บทที่ 193
ร้องหาความยุติธรรม (3)
“ฮึ่ม! เรื่องนี้…มันเริ่มซับซ้อน เหตุใดพวกเขาต้องใช้ทรัพย์สินทั้งหมดเป็นการชดเชยให้เจ้า” เฉินปังชี้ไปที่หลินเว่ยด้วยท่าทางไม่พอใจ
“ใช่! มีคำกล่าวกันว่าศิษย์ของสถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยููถูกเจ้าสังหารอย่างโหดเหี้ยม เพราะเขาไม่ได้มอบอาวุธให้เจ้า โหดเหี้ยมตั้งแต่อายุยังน้อย และการฝึกฝนของเขาก็ถือว่ายอดเยี่ยม ในอนาคตข้าไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น?” เฉียนป๋อจุนยังช่วยชี้เรื่องให้เลวร้ายมากยิ่งขึ้น
คนเหล่านี้ รวมทั้งศิษย์ของกองกำลังต่าง ๆ ที่ถูกหลินเว่ยปล้นชิง ก็มีความกล้าในการเล่าให้ฟังว่า เกิดเรื่องอะไรขึ้น เพราะได้รับการสนับสนุนจากอรหันต์ทั้งสามคน พวกเขาเปิดปากเพื่อเปิดเผยสิ่งที่หลินเว่ยทำกับพวกเขา
“เป็นอันใดไป…….ตอนนี้น่าจะชัดเจน มันคือหนี้เลือด ยังมีหน้ามาพูดเรื่องนี้ เจ้าควรทบทวนความจำก่อนหรือไม่? ” ต่อหน้าสาธารณชน หลินเว่ยเอ่ยดุด่าคนพวกนี้ไม่หยุดหย่อน เขาไม่ได้มีความกลัว ด่าทอต่อหน้าอรหันต์ทั้งสาม
หลินเว่ยเอ่ยขึ้นว่า: “มีอะไรอีก…เหตุใดท่านจึงไม่ถามก่อนว่า พวกเขาทำอะไรลงไปจึงต้องชดใช้สิ่งนี้ พวกเขาจำนวนกว่า 100 คน ตั้งใจที่จะทำอะไรกับพวกเรา พวกเขาตั้งใจร่วมมือกันเพื่อสังหารเรา ถ้าพลังของข้าไม่ดี ในขณะนี้พวกเรากว่า 40 ในสถานศึกษาเทียนหยูจะตายในน้ำมือของพวกเขา ข้าจึงขอให้พวกเขาชดเชยบางสิ่งให้ ไม่มีวันยอมขาดทุน ช่วยบอกข้าหน่อยว่า ถ้าเป็นตัวท่านจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ ”
หลินเว่ยพูดเรื่องนี้กับอรหันต์ทั้งสามคน ที่สำคัญเขาพูดกับคนที่รอดูเรื่องสนุก ๆ โดยเฉพาะราชวงศ์เฟิงหยูู
แม้ว่าหลินเว่ยจะไม่รู้ว่า ทำไมมีเพียงคนจากสถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิงที่มาจากตระกูลเฉิน และหอการค้า หยูหลง กลับมาสร้างปัญหาให้กับเขา แต่เขารู้ว่าราชวงศ์เฟิงหยูนั้นอยู่เบื้องหลัง
เนื่องจากเขาสังหารคนของราชวงศ์เฟิงหยูู และจากสถานศึกษาราชวงศ์เฟิ่งหยููต่อหน้าสาธารณชน
“หลินเว่ยเจ้า….ใจดีมากเกินไปจริง ๆ ถ้าเป็นข้าคงตามไปสังหารมัน โดยไม่ปล่อยให้มีชีวิตรอดมาจนถึงป่านนี้”
“ใช่! ตามความเห็นของข้า เนื่องจากหลินเว่ยมีความแข็งแกร่งเช่นนี้ เขาจึงไม่ควรปล่อยพวกเขากลับมาที่นี่ น่าจะสังหารให้สิ้น ในเวลานั้นก็คงไม่ได้ปัญหาอันใดตามมา”
“บ้าเอ๊ย! เจ้าพูดเบา ๆ หน่อย ไม่เห็นหรือว่า สามอรหันต์ใบหน้าของพวกเขาดำเป็นก้นหม้อแล้ว”
“เจ้าหวาดกลัวอะไร! ในเมื่อเราพูดเรื่องจริง มีคนจำนวนมากที่นี่ พวกเขาจะสามารถสังหารพวกเราทั้งหมดได้หรือ? ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาเป็นอรหันต์เพียงผู้เดียวงั้นหรือ ตระกูลหมิงของเราก็มีอรหันต์ที่แข็งแกร่งเช่นกัน ”
“ใช่! พวกเขาสังหารเราทุกคนไม่ได้
คำพูดของหลินเว่ยนั้นกินใจคนส่วนมาก คนเหล่านี้มาจากกองกำลังทุกประเภท ต่างส่งเสียงเชียร์หลินเว่ยทีละคน ในความเป็นจริงพวกเขาส่วนใหญ่เพียงแค่ต้องการปลุกปั่นความเกลียดชัง เพื่อจุดประสงค์ที่แตกต่างกัน
เมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด หลานซี, เฉินหยูและเฉาจื่อเผิงก็หน้าดำเหมือนก้นหม้อ พวกเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับความจริงของเรื่องนี้ สิ่งเดียวที่พวกเขารู้คือจากปากของศิษย์ของตน
ต่อหน้าหอการค้าหยูหลง เป็นไปไม่ได้ที่หลานซีและอรหันต์จะเคยได้รับการปฏิบัติจากคนเหล่านี้ ท้ายที่สุดแล้ว ในบรรดาคนเหล่านี้มีอรหันต์จากกองกำลังต่างๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อพวกเขาพบว่าสถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยู
อรหันต์และเหล่าสาวกของราชวงศ์ต่างมองไปที่หลินเว่ยด้วยความโกรธ ไม่มีใครมีใครมาตำหนิพวกเขา หลินคังซ่งเองที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ใบหน้าเรียบเฉยราวกับไม่ได้มีความรู้สึก
ใบหน้าทั้งสามคนฉายแววลำบากใจ แต่ในใจนั้นโกรธมาก พวกเขาไม่รู้ว่ากี่ปีแล้วที่ไม่ได้ความอัปยศอดสูถึงเพียงนี้
ครู่ต่อมาเฉินหยูก็หันกลับมายื่นมือคว้าศิษย์ของตระกูลเฉิน และพูดอย่างมืดมน “พูดมาว่าเกิดอะไรขึ้น….ข้าอยากฟังความจริง ถ้าเจ้ากล้าที่จะโกหก ข้าจะขับเจ้าออกจากตระกูล ทันที ”
“อาวุโส! คือว่า…..เรื่องมันเป็นเช่นนี้ … ”
คนคนนี้คิดได้ว่าอาวุโสจะขับไล่เขาออกจากตระกูล เขาก็มีท่าทางตื่นตระหนก และเล่าเรื่องราวของหลินเว่ยและสถานศึกษาเทียนหยูในเมืองลับของเฉียนซี โดยไร้ซึ่งการปรุงแต่งใด ๆ
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา คนแรกที่เปลี่ยนสีหน้าคือศิษย์ของกองกำลังทั้งสาม เดิมทีพวกเขาบอกว่าพวกเขามีความขัดแย้งเล็กน้อยกับหลินเว่ย เนื่องจากหลินเว่ยเป็นผู้รังแกพวกเขาด้วยพละกำลังที่สูงส่ง ท้ายที่สุดแล้ว
ในมุมมองของพวกเขาผู้คนมากมายที่มาจากหลายกองกำลัง ผู้คนย่อมจะเชื่อถือพวกเขาอย่างแน่นอน ไม่ต้องพูดถึง หลินเว่ย ยิ่งไปกว่านั้นในตอนนี้ราชวงศ์เฟิงหยููก็ถูกลากลงไปในน้ำด้วย
“หลินเว่ยได้รับผลหยางผิงกั่วกลายพันธุ์มาก่อนหน้า แล้วเจ้าก็เห็นผลหยางผิงกั่วในมือเขา ด้วยเหตุนี้เจ้ามีความคิดที่ไม่ดี และต้องการแย่งชิงมันไปจากเขา โดยอาศัยกำลังคนจำนวนมาก?”
หลังจากฟังคำให้การของศิษย์ในตระกูล เฉินหยูถามด้วยใบหน้าที่อดกลั้น
“ใช่…ใช่! อย่างไรก็ตาม นี่เป็นพระประสงค์ขององค์ชายสี่ ที่จะแบ่งปันผลหยางผิงกั่วกับเรา” เมื่อเห็นการแสดงออกของ เฉินหยู ศิษย์ของตระกูลเฉินในขณะนี้ ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านด้วยความกลัว เมื่อรู้ว่าเฉินหยูโกรธมาก
เขาก็รีบบอกว่าเป็นความคิดของหลินกวนซานและคน อื่น ๆ โดยตรง
ตามความเป็นจริง หลินกวนซานเป็นคนแรกที่ทำให้ หลินเว่ยขุ่นเคือง ในตอนท้ายของการโต้เถียง หลินกวนซานก็พร้อมที่จะต่อสู้ ในเวลานั้นพวกเขาคิดว่าพวกเขาน่าจะร่วมมือจัดการหลินเว่ยได้
“โอ้! ความคิดขององค์ชายสี่ ไม่น่าแปลกใจที่ราชวงศ์และราชบัณฑิตของเฟิงหยูถูกผู้อื่นสังหาร แต่พวกเขาก็ไม่ได้มาร้องขอความยุติธรรม ดูคล้ายกับว่าพวกเราถูกหลอก
“เรื่องของหลินเว่ย เป็นเช่นนั้นจริง ๆ แต่มันเป็นเพียงผลหยางผิงกั่ว ในตอนนี้คนเหล่านั้นยังขุ่นเคืององค์ชายสี่ไม่หาย”
“มันเป็นเพราะผลหยางผิงกั่ว อย่าพูดว่าเขาทำให้องค์ชายสี่ขุ่นเคืองเลย?”
หลังจากได้ยินเกี่ยวกับผลหยางผิงกั่วกลายพันธุ์ ต่างก็มีผู้คนอิจฉาริษยา
ท้ายที่สุดผลหยางผิงกั่วนั้นมีค่ามาก แม้ว่าจะไม่สามารถเลื่อนระดับมากมาย แต่ก็ยังมีหวังที่จะเลื่อนระดับในอาณาจักรเล็ก ๆ เนื่องจากยิ่งระดับสูงมากเท่าใด ก็ยิ่งต้องใช้ทรัพยากรและเวลามากขึ้นเท่านั้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเลื่อนระดับไปถึงจักรพรรดิ ทุกครั้งที่มีการเลื่อนระดับเล็กน้อย แม้ว่าจะมีทรัพยากรเพียงพอ แต่บางคนก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหลายปี
“ผายลม! สารเลว อย่ามาพูดถึงข้าเช่นนี้ เจ้าพูดมาให้ชัดเจน ไม่เช่นนั้น … ” เมื่อได้ยินว่าชายคนนั้นสาดน้ำสกปรกใส่เขาหลินกวนซาน เขาจะไม่แบกหม้อสีดำไว้บนหลังของเขา เขากระโดดออกไปโดยตรงและด่าว่าด้วยความโกรธบนใบหน้าของเขา
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่คำพูดออกมาทุกคนในตระกูลเฉิน รวมทั้งเฉินหยูต่างก็โกรธจัด
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของตระกูลเฉิน หลินกวนซานก็ตอบสนองทันที คำพูดของเขาทำให้ทั้งตระกูลเฉินขุ่นเคืองแทบตาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเขาเห็นการแสดงออกของเฉินหยู เขาก็ยิ่งกลัวมากขึ้น อย่างไรก็ตามด้วยบุคลิกที่เย่อหยิ่งของเขา เขาจะไม่ใจอ่อน เฉินหยูผลักศิษย์ไปด้านข้าง และหันไปมอง หลินกวนซาน สายตาของเขาเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ไม่งั้น…..จะอะไรล่ะ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร ? เรียกศิษย์ของข้าว่า สารเลว เจ้าเป็นแค่องค์ชาย น้ำเสียงของเจ้าฟังไม่รื่นหูเท่าใดนัก ‘ คนอื่นไม่รู้จะคิดว่าเจ้าเป็นจักรพรรดิแห่งอาณาจักรเฟิงหยู ”
“พี่เฉิน….อย่าเข้าใจผิดไป เราไม่ได้หมายความอย่างนั้นแน่นอน พวกเขาเป็นเด็กกัน ข้าจะชดเชยให้ท่าน” หลังจากได้ยินคำพูดของหลินกวนซาน ใบหน้าของหลินคังซ่งก็เปลี่ยนไปทันที เขาถอนหายใจว่าตนเองจะต้องสูญเสียในครั้งนี้
ดังนั้นเขาจึงรีบขอโทษ
“ผลั่ก!”
“อา หลังจากนั้นเขาก็หันกลับมาและตบหลินกวนซานทันที ได้ยินเสียงคมชัดในหูของผู้คน จากนั้นพวกเขาก็เห็นว่า หลินกวนซานถูกนำตัวออกไป พวกเขาได้ยินเสียงกรีดร้องของอีกฝ่าย
ร่างของหลินกวนซานถูกดึงออกไปห่างออกไปสิบเมตร หลังจากไถลไปบนพื้นได้ระยะหนึ่งแล้ว เขาก็ปิดหน้าและตัวสั่น
“กึก ทันทีที่หลินกวนซานยืนขึ้น เขาก็กระอักเลือดออกมา ในเลือดมีฟันสองซี่เปื้อนเลือดหลุดออกมา
เมื่อเห็นโศกนาฏกรรมของหลินกวนซาน ผู้คนรู้สึกปวดฟันขึ้นมา โดยไม่คาดคิดว่าหลินคังซ่งจะโหดร้ายกับคนของตนเองมาก ยิ่งไปกว่านั้นหลินกวนซานยังเป็นองค์ชาย
ในขณะนี้ หลินกวนซานไม่เพียงฟันหักออกมาสองซี่ แต่ใบหน้าของเขายังบวมเป่ง ปากของเขาไม่สามารถหุบได้ และเลือดและน้ำลายของเขายังคงไหลเยิ้มหยดลงมา
หลินคังซ่งไม่ได้มองไปที่หลินกวนซาน แต่เขาพูดกับ เฉินหยูด้วยสีหน้าขอโทษ: “พี่เฉิน! ไอ้ตัวเล็กคนนี้ ได้รับการสั่งสอนจากข้าแล้ว โปรดใจเย็น ๆ และหากท่านไม่พอใจ ข้าจะจัดการเขาอีกสักสองสามครั้ง จนกว่าท่านจะพอใจ ”
“ฮึ่ม! เอาล่ะ ในครั้งนี้ข้าจะไม่ใส่ใจ อย่าให้ข้าได้ยินอีกไม่เช่นนั้น ข้าจะไม่เกรงใจ” เฉินหยูเห็นท่าทีขอโทษของหลินคังซ่ง จากนั้นก็แค่นเสียงอย่างเย็นชา พร้อมกับร่องรอยของคำเตือนดังกล่าว
แม้ว่าเฉินหยูจะขู่เข็ญจนหลินคังซ่งก็รู้สึกอึดอัด แต่เขาก็ยังพยักหน้าและเห็นด้วย: “มันเป็นเรื่องธรรมดา หากเขากล้าพูดแบบนี้อีก ข้าจะสังหารมันซะ”
