บทที่ 200
หอการค้าว่านเป๋า
ในความเป็นจริงไม่เพียงแต่ราชวงศ์เท่านั้นที่ตื่นตระหนก แต่กองกำลังทั้งหมดที่ได้รับข่าวนี้ ได้จัดการประชุมลับของแต่ละตระกูล เพื่อใช้ประโยชน์ในเรื่องของหลินเว่ย อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้มีท่าทีอะไรมากเกินไป
พวกเขาทั้งหมดต้องการเห็นเพียงปฏิกิริยาของราชวงศ์
เพราะในคราวนี้ ราชวงศ์ถูกหลินเว่ยสังหารอย่างเหี้ยมโหด และไม่มีการตอบโต้ใด ๆ ซึ่งมันแทบจะนั่นเป็นไปไม่ได้ แตกต่างจากกองกำลังอื่น ๆ ส่วนใหญ่ ที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับหลินเว่ย
ก่อนที่ราชวงศ์จะแสดงท่าที แม้ว่ากองกำลังบางส่วนตั้งใจจะผูกมิตรกับหลินเว่ย แต่ก็มีบางส่วนที่ไม่เห็นด้วย อย่างไรก็ตาม ทุกคนรู้ดีว่าความแข็งแกร่งของหลินเว่ยนั้นแสดงให้เห็นว่า
มันเป็นเรื่องง่ายที่จะคว้าชัยในการแข่งขันระดับสถานศึกษา ยิ่งไปกว่านั้น ใครจะรับประกันได้ว่านี่คือความแข็งแกร่งทั้งหมดของหลินเว่ยแล้ว เขาอาจจะมีไพ่ตายอยู่ในมืออีกก็เป็นได้
หลินเว่ยนั้นไม่อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะว่าเรื่องเกิดในดินแดนลับเฉียนซี บุคคลสำคัญในเมืองหลวงทั้งหมด กำลังพูดถึงเขาและให้ความสนใจเกี่ยวกับเขา
ในด้านของหลินแว่ยเดินออกมาตามแผนที่ในมือ เขาเดินมาถึงถนนการค้าที่รุ่งเรืองที่สุด ในเมืองหลวงของจักรพรรดิซึ่งมีร้านค้ามากมาย สินค้าหลากหลายทุกอย่าง ผู้คนสัญจรไปมาและไปมีชีวิตชีวา
หลินเว่ยมาที่นี่เพื่อจัดการกับสิ่งของที่เขาไม่ได้ใช้งาน ในทางกลับกัน เขาก็ออกมาซื้อแก่นคริสตัลเพื่อปรับปรุงระดับการคืนชีพของโครงกระดูกและพื้นที่มิติของเขา
ในความเป็นจริง หลินเว่ยพร้อมที่จะซื้อแก่นคริสตัลบางอย่างอยู่แล้ว ก่อนหน้าที่ชายชราหมิงจะเอ่ยเตือนเขา ด้วยระดับพลังจิตในปัจจุบันของเขาไม่มีทีท่าว่าจะสามารถใช้ทักษะคืนชีพโครงกระดูกสัตว์อสูรขั้นแปดได้บางส่วน
ยิ่งไปกว่านั้นด้วยการปรับปรุงความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มมากขึ้น จึงจะมีความมั่นใจในความปลอดภัยมากขึ้น
เนื่องจากหลินเว่ยรู้สึกถึงวิกฤตเล็กน้อย ตั้งแต่ตอนที่เขากลับมา ข้าคิดว่าเป็นเพราะว่าความแข็งแกร่งของเขา ทำให้หลายคนหวั่นวิตก
หลังจากนั้นไม่นาน หลินเว่ยก็มาถึงหอการค้าที่หรูหรามาก อาคารทั้งหลังครอบคลุมพื้นที่กว้างมาก สูงทั้งหมดห้าชั้น มีแผ่นโลหะขนาดใหญ่ที่มีป้ายเขียนว่า หอการค้าว่านเป๋า อักขระสีม่วงและสีทองขนาดใหญ่ทั้งสามตัวนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ ร้านค้าโดยรอบข้างหน้าดูเล็กลงไปถนัดตา
หอการค้าว่านเป๋าเป็นหนึ่งในร้านค้าที่โดดเด่นที่สุด ในเมืองหลวงของอาณาจักรเฟิงหยู เปิดโดยหอการค้าสีไห่ หนึ่งในสองหอการค้าใหญ่ ว่ากันว่าในหอการค้าว่านเป๋าแห่งนี้ มีสมบัติทุกชนิดรวมถึงสมบัติของอาณาจักรเฟิงหยูทั้งหมด
และแม้แต่ดินแดนรอบนอกที่นี่ ขอเพียงมีเงินก็สามารถหาซื้อสมบัติได้
ยิ่งไปกว่านั้น มีคนมากมายในการเข้ามาเยี่ยมชมที่นี่ ตราบใดที่มีเงิน….แม้แต่ขอทานก็สามารถเข้าไปได้
อย่างไรก็ตาม หากต้องการจะพูดจริง ๆ คนที่เข้าและออกจากที่นี่มากที่สุด คือเจ้าหน้าที่ระดับสูง ผู้มีอำนาจจากกองกำลังต่าง ๆ และคนธรรมดาน้อยนักที่จะเดินเข้าไป
ท้ายที่สุดสมบัติใด ๆ ในหอการค้าว่านเป๋า มีมูลค่าหลายหมื่นเหรียญทองม่วง แม้แต่เหรียญทองม่วงหลายแสนเหรียญก็มี
ท้ายที่สุด แม้ว่านี่จะเป็นเมืองหลวงของอาณาจักรเฟิงหยู แต่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มั่งคั่งจริง ๆ พวกเขาส่วนใหญ่ สามารถฝากเงินได้หลายร้อยหินหยวน ซึ่งถือได้ว่า 10,000 เหรียญทองม่วงนั้น เทียบเท่ากับหินหยวนหนึ่งร้อยก้อน
ในความเป็นจริง กองกำลังสำคัญทั้งหมดในเมืองหลวงของอาณาจักรเฟิงหยู ล้วนตั้งร้านค้าในขนาดที่แตกต่างกัน ร้านค้าที่เปิดโดยหอการค้าหยูหลง เป็นร้านค้าที่สามารถแข่งขันกับหอการค้าใหญ่ ๆ ได้ อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยมีความขัดแย้งกับพวกเขามาก่อน ดังนั้นเขาจะสะดวกใจที่จะเข้าไปที่หอการค้าว่านเป๋าแทน
ที่ประตูหอว่านเป๋ามีทหารยามสองคนทั้งสองข้างขนาบประตู ความแข็งแกร่งของพวกเขาอยู่ในระดับของ ขุนศึกขั้นที่ห้า ยามเหล่านี้ล้วนไม่ใส่ใจกับแขกที่เข้าและออกไป ตราบใดที่ไม่มีใครสร้างปัญหา พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องแสดงตัว
นอกจากนี้ ในห้องรับแขกยังมีหญิงสาวหน้าตาดีอีกหลายสิบคน ผู้หญิงเหล่านี้เป็นผู้ช่วยของหอการค้าว่านเป๋า แขกทุกคนที่เข้ามาจะมีหญิงสาวคอยแนะนำสินค้า
สาวใช้เหล่านี้ล้วนได้รับการฝึกฝน แต่ละคนมีรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของนาง ล้วนไม่ได้มาจากใจ ดังนั้นหลินเว่ยจึงรู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ
เมื่อหลินเว่ยเดินเข้ามาก็ไม่มีใครขึ้นมาทักทายเขา แน่นอนสาวใช้เห็นหลินเว่ยแล้ว อย่างไรก็ตามเสื้อผ้าของ หลินเว่ยนั้นเรียบง่ายมาก และเสื้อผ้าสีขาวของเขาก็ดูเรียบเกินไป วัสดุที่ใช้นั้นธรรมดามากมีดีเพียงทนทาน
การแต่งกายแบบนี้ควบคู่ไปกับใบหน้าที่ดูเด็กมาก ในหัวใจของสาวใช้เหล่านี้ ทำให้คิดว่าหลินเว่ยเป็นเด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่งที่ออกมาดูโลกภายนอก
เนื่องจากแขกที่เข้ามา หญิงสาวผู้มาทำหน้าที่ดูแลจะได้รับค่านายหน้า ดังนั้นพวนางจึงไม่สนใจหลินเว่ย เพราะเป็นไปได้ว่าหลังจากนั้นไม่นาน แขกผู้มีเกียรติบางคนอาจเดินเข้ามา
“เจ้า! เจ้าไปกับนายน้อยคนนี้! อย่าให้เขารอนาน” ในบรรดาสาวใช้คนหนึ่งที่มีอายุมากกว่าคนอื่น ๆ และนางมีฐานะสูงในหมู่พวกเขา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอาสา นางจึงชี้ไปที่เด็กสาวหน้าใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงาน
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นสาวใช้ในหอการค้าว่านเป๋า แต่พวกเขาเลือกแขกที่จะพาไปแนะนำสินค้าไม่ได้
“ทราบแล้ว พี่เฮย”
สาวใช้คนหนึ่ง ชื่อลู่หยิน ไม่รู้สึกไม่พอใจใด ๆ เมื่อนางได้ยินว่าอีกฝ่ายขอให้นางดูแลหลินเว่ย นางเป็นสาวใช้คนใหม่ และไม่มีเจตนาที่จะหารายได้จากผู้อื่น นางตั้งใจจะให้เขาเลือกสินค้าก่อนนางจึงไม่พูดอะไร
“นายน้อย ข้ายินดีที่จะรับใช้ท่าน ท่านต้องการเลือกซื้ออะไรในหอการค้าว่านเป๋า ถ้าต้องการอะไรสามารถบอกข้าได้ นางเดินมาหาหลินเว่ยและพูดด้วยรอยยิ้ม
“โอ้! งั้นเจ้าแนะนำข้าที นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาที่หอการค้าว่านเป๋า หลินเว่ยนั้นในใจอยากจะเดินดูสินค้าเพียงลำพังแต่เขาไม่ได้ปฏิเสธความช่วยเหลือของอีกฝ่าย
“เจ้าค่ะ! นายน้อย” แม้ว่าหลินเว่ยจะบอกว่าเป็นการมาหอการค้าว่านเป๋าครั้งแรก แต่ลู่หยินก็ไม่ได้ใส่ใจ หลังจากฟังจบ นางพยักหน้าและพูดช้า ๆ ว่า
“หอการค้าว่านเป๋าของเรา แต่ละชั้นแบ่งเป็นอาวุธสงคราม , ศิลปะการต่อสู้, ยาเม็ด, ยาล้ำค่าและวัสดุต่าง ๆ
นอกจากสมบัติในระดับต่าง ๆ แล้ว พื้นที่ในแต่ละชั้นก็ยังเหมือนกันหมด”
“อย่างไรก็ตาม แม้ว่าหอการค้าว่านเป๋าของเราจะเปิดให้ทุกคนเข้าได้ แต่ก็จำกัดอยู่ที่ชั้นหนึ่งเท่านั้น หากท่านต้องการไปที่ชั้นสอง ท่านต้องมีระดับความแข็งแกร่งตามที่กำหนด”
ลู่หยินบอกเงื่อนไขในการไปชั้นสอง นางจึงหยุดและไม่ไปต่อ เนื่องจากในความคิดของนาง อายุของหลินเว่ยและความสามารถในการเข้าถึงระดับขุนศึกขั้นที่ห้านั้น น่าจะไม่ถึง นางจึงไม่ได้ลงรายละเอียด
“อืม! เจ้าชื่อว่าอะไร?” หลินเว่ยพยักหน้าและตอบด้วยรอยยิ้ม เหตุผลที่หลินเว่ยตอบด้วยรอยยิ้ม คือเขาเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เหมือนสาวใช้เหล่านั้น เพราะหลินเว่ยรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายเคารพตนเองด้วยใจจริง นิสัยของหลินเว่ย คือ เจ้าเคารพข้าและข้าเคารพเจ้า
“นายน้อย ชื่อของข้าคือลู่หยิน สามารถเรียกข้าว่า เสี่ยวหยินได้” ใบหน้าเสี่ยวหยินยิ้มแย้มไม่เปลี่ยนแปลงกล่าวด้วยความเคารพ
“อืม! อืมเสี่ยวหยิน เจ้าช่วยไปหาคนดูแลหอการค้าว่านเป๋าให้ข้าที ข้าจำเป็นต้องคุยเรื่องการค้าขนาดใหญ่กับเขา” หลินเว่ยพยักหน้าและพูดแผ่วเบา
“ อะไรนะ?” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย สีหน้าของ ลู่หยินก็แข็งขึ้น โดยนางคิดว่าตนเองได้ยินอะไรผิดไป
“ข้าไม่อยากพูดเรื่องการค้าใหญ่กับเจ้า หอการค้า ว่านเป๋า เจ้าช่วยไปหาผู้รับผิดชอบมาที” หลินเว่ยรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่เข้าใจ เขาจึงพูดอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เสียงของหลินเว่ยลดลง เสียงที่รุนแรงดังขึ้นจากด้านหลังของลู่หยิน
“โอ้…ทักทายนายน้อย คนดูแลหอการค้าว่านเป๋า ไม่ใช่ใครก็พบได้ เจ้าคิดว่าตนเองเป็นใคร! ถ้าเจ้ามีอะไร…ก็บอกข้ามา! และอยู่ที่บริเวณชั้นหนึ่งเท่านั้น หรือเจ้าจะออกไปจากที่นี่ทันทีก็ย่อมได้ จะได้ไม่ต้องบาดเจ็บ”
“พี่เฮย ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?” ลู่หยินหันไปเห็นว่าผู้พูดคือ เฮยเจี๋ยที่ขอให้นางมารับใช้หลินเว่ย นางรีบเอ่ยถาม แต่เฮยเจี๋ยกลับมองไปที่หลินเว่ย และบอกลู่หยินว่าไม่ต้องพูดมาก
หลินเว่ยไม่ได้สนใจสายตาของลู่หยิน ในสายตาของคนทั่วไป เฮยเจี๋ยที่เรียกว่าอาจคำนึงถึงป้ายของหอการค้าสีไห่ และสำคัญตนเองผิดไป แต่ในสายตาของหลินเว่ย อีกด้านเป็นเพียงสาวใช้ธรรมดา
“บอกเจ้าแล้ว….เจ้าจะทำอะไรได้” สายตาของหลินเว่ยนั้นไม่เกรงใจ และพูดโพล่งออกไป
“สารเลว เจ้ารอข้าก่อนเถอะ…..เฮยเจี๋ยทำหน้าโกรธ พูดเสร็จก็หันกลับมา แล้วเดินออกไป
“โอ้! นายน้อย…ท่านควรรีบไปในตอนนี้ดีกว่า เมื่อเห็นท่าทางของเฮยเจี๋ย ลู่หยินพูดกับหลินเว่ยอย่างรีบร้อน
“ฮึ่ม! อยากไปก็ไปไม่ได้” อย่างไรก็ตาม โดยไม่รอให้ หลินเว่ยเปิดปาก เสียงของเฮยเจี๋ยก็ดังขึ้นจากประตู
จากนั้นจะเห็นได้ว่า มีผู้คุ้มกันสี่คน ที่ยืนอยู่นอกประตู เดินตามด้วยเฮยเจี๋ย ค่อย ๆ เดินเข้ามา
หลังจากเดินเข้ามา เฮยเจี๋ยมองไปที่หลินเว่ยอย่างหยิ่งผยอง ชี้มือไปที่หลินเว่ยและพูดอย่างเย็นชา
ผู้คุ้มกันทั้งสี่กระจายตัว และล้อมรอบหลินเว่ย พวกเขามองหลินเว่ยด้วยสายตาดุร้าย
หลินเว่ย พบว่าเหตุการณ์นี้ส่งเสียงดังมาก แขกทั้งหมดที่อยู่ชั้นหนึ่งมารวมตัวกันรอบ ๆ
“เด็กคนนี้ช่างโชคร้าย….เขากล้าสร้างปัญหาในหอการค้าว่านเป๋าหรือ? ผู้ใหญ่ในตระกูลของเขาไม่ได้ตักเตือนเขา ว่าอย่าทำให้ผู้คนในหอการค้าว่านเป๋าขุ่นเคือง?”
“ข้าไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะเรียบง่าย เจ้าไม่เห็นหรือว่าท่าทางของเขาเรียบเฉย”
“ฮึ่ม! เขาโง่เขลาและไม่เกรงกลัวอันใดต่างหาก เขาไม่ได้สนใจว่า ใครเป็นเจ้าของหอการค้าว่านเป๋า มันคือหอการค้าสีไห่ ซึ่งเป็นหนึ่งในกองกำลังระดับสูงในอาณาจักรเฟิงหยู เมื่อพิจารณาจากรูปลักษณ์ของเขา เขาไม่ได้มาจากตระกูลใหญ่เหล่านั้นเขาทำให้หอการค้าว่านเป๋าขุ่นเคืองการต่อสู้ครั้งนี้ไร้ประโยชน์ ”
หลินเว่ยถูกวิพากษ์วิจารณ์จากผู้คนมากมาย โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาไม่สนใจเรื่องของตัวเอง พวกเขาแค่รอดูความสนุก คนส่วนใหญ่ดูหมิ่นหลินเว่ยมาก
