บทที่ 240
วิญญาณไม้
“นี่คือ?” หลินเว่ยดูสับสน และมองไปที่ต้นอ่อนบนโต๊ะ สมองของเขาอื้ออึง
ต้นอ่อนที่อยู่ตรงหน้า ว่ากันว่าเป็นต้นอ่อน แต่มีร่างกายเหมือนมนุษย์ มีแขนขา ที่มีเสียงใบหน้าที่ชัดเจน และมีสีแทนสีเหลืองทั่วทั้งตัว แต่ดวงตาของมันเป็นสีเขียวมรกต และมีกิ่งก้านบนหัว มีใบไม้ห้าสี
“เจ้ากลั่นแกล้งข้า มุมปากของหลินเว่ยกระตุก มือขวาของเขาเหยียดออกนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ของเขา บีบกิ่งไม้ ต้นอ่อนก็ลอยขึ้นไปในอากาศทันที
“วายร้าย! ปล่อยข้าไป ต้นไม้เล็กบิดตัวไปมากลางอากาศ แต่เขาไม่สามารถกำจัดกับนิ้วทั้งสองของหลินเว่ยได้ เขาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความโกรธ
“นายน้อย! อย่ารังแกมัน มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้า” รูธรีบดึงต้นอ่อนกลับจากมือของหลินเว่ย และกล่าวด้วยใบหน้าที่พูดไม่ออก
“นี่คือนักรบต้นไม้โบราณความแข็งแกร่งอ่อนแอมาก มันติดตามเจ้ามานานเพียงใด เหตุใดระดับของมันจึงอ่อนแอเพียงนี้” หลินเว่ยเหลือบมองไปที่ต้นอ่อนในอ้อมแขนของรูธ และถามด้วยอาการขมวดคิ้ว
“ น่าน่า ไม่ใช่นักรบต้นไม้โบราณ! มันเป็นต้นไม้แห่งปัญญาโบราณ แล้วเจ้าไม่คิดหรือว่า น่าน่า ในตอนนี้มันน่ารักมาก หากมันโตขึ้น มันจะไร้ซึ่งความอ่อนโยน” รูธ กะพริบตา นางทำท่าราวกับเด็กสาวฝันหวาน
“ ……” หลินเว่ยมีเหงื่อเย็นที่หน้าผากของเขา เขามองไปที่รูธโดยไม่มีคำพูดใด ๆ บนใบหน้าของเขา เขาไม่รู้จะพูดอะไร นางไม่ได้ยกระดับการฝึกฝนของมัน เพียงเพราะเมื่อมันโตขึ้นมันจะไม่น่ารัก จิตใจหญิงสาวยากแท้หยั่งถึง!
โดยเฉพาะรูธ ที่มีฐานะเป็นเจ้าหญิงและไม่ต้องคิดอะไรมาก
“ ต้นไม้แห่งปัญญาโบราณ เจ้าหมายถึงอะไร มีพลังมากกว่านักรบต้นไม้โบราณของข้าหรือ?” หลินเว่ยมองไปที่เด็กหญิงตัวน้อย ในอ้อมแขนของรูธ เขาถามอย่างสงสัย
“ แน่นอนว่า น่าน่าจะต้องดีมาก ถ้าเขาเติบโตขึ้น” รูธกล่าวโดยที่ศีรษะของนางยกสูง และใบหน้าของนางก็เด็ดเดี่ยว
ก่อนที่หลินเว่ยจะพูดต่อ รูธก็พูดอีกครั้ง: “ในภูตวิญญาณของเรา ไม่ว่าจะเป็นนักรบต้นไม้โบราณของเจ้า หรือน่าน่าของข้า ต่างก็เรียกว่ามู่หลิง นักรบต้นไม้โบราณของเจ้า เป็นไม้จิตวิญญาณขั้นพื้นฐานที่สุด วิธีการโจมตีเป็นเพียงขั้นพื้นฐานที่สุดทางกายภาพ
การโจมตีเมื่อเทียบกับมนุษย์ของเจ้าแล้ว พวกมันมีพลังตามธรรมชาติ และการป้องกันของพวกเขาก็ค่อนข้างแข็งแกร่งเช่นกัน เพียงแค่การความเร็วอยู่ในระดับปานกลาง แต่ประสิทธิภาพในการต่อสู้ไม่แตกต่างกันมาก
“ แล้วน่าน่าของเจ้าล่ะ?” หลินเว่ยพูดต่อ
“เดี๋ยวก่อน มันยังมีเรื่องอื่นอีก! อย่าขัดจังหวะข้า” รูธพูดอย่างไม่อดทน
“ …………”
มุมปากของ หลินเว่ยกระตุก และใบหน้าของเขาก็พูดไม่ออก เขาเอื้อมมือออกไป และทำท่าทางเชิญชวนให้อีกฝ่ายพูดต่อ
เมื่อเห็นสีหน้าอดกลั้นของหลินเว่ย รูธก็เริ่มยิ้มแล้วพูดว่า “นักรบต้นไม้โบราณเป็นเพียงจิตวิญญาณไม้ขั้นแรก และมีผู้พิทักษ์ไม้ ที่เป็นวิญญาณไม้ระดับกลาง พวกมันเป็นเช่นเดียวกับ ต้นไม้โบราณชนิดเดียวกับ วิญญาณไม้ระดับกลาง ยังมีวิญญาณไม้ระดับสูง ซึ่งเป็นต้นไม้สงครามโบราณ และต้นไม้ภูมิปัญญาโบราณ เหนือวิญญาณ ก็ยังมีวิญญาณไม้ระดับสูง ”
“ผู้พิทักษ์ไม้ เป็นนักรบจริงๆ ส่วน ต้นไม้แห่งปัญญาโบราณ คือ ต้นไม้โบราณซึ่งมีพรสวรรค์ที่แข็งแกร่งกว่า นักรบต้นไม้โบราณ” รูธกล่าวเสริม
“อืม! หลังจากพูดมานาน ข้ากล้าที่จะพูดว่า นักรบแห่งต้นไม้โบราณของข้าคือระดับต่ำสุด” หลินเว่ยมองไปที่กล่องหยกในมือของเขา หันปากและพูดด้วยความรังเกียจ
“อะไรกัน นักรบต้นไม้โบราณมีความน่าจะเป็นในการยกระดับ เมื่อถูกยกระดับ หากเจ้านำสมบัติบางมาใช้ในการยกระดับ จะสามารถเลื่อนไปสู่นักรบต้นไม้โบราณระดับกลางหรือแม้แต่ระดับสูงได้อีกด้วย” เมื่อเห็นว่า หลินเว่ยไม่ชื่นชอบนักรบต้นไม้โบราณ รูธจึงเอ่ยปลอบ
“โอ! ไม่เป็นไร” หลินเว่ยรู้สึกโล่งใจกับคำพูดของรูธ หากพลังต่อสู้เทียบเท่ากับนักรบที่เป็นมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น มันจะไม่เป็นประโยชน์สำหรับเขา ถ้าหากสามารถยกระดับความแข็งแกร่งได้ มันจะแตกต่างออกไป เขายังคงตั้งหน้าตั้งตารอ
“ ใช้เพียงเลือดเพียงหยดเดียวเท่านั้น ก็สามารถจดจำเจ้านาย?” หลินเว่ยเปิดกล่องหยกและถามด้วยความไม่แน่ใจ
“อืม! เพียงแค่หยดเลือด รูธพยักหน้า
“เอาล่ะ……….หลินเว่ยพยักหน้าและตอบรับ จากนั้นเขาก็กัดนิ้ว และหยดเลือดลงบนเมล็ดพืชแต่ละเมล็ด
ทันทีที่เลือดหยดลงบนเมล็ด มันจะเริ่มซึมเข้าไปในเมล็ด สักพักก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เมล็ดพันธุ์นั้นยังคงเป็นเมล็ดพันธุ์ดั้งเดิม และไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ
“แค่นั้นน่ะหรือ?” หลินเว่ยขมวดคิ้วและมองไปที่รูธ ด้วยความงงงวยบนใบหน้าของเขา
ใช่แล้วรูธ พยักหน้า
“ แล้วอย่างไร?” หลินเว่ยพูดต่อ
“ แล้ว?” รูธมองไปที่หลินเว่ยด้วยใบหน้าว่างเปล่า และรู้สึกว่าคำพูดของหลินเว่ยค่อนข้างทำให้สับสน
“อืม! ข้าหมายถึงเมล็ดพวกนี้เหตุใดไม่มีการตอบสนอง ไม่น่าจะคล้ายกับน่าน่าของเจ้า” หลินเว่ยไอเบา ๆ ชี้ไปที่ต้นไม้เล็ก ในอ้อมแขนของรูธ และพูดขึ้น
“นายน้อย! เจ้าโง่หรือไม่? มันจะโตเร็วเพียงนี้ได้อย่างไร เจ้าควรให้พลังงานแก่พวกมันก่อน แล้วปล่อยให้พวกมันค่อยๆเติบโต เจ้าคิดว่าเลือดเพียงหยดเดียว เจ้าต้องการให้พวกเขาเป็นเหมือนน่าน่าหรือ?” รูธ มอง ที่หลินเว่ยด้วยความรังเกียจบนใบหน้าของนางและพูดอย่างไม่แยแส
“ เอ่อ … !” เมื่อได้ยินคำพูดของรูธ ใบหน้าของหลินเว่ยก็แสดงสีหน้าอับอาย เขารู้สึกหดหู่เล็กน้อยในใจ ไม่คาดคิดว่าเขาจะถูกอีกฝ่ายดูแคลน
“ พวกเขาต้องการพลังงานอะไรหรือ…. พลังปราณ?” หลินเว่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกว่าเขากลายเป็นคนหน้าหนาเล็กน้อย
“มันจะดีกว่า ถ้ามีสมบัติที่มีพลังธาตุไม้ ถ้าไม่มีก็สามารถใช้แก่นคริสทัลแทนได้ แต่ก็สามารถใช้หินหยวนได้เช่นกัน อย่างไรก็ตามมันยากที่จะทำให้พวกมันตอบสนอง หากใช้เพียงหินหยวน ” รูธ กล่าวพยักหน้า
“อืม! ข้ารู้” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าว หลังจากนั้นเขาก็ปิดกล่องหยกอีกครั้ง และนำมันเก็บเข้าไป เพราะเขาได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากประตู
คนที่เข้ามาในห้องยังคงเป็นเสี่ยวเอ้อ เขามาแล้วก็ไป เขายังคงรับใช้ หลินเว่ยหลายครั้ง เจ้าเมืองน้อย ให้ร้านกู่เยว่จูดูแลหลินเว่ย และพวกเขา จนกว่าหลินเว่ยจะจากไป
“ ทุกท่านเราจัดห้องไว้แล้ว รับรองว่าเป็นห้องที่ดีที่สุดที่อยู่ในเมืองกู่เยว่ ข้าไม่ทราบว่าแขกผู้มีเกียรติต้องการพักผ่อนในตอนนี้เลยหรือไม่ ข้าจะนำทางท่านไป” เสี่ยวเอ้อก้มหัวลง และกล่าวด้วยความเคารพ
“อืม! มันจะดึกแล้ว ไปพักผ่อนก่อนเถอะ หลินเว่ยพยักหน้าแล้วพูดขึ้น
ตามข้ามา เสี่ยวเอ้อไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง หลังจากตอบกลับ เขาก็หันไปที่ประตู ก้าวเดินอย่างช้า ๆหูของเขาให้ความสนใจกับหลินเว่ยว่าพวกเขาติดตามมาอย่างใกล้ชิดหรือไม่ เขาไม่ได้เร่งฝีเท้าจนกระทั่งเสียงฝีเท้าดังขึ้นติดตามเขาไป
กู่เยว่จูจัดห้องสี่ห้องสำหรับ หลินเว่ย รูธ, จูต้าชาง และ เสี่ยวชิง แต่ละคน มีห้องเป็นของตนเอง ในขณะที่หลินเว่ยใช้ห้องเดียวกันกับ เสี่ยวจินและเสี่ยวไป๋
หลินเว่ยทิ้งผึ้งโลหิตไว้เฝ้าประตูของแต่ละห้อง จากนั้นก็บอกจูต้าชางว่า คืนนี้พวกเขาจะได้นอนหลับอย่างสบายใจ มีคนคอยเฝ้าดูแลความปลอดภัย
ส่วนผึ้งโลหิตแน่นอนว่า เป็นเพราะเหตุผลด้านความปลอดภัย แม้ว่าวันนี้คนเหล่านี้จะซื่อสัตย์ แต่หลินเว่ยก็ป้องกันไว้ก่อน
กลางคืนเงียบสงบและไม่มีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้น เช้าวันรุ่งขึ้น หลินเว่ยและคนอื่น ๆ กลับไป ที่ห้องอาหาร เพื่อกินข้าว เดิมทีหลินเว่ยวางแผนที่จะออกเดินทางโดยตรง อย่างไรก็ตาม เสี่ยวจินบอกว่า เมื่อวานนี้เขาแทบไม่ได้กินอาหารใด ๆ เลย
นอกจากนี้เพื่อที่จะทำให้เสี่ยวจินพอใจ รูธพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเกลี้ยกล่อมเขา หลินเว่ยสัญญาว่าจะออกเดินทางหลังอาหารเช้า ส่วนเงินค่าอาหารและค่าห้อง แม้เขาจะเต็มใจให้ ก็คงไม่มีใครกล้ารับ
จากเมืองกู่เยว่ไปจนถึงเมืองหลวงของจักรพรรดิ เมืองหยูหลินใช้เวลาเดินทาง ประมาณหนึ่งเดือนในการบินด้วยสัตว์อสูร อย่างไรก็ตามตอนนี้ หลินเว่ยขี่ เสี่ยวเฟย ซึ่งทะลวงไปถึงข้นที่เก้าแล้ว ด้วยการเหาะเหินเต็มที่ของเสี่ยวเฟย ความเร็วลดลงมากกว่าสิบเท่า
อีกไม่ถึงสองวันเขาก็ใกล้เมืองหยูหลินแล้ว
เพื่อไม่ให้เกิดปัญหา โดยไม่จำเป็น หลินเว่ยยังคงเลือกที่จะลงฝั่งนอกเมือง จากนั้นก็พาจูต้าชางและพวกเขาเดินเท้าเข้าไปในเมืองหยูหลิน
“นายน้อย! ไปกินข้าวกันเถอะ!” ทันทีที่เข้ามาในเมือง เขาก็สัมผัสได้ถึงความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหยูหลิน ใบหน้าของเสี่ยวจินแสดงสีของความตื่นเต้น เขาพูดกรอกหูของหลินเว่ย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความวิงวอน
“ตกลง แต่ข้าจะปล่อยให้เฒ่าจู พาเจ้าไปกินข้าว!” มื้ออาหารนั้นเป็นเรื่องเล็กน้อย ตั้งแต่เขากลับมา หลินเว่ยก็ไม่รีบร้อนและตกลงโดยตรง
“ดี! ขอบคุณนายน้อย เมื่อได้ยินข้อตกลงของหลินเว่ย เสี่ยวจินก็พยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ส่วนจะไปกับใครเขาไม่สนใจ
“อืม! ข้าจะให้เจ้ากินอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการครึ่งวัน เล่นอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ และกลับมาก่อนที่จะมืดค่ำ” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ทราบแล้ว นายน้อย!” จูต้าชางและคนอื่น ๆ พยักหน้า
หลังจากที่เขาแยกตัวออกจากคนอื่น ๆ หลินเว่ยก็ไปที่หอคอยว่านเป๋า เพียงลำพัง เขาอยู่บนหุบเขากู่เยว่เป็นเวลานาน ในพื้นที่มิติของเขา สะสมซากศพของสัตว์อสูรไว้เป็นจำนวนมาก โดยพื้นฐานแล้วพวกมันเป็นซากศพของสัตว์อสูรระดับสูงซึ่งมีมูลค่ามหาศาล ยกเว้นศพสัตว์อสูรขั้นเก้าซึ่งเป็นประโยชน์สำหรับเขาแล้ว เขาไม่สนใจซากศพของสัตว์อสูรระดับอื่น ๆ อีกต่อไป โดยธรรมชาติแล้วพวกมันจะถูกขายทิ้งไป
เป็นเวลากว่าสองปีแล้วที่ หอคอยว่านเป๋ายังคงเป็นหอคอยว่านเป๋าเช่นเดิม ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ มีคนเข้าออกมากมาย ยังมีทหารยามสี่คนยืนเฝ้าประตู
ทันทีที่หลินเว่ยเข้ามา สาวใช้คนหนึ่งก็มาพร้อมกับรอยยิ้ม บนใบหน้าของนาง
“นายน้อย ข้าชื่อ เสิ่นเจีย ข้ายินดีช่วยเหลือท่าน บอกข้าได้ว่า ท่านต้องการซื้ออะไร” เสิ่นเจียกล่าวด้วยความเคารพ
“ ดูเหมือนว่าจะเป็นเพราะเรื่องนั้น หอคอยว่านเป๋าก็ได้เปลี่ยนแปลงไปไม่น้อย” เมื่อเห็นท่าทีของสาวใช้ ต่อหน้าเขา หลินเว่ยก็พยักหน้ากับตัวเอง แม้ว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของอีกฝ่ายไม่ได้มาจากใจ แต่หลินเว่ยก็ไม่สนใจ ตราบใดที่ไม่ดูแคลนผู้อื่นหรือทำให้อับอาย
