ตอนที่ 49 ประกาศจากองค์หญิง (1)
“อืม” เฟิงหรูชิงชำเลืองดูหรงกุ้ยเฟย ยิ้มแล้วพูดกับนางด้วยท่าทีขี้เกียจจะพูด “เจ้าพูดมาถูกทั้งหมด งั้นรอให้กั๋วซือกลับมาแล้ว ข้าจะช่วยถามให้ว่าเมื่อไหร่เขาจะขอแต่งงานกับเฟิงหรูซวง”
หลิวหรงยิ้มไม่ออก เด็กนี่ไม่เข้าใจสิ่งที่นางสื่อหรืออย่างไร
ยิ่งกว่านั้น คนชื่อเสียงฟอนเฟะอย่างเฟิงหรูชิง ย่อมไม่มีทางได้พบกับกั๋วซือผู้บริสุทธ์และสูงส่ง
“อ้อ จริงสิ” เฟิงหรูชิงหยีตาแล้วเดินมาทางหลิวหรง “สมัยก่อนที่ข้าได้เจอกับหลิ่วอวี้เฉิน เป็นเพราะเฟิงหรูชวงช่วยชี้นำ และเป็นเพราะนางคอยกรอกหูข้าว่าเขาดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ ข้าเลยปักใจกับเขา ข้าจะเขียนประกาศติดทั่วกำแพงเมืองเพื่อขอบคุณนาง”
นัยน์ตาหลิวหรงเต็มไปด้วยความกลัวและกระวนกระวาย ถ้าหากฝ่าบาทรู้ว่าเฟิงหรูชิงตกหลุมรักหลิ่วอวี้เฉิน เพราะมีซวงเอ๋อร์เป็นต้นเหตุละก็ ฝ่าบาทต้องพิโรธเป็นแน่
“ชิงเอ๋อร์ เจ้าเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ซวงเอ๋อร์ไม่ได้มีเจตนาอย่างนั้นสักหน่อย”
เฟิงหรูชิงสีหน้ายิ้มไม่หยุด “งั้นก็ให้คนทั้งแคว้นตัดสินแล้วกันว่านางมีเจตนาอย่างนั้นหรือเปล่า”
หลิวหรงมองดูเฟิงหรูชิงอย่างทำอะไรไม่ถูก เมื่อนางตั้งสติได้และจะพูดอะไรออกไป เฟิงหรูชิงก็กลับหลังเดินมุ่งหน้าออกจากตำหนังอู๋โยวไปแล้ว
แต่สายตาเย้ยหยันครั้งสุดท้ายของเฟิงหรูชิงยังคงฝากรอยลึกอยู่ในจิตใจนาง นางกำมือแน่น
แสงยามรุ่งอรุณสาดส่องไปทั่วท้องฟ้า ตกกระทบลงมาทั่วกายของเฟิงหรูชิง
นางบิดขี้เกียจใส่ท้องฟ้าสีคราม อาจเป็นเพราะอารมณ์ดีมาก จึงอดยิ้มไม่ได้
เฟิงหรูชิงก้มหน้ามองป้ายเลือดเหล็กที่อยู่ในมือ นัยน์ตามีประกาย
“แม้ป้ายเลือดเหล็กจะอยู่ในมือแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่โอกาส”
คนเหล่านี้ผิดหวังเพราะนาง นางไม่อยากใช้ป้ายเลือดเหล็กทำให้พวกเขายอมสวามิภักดิ์ แต่อยากให้คนเหล่านั้นติดตามรับใช้นางด้วยความเต็มใจ
เฟิงหรูชิงคลึงหน้าผากเพราะปวดหัว “องค์หญิงคนเดิมจากไปแล้ว แต่ทิ้งปัญหาไว้ให้ข้าเต็มไปหมด”
ไม่ว่าอย่างไร ป้ายเลือดเหล็กก็กลับคืนมาแล้ว นางจะต้องทำให้ทัพเลือดเหล็กกลับมาเป็นที่ยอมรับของคนทั้งโลกอีกครั้ง
ประกายความเด็ดเดี่ยวปรากฏขึ้นในดวงตาของเฟิงหรูชิง นางไม่ไปหาเฟิงเทียนอวี้ แต่เดินออกจากวังหลวงไป
…
จวนองค์หญิงอันดับหนึ่ง
อักษรจีนตัวใหญ่ๆ ห้าตัว ลอยเด่นอยู่บนป้ายเหนือประตู
แต่ว่าหน้าประตูจวนองค์หญิงกลับเงียบเหงา บนถนนมีคนเดินผ่านเพียงสองสามคน เปรียบไม่ได้กับความคึกคักที่เคยพบเห็นแต่ก่อน
เฟิงหรูชิงมองภาพถนนที่ด้านหน้าจวน นางคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นจริงๆ
นางกำลังคิดว่าถนนทิศใต้ที่คึกคักตลอดเวลา ทำไมคนกลับน้อยลง
“ชิงหลิง” เฟิงหรูชิงเพิ่งเดินเข้าจวนมาก็มองไปเห็นชิงหลิง นางรีบตระโกนเรียกชิงหลิงเพื่อถามว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นกับถนนทิศใต้ ทำไมจู่ๆ ถึงเงียบเหงาวังเวงแบบนี้”
ชิงหลิงอึ้ง นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนขานตอบว่า “องค์หญิง ถนนทิศใต้ไม่ได้เงียบเหงาหรอกเพคะ เป็นเพราะคนพวกนั้น…รู้ว่าองค์หญิงย้ายออกมาอยู่ที่นี่ พวกเขาเลยเดินอ้อมจวนองค์หญิงเพคะ”
“…”
เฟิงหรูชิงสีหน้าเจื่อน ในสายตาของคนทั้งโลก นางน่ากลัวขนาดนี้เชียวหรือ
“ข้าน่ากลัวมากใช่หรือไม่” เฟิงหรูชิงถามด้วยสีหน้าเจื่อนๆ
ชิงหลิงพยักหน้า “เมื่อห้าปีก่อน เด็กคนนึ่งไม่ทันระวังวิ่งชนองค์หญิง เลยโดนองค์หญิงสั่งคนให้จับเขาไปตีเกือบตาย คนของจวนแม่ทัพมาเจอเข้าเลยเข้ามาช่วยเด็กคนนั้นไว้เพคะ และเมื่อสามปีก่อน องค์หญิงแย่งซื้อเครื่องประดับกับคนในร้านขายเครื่องประดับ เป็นเพราะเจ้าของร้านถือหลักใครมาก่อนได้ก่อน เครื่องประดับนั้นเลยขายให้คนอื่นไป สุดท้ายองค์หญิงเลยสั่งให้คนพังร้านทิ้ง แล้วเล่นงานเจ้าของร้านเสียจนบาดเจ็บสาหัสเพคะ”
ตอนที่ 50 ประกาศจากองค์หญิง (2)
“แล้วยังมี…”
ชิงหลิงตั้งใจจะพูดต่อ แต่เฟิงหรูชิงฟังต่อไม่ไหวแล้ว นางรีบขัดจังหวะชิงหลิง
“ไม่ต้องพูดแล้ว เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว”
เพราะถึงแม้นางจะรับช่วงความทรงจำต่อจากองค์หญิงองค์เดิม แต่ก็ไม่มีเวลาไปดูความทรงจำทั้งหมด ทำได้เพียงค้นดูเฉพาะเรื่องที่สำคัญ ดังนั้นนางจึงคิดไม่ถึงว่า องค์หญิงคนเดิม…จะบัดซบได้ถึงเพียงนี้
ทำเรื่องชั่วไว้มากมายจริงๆ สมควรตายเป็นที่สุด
มิน่าล่ะคนพวกนั้นเห็นนางเป็นอันต้องเดินหลบ ที่แท้ก็เป็นเพราะสาเหตุนี้
“องค์หญิง แม้ปกติจะไม่ชอบออกไปข้างนอกวัง แต่ทุกปีก็ต้องออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกหนึ่งครั้ง แต่ละปีจะต้องมีคนที่ถูกองค์หญิงรังแก บ่าว…” ชิงหลิงหยุดไปพักหนึ่ง นางพูดอย่างอายๆ “ก็ช่วยองค์หญิงทำเรื่องเลวๆ ไว้ไม่น้อยเพคะ”
นางไม่ทำตามองค์หญิงไม่ได้ ไม่อย่างนั้น ก็จะมีจุดจบแบบหลิวลี่หรือไม่แน่ว่าอาจเลวร้ายยิ่งกว่า
“พอที พอที” เฟิงหรูชิงโบกมือห้าม “เรื่องที่แล้วก็ให้มันแล้วกันไป ต่อไปพวกเราอย่าทำผิดซ้ำก็พอ”
“บ่าวจะทำตามองค์หญิงรับสั่งทุกอย่างเพคะ”
“อืม” เฟิงหรูชิงเอามือจับคาง “ก็ดี ข้าจะให้เจ้าไปติดประกาศแผ่นหนึ่ง เนื้อหาในประกาศคือจดหมายหย่า”
นางเตือนเสนาบดีหลิ่วแล้ว แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้เอาจดหมายหย่าที่นางทำหล่นไว้มาคืนให้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้านางไม่บอกหย่ากับหลิ่วอวี้เฉิน แล้วจะมีสิทธิ์ไปตามจีบกั๋วซือได้อย่างไร
ที่น่าดีใจอย่างหนึ่งก็คือ หลิ่วอวี้เฉิน รังเกียจที่นางดูอัปลักษณ์ ยังไม่เคยหลับนอนด้วยกันจวบจนบัดนี้ จึงทำให้นางยังคงรักษาพรหมจรรย์เอาไว้ได้
“ฮะ?” ชิงหลิงมึนงง จด…จดหมายหย่า?
“ข้าเฟิงหรูชิง ก่อนอื่นต้องขอบคุณเฟิงหรูซวง ที่พาข้าไปรู้จักกับหลิ่วอวี้เฉิน แถมยังคอยพูดกรอกหูว่าเขาดีอย่างโน้นอย่างนี้ ทำให้ข้าหลงรักเขา ต่อมาต้องขอบคุณหรงกุ้ยเฟย ที่นางบอกข้าว่า ข้าเป็นองค์หญิงของราชวงศ์ มีเสด็จพ่อคอยให้ท้าย หลิ่วอวี้เฉินไม่กล้าขัดราชโองการไม่แต่งงานกับข้า เช่นนี้ข้าเลยใช้อำนาจบีบบังคับให้เขารับข้าเป็นภรรยา!”
เฟิงหรูชิงยิ้ม รอยยิ้มของนางดูเจ้าเล่ห์ นางพูดต่อไปว่า “แต่ตอนที่ข้าหมดสติไปได้ฝันเห็นเสด็จแม่ ข้าจึงรู้ว่า ฝืนความจริงสุดท้ายมีแต่เสีย ข้าเลยเขียนจดหมายหย่าขึ้นฉบับหนึ่ง ปล่อยหลิ่วอวี้เฉินให้เขาได้เป็นอิสระ และเปิดโอกาสให้ตัวเองได้ตามหารักแท้”
ชิงหลิงฟังแล้วนิ่งไป นางมองเฟิงหรูชิงด้วยสายตาเหม่อลอย
“ที่ข้าพูดไปเจ้าจำได้หรือเปล่า ถ้าจำได้ก็ไปหากระดาษพู่กันมาเขียนให้ข้า ติดให้เต็มกำแพงเมือง บัดนี้ข้าเฟิงหรูชิงบอกหย่าสามี ต่อไปข้ากับหลิ่วอวี้เฉินไม่เกี่ยวข้องกันอีก” เฟิงหรูชิงใช้นิ้วมือดีดหน้าผากของชิงหลิงขณะที่บอกให้นางเขียน
“อ๋อๆ” ชิงหลิงเพิ่งตั้งสติได้ “องค์หญิง บ่าวจะไปเขียนประกาศให้เดี๋ยวนี้เพคะ”
เมื่อเห็นชิงหลิงที่รีบเดินไปที่ห้องหนังสือ รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิงหรูชิงค่อยๆ จางหายไป
“หรงกุ้ยเฟยกับเฟิงหรูซวงกล้าคิดไม่ซื่อกับข้า พวกนางต้องชดใช้!”
…
วันนี้แคว้นหลิวอวิ๋นคึกคักเป็นพิเศษ ผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนมามุงอยู่ตามกำแพงเมือง เบียดเสียดยัดเยียดจนไม่มีที่เดิน
“อวี้เฉิน ตรงนั้นมีอะไรน่ะ”
เสียงอันอ่อนโยนดังขึ้นหลังกลุ่มคน มีพวกชอบจุ้นจ้านหันหลังมามอง เมื่อเขามองมาเห็นคนสองคนที่กำลังเดินเข้ามา สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที รีบดึงตัวคนที่อยู่ข้างๆ
ไม่นานผู้คนทั้งหมดก็สังเกตเห็นคนสองคนที่เข้ามาใกล้ๆ จึงเปิดทางเดินให้โดยสัญชาตญาณ สีหน้าของพวกเขาดูแปลกๆ
หลิ่วอวี้เฉินขมวดคิ้วเบาๆ เขาไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จึงจูงมือถานซวงซวงเดินเข้าไปใกล้ๆ กำแพงเมือง
สิ่งแรกที่มองเห็นก็คือแผ่นป้ายที่เขียนไว้ว่าประกาศจากองค์หญิง
เขาหน้าถอดสี
เฟิงหรูชิงอีกแล้วหรือ ผู้หญิงคนนี้ หาเรื่องอะไรกันอีก
