บทที่ 210
ประคำโลหิต
ในสถานการณ์ปัจจุบันของหลินเว่ย เสี่ยวไป๋บอกเขามีเพียงแค่ หลินเว่ยต้องฝึกฝนไปทีละขั้นตอน ในอนาคตความน่าจะเป็นที่จะทะลวงอรหันต์ได้ จะมากกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย อย่างน้อยเขาก็มีพื้นฐาน สำหรับการเป็นอรหันต์
แน่นอนว่า ร่างวิญญาณของหลินเว่ยสามารถทนต่อผลกระทบของพลังสวรรค์และโลกได้หรือไม่นั้น
ขึ้นอยู่กับว่า หลินเว่ยจะสามารถกลายเป็นอรหันต์ได้ในที่สุดหรือไม่
เพราะร่างวิญญาณนั้นเปราะบางมาก หากปราศจากการปกป้อง ร่างก็ง่ายที่จะถูกทำลาย โดยพลังงานของสวรรค์และโลก ถ้าร่างวิญญาณสลายไป ก็เท่ากับว่าตายลงไป เนื้อหนังที่ไม่มีการหล่อเลี้ยงวิญญาณ จะสูญเสียความมีชีวิตชีวาในไม่ช้า
แน่นอนว่า ในตอนนี้ยังเร็วเกินไปสำหรับหลินเว่ย ที่จะต้องเป็นกังวล ท้ายที่สุด เขาเพิ่งทะลวงผ่านราชาแห่งการต่อสู้ กว่าที่เขาจะไปถึงจุดสูงสุดของมหาจักรพรรดิ เขาก็ไม่รู้ว่าจะใช้เวลานานแค่เพียงใด
โชคดีที่ตอนนี้ หลินเว่ยรู้สึกโล่งใจอย่างมาก และทั้งร่างรู้สึกผ่อนคลาย หลังจากใส่เสี่ยวไป๋เข้าไปในพื้นที่มิติแล้ว
หลินเว่ยก็กลับไปนอน หลังจากยุ่งมานาน ก็ได้เวลาพักผ่อนให้เต็มที่ เพราะพรุ่งนี้เป็นวันแข่งขันของสถานศึกษา
หลินเว่ย ไม่กังวลเลยเกี่ยวกับการแข่งขันในสถานศึกษา ในตอนแรกความแข็งแกร่งของเขาถูกเปิดเผยออกมา และเขาก็ยังคงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้เขามีโครงกระดูกขั้นแปด 8 เพิ่มขึ้นอีกสองร่าง นอกจากนี้ความแข็งแกร่งของเขาเอง ก็ได้เพิ่มความแข็งแกร่งขึ้นมาก
นอกจากนี้ เสี่ยวไป๋และ เสี่ยวหลงเอง หลังจากการเลื่อนระดับ ตอนนี้ได้ไปถึงจุดสูงสุดของขั้นที่เจ็ดแล้ว หินหยวนในตอนนี้ไม่เพียงพอ บางทีพวกเขาอาจจะสามารถทะลวงขั้นแปดได้
ถ้าหลินเว่ยรู้ว่า เสี่ยวไป๋ลอบเอาหินหยวนคุณภาพสูงกว่า 10,000 ก้อนของเขา ไปอย่างลับๆ หลินเว่ยอาจจะต้องทุบตี เสี่ยวไป๋อย่างหนักหน่วง เนื่องจากมีหินหยวนมากกว่า 10,000 ก้อน ทั้งเสี่ยวไป๋และ เสี่ยวหลง
อาจทะลวงขั้นที่แปดได้ในเวลาเดียวกัน แต่ถึงไม่อาจทำได้ อย่างน้อยหนึ่งในนั้น ก็ต้องใครคนหนึ่งทะลวงถึงขั้นที่แปด
เสี่ยวเฟย ซึ่งถึงจุดสูงสุดของขั้นที่แปด และไม่สามารถทะลวงผ่านด่านได้อีกต่อไป เนื่องจากพลังงานไม่เพียงพอ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาทะลวงขั้นแปดไปยังขั้นเก้า จะต้องการพลังงานจำนวนมาก หลินเว่ยไม่มีทางเลือกอื่น
นอกจากปล่อยให้ เสี่ยวเฟยกลืนยาต่อไป และสะสมพลังไว้อย่างช้าๆ
หลินเว่ยยุ่งมากจนเผลอหลับไป
“ก็อกๆ…!” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ปลุกหลินเว่ยจากการหลับใหล
เมื่อลืมตา เขาลุกขึ้นนั่งช้า ๆ เดินจากเตียง และหาว และบิดร่าง เปิดประตูห้อง แล้วเดินออกไปช้า ๆ
“เอ๋ … “? เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดทุกคนจึงมาอยู่ที่นี่? “หลินเว่ยเหลือบมองไปรอบ ๆ เกาหัวของเขา และถามด้วยความสงสัย
ไม่น่าแปลกใจที่ หลินเว่ย ถามเช่นนี้ เพราะในขณะนี้ ซางกวนฮ่าวหยางและคนอื่น ๆ ทั้งหมดอยู่ที่หน้าประตูห้องของเขา และทุกคนมองไปที่เขา โดยไม่มีใครปริปากเป็นคนแรก
“เจ้ากำลังนอนหลับหรือ?” หยางไป๋กล่าวด้วยความประหลาดใจ
“ ใช่แล้ว…ข้าจะทำอะไรได้อีก หากไม่นอนพักผ่อน” หลินเว่ยมองไปที่หยางไป๋ด้วยใบหน้าว่างเปล่า เขาอดไม่ได้ที่จะบ่นในใจ ก็แค่นอนหลับ! เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจมากหรือไม่?
“อืม! จิตใจเจ้ามั่นคงแน่วแน่ ขนาดกำลังจะร่วมการแข่งขันในเร็ว ๆ นี้ ยังสามารถนอนหลับได้โดยไม่ต้องรู้สึกอะไร” เมื่อเห็นท่าทีของหลินเว่ย หยางไป๋ก็ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก
“ซี๊ด! อย่าเปรียบเทียบศิษย์น้อง ด้วยความแข็งแกร่งของศิษย์น้องเหมาะสมที่จะคว้าชัย ไม่ต้องเป็นกังวลไป” ติงเซียนพูดกับหยางไป๋ด้วยความมั่นใจ
เกือบถึงเวลาแล้ว เราไปกันเถอะ เหลยเป่าพูดด้วยรอยยิ้ม
ไม่ใช่แค่เหลยเป่า ทุกคนที่อยู่ในปัจจุบันยิ้มแย้มแจ่มใส และเปล่งประกาย
เป็นเพราะรับรู้ถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของหลินเว่ย ทุกคนดูเหมือนจะเปลื้องภาระ และผ่อนคลายลง ในความคิดของทุกคน ย่อมไม่มีความพลิกผันกับหลินเว่ย ที่จะคว้าชัยชนะ ไม่สำคัญว่าคนที่เหลือทั้งหมดจะแพ้การแข่งขันหรือไม่?
เมืองหลวง ณ สนามการแข่งขัน เป็นสนามประลองที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง สามารถจุผู้คนได้ 30 ล้านคน ในเวลาเดียวกัน เป็นสถานที่จัดการแข่งขันของแต่ละสถานศึกษา
เวลาในตอนนี้เช้าตรู่ ในสนามประลองต้าอู่ กลับมีผู้คนมากมาย เฝ้ารอคอยการแข่งขัน และยังคงมีผู้คนที่ตบเท้าเข้ามาที่นี่เป็นระยะ ๆ
การแข่งขันระดับสถานศึกษา ในทุกๆห้าปี ยังคงเป็นที่คาดหวังกับผู้คนจำนวนมาก
ในฐานะกลุ่มของผู้แข่งขัน มีการจัดเตรียมช่องทางพิเศษ เพื่อเจ้าหน้าที่ที่ติดตามของแต่ละสถานศึกษา ไม่จำเป็นต้องนั่งอยู่ในที่นั่งผู้ชม และเฝ้าดูจากระยะไกล ๆ เช่นเดียวกับผู้ชม
“ดูสิ….นั่นคือกลุ่มของสถานศึกษาเทียนหยู”
“ชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหลัง สองอรหันต์ นั่นคือหลินเว่ย ข้าเคยเห็นภาพเหมือนของเขา ไม่ผิดคน”
“หืม! รูปงามเพียงใดกัน! นายน้อยหลิน อายุยังน้อย และมีพลังมาก ในฐานะศิษย์ของอรหันต์ สถานะของเขาสูงส่งมาก ข้าหวังว่า…..ข้าจะได้เข้าพิธีแต่งงานกับเขา”
“หึ! ออกไปจากที่นี่! เจ้ายิ่งใหญ่มาจากที่ใดกัน…. ถ้าเจ้าพูดอีกครั้ง ข้าไม่รังเกียจจะสังหารเจ้าทิ้งซะ”
“ ……” แน่นอนว่ามีความวุ่นวายอย่างมาก เกิดขึ้นในสนามประลองต้าอู่ ซึ่งเกิดจากการแย่งชิงหลินเว่ย
หลังจากเข้ามาในสนามประลอง เหลยเป่าก็พาพวกเขาไปยังพื้นที่พักผ่อน เพื่อหาที่นั่ง ทันทีที่พวกเขามาถึงบริเวณพักผ่อน พวกเขาก็เห็นกลุ่มชายชราผมสีขาวกำลังหัวเราะพูดคุยอย่างสนุกสนาน
“ เหลยเป่า ซางกวน เจ้ามาถึงแล้ว” ชายชรากล่าวทักทายกับเหลยเป่า และซางกวนฮ่าวหยางด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็หันไปมองหลินเว่ย และพูดด้วยความกระตือรือร้น: “นี่คือ หลินเว่ย! เขาเป็นเด็กหนุ่มรูปงามจริงๆ
“หื้ม! หลินฉานสุ่ย ท่านบอกมาดีกว่า ว่าจะส่งของมาชดเชยให้เราเมื่อใด?” เหลยเป่าก้าวไปข้างหน้า และปิดกั้น หลินเว่ยด้วยร่างกายของเขา เขามองไปที่ชายชราอย่างเย็นชา
ไม่เพียง แต่เหลยเป่า แม้แต่ซางกวนฮ่าวหยางแต่ยังมองดูชายชรา ด้วยความระมัดระวัง
“ หลินฉานสุ่ย?” เมื่อได้ยินเหลยเป่าพูดชื่อของชายชรา หลินเว่ยก็จำได้ว่าชายคนนี้เป็นอรหันต์ในราชวงศ์ในยุคบุกเบิก
“ข้า……ทั้งสองคน อย่าพูดเรื่องนี้เลย พวกเราพูดคุยกันอย่างสบายใจหน่อยได้หรือไม่” เมื่อได้ยินเหลยเป่าพูดคุยเกี่ยวกับการชดเชย รอยยิ้มของหลินฉานสุ่ย บนใบหน้าของเขาก็แข็งกระด้าง จากนั้นก็กล่าวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น
“อย่าทำแบบนี้……ชดใช้ให้เราก่อน แล้วค่อยคุยเรื่องอื่น” เหลยเป่าไม่ได้ยินยอม
“อืม! ข้าประทับใจพวกเจ้าจริง ๆ” หลินฉานสุ่ย ยิ้มอย่างขมขื่น ส่ายหัวหยิบกระเป๋ามิติออกมาจากแขนเสื้อของเขา ยื่นมือไปที่เหลยเป่าและพูดว่า: “นี่คือ! หินหยวนคุณภาพสูงทั้งหมด 410 ล้านก้อน พร้อมด้วย ซวนฉีทั้งหมดสี่ชิ้น
ข้ามาที่นี่เพื่อให้ส่งมอบการชดเชย ขอบคุณสำหรับความเป็นกังวลของเจ้า
เมื่อได้ยิน หลินฉานสุ่ยกล่าวถึงความคับข้องใจ แต่ไม่มีใครพูดกับเขา ซางกวนฮ่าวหยางยังคงเตือน เหลยเป่า และกำลังมองไปที่กระเป๋ามิติในมือของเขา
“ ข้าไม่คาดคิดมาก่อนว่า ราชวงศ์จะชดเชยให้จริง ๆฮึ่ม! มันก็เป็นบทเรียนสำหรับพวกเขาเช่นกัน” เหลยเป่ามองไปที่สิ่งของในกระเป๋ามิติ และขบคิดกับตัวเอง
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เหลยเป่าเก็บกระเป๋ามิติลงไปโดยตรง ต่อหน้าทุกคน เหลยเป่าไม่สามารถมอบกระเป๋ามิติให้ หลินเว่ย ได้ในตอนนี้ ด้วยหินหยวนชั้นยอดจำนวนมาก แม้ดวงตาของเขาจะลุกโชนด้วยเพลิงริษยา
แต่ก็ยากที่จะรับประกันได้ว่า อาจมีบางคนต้องการเสี่ยงปล้นชิง
“เอาล่ะ! จบเรื่องแล้ว…..ข้าขอตัวก่อน” เหลยเป่าโบกมือ พร้อมที่จะเดินหนีไป
“ดี! ดี! ดีมาก” คราวนี้หลินฉานสุ่ยไม่ได้พูดอะไรมาก เขามองไปที่ หลินเว่ยด้วยสีหน้าดีใจ เขาร้องเรียกสามครั้ง จากนั้นเขาก็หันกลับมา และจากไปโดยไม่ลังเลใด ๆ
“เกิดอะไรขึ้น?” เหลยเป่าและซางกวนฮ่าวหยางมองหน้ากัน ทั้งสองคนงงงวย พวกเขารู้สึกว่า คำพูดสุดท้ายของ หลินฉานสุ่ยมาจากใจของเขา
สูญเสียเงินแต่กลับไม่โกรธ แต่มีความสุขมาก…….เหมือนเขาจะพึงพอใจอะไรบางอย่าง
ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่มีใครอยู่บริเวณนี้…. ทุกคนไม่ต้องการมีส่วนร่วมในข้อพิพาทระหว่างราชวงศ์และสถานศึกษาเทียนหยู
หลินฉานสุ่ยเดินไปที่ทางออกของสนามประลองต้าอู่ ทันทีที่เขาออกไปเขาก็เหาะขึ้นไปบนท้องฟ้า และตรงไปยังเมืองหลวง หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กลับไปที่ตำหนักของราชวงศ์ เฟิงหยู
ในการตำหนักขององค์จักรพรรดิ หลินป๋าเทียนยังคงนั่งอยู่บนบัลลังก์สูง เบื้องล่างมี คนนั่งอยู่หลายสิบคน หลินคังซ่ง และ หลินเสวี่ยเฟิง ก็อยู่ที่นั่นด้วย นอกจากนี้ยังมีคนอีกสามคนที่มีแรงกดดันในระดับเดียวกัน
“ หวือ!” ร่างของหลินฉานสุ่ย ปรากฏขึ้นในตำหนักขององค์จักรพรรดิ ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา และร่างกายที่สั่นเทิ้มเล็กน้อย ทุกคนสามารถมองเห็นสีหน้าที่ตื่นเต้นในดวงตาของเขาได้
“ผู้อาวุโส! หน้าตาเป็นอย่างไร…..มัน … ” ชายชราคนหนึ่งเห็นหลินฉานสุ่ยเดินเข้ามา และเอ่ยถามอย่างรีบร้อน พร้อมกับมองด้วยความคาดหวังบนใบหน้าของเขา
คนที่สอบถามเป็นอรหันต์อีกคนของราชวงศ์ เมื่อมองไปที่ที่นั่งของเขา เขานั่งอยู่เหนือ หลินคังซ่ง และแรงกดดันจากร่างของเขานั้นสูงกว่าหลินคังซ่งมาก เห็นได้ชัดว่า เขายังเป็นอรหันต์ช่วงกลาง
“ ฮ่าฮ่า! ผู้อาวุโสฉานซู่เดาถูก ประคำโลหิตมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รุนแรงมาก” หลินฉานสุ่ยหัวเราะสองครั้งพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยสีหน้าตื่นเต้นที่ยากจะพูด
“ มันเป็นสายเลือดของตระกูลหลินของพวกเรา….ดีจริงๆ” ผู้เฒ่าคนหนึ่งอุทานด้วยความตื่นเต้น
“ใช่! ปฏิกิริยานั้นแข็งแกร่ง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเด็กคนนี้มีเลือดที่แข็งแกร่ง และเป็นเมล็ดพันธุ์ของตระกูลหลินของเรา” ผู้อาวุโสกล่าวอย่างตื่นเต้น
“ดี! เนื่องจากเป็นสายเลือดของตระกูลหลินของเรา ให้เขากลับมายังพระราชวัง คืนฐานะให้เขา เพื่อระลึกถึงบรรพบุรุษของเขา” หลินเสวี่ยเฟิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม หันหน้าไปและพูดกับหลินป๋าเทียน
“อา! มันไม่ง่ายเลย…..เด็กชายมีความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง เกี่ยวกับราชวงศ์ของเรา และตระกูลหลิน เขาจะเชื่อง่ายๆได้อย่างไร หลินป๋าเทียนถอนหายใจและกล่าวด้วยใบหน้าเศร้าหมอง
จักรพรรดิแห่งราชวงศ์เฟิงหยู เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องยากมากที่จะจัดการกับเรื่องของหลินเว่ย โดยธรรมชาติแล้ว เป็นเพราะพรสวรรค์ของหลินเว่ย นอกจากนี้เขายังมี ผู้ที่อยู่เบื้องหลังเขาจากสถานศึกษาเทียนหยูอีกหลายคน
คงไม่สนใจว่า…ตนเองจะจำบรรพบุรุษของตระกูลของตนได้หรือไม่?
“ เป็นเรื่องจริง….แม้ว่าเด็กชายจะเชื่อ แต่ก็ยากที่จะทำให้เขากลับมาคำนับบรรพบุรุษของเขาได้ ท้ายที่สุดเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่า บิดามารดาของเขาเป็นใคร ถ้าเราสามารถหาบิดามารดาของเขาได้ เรื่องก็คงอาจจะง่ายดายกว่านี้ .” หลินคังซ่งขมวดคิ้วและพยักหน้า
แม้ว่าหลินเว่ย จะทำให้เขาไม่พอใจ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าหลินเว่ยเป็นสายเลือดของตระกูลหลินของเขา ดังนั้นเขาย่อมไม่ถือสา เมื่ออายุมากขึ้น เขาจะให้ความสำคัญกับตระกูลเป็นอันดับแรกโดยธรรมชาติ ยิ่งไปกว่านั้น หลินเว่ย
อาจเป็นหลานชายของเขา ตามบรรดาศักดิ์ความอาวุโสของเขา
