บทที่ 239
นักรบต้นไม้
“นี่คือ” หลังจากเหลือบไปเห็นกล่องหยกที่วางไว้บนโต๊ะ หลินเว่ยก็เงยหน้าขึ้นมองเหลียนจิน และถามด้วยความงงงวย
มียาสีเขียวห้าเม็ดวางอยู่ในกล่องหยก ตอนแรกที่เห็นหลินเว่ยเห็น ก็คิดว่าพวกคือยาพิษ! แต่ในไม่ช้า เขาก็นึกถึงชื่อของยาทั้งห้าเม็ดนี้ได้ และคุณสมบัติของมัน
“คุณชายหลิน! ท่านต้องเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณสมบัติของยาในกล่องหยก” เหลียนจินชี้ไปที่กล่องหยกและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“อืม! นี่คือไป๋ฮั่วตัน หรือ?” หลินเว่ยพยักหน้าและพูด แต่แล้วเขาก็ขมวดคิ้วและคิดในใจ ” เจ้าคนนี้…..คงมิใช่ว่าจะมอบยาเหล่านี้ให้แก่ข้ากระมัง?”
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หน้าผากของหลินเว่ยเป็นกลายเป็นสีเขียวทะมึน มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย และใบหน้าของเขาก็มืดมน
เพราะเท่าที่เขารู้ไป๋ฮั่วตัน เป็นยาเม็ดระดับ 6 แต่ไม่ค่อยมีใครใช้ เพราะไป๋ฮั่วตันนี้เป็นยาปลุกกำหนัด
“ ไป๋ฮั่วตัน?” ดวงตาของเหลียนจินเบิกกว้างในทันที และเขามองไปที่หลินเว่ย ด้วยใบหน้าที่สับสน เขางุนงง!
เห็นได้ชัดว่าเหลียนจินรู้บางอย่างเกี่ยวกับไป๋ฮั่วตัน เมื่อเขาได้ยินหลินเว่ยพูดว่ายาเหล่านี้เป็นยาไป๋ฮั่วตัน ทันใดนั้นสายตาของเขาก็แปลกประหลาดและหยุดพูด
“อะไรนะ?” หลินเว่ยมองเหลียนจินอย่างสงสัย และพึมพำในใจ เขาพูดอะไรผิดไป?
“แค่กๆ!” เหลียนจินไอสองครั้ง เขามองไปที่หลินเว่ยด้วยรอยยิ้ม และพูดว่า “คุณชายหลิน! นี่ไม่ใช่ไป๋ฮั่วตัน นี่คือ … ”
“ นี่คือเมล็ดพันธุ์ของนักรบต้นไม้โบราณ” ก่อนที่ เหลียนจินจะพูดจบ จู่ ๆ รูธ ก็พูดด้วยความประหลาดใจ
“ เอ่อ … !” ใบหน้าของหลินเว่ยรู้สึกอับอายเล็กน้อย
มันเป็นความผิดพลาดของเขาเอง เขาลืมคิดไปว่า การส่งยาปลุกกำหนัดมาให้เขา ถือว่าเป็นการตบหน้าเขาจริงๆ
“ แค่กๆ! เมล็ดพันธุ์ของต้นไม้โบราณ หลินเว่ยแสร้งไอสองครั้ง แล้วมองไปที่รูธอย่างเป็นธรรมชาติและถามอย่างสงสัย
“ เมล็ดพันธุ์ของต้นไม้โบราณ เป็นเมล็ดพันธุ์ของนักรบต้นไม้โบราณ และนักรบต้นไม้โบราณเป็นสิ่งมีชีวิตพิเศษชนิดหนึ่ง มันสามารถจดจำเจ้านายได้ ด้วยการหยดเลือดลงไป บางคนก็พูดว่า มันเหมือนสัตว์เลี้ยงวิเศษ แต่ไม่ใช่ มันมีรายละเอียดมากกว่าที่ข้ารู้ ข้าคิดว่าแม่นางท่านนี้น่าจะรู้ดีมากกว่าข้านัก” เหลียนจินพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ชี้ไปที่รูธ
“อืม! ที่จริงแล้ว นักรบต้นไม้โบราณเหล่านี้ มาจากภูตวิญญาณของเรา เจ้าเพียงแค่หยดเลือดลงไป จากนั้นพวกเขาจะภักดีต่อเจ้าตลอดไป และท่านไม่จำเป็นต้องควบคุมจิตวิญญาณของพวกเขา เหมือนที่ท่านทำกับพวกโครงกระดูก .” รูธ พยักหน้ามองอย่างภาคภูมิใจ
“แค่เลือดหยดเดียว….ไม่จำเป็นต้องควบคุมจิตวิญญาณ?” เมื่อได้ยินคำพูดของรูธ หลินเว่ยก็ตกใจและพูดโดยไม่รู้ตัว
“ใช่! เท่าที่ข้ารู้” รูธกล่าวและพยักหน้า
“เท่าที่เจ้ารู้หมายความอย่างไร….”หลินเว่ยดูงงงวย และถามขึ้น
“เจ้าเป็นคนโง่อะไรอย่างนี้! การฝึกฝนนักรบต้นไม้โบราณนั้น เป็นเรื่องง่ายอย่างนั้นหรือ? แม้ว่าข้าจะมอบนักรบต้นไม้โบราณเป็นพันเป็นหมื่นให้เจ้า เจ้าคิดว่า จะมีทรัพยากรมากมายที่จะสนับสนุนการฝึกฝนของพวกเขางั้นหรือ
หากเจ้าไม่ให้พวกเขาฝึกฝน แม้จะมีนักรบจำนวนหนึ่งหมื่น คิดว่าจะมีประโยชน์ต่อเจ้าหรือ “รูธกลอกตาของนาง และพูดโดยไม่หันไปมอง
“ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้น! มันต้องใช้ทรัพยากรมากมายในการฝึกฝนนักรบต้นไม้โบราณจากแรกเริ่ม” หลินเว่ยพยักหน้าและเห็นด้วย
เช่นเดียวกับที่รูธกล่าว เพียงแค่การฝึกฝนนักรบต้นไม้โบราณ ระดับอรหันต์ ไม่ใช่ตระกูลธรรมดาๆที่จะสามารถแบกรับได้ นับประสาอะไรกับนักรบจำนวนมากมาย
ท้ายที่สุด เว้นแต่จะเป็นผู้อัญเชิญ การฝึกฝนสัตว์อสูรก็มีราคาที่จะต้องจ่าย
ดังนั้นคนส่วนใหญ่ จึงไม่ชื่นชอบสิ่งนี้ เนื่องจากพวกเขาไม่มีทรัพยากรเพียงพอ ที่จะให้พวกมันฝึกฝน และแทบไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย เมื่อต้องต่อสู้
“ ถึงอย่างนี้ก็ไม่น่ามีปัญหา ในการฝึกฝนนักรบต้นไม้โบราณจำนวนไม่มาก ด้วยฐานะของท่าน ข้าคิดว่า มันน่าจะเป็นไปได้ บิดาของข้าจึงขอให้ข้าส่งมอบพวกมันให้ท่านเป็นพิเศษ ซึ่งก็คือการชดใช้.” ด้วยเหตุนี้ เขาจึงผลักมันต่อหน้าหลินเว่ย
“เขาพูดถูก! มันไม่ใช่ปัญหาในการฝึกฝนนักรบต้นไม้โบราณทั้งห้า ด้วยฐานะของเจ้า ยิ่งไปกว่านั้นเมล็ดพันธุ์ไม้โบราณหายาก เมื่อเจ้ารับมาแล้วก็รับไว้เถอะ!” รูธ กล่าวและพยักหน้า
“ดี! ในกรณีนี้ข้ารับเอาไว้ ขอบคุณท่านเจ้าเมือง สำหรับของขวัญชิ้นนี้ ข้าชอบมาก” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“อืม! ถ้าท่านพอใจ ข้าจะกลับไปบอกบิดา ข้าไม่รู้ว่าท่านจะอยู่ที่นี่อีกกี่วัน หากต้องการสามารถไปเยี่ยมที่คฤหาสน์เจ้าเมืองได้ เหลียนจินพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม
“เอาไว้ครั้งหน้าเถอะ พรุ่งนี้เช้าเราจะกลับไปที่สถานศึกษา” หลินเว่ยกล่าวพร้อมกับส่ายหัว
“ ในกรณีนี้ ข้าจะไม่รบกวนท่าน ข้าจะสั่งให้คนที่นี่ เตรียมห้องพักไว้ในท่าน” แม้จะพยักหน้า แต่หลินเว่ยก็ปฏิเสธออกไป
หลังจากนั้นเหลียนจินก็เดินออกมาจากห้อง แม้กระทั่งหัวใจก็รู้สึกโล่งอก เขาถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว
เขาแนะนำว่า หลินเว่ยควรไปที่บ้านของเจ้าเมือง เหลียนจินเพียงต้องการทราบว่า หลินเว่ยจะจากไปเมื่อใด
แน่นอนว่าถ้า หลินเว่ยเห็นด้วยกับข้อเสนอของเขาก็จะดีมาก อย่างไรก็ตาม เขายังคงหวังว่าหลินเว่ยและคนของเขาจะรีบออกจากเมืองกู่เยว่โดยเร็วที่สุด มันสร้างความกดดันมากเกินไป
เขาหยิบกล่องหยกขึ้นมาบนโต๊ะ แต่หลินเว่ยหันหน้าไปมองรูธ เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าน่าจะมีนักรบต้นไม้โบราณอยู่ด้วยใช่หรือไม่?”
แม้ว่าหลินเว่ยจะถามนางว่า มีนักรบต้นไม้โบราณที่เป็นของรูธหรือไม่? แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง อีกฝ่ายไม่เคยบอกเขา และไม่ยอมให้มันออกไปช่วยต่อสู้
ท้ายที่สุดนักรบต้นไม้โบราณ ซึ่งมีพื้นเพมาจากเผ่าภูตวิญญาณ และเป็นการเปิดเผยตนเองออกไป แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้รับเมล็ดพันธุ์ต้นไม้โบราณ ยิ่งไปกว่านั้นระดับของนักรบต้นไม้โบราณ ในอีกด้านหนึ่งนั้นอยู่ในระดับที่อ่อนด้อย เรื่องนี้ค่อนข้างน่าสนใจ
ในฐานะเจ้าหญิงแห่งเผ่าพันธุ์ภูตวิญญาณ เป็นเรื่องง่ายที่พวกภูตวิญญาณจะใช้ทรัพยากรบางอย่างเพื่อช่วยรูธ ฝึกฝนนักรบต้นไม้โบราณ จนถึงระดับอรหันต์
อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ ในตอนแรกรูธและพรรคพวกถูกจับโดยจูต้าชาง ที่อยู่ช่วงกลางของราชาแห่งการต่อสู้ หากมีนักรบต้นไม้โบราณที่มีความแข็งแกร่งระดับอรหันต์ เหตุใดจึงถูกจับตัว? แม้ว่าจะเป็นเพียงนักรบต้นไม้โบราณ
ขั้นเจ็ดหรือขั้นที่แปด จูต้าชางก็ไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้
เว้นแต่ว่า……หลินเว่ยมีความคาดเดาอยู่ในใจ แต่มันเหลือเชื่อเกินไป เขาส่ายหัว เขาขี้เกียจที่จะคิดถึงเรื่องนี้จึงถามออกไป
