บทที่ 247
หนี
“อืม! ถูกต้องรากฐานของอาณาจักรเฟิงหยู เดิมทีคือสถานศึกษาทุกแห่ง ขนาดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ยกเว้นสามสถานศึกษาที่แข็งแกร่งที่สุด ในสถานศึกษาอื่น ๆ คือจุดสูงสุดของอาณาจักร ซึ่งไม่สมเหตุสมผลเลย ที่จะมีอรหันต์เพียงน้อยนิด
“หลินเว่ยรู้และพยักหน้า
“เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น! ในอาณาจักรเฟิงหยูของเรา มีมากกว่าหนึ่งร้อยคน หลังจากทั้งหมด ด้วยรายละเอียดของราชวงศ์ และอรหันต์ของราชบัณฑิตยสถาน มีทั้งหมดเจ็ดคน น่าจะมีพวกเขาหลายสิบคนที่หลบซ่อนตัว?”
จูต้าชางรู้สึกประหลาดใจและพูดออกมาอย่างตื่นเต้น
“ ……เหตุใดเจ้าจึงกระตือรือร้นถึงเพียงนี้? “หลินเว่ยมองไปที่จูต้าชางด้วยใบหน้าที่พูดไม่ออก เรื่องจากเขาไม่นึกว่าจูต้าชางจะกระตือรือร้นถึงเพียงนี้
“เอ่อ … “! ข้ามีความสุขกับความแข็งแกร่งของอาณาจักรเฟิงหยูของเรา ยิ่งอาณาจักรเฟิงหยูของเรามีอำนาจมากเท่าใด เราก็ยิ่งปลอดภัยมากขึ้นท่านั้น เราจะยิ่งมั่นใจมากขึ้น เมื่อพบผู้คนจากอาณาจักรอื่นๆ
“จูต้าชางเกาหัวของเขา และพูดด้วยความลำบากใจ
“อืม! ไม่น่าแปลกใจเลย ที่เหล่าภูตวิญญาณไม่กล้ามารับตัวรูธกลับไป ” หลินเว่ยพยักหน้า และกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“นายน้อย! ข้ายังอยู่ที่นี่! เจ้ากำลังพาดพิงผู้อาวุโสของข้า ต่อหน้าข้า รูธพูดไม่ออก และหลินเว่ยนั้นก็ทำราวกับนางไม่ได้อยู่ที่นี่
“ เอ่อ … !” เมื่อได้ยินคำพูดของรูธ ใบหน้าของหลินเว่ยก็แสดงความลำบากใจ เขาลืมไปจริงๆว่า รูธ ยังอยู่ข้างๆเขา!
“แค่ก! เอ่อเราพูดเรื่องอื่นต่อเถอะ” หลินเว่ยแสร้งไอสองครั้ง ใบหน้าของเขาเรีบเฉย และพูดกับเงาสิบสาม
…………
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลินเว่ยได้เรียนรู้เรื่องราวต่าง ๆจากปากของ เงาสิบสาม อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายยังคลุมเครือในการตอบคำถาม หลินเว่ยไม่มีพิสูจน์ได้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แม้ว่าอีกฝ่ายจะบอกเขาเช่นนั้น ก็ไม่อาจวางใจ
“ ใกล้แล้วหรือยัง?” จู่ ๆหลินเว่ยก็ถามขึ้น
“ใกล้?” หัวใจของเงาสิบสามสะดุ้ง แต่ใบหน้าของเขาแสดงสีหน้าเรียบเฉย เขามองไปที่หลินเว่ยอย่างงงงวย
“อย่าแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องราว…. เจ้าควรจะฟื้นความแข็งแกร่งได้บ้าง น่าจะมาต่อสู้ได้สักสองสามรอบ?” มือของ หลินเว่ยไพล่อยู่ข้างหลัง มุมปากของเขายกยิ้ม และเสียงเยาะเย้ยก็ปรากฏขึ้น
เขาไม่ได้ตาบอด เส้นเลือดสีน้ำตาลหม่นบนใบหน้าของอีกฝ่ายจางลงครึ่งหนึ่ง เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่า เงาสิบสามได้ฟื้นฟูพลังได้แล้ว? แม้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานกว่าที่มันจะถูกกำจัดออกไปทั้งหมด แต่ก็ไม่มีผลต่อการใช้พลังของอีกฝ่าย
อย่างไรก็ตามหลินเว่ยไม่ต้องกังวลใจ เมื่อมองไปที่ท่าทางของอีกฝ่าย เขานั้นไม่สามารถฟื้นคืนความแข็งแกร่งมากเกินไป เป็นเรื่องดีมากที่มีความแข็งแกร่งของอรหันต์ระดับหนึ่งธรรมดา แต่ข้าง ๆนั้นมีเสี่ยวจินจับจ้องอยู่
เมื่อเห็นท่าทางของหลินเว่ยที่เปิดโปงความคิดเขา เงาสิบสามในที่สุดก็ไม่สามารถระงับความตื่นตระหนกบนใบหน้าของเขาได้
หลังจากกัดฟันมานาน เงาสิบสามก็ฉายแววเด็ดเดี่ยวในดวงตาของเขา เขามองไปที่หลินเว่ยด้วยใบหน้าที่น่ากลัว และกำลังส่งฝ่ามือสีแดงเพลิงให้กับหลินเว่ย อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้มองสิ่งใด เพียงแต่หันไปรอบ ๆ และต้องการจะเปิดฉากการโจมตีและหลบหนีไปทันที
การโจมตีของเงาสิบสามเป็นการโจมตีที่เขาสามารถทำได้ดีที่สุด แม้ว่ามันจะมีพลังไม่ถึงครึ่งหนึ่งของพลังการต่อสู้เต็มที่ของเขา แต่ก็ยังมากกว่าอรหันต์ทั่วไป
แน่นอนว่า ถ้าพบเจอผู้อื่น พลังขนาดนี้ของเขาสามารถทำร้ายอีกฝ่ายได้ แต่หลังจากได้พบกับหลินเว่ย เขาไม่คิดว่าการโจมตีเพียงครั้งนี้จะทำให้หลินเว่ยได้รับบาดเจ็บ
ท้ายที่สุด เสี่ยวจินอยู่เคียงข้างหลินเว่ย ในขณะนี้และจุดประสงค์ของเขาคือให้เสี่ยวจินช่วยเหลือหลินเว่ย ด้วยวิธีนี้เขาจะมีเวลามากพอที่จะหลบหนี สำหรับสัตว์โครงกระดูก มันน่าจะมีปฏิกิริยาช้ายเกินไปเมื่อ ได้รับคำสั่งให้โจมตีจากหลินเว่ย
“ นายท่าน ระวัง!”
จูต้าชางและรูธ มองเห็นเช่นเดียวกับเสี่ยวชิง และ เสี่ยวจิน ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไป และพวกเขาก็ร้องด้วยความประหลาดใจ เสี่ยวจิน ก็เช่นเดียวกับที่ เงาสิบสามคาดการณ์ไว้ เขารีบไปช่วยหลินเว่ย
เงาสิบสามมีความสุข ในตอนนี้เขาวิ่งหนีไปแล้วกว่าสิบเมตร และหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกเหมือน หลบหนีออกมาจากนรก
“สวบสาบ!” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นในหูของเงาสิบสาม รอยยิ้มของเขาแข็งค้างในทันที หลังจากที่เขาวิ่งต่อไปมากกว่าสิบเมตร เขาก็ล้มลงกับพื้นโดยตรง หลังจากกลิ้งเป็นวงกลม สองรอบ เขาก็ล้มลงนอนหงายกับพื้น ดวงตาของเขาว่างเปล่า
และเขาสิ้นใจ มีร่องรอยของความสำนึกผิด และไม่เต็มใจอยู่บนใบหน้าของเขา ที่ดูบิดเบี้ยว ที่คอของเขามีบาดแผลที่ยาว และครึ่งหนึ่งลำคอ มีกระแสโลหิตไหลออกมาอย่างบ้าคลั่ง ในไม่ช้าบนพื้นก็เปรอะเปื้อนราวกับมีแอ่งเลือดผุดขึ้นมาจากพื้นดิน
ร่างของเสี่ยวไป๋ กลับไปที่ไหล่ของหลินเว่ย และมองไปที่ศพของเงาสิบสาม มีแววแห่งความรังเกียจ ในดวงตาของเขา
เห็นได้ชัดว่าเป็น เสี่ยวไป๋ตอบสนองได้รวดเร็ว และถูกเสี่ยวไป๋โจมตีโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
ตั้งแต่หลินเว่ยอ้าปากว่า ต้องการเค้นความลับ เขาก็เริ่มวางแผน และคาดว่า ผลจะออกเป็นเช่นนี้ เขาจึงสั่งเสี่ยวไป๋ให้เตรียมพร้อม และโจมตีได้ทุกเวลา
เขามั่นใจในตัวเสี่ยวไป๋มาก แม้ว่าเสี่ยวไป๋ จะไม่ดีเท่าเสี่ยวชิงที่อยู่เบื้องหน้าเขา แต่ร่างกายของเสี่ยวไป๋นั้นเล็กและไม่สะดุดตา และความเร็วของมันก็เร็วมาก
ดังนั้นสำหรับผู้ที่มีส่วนร่วมในการลอบโจมตีและการลอบสังหาร ก็ตกเป็นของอันธพาลเสี่ยวไป๋ไปโดยปริยาย
“อา! น่าเสียดายที่อรหันต์ ระดับสาม ต้องมาตายแบบนี้! ข้าตั้งใจจะปล่อยเขาไป เหตุใดไม่เชื่อข้าเลย! หลินเว่ยส่ายหัวและถอนหายใจ เขาต้องการให้คนอื่นเข้าใจว่า เขาเป็นคนทำตามคำพูด
หลังจากนั้นหลินเว่ยก็รู้สึกได้ถึงบางอย่าง เขาหันศีรษะและมองไปที่จูต้าชาง และพบว่าดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ
“ เอ่อ … !”หลินเว่ยยักไหล่ ไร้ซึ่งความลำบากใจบนใบหน้าของเขา เขาแค่พูดออกมาเท่านั้น สำหรับศัตรูเขาไม่เคยใจอ่อน รอบตัวเขาก็ไม่มีคนอื่น เขาไม่กลัวที่จะผิดคำพูด แม้ว่าเขาจะไม่สังหารเงาสิบสาม แต่หลินเว่ยก็พร้อมที่จะให้เสี่ยวจินเป็นคนลงมือ
จากนั้นเขาบอกให้ จูต้าชางทำความสะอาดให้เรียบร้อย ในความเป็นจริงคือการรวบรวมและปล้นชิงสิ่งของ จากซากศพ โดยเฉพาะอาวุธในร่างกายของพวกเขา หลังจากทำความสะอาดเสร็จ เสี่ยวเฟยก็ถูกปล่อยตัวออกมาจากช่องว่างมิติ
“ ฮึก … !” ไม่นานนัก ร่างมหึมาก็ลอยขึ้นไปบนฟ้า และบินไปในทิศทางของสถานศึกษาเทียนหยู ในที่เกิดเหตุ ตอนนี้เหลือเพียง 11 ศพ ร่างของชายสวมหน้ากากสีดำ และสิ่งของมีค่าบนนั้นถูกริบไปทั้งหมด
อีกสามศพ คือ ขั้นอรหันต์ ถูกเก็บรวบรวมโดยหลินเว่ย หลินเว่ยมักจะเก็บกวาดร่างของสัตว์อสูรขั้นเก้า เขาไม่สนใจซากศพมนุษย์ ที่อยู่บนจุดสูงสุดของมหาจักรพรรดิ แต่เขานั้นเก็บสามร่างกลับไปเพื่อใช้ตรวจสอบหลังจากกลับไปที่สถานศึกษา
เนื่องจากไม่มีอาวุธ ความแข็งแกร่งของมนุษย์จึงด้อยกว่า สัตว์อสูรอย่างเห็นได้ชัด
อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยไม่ได้พยายามที่จะลองปลุกนักรบมนุษย์ขึ้นมาเป็นกองทัพโครงกระดูก เนื่องจากมันไม่แข็งแกร่งเท่ากับสัตว์อสูร
