากอยู่รอบ ๆ ศพ โดยธรรมชาติแล้ว อสูรวายุมักถูกกลิ่นเลือดดึงดูด
ดังนั้นในตอนท้ายของวัน มีข่าวออกมาว่าองค์ชายหกของอาณาจักรเฟิงหยู และคนอื่น ๆ บางคน ถูกอสูรวายุสังหาร หลักฐานที่ คือร่างของพวกเขาทั้งหมดถูกดูดกลืนกลายเป็นแห้งกรัง นั่นคือวิธีที่อสูรวายุทำลายศพ
อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับหลินเว่ย ในขณะนี้เขากำลังจะไปยังพื้นที่ของทะเลทรายสีทอง เนื่องจากเขาอยู่ในที่ดินแดนคลื่นลมที่ราบสูงมาเกือบครึ่งเดือน เขาจึงสามารถสำรวจทั่วพื้นที่ส่วนใหญ่
และสังหารอสูรวายุได้จำนวนมาก และเนื่องจากการเก็บเกี่ยวที่เพียงพอ หลินเว่ยจึงตัดสินใจบ่ายหน้าไปยังทะเลทรายสีทอง
เหลือเวลาอีกไม่ถึงห้าวัน เมื่อเขาเข้าสู่เขตแดนทะเลทรายสีทอง เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งวัน เขาเข้าใกล้ทางเข้ามากขึ้นเรื่อย ๆ เขาจะใช้เวลาสองวันเพื่อไปที่ทางเข้า ดังนั้นเวลาที่เหลือสำหรับเขาจึงไม่ถึงสองวันดี
ในเวลาไม่ถึงสองวัน หลินเว่ยคิดว่าเขาน่าจะพอมีเวลาตามหาผลหยางผิงกั่วได้ ขึ้นอยู่กับความช่วยเหลือของผึ้งโลหิตเหล่านั้น เพื่อเป็นการประหยัดเวลา หลินเว่ยจึงปล่อยผึ้งโลหิตทั้งหมดออกจากพื้นที่มิติ มากกว่า 1.5 ล้านตัว
ในจำนวนนี้ มีผึ้งโลหิตที่เกิดใหม่ มากกว่า 500,000 ตัว พวกเขาเป็นเพียงขั้นแรกถึงขั้นที่สองเท่านั้น
การให้อาหารผึ้งโลหิตจำนวนมาก โดยธรรมชาติย่อมจะกินน้ำผึ้งโลหิตจำนวนมากที่เก็บไว้ในรัง อย่างไรก็ตามหลินเว่ยมีรังมากกว่า 100 รัง ซึ่งเขาไม่ได้ให้ความสนใจมันนัก
ยิ่งไปกว่านั้นผึ้งโลหิตเหล่านี้สามารถนำไปใช้งานได้หลังจากการเลื่อนระดับ เช่นเดียวกับตอนนี้ พวกมันถูกส่งออกไปโดยหลินเว่ย พื่อค้นหาต้นกระบองเพชรหยินหยาง และเข้าร่วมในสงครามต่อสู้ หลินเว่ยไม่สามารถนับจำนวนพวกมันได้หมด
เนื่องจากมีผึ้งโลหิต กว่า 1.5 ล้านตัว ทำหน้าที่เพื่อค้นหาผลหยางผิงกั่ว แม้จะแยกย้ายกันไปตามหา แต่ขอบเขตระหว่างพวกมันจะอยู่ไม่ไกลเกินไป เพื่อการเรียกรวมพลสามารถทำได้ทันที
ในระหว่างการค้นหา หลินเว่ยได้พบกับนักรบจากกองกำลังต่าง ๆ มากมาย ทุกคนกำลังวิ่งไปที่ใจกลางทะเลทรายสีทอง พวกเขาไม่มีปีก และไม่สามารถบินไปยังปลายทางได้ในระยะทางตรงที่สั้นที่สุด เหมือนที่หลินเว่ยทำ พวกเขาอาศัยการเดิน
และช้ากว่าหลินเว่ยมาก พวกเขาไม่มีเวลามองหาโอกาสเช่นเดียวกับหลินเว่ย
แม้ว่าผู้คนจะสงสัยว่า ผึ้งโลหิตหายไปในดินแดนโลหิตรกร้างได้อย่างไร โดยไม่คาดคิด มันกลับปรากฏในทะเลทรายสีทอง พวกเขาไม่มีเวลาสำรวจและไม่ได้ตั้งใจที่จะโจมตีพวกมัน
มีผึ้งโลหิตมากมายให้ช่วยค้นหาผลหยางผิงกั่ว ในไม่ช้าก็พบร่องรอยของกระบองเพชรหยิน – หยางและ มีมากกว่าหนึ่งแห่ง มีผึ้งโลหิตมากกว่าหนึ่งโหล ส่งข้อความกลับไปหาหลินเว่ยว่าค้นพบเป้าหมายแล้ว
อย่างไรก็ตามการพบกระบองเพชรหยินหยาง ไม่ได้หมายความว่าจะพบกับผลหยางผิงกั่ว เนื่องจากเวลาผ่านไปนานมาก เมื่อหลินเว่ยไปที่นั่นเขาก็ไม่พบผลของมันแล้ว
หลังจากวิ่งผ่านสถานที่ทั้งสิบแห่งนี้ หลินเว่ยก็ไม่ได้รับอะไรเลย ผลหยางผิงกั่วทั้งหมดบนต้นกระบองเพชรหยินหยางถูกคว้าเอาไปหมดแล้ว
เวลานี้ผ่านไปเนิ่นนาน เหลืออีกสามวันสุดท้าย หลินเว่ยยอมแพ้โดยตรง หลังจากเก็บผึ้งโลหิตกลับมาแล้ว หลินเว่ยก็พยายามวิ่งไปยังทางออกที่บันทึกไว้ในแผนที่ ถ้าเขาโชคดีเขาอาจจะพบกับผลหยางผิงกั่ว ในบริเวณใจกลาง ถ้าไม่พบเขาจะไม่รั้งรอมันอีกต่อไป
คล้ายกับสุภาษิตที่ว่าย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน หลินเว่ยตามหาเช้าจนจรดค่ำกลับไม่พบ เขาเสียเวลาไปเปล่าประโยชน์
วันนี้หลินเว่ยจะไม่รั้งรออยู่ที่นี่ แต่เขาปล่อยผึ้งโลหิตอีกครั้ง ปล่อยให้พวกมันไปรอบ ๆ ทางออก และเริ่มพบร่องรอยกระบองเพชรหยินและหยาง
ครึ่งวันต่อมา ในที่สุดผึ้งโลหิตพบพืชหลายชนิดแต่นี่คือผลหยางผิงกั่ว
อย่างไรก็ตามการเก็บผลหยางผิงกั่วนี้ไม่ราบรื่น แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะต้นกระบองเพชรหยินหยาง ปัญหานี้มาจากผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้
ต้นกระบองเพชรหยินหยางเป็นเพียงพืชไม่มีอันตราย และรอบ ๆ ต้นกระบองเพชรนี้ ไม่สัตว์อสูรใด ๆ
เหตุผลนี้ก็คือ หลินเว่ยไม่ได้ออกไปทันที หลังจากที่เขาเด็ดผลหยางผิงกั่วแต่เขานั้นเอามันมาพิจารณาดู และบังเอิญมีคนพบเห็น แต่มีถึงห้ากองกำลัง แน่นอนว่านี่เป็นเพราะสถานที่ที่หลินเว่ยอยู่นั้น ใกล้กับทางออกมาก
คลื่นกองกำลังทั้งห้า คือสถานศึกษาต่าง ๆ สถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิง ตระกูลเฉิน จากสี่ตระกูลใหญ่ และหอการค้าหยูหลง สุดท้ายคือสถานศึกษาเทียนหยู
นอกจากนี้ผู้นำยังเป็นศิษย์พี่ของหลินเว่ยอีกหลายคน จูต้าชางอยู่ในนั้นด้วย หลังจากเห็นหลินเว่ยแล้ว พวกเขาก็รีบวิ่งไปยืนอยู่กับหลินเว่ย
กองกำลังทั้งห้าของสถานศึกษาเทียนหยูนั้นสนับสนุนหลินเว่ยโดยธรรมชาติ และเผชิญหน้ากับการปิดล้อมของอีกสี่กองกำลัง
จำนวนสถานศึกษาเทียนหยูนั้นมีน้อยกว่าสิบคน เมื่อเทียบกับ 50 คนของกองกำลังอื่น ในขณะที่พวกเขามีเพียง 35 คน รวมทั้งหลินเว่ย แน่นอนว่ามีบางคนที่แทบไม่ได้พบเจอกันในเมืองลับแม้แต่น้อย