บทที่ 249
วิเคราะห์
“ เอ่อคือ … !” เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินเว่ยก็พูดไม่ออก เขาทำได้เพียงเกาหัวอย่างเชื่องช้า จากนั้นก็ต้องการบังคับ เสี่ยวเฟยให้ออกบินต่อไป
เมื่อมองไปที่หลินเว่ยที่กำลังหลบหนีจากเรื่องน่าอึดอัดใจนี้ ปรมาจารย์เฉียนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และพูดด้วยรอยยิ้ม: “ไม่ได้เห็นเขามานานกว่าสองปีแล้ว….ไม่คาดหวังว่าสัตว์เลี้ยงของหลินเว่ย และนั้นมีความแข็งแกร่งที่มากกว่าสัตว์เลี้ยงของข้า ดูเหมือนว่าเด็กชายคนนี้ จะได้รับโชคหล่นทับ ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ”
“อืม! ไม่เพียงแต่มังกรเหิน คนรับใช้ของหลินเว่ย แต่ยังรวมถึงสาวน้อยของเผ่าพันธุ์ภูตวิญญาณต่างก็มีความแข็งแกร่งที่เพิ่มมากขึ้น ด้วยวิธีนี้ ข้ากลัวว่าความแข็งแกร่งของหลินเว่ยเอง ก็อาจจะมากขึ้นตามไปด้วย ”
หลินเยว่พยักหน้า เนื่องจากเห็นด้วยตามคำพูดของปรมาจารย์เฉียน และกล่าวด้วยความโล่งใจ
“ใช่! เหลืออีกหนึ่งปี….แม้ว่าสถานศึกษาเทียนหยูจะไม่สามารถคว้าชัยในการแข่งขัน ประเภทกลุ่มได้ แต่หลินเว่ยก็ยังคงเป็นความหวังอย่างยิ่งสำหรับ การคว้าชัยในการแข่งขันเดี่ยว
ด้วยวิธีนี้ชื่อของสถานศึกษาเทียนหยู จะไม่เพียงโด่งดังแต่ในอาณาจักรเฟิงหยูเท่านั้น แต่ยังเป็น เป็นที่รู้จักของผู้คนมากมายนับไม่ถ้วน “หลงม่อพูดด้วยใบหน้าตื่นเต้น ดวงตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งหวังในอนาคต
…………
ในขณะที่หลงม่อกำลังพูดคุยกันอยู่ ข่าวการกลับมาของหลินเว่ยก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งสถานศึกษาอย่างรวดเร็ว อย่างที่หลายๆคนทราบกันดีว่า ในตอนแรกที่ก้าวเข้ามาในสถานศึกษาเทียนหยูสิ้นสุด หลังจากการฝึกฝน ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็แข็งแกร่งมากขึ้น
“ หลินเว่ยกลับมาแล้วงั้นหรือ?” ซางกวนหรูเสวี่ยมีความสุขมาก นางหยุดการฝึกฝนและรีบวิ่งออกไปทันที สถานที่ที่นางต้องการไปคือบ้านของซางกวนฮ่าวหยาง เพราะนางรู้ว่า สถานที่แรกที่หลินเว่ยต้องไป คือ บ้านพักของอาจารย์ของเขา นั่นคือปู่ของนาง
เสี่ยวเฟยบินไปตลอดทางโดยไม่หยุดพัก หลายคนสามารถเห็นได้ว่า มีมังกรเหินปรากฏขึ้นที่ลานชั้นใน แต่เมื่อกำลังจะมาถึงลานชั้นใน ซึ่งเป็นบ้านพักของซางกวนฮ่าวหยาง หลินเว่ยก็สั่งให้เสี่ยวเฟยร่อนลง และเก็บมันเข้าไปในพื้นที่มิติ จูต้าชางและ รูธกลับไปที่บ้านของพวกเขาก่อน และหลินเว่ยตรงไปหาซางกวนฮ่าวหยางตามลำพัง
อย่างไรก็ตาม นานกว่าสิบนาที หลินเว่ยยืนอยู่ที่ประตูบ้านพัก พร้อมกับร่องรอยของความเศร้าโศกบนใบหน้าของเขา
ประตูลานบ้านไม่ได้ปิดอยู่ หลินเว่ยจึงเดินตรงเข้าไปและมองไปรอบ ๆ แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่มานานกว่าสองปี แต่ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ในสถานศึกษา
เมื่อหลินเว่ยเห็นร่างหนึ่งนั่งอยู่บนม้านั่งหินอ่อนของสถานศึกษา เขาดูมีความสุขและวิ่งเข้าไปหาร่างนั้น เพียงไม่กี่ก้าว เขาก็หยุดชะงัก และคุกเข่าลงโดยตรง เขาคำนับอาจารย์ของเขา จากนั้นเขาเกาหัวและพูดด้วยรอยยิ้ม “อาจารย์…..ศิษย์กลับมาแล้ว”
ร่างที่นั่งมองการคุกเข่าของหลินเว่ย คือ ซางกวนฮ่าวหยาง รับรู้ได้ถึงพลังลมปราณของหลินเว่ย และนั่งอยู่ที่ลาน เพื่อรอให้หลินเว่ยกลับมา
เขามองไปที่ หลินเว่ยด้วยรอยยิ้ม บนใบหน้าของเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรัก เขาเอื้อมมือไปหา หลินเว่ยและมองดูเขาอย่างระมัดระวัง เขาพยักหน้าและใบหน้าของเขาก็พึงพอใจ
นี่คือศิษย์ใกล้ชิดของเขา ไม่ว่าเขาจะมีพรสวรรค์หรือความแข็งแกร่งของเขานั้นมากที่สุด ในบรรดาลูกศิษย์ของเขา ยิ่งไปกว่านั้นหลินเว่ยเป็นน่าเอ็นดูและกตัญญูมาก
“ดี! เจ้าเพิ่งกลับมา! คราวนี้ออกไปข้างนอกมากว่าสองปี แล้วเมื่อกลับมาแล้ว ก็พักผ่อนอย่างเต็มที่ อย่าหักโหม การพักผ่อนให้เพียงพอคือวิถีของการต่อสู้” ซางกวนฮ่าวหยาง ยืนขึ้นตบไหล่หลินเว่ย และกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ใช่แล้ว! อาจารย์! เมื่อข้ากลับมาครั้งนี้ ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะออกไปข้างนอกอีกแล้ว ข้าจะเข้าไปในหอคอยวิญญาณจักรพรรดิ และพัฒนาความเข้มแข็งทางจิตใจของข้า” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“อืม! เป็นเรื่องดี ความแข็งแกร่งทางจิตเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับเจ้า เจ้าควรสงบสติอารมณ์และฝึกฝนให้ดี” ซางกวนฮ่าวหยางได้ยินหลินเว่ยพูดคำเหล่านี้ เขาก็พยักหน้าทันทีและกล่าวด้วยความเห็นชอบ
“ขอรับ!” หลินเว่ยพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และกล่าวว่า “อาจารย์! ข้าถูกลอบโจมตี”
“อะไรนะ!……เกิดอะไรขึ้น บอกข้ามาเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด หลังจากได้ยินสิ่งที่หลินเว่ยกล่าว ซางกวนฮ่าวหยางรู้สึกประหลาดใจ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความโกรธ และกระตุ้นให้หลินเว่ยรีบพูดออกมา
“ เรื่องทั้งหมดก็เช่นนี้ … ” หลินเว่ยใช้เวลามากกว่าสิบนาที เพื่ออธิบายสถานการณ์ก่อนหน้านี้อย่างเรียบง่าย จากนั้นเขาก็โบกมือไปยังที่โล่ง ร่างของชายสวมหน้ากากชุดดำสามคนถูกหลินเว่ยนำออกจากแหวนมิติ
เมื่อเห็นร่างของพวกเขาและเงาสิบสาม ซางกวนฮ่าวหยางรีบเข้าไปตรวจสอบ
เมื่อซางกวนฮ่าวหยางรู้สึกว่า มีพลังแห่งธรรมะที่ลึกซึ้ง ยังคงวนเวียนอยู่บนซากศพทั้งสาม เขาอุทานว่า“ อรหันต์!”
ซางกวนฮ่าวหยางหันไปมองหลินเว่ย สายตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของหลินเว่ย เขารู้สึกประหลาดใจมาก เขาพูดด้วยความไม่เชื่อ: “ทั้งสามศพมาถึงขั้นอรหันต์ ก่อนที่พวกเขาจะถูกสังหาร เจ้ารู้หรือไม่?”
หลินเว่ยกล่าวตอบอย่างผ่อนคลายว่า เขาไม่ได้สนใจ เขาคิดเพียงว่า อาจจะเป็นจักรพรรดิหรือมหาจักรพรรดิที่ถูกส่งมา แต่กลับเป็นอรหันต์
“เกิดอะไรขึ้น? เจ้าบอกข้ามาอย่างละเอียด และอย่าปกปิดใดๆ” ซางกวนฮ่าวหยางมองไปที่หลินเว่ยอย่างเคร่งขรึม และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ขอรับ! หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าว
ตามความหมายของซางกวนฮ่าวหยาง หลินเว่ยบอกเล่าเกี่ยวกับสถานการณ์ทั้งหมด ถึงตัวตนและที่มาของศพทั้งสาม และข้อมูลบางอย่างที่เขาได้รับจาก เงาสิบสาม โดยไม่มีการปกปิดใด ๆ
แน่นอนว่า ความลับของหลินเว่ยไม่ได้ถูกเปิดเผย แต่ถึงอย่างนั้น มีข้อมูลบางอย่างก็บอกกับซางกวนฮ่าวหยาง โดยตรง
แน่นอนว่า เขาบอกเล่าเรื่องราวของตนเอง เช่น เขามีสัตว์อสูรเลี้ยงขั้น สัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์ พลังการต่อสู้ที่แท้จริงของเขา มาถึงขั้นอรหันต์แล้ว
เมื่อ หลินเว่ยพูดจบ ซางกวนฮ่าวหยางก็ขมวดคิ้วแน่น ก้มศีรษะลงโดยไม่พูดอะไรสักคำและเข้าสู่ภวังค์
หลายนาทีต่อมา ซางกวนฮ่าวหยางมองไปที่หลินเว่ยด้วยท่าทางที่เรียบเฉย และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า“ ต้องเป็นคนจากวิหารเร้นลับต้องการจับเจ้ากลับไปใช้ประโยชน์ โชคดีที่พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าความแข็งแกร่งของเจ้า จะเพิ่มขึ้นมากขนาดนี้
และสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์ที่มาติดตามเจ้า”
“อืม! อันที่จริง ถ้าเป็นตัวข้าเมื่อสองปีก่อน เกรงว่าข้าอาจจะไม่มีโอกาสได้กลับมา หลินเว่ยพยักหน้าและพูดอย่างมีความสุข
“ อย่างไรก็ตาม คนที่เจ้าสังหารในครั้งนี้ รวมถึงอรหันต์สามคน พวกเขาจะไม่ยอมแพ้ แม้ว่าจะไม่มีใครเห็นพวกเขาถูกเจ้าสังหาร แต่เนื่องจากคนเหล่านี้ตายเพราะต้องการมาลักพาตัวเจ้า แน่นอนว่าความผิดทั้งหมดอาจจะถูกผลักมาที่เจ้า”
ซางกวนฮ่าวหยางขมวดคิ้วแน่นและน้ำเสียงของเขาดูราบเรียบ
