ราชาซากศพ

บทที่ 199

ความปั่นป่วนในราชสำนักของราชวงศ์เฟิงหยู

“ฝ่าบาท…ท่านใจร้ายขนาดนี้ได้อย่างไร ปล่อยลูกไปชายแดนได้อย่างไร….เขาก็เป็นบุตรชายของท่าน!” เจิ้นเฟยคุกเข่าต่อหน้าหลินป๋าเทียน และกล่าวด้วยสีหน้าไม่พอใจ

นางไม่ยินยอม! นางสูญเสียลูกชายคนหนึ่ง และลูกชายอีกคนไม่เพียงแต่ถูกตีหัวบวมปูดราวกับหัวหมู หลังจากนั้นเขาก็ถูกหลินคังซ่งทำร้าย นางไม่กล้าที่จะพูดอะไร เพียงแค่ต้องการขอยืมยาหลงตันเซี่ยกาน

แต่นางกลับได้ยินว่า หลินป๋าเทียนจะเนรเทศบุตรชายของนาง นางจึงรับไม่ได้

ในราชวงศ์หลินป๋าเทียนนั่งอยู่คนเดียวในบัลลังก์สูง ทั้งสองข้างของเขามีชายชรายืนอยู่ข้างหลังของเขาทั้งสองข้าง แรงกดดันถูกยับยั้ง ดวงตากะพริบเป็นครั้งคราว เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนเป็นเชื้อพระวงศ์ระดับสูง

ตำแหน่งด้านล่างมีคนนั่งสองแถวกว่า 20 คน คนเหล่านี้เป็นผู้อาวุโสของตระกูลหลิน ผู้นำคือหลินคังซ่ง และ หลินเสวี่ยเฟิง ซึ่งนำกลุ่มของตนเองมาเข้าเฝ้าและรายงานสถานการณ์ในตอนนี้ให้องค์จักรพรรดิทราบ

“ฮึ่ม! ถ้าเขาไม่ใช่บุตรของข้า….ข้าคงบีบคอมันไปแล้ว รู้หรือไม่ว่าเดรัจฉานตนนี้ทำร้ายตระกูลหลินมากเพียงใด ยิ่งไปกว่านั้นมันเกือบทำให้เกิดความขัดแย้งระหว่างตระกูลหลินของเรากับสถานศึกษาเทียนหยู ข้าแค่เนรเทศเขาออกไป

ถือว่าคือความเมตตาของข้าแล้ว เจ้าอยากให้ข้าทำอะไรอีก…ให้อภัยเพราะความบริสุทธิ์ของเขา และปล่อยให้เขาอยู่ที่นี่เพื่อทำร้ายคนอื่นงั้นหรือ? ”

หลินป๋าเทียนเห็นว่าเจิ้นเฟยยังคงลังเลใจ เขาอดไม่ได้ที่จะพูดคำรามออกมาด้วยความโกรธ

“แล้วอย่างไร เขาเป็นบุตรชายของท่าน เป็นองค์ชายแห่งอาณาจักรเฟิงหยู มันจะอะไรขึ้นนักหนา! และสถานศึกษา เทียนหยูผิด…พวกเขามันเป็นแค่อรหันต์แก่ ๆ ไม่กี่คน ราชวงศ์ของเราไม่มีอรหันต์บ้างงั้นหรือ?

ยิ่งกว่านั้นอีกทั้งยังมีสารเลวตัวน้อยที่ชื่อหลินเว่ย เพราะเช่นนี้ซานเอ๋อจึงต้องทำแบบนี้ ทำไมท่านไม่ส่งคนไปสังหารมันไปซะ ”

“สามหาว! เจ้า….เจ้า…..กล้าดีอย่างไรจึงมาร้องตะโกน เจ้าลืมแล้วหรือไม่ว่าตนเองเป็นผู้ใด?” หลินป๋าเทียนไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะสวนกลับคำพูดของเขา ตอนนี้เขาตัวสั่นไปหมดทั้งตัว ด้วยความโกรธ

“ฮึ่ม! เฉินเฟยเฟิง…..จงใส่ใจกับคำพูดของเจ้า ในฐานะสะใภ้ของตระกูลหลิน เจ้าควรให้ความสำคัญกับตระกูลหลินในทุก ๆ เรื่อง อย่าคิดว่าเจ้าเป็นสมาชิกของตระกูลเฉิน ดังนั้นเจ้าสามารถพูดเรื่องไร้สาระเช่นนี้ออกมาได้”

หลินคังซ่ง…..แทบไม่อยากฟังคำพูดของเจิ้นเฟย เขาไม่คาดคิดว่าหัวใจของนางจะบิดเบี้ยวขนาดนี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาว่าอีกฝ่ายเพิ่งได้รับความเจ็บปวดจากการสูญเสียบุตรนาง นางจึงร้องตะโกน

เมื่อเห็นหลินคังซ่งอ้าปากพูด ในฐานะผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ก็พูดต่อ ๆ ความคิดของตนออกมา บางคนชักชวน บางคนตำหนิ และบางคนแสดงบทบาทของการประนีประนอม

“ฮึ่ม! อย่ามาพูดถึงเรื่องตระกูลใด ๆ กับข้า ในวังนี้ ข้ารู้แค่ว่าข้าเป็นมารดาของซานเอ๋อ เขาเป็นคนแรกที่จะต้องได้รับการพิจารณามอบสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่เขา เจ้านำบุตรชายของข้าคืนมาซะ อีกทั้งยังทุบตีบุตรของข้า เจ้ายังมีหน้าเรียกตนเองว่าเป็นผู้อาวุโสได้อย่างไร? ”

“และเจ้าและคนแก่ ๆ ทั้งหลายที่นั่งอยู่ที่นี่ อย่าพูดมาก ไม่ใช่บุตรชายของตนเองที่ถูกเนรเทศ เจ้าย่อมไม่ใส่ใจ”

เฉินเฟยเฟิง ในขณะนี้ กลับกลายเป็นควบคุมตนเองไม่ได้อีกต่อไป นางตะโกนด่าทอทุกคน ไร้ซึ่งความอ่อนหวานดังเช่นในอดีต

“องค์จักรพรรดิ…………..องค์จักรพรรดิ ได้โปรด!”

“มันความไร้ระเบียบ…..มันไร้ระเบียบเกินไปแล้ว”

“วาจาเชือดเฉือน! ข้าโกรธเจ้าจริง ๆ ในครั้งนี้”

ผู้อาวุโสทุกคนเคยชินกับการปฏิบัติที่ดีจากบุคคลอื่น แต่พวกเขาถูกดูถูกโดยการดูถูกแบบนี้ และพวกเขาก็โกรธมาก ถ้าไม่ใช่เพราะฐานะของเฉินเฟยเฟิง พวกเขาคงด่าทอกลับไป

“ปัง!”

“สามหาว!” หลินป๋าเทียนแทบกระอักเลือด ด้านหน้าของเขา คือโต๊ะที่ทำจากไม้เหล็ก อายุหมื่นปีนั้นแข็งแกร่งมาก ฝ่ามือของเขาทุบลงไปโดยไม่ลังเล

หลินป๋าเทียนคำราม

“องครักษ์!” เมื่อได้ยินเสียงเรียกของหลินป๋าเทียน กลุ่มองครักษ์ก็รุมเข้ามาในตำหนัก

“เจ้าเอานังปากร้ายคนนี้ ไปขังไว้ หากไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามปล่อยนางออกมา หรือห้ามไม่ให้พบใคร รวมถึงลูกชายทั้งสองของนางด้วย” หลินป๋าเทียนชี้ไปที่เฉินเฟยเฟิงและพูดด้วยความโกรธ

“พ่ะย่ะค่ะ”

“พวกเจ้าทำอะไร ที่นี่ข้าเป็นเจิ้นเฟย กล้าปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ ข้าจะตัดศีรษะของเจ้า สังหารเจ้าเก้าชั่วโครต และปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ สารเลว…ปล่อยข้าไป หลิน…. หลินป๋าเทียน ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป … ”

หลังจากได้รับคำสั่งแล้ว องครักษ์ทั้งหมดก็มุ่งหน้าไปพาตัวเฉินเฟยเฟิงโดยตรง ไม่ว่าอีกฝ่ายจะดิ้นรนและคุกคามอย่างไร ท่าทีของพวกเขาก็ไม่เปลี่ยนแปลง แม้แต่การเคลื่อนไหวก็ไม่หยุดลง องครักษ์ทั้งสองออกเดินทาง

จากการตำหนักขององค์จักรพรรดิ จากนั้นก็เดินทางกลับไปยังที่พักของเฉินเฟยเฟิงและคุมขังนางเอาไว้

หลังจากที่เฉินเฟยเฟิงถูกองครักษ์นำตัวไป หลินป๋าเทียนก็พูดด้วยสีหน้าขอโทษ

“ผู้อาวุโส….ข้าขอโทษจริง ๆ….ข้าจะลงโทษนางอย่างรุนแรง”

แม้ว่าผู้อาวุโสเหล่านี้จะยังคงโกรธมาก แต่พวกเขาก็จะไม่ยึดติดกับสิ่งที่เจิ้นเฟยทำ ท้ายที่สุดหลินป๋าเทียนเป็นจักรพรรดิของอาณาจักรเฟิงหยู แม้แต่หลินคังซ่งและ หลินเสวี่ยเฟิง ในฐานะลุงของหลินป๋าเทียน ก็ควรประเมินตนเองเช่นกัน

“ท่านลุงคัง หลินเว่ยมีพลังมากขนาดนั้นเลยหรือ…ข้าส่งคนไปตรวจสอบเรื่องราวก่อนหน้านี้ แต่ไม่ได้รับข้อมูลมากนัก ข้ารู้เพียงว่าเขาปรากฏตัวในเมืองเยว่กู่ เมื่อกว่าหนึ่งปีที่แล้ว จากนั้นก็มาที่เมืองหยูหลิน โดยสัตว์อสูรบิน

จากนั้นตรงไปที่สถานศึกษาเทียนหยูเพื่อเข้ารับการคัดเลือก ในเวลานั้นด้วยความสามารถที่ยอดเยี่ยมเขา ได้รับการยอมรับจากผู้อาวุโสสูงสุดของสถานศึกษาเทียนหยู และปรมาจารย์เทียนหยางให้เป็นศิษย์ของเขา ”

หลินป๋าเทียนไม่อยากจะเชื่อ เพราะสิ่งที่หลินคังซ่งรายงานกับเขา ไม่สามารถทำให้คนเชื่อได้ว่า มีสัตว์อัญเชิญหลายร้อยตัว ซึ่งเกือบหนึ่งในนั้นเทียบเท่ากับสัตว์อสูรขั้นเจ็ดและมากกว่าครึ่งที่เหลืออยู่ในระดับต่ำสุดของสัตว์อสูรขั้นหก มันเป็นเรื่องเพ้อฝันเล็กน้อย

“อา! ถ้าทุกคนไม่พูดอย่างนั้น…ข้าก็คงจะไม่เชื่อ! แต่มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ” หลินคังซ่งถอนหายใจและกล่าวคำพูดที่เต็มไปด้วยความรู้สึก

“โอ้ ๆ! ไม่ใช่ว่าจะบอกได้ว่า ในมือของหลินเว่ยมีกองทัพที่ประกอบไปด้วยขุนพล และราชาแห่งการต่อสู้ ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย ที่เขาจะฝ่าด่านอรหันต์ด้วยศักยภาพของเขา .. “ผู้อาวุโสสูดลมหายใจเย็นและพูดด้วยความตกใจบนใบหน้าของเขา

“หึ่ง ๆ!”

“ ……”

โดยไม่รอให้ผู้อาวุโสพูดจบ ก็มีเสียงหายใจดังขึ้นรอบ ๆ ตัวเขาราวกับว่าพวกเขาทุกคนกำลังปวดฟัน และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ

“นั่นไม่ได้หมายความว่า หากหลินเว่ยทะลุระดับอรหันต์ กองทัพของเขาก็คงจะมีอรหันต์ในระดับสัตว์อสูรจำนวนมาก เรื่องราวมันก็จะแย่มาก และมันสามารถล้มล้างอาณาจักรนี้ได้อย่างแน่นอน” หลินคังซ่งรับช่วงต่อจากผู้อาวุโส

“เนื่องจากเราจะมั่นใจว่า เด็กคนนี้จะไม่ทำอันตรายต่ออาณาจักรของเรา มิฉะนั้น … ” ผู้อาวุโสดวงตาของเขากะพริบด้วยแสงเย็น และใบหน้าของเขาก็ดุร้าย ไม่ใช่แค่ผู้อาวุโสคนนี้เท่านั้น แต่ผู้อาวุโสมากกว่าครึ่งไม่ได้พูดออกมา แต่การแสดงออกบนใบหน้าของพวกเขาก็เหมือนกับผู้อาวุโสคนอื่น ๆ

“หลินเว่ย…..หลินเว่ย หลินป๋าเทียนบ่นกับตัวเอง จากนั้นก็ถามขึ้นว่า” เจ้าคิดว่า หลินเว่ยเป็นสายเลือดของตระกูลหลินของเราหรือไม่? ”

“อะไรกัน” พวกเขาทั้งหมดพูดไม่ออกสักพัก และพวกเขากำลังพูดคุยกันว่าจะสังหารหลินเว่ยได้อย่างไร หลินป๋าเทียนนั้นกลับคิดจะผู้กมิตรกับเขาแทน

อย่างไรก็ตามหลังจากได้ยินสิ่งที่หลินป๋าเทียนพูดเช่นนี้ ผู้คนก็มีความคิดที่แตกต่างกัน ไม่ว่าหลินเว่ยจะเป็นเชื้อสายของตระกูลหลินหรือไม่? บางคนคิดว่าข้อมูลของหลินเว่ยให้พวกเขาน้อยเกินไป และที่มาที่ไปนั้นเป็นปริศนา

“ลูกนอกสมรสของใครกัน….. ดูเหมือนว่าเขาจะอายุไม่ถึง 20 ปีด้วยซ้ำ”

“ผิดแล้ว! อายุของเขาควรจะต่ำกว่านี้ เจ้าลืมเงื่อนไขการรับศิษย์เข้าสถานศึกษาเทียนหยูหรือไม่?”

“เป็นความจริงที่ว่าหากต้องการเข้าสถานศึกษาเทียนหยู เจ้าจะต้องมีอายุไม่เกิน 16 ปี กล่าวคือเขาควรจะมีอายุเพียง 16 ปีหรือน้อยกว่า 16 ปี ในช่วงที่ผ่านมา.”

“ข้าถามว่า” เด็กคนนี้เป็นเชื้อสายของท่านหรือไม่? ”

“บ้า! ข้าเองก็ต้องการให้เป็นเช่นนั้น! ถ้าลูกชายคนนี้เป็นเมล็ดพันธุ์ของข้า ข้าคงจะตื่นขึ้นมา จากเสียงหัวเราะในความฝันได้”

ผู้คนต่างเดาที่มาของหลินเว่ย และเหตุการณ์ก็วุ่นวาย

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา คนครึ่งหนึ่งกล่าวว่าพวกเขาจะพยายามยืนยันตัวตนของหลินเว่ยก่อนที่จะตัดสินใจ คนอื่น ๆ บางคนแนะนำว่าควรจะผูกมิตรและใช้งานหลินเว่ยแม้ว่าจะทำไม่ได้ แต่ก็สามารถเป็นสหายกันได้

มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังคงยืนกรานที่จะสังหารหลินเว่ยก่อนที่เขาจะเติบใหญ่

มีความคิดเห็นสามประเภท แต่หลินป๋าเทียนนั้นย่อมที่จะเลือกรับฟังความคิดเห็นของคนส่วนใหญ่โดยธรรมชาติ

ในที่สาธารณชน หลังจากผู้เฒ่าหลายคนจากไปก็มีคำสั่งก็ถูกส่งออกไปจากตำหนัก และส่งไปยังหลาย ๆ คนตามลำดับ สำหรับเนื้อหานั้นเป็นภารกิจลับมาก มีเพียงผู้ที่ได้รับคำสั่งและหลินป๋าเทียนเท่านั้นที่รู้

ส่วนที่ลึกเข้าไปในพระราชวัง ในลานที่เงียบสงบ หญิงสาววัยสามสิบในชุดสีขาวเอามือเท้าคางและดวงตาของนางว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่านางกำลังงุนงง เพราะนางไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่ามีใครบางคนกำลังเดินอยู่ข้างหน้านางในตอนนี้

เมื่อมองไปที่ภรรยาที่ซีดเซียวตรงหน้าเขา หลินติงเทียนเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดในใจของเขา และอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปและลูบแก้มของกันและกัน

ใบหน้าถูกสัมผัสทันที ร่างของหญิงสาวก็ตกใจทันที เมื่อนางพบว่านั่นคือหลินติงเทียนนางไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรมาก และปล่อยให้อีกฝ่ายสัมผัสนาง

“ติงเทียน ตอนนี้เว่ยเอ๋อจะเป็นอย่างไรบ้าง? ข้าไม่รู้ว่าเขาจะใช้ชีวิตได้ดีหรือไม่ ทันใดนั้นหญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นและบ่นพึมพำ

“เว่ยเอ๋อย่อมเอาตัวรอดได้ เราแยกจากเขาเกือบสิบปีแล้ว” หลินติงเทียนอุ้มหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน และปลอบโยนนาง

“มันคือ เก้าปีหนึ่งเดือน และสิบเอ็ดวัน” หญิงสาวกล่าวอย่างจริงจัง

ในขณะที่ภรรยากลับจำได้ชัดเจน ราวกับเรื่องพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน หลินติงเทียนและภรรยากอดกันแน่น และใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกหลายอย่าง เขาถอนหายใจและพูดว่า “เว่ยเอ๋อ น่าจะเติบใหญ่แล้ว แต่ข้าไม่รู้ว่า….เขายังจดจำข้าผู้เป็นบิดาได้หรือไม่?”