บทที่ 264
ชายไร้ยางอาย
“ข้าไม่คิดเช่นนั้น!” หลินเว่ยเลิกคิ้วชี้ไปที่ทิศทางของการต่อสู้ และพูดอย่างไร้เดียงสา
“อะไรกัน?” เย่หลิงตกตะลึงชั่วครู่ มีร่องรอยของความไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของหลินเว่ย หมายความว่าอย่างไร?
“พี่สาว! ดูตรงนั้น ในขณะที่เย่หลิงกำลังคิดอยู่ เย่เจียก็ดึงเสื้อผ้าของอีกฝ่ายชี้ไปที่ด้านข้างและพูดว่า
“เย่หลิงมองไปตามทิศทางของนิ้วของเย่เจีย ดวงตาของนางเบิกกว้าง และใบหน้าของนางยุ่งเหยิง
“เป็นไปได้อย่างไร” เย่หลิงมองไปที่ หลินเว่ยด้วยความตกใจและร้องอุทาน
ตอนนี้นางตกใจมาก กับการที่นางมองเห็นสหายของนาง หัวบวมเปล่งเป็นหัวหมู บวมช้ำ
มันรวดเร็วเกินไป นางเพิ่งจะได้พูดกับหลินเว่ย และฝ่ายของนางก็พ่ายแพ้ ดังที่หลินเว่ยกล่าว อีกฝ่ายชนะแล้ว ไม่จำเป็นต้องมานั่งคุยกัน
อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ไม่น่าแปลกใจ เพราะเย่หลิงไม่ได้เข้าร่วมในการต่อสู้ สถานศึกษาเฉียนคุน มีเพียงระดับจักรพรรดิสองคนเท่านั้น เมื่อเทียบกับ เมิ่งหูลู่แล้ว พวกเขาถูกบดขยี้และพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัยเลย
แน่นอนเพราะมันไม่ใช่การต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งสองฝ่ายจึงไม่ได้ใช้การโจมตีที่รุนแรง ยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่า เมิ่งหูลู่และสหายของเขาจะบอกว่า พวกเขาควรจัดการอย่างรุนแรง แต่ในความเป็นจริง
พวกเขากลับไม่ได้ลงแรงหนัก และอย่างมากพวกเขาก็เพียงหักกระดูกไม่กี่ชิ้น
พวกเขาไม่ต้องการสร้างปัญหาให้กับสถานศึกษา เทียนหยู ตราบใดที่ไม่มีผู้ใดเสียชีวิต ไม่ถือว่าสร้างความเดือดร้อนมากเกินไป
สำหรับเย่หลิง แล้วนางไม่มีทางเข้าไปช่วยพวกเขา? ลืมไปเถอะ! ความแข็งแกร่งของนางนั้นมีเพียงเล็กน้อย นางไม่ได้ต้องการหาเรื่องใส่ตัว เนื่องจากพวกเขาไม่ได้สนใจที่จะทำร้ายพวกนางพี่น้อง นางจึงรู้สึกโชคดีอยู่บ้าง
“คนเหล่านี้สร้างปัญหาในเมืองเหยียนจิง คนที่เอาชนะสถานศึกษาเฉียนคุน จะถูกผู้คุ้มกันเมืองหลวงจับตัวไปในไม่ช้า”
“ ข้าไม่คิดอย่างนั้น คนพวกนี้ยังเด็กและมีความแข็งแกร่งเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายมาจากสถานศึกษาสักแห่ง ดังนั้นฐานะของคนเหล่านี้ไม่ธรรมดา .”
“อืม! อีกไม่กี่วันจะมีการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ ข้าคิดว่าคนเหล่านี้น่าจะเป็นหนึ่งในสามอาณาจักร”
“ เหตุใดจึงเป็นคนในสามอาณาจักรยิ่งใหญ่ อาจเป็นคนจากอาณาจักรใดอาณาจักรหนึ่งก็เป็นได้”
“ ไม่น่าเป็นไปได้ ที่จะมีคนนอกอาณาจักรที่จะมั่นใจในการสร้างปัญหาในดินแดนกังหลันของเรา เนื่องจากสถานศึกษาเฉียนคุนเป็นหนึ่งในมหาอำนาจของดินแดนกังหลัน” การวิเคราะห์ของท่านมีเหตุผล ข้าขอชื่นชมมัน
“ ……” ด้วยความพ่ายแพ้ของฝ่านสถานศึกษาเฉียนคุน การต่อสู้กลายเป็นการทุบตีอยู่ฝ่ายเดียว ฝูงชนรอบข้างที่ดูที่เกิดเหตุ เริ่มพูดคุยวิจารณ์เรื่องนี้ทีละคน
“ตอนนี้เจ้าจะปล่อยพวกเราไปได้หรือไม่?” เย่หลิงและ เย่เจียเดินไปหา หลินเว่ยและกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น
นางเห็นได้ว่า หลินเว่ยมีตำแหน่งพิเศษ ในหมู่คนเหล่านี้ เพียงเพราะคำพูดของหลินเว่ย เมิ่งหูลู่และคนอื่น ๆ ไม่ลังเลเลยที่จะเข้าตะลุมบอนต่อสู้อย่างไม่คิดชีวิต พวกนางจึงเดินตรงไปข้างหน้า
เมื่อได้ยินคำพูดของเย่หลิง หลินเว่ยก็ขมวดคิ้วและไม่พูด แต่เขาแสร้งทำเป็นครุ่นคิด หยางไป๋และสหายของเขาก็กลับไปที่ด้านข้างของหลินเว่ย รอว่าหลินเว่ยจะมีความเห็นว่าอย่างไร
“มาแล้ว! มาแล้ว! ทหารรักษาเมืองมาแล้ว ผู้นำที่มา ณ ที่เกิดเหตุคือ เหยียนติง”
ร่างสูงโปร่ง มองเห็นจากระยะไกล และเดินไปหยุดอยู่ที่สถานศึกษาเฉียนคุน ทันใดนั้นก็เกิดการจลาจลขึ้นในฝูงชน และพวกเขาก็กระจัดกระจายไปทีละคน พวกเขาหวาดกลัวกองทัพในชุดเกราะสีดำ ที่มีดาบห้อยอยู่ที่เอว
“ไม่! มันคือ เหยียนติง! เจ้าไม่ต้องพูดอันใด….ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง” เย่หลิงเห็นใบหน้าของบุคคลนั้น สีหน้าของนางเปลี่ยนไปทันที นางหันหน้าไปมองหลินเว่ย พูดอย่างรีบร้อน การแสดงออกบนใบหน้าของนางกลับดูเรียบเฉย
“เหยียนติงเป็นแค่ ทหารรักษาเมืองตัวเล็ก ๆ เขาจะกล้าทำอะไรกับพวกเรา หลินเว่ยเบะปากและมีแววดูถูกเล็กน้อยในดวงตาของเขา และพูดด้วยความเย้ยหยัน
“ เขาแตกต่างออกไป ความแข็งแกร่งของเขาได้ไปถึงระดับจักรพรรดิ และเขายังเป็นหัวหน้ากองเรือของหน่วยรักษาเมือง เขามีทหารในมือจำนวน 100 คน ภายใต้การบังคับบัญชาของเขา สิ่งที่สำคัญที่สุด
เขามีความเด็ดขาดในการสังหารและโจมตี” เย่หลิงส่ายหัวและกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ เจ้ากลัวว่าเขาจะสังหารพวกเราหรือ….?” หลินเว่ยถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“คนที่พวกเจ้าเพิ่งทำร้ายไป เขาคือคนสนิทของสถานศึกษาเฉียนคุน ด้วยนิสัยของเขา ย่อมจะทำร้ายเจ้าอย่างแน่นอน แม้ว่าจะไม่สังหารเจ้า แต่ก็ต้องบาดเจ็บสาหัส” เย่หลิง กล่าวด้วยความกังวล
แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าทำไมตนเองจึงกังวลเกี่ยวกับหลินเว่ยและคนอื่น ๆ ด้วยที่นางเป็นบุตรสาวของผู้นำสถานศึกษา เฉียนคุน และนางเป็นศัตรูกับหลินเว่ยและคนอื่น ๆ นางควรจะหวังให้พวกเขาถูกเหยียนติงสังหาร
“ พี่ชายของชายไร้ยางอาย ช่างเหมือนกันเสียจริงๆ เหยียนติงคนนี้ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน” หยางไป๋ขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เสียงของเขาดังมาก และไม่มีความหมายแอบแฝง ผู้คนรอบข้างเขาสามารถได้ยินมันอย่างชัดเจน
เหยียนติงและกองทัพย่อมๆของเขาก็ได้ยินเช่นกัน
แน่นอนว่า เหยียนติงนั้น หลังจากได้ยินคำพูดของ หยางไป๋เขาก็หันกลับมา และเดินไป เขาหยุดห่างจากสถานศึกษาเทียนหยูไปหนึ่งระยะ และมองไปที่ หยางไป๋โดยไม่แสดงออก
“เกิดอะไรขึ้น อธิบายให้ข้าเข้าใจสั้น ๆ กับน้องชายที่ไร้ประโยชน์ของข้า เขาบอกว่าพวกเจ้าทำร้ายพวกเขา โดยอาศัยคนจำนวนมาก” เหยียนติง มองไปที่หลินเว่ยและคนอื่น ๆ และเอ่ยขึ้น
“ไม่ พี่เหยียนติง ฟังข้า….เรื่องนี้ไม่ได้รุนแรงอย่างที่พวกเขาพูด พวกเขาถูกเราทำร้ายก่อน” เย่หลิงอธิบายให้ฟังอย่างเร่งรีบ
“ เย่หลิง! เจ้าและน้องชายของข้า ต่างก็เป็นศิษย์ของสถานศึกษาเฉียนคุน แม้ว่าเจ้าจะเป็นบุตรสาวของผู้นำสถานศึกษา แต่ก็เป็นเรื่องที่น่าอับอายกลับช่วยเหลือคนนอก” เมื่อได้ยินคำพูดของเย่หลิง เหยียนติงก็ขมวดคิ้วและดุด่าด้วยความไม่พอใจ
“เหยียนติง! เจ้า … !” เมื่อเห็นว่าเหยียนติงตำหนินางอย่างตรงไปตรงมา ใบหน้าของเย่หลิงก็ดูน่าเกลียดเล็กน้อย และความโกรธก็ผุดขึ้นในใจของนาง
เย่หลิงยังเป็นบุตรสาวของผู้นำของสถานศึกษาเฉียนคุน เหยียนติงเองก็มาจาก สถานศึกษาเฉียนคุน เมื่อก่อนเขาเคารพนางมาก โดยไม่คาดคิด เนื่องจากความแข็งแกร่งของเขาดีขึ้น และทำหน้าที่เป็นทหารคุ้มกันเมือง เขาจึงไม่สนใจผู้อื่น
โดยที่ไม่ใส่ใจว่า วันที่ตนเองมีได้จนถึงทุกวันนี้ ล้วนมาจากบิดาของนาง
“ เย่หลิง! รีบกลับไปซะเพื่อไม่ให้เป็นการอับอาย” เหยียนติงไม่สนใจความรู้สึกของเย่หลิง เขาเอ่ยขัดคำพูดของอีกฝ่ายโดยตรง ท่าทีของเขาแข็งกร้าวมากและดวงตาก็แสนเย็นชา
“เหยียนติง! เจ้าสมควรเกรงใจข้า! กล้าทำแบบนี้กับข้า ในสายตาของเจ้า ยังมีบิดาข้าอยู่หรือไม่” ใบหน้าของ เย่หลิง กลายเป็นสีเขียว และทั้งตัวของนางก็สั่นสะท้านด้วยความโกรธ นางชี้ไปที่ เหยียนติงและพูดด้วยความโกรธ
“ เย่หลิง! สิ่งที่เจ้าพูดนั้น ข้าจำขึ้นใจอาจารย์ดีกับข้ามาก และเป็นศิษย์พี่ที่ข้าเคารพยิ่ง แต่วันนี้เห็นได้ชัดว่า เจ้าทำผิด เจ้าลอบช่วยเหลือคนนอก และเฝ้าดูคนของเจ้าถูกรังแก และหันไปช่วยเหลือผู้อื่น หากอาจารย์อยู่ที่นี่ เจ้าจะไม่มีวันได้ทำเรื่องไร้สาระเช่นนี้” คำพูดของเย่หลิง เป็นคำพูดที่แทงใจดำอย่างเห็นได้ชัด เหยียนติงจึงไม่ยอมรับมันโดยธรรมชาติ เมื่อเทียบกับพ่อของเย่หลิงแล้ว ความแข็งแกร่งของเขายังคงอยู่ด้อยกว่า
“เจ้า…!” ใบหน้าของเย่หลิงเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ แต่นางไม่สามารถโต้แย้งได้
“เหยียนติงแม้ว่า เจ้าจะเป็นญาติกับเขา แต่เจ้านั้น เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องหน้าที่หรือ?” เมื่อเห็นความพ่ายแพ้ของเย่หลิง หลินเว่ยก้าวไปข้างหน้าแล้วขมวดคิ้วไปที่เหยียนติงและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ไม่เลย! ข้านั้นเป็นคนตรงไปตรงมา ตั้งแต่ต้นจนจบข้าไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด อย่างไรก็ตามข้าแค่รู้ว่า เจ้าเป็นคนที่ทำร้ายเขา แม้ว่าเขาเป็นเพียงขยะในสายตาของข้า แต่ก็เป็นน้องชายของข้า แม้ว่าเขาจะทำอะไรผิดพลาด แต่ก็ไม่ใช่ว่าเจ้าจะสั่งสอนเขาได้ตามใจชอบ
“เหยียนติงส่ายหัว พูดด้วยใบหน้าหมองหม่น
“หมายความว่า หากน้องชายของเจ้า โจมตีเรา เราทำได้เพียงยืนอย่างเชื่อฟัง และปล่อยให้เขาสังหารเรางั้นหรือ?” หลินเว่ยขมวดคิ้ว และความเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ในน้ำเสียงของเขามีความรู้สึกประชดประชัน
“มันเป็นเรื่องธรรมดา ฐานะของเขาและของเจ้านั้นแตกต่างกัน หากเขาต้องการสังหารเจ้า เจ้าก็ต้องหยุดนิ่งและปล่อยให้เขาสังหารเจ้า” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย เหยียนติงพยักหน้าโดยตรงและพูดอย่างเป็นธรรมชาติ
“ นี่เจ้า….ข้า … !” เมื่อได้ยินคำพูดของเหยียนติง พูดออกมาราวกับว่ามันคือเรื่องที่ถูกต้อง หลินเว่ยและคนอื่น ๆ ตกตะลึง ความคิดของเขานั้นเปิดโลกกว้างให้กับหลินเว่ยและคนอื่นๆมาก ยังมีคนไร้ยางอายมากกว่านี้หรือไม่ในโลก
ชั่วครู่ต่อมาแสงเย็นฉาย ในดวงตาของหลินเว่ย เขาพูดด้วยเสียงต่ำ“ เพราะเหตุใด?”
“ทำไมล่ะฮ่าฮ่า เหยียนติงหัวเราะสองสามครั้งและพูดอย่างหยิ่งผยองบนใบหน้าของเขา:” เขาเป็นน้องชายของข้าและข้าเป็นพี่ชายของเขา เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่? ”
“ เอ่อ … !” เมื่อได้ยินความหยิ่งยโสของเหยียนติง หลินเว่ยก็พูดไม่ออกอยู่ภายในใจ ไม่คาดคิดว่า จะมีคนหลงตัวเองในโลกนี้ และเขาก็ได้พบแล้ว
เพียงแค่ว่า ตนเองมีความแข็งแกร่งขั้นจักรพรรดิ เขาบ้าคลั่งไปแล้ว มันเหมือนกับทั้งดินแดน เขานั้นแข็งแกร่งมากที่สุด แม้แต่อรหันต์ก็ไม่อาจเปรียบเทียบกับเขาได้
“เจ้าจะทำอะไรแก้แค้นให้น้องชายของเจ้าหรือไม่ ด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า….ต้องการที่จะต่อสู้กับเราหรือไม่?” หลินเว่ยขมวดคิ้วมองไปที่เหยียนติงและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
![ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]](https://i2.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/127752.jpg?resize=151,215 "ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]")
