ตอนที่ 75 การเยี่ยมเยือนแม่ทัพเฒ่าครั้งแรก (3)
“ท่านตา ต้นยาของท่าน มีต้นยาวิเศษปนอยู่ด้วยสองต้น ต้นหนึ่งคือหญ้าเจ็ดดาวระดับสอง อีกต้นคือดอกหนิงเสินระดับสาม”
เมื่อได้ยินชื่อของยาระดับสาม เฟิงหรูชิงรู้สึกถึงความตื่นเต้นของฝูเฉินที่อยู่อีกมิติหนึ่งอย่างชัดเจน เจ้าตัวเล็กที่หิวโซมานานคนนี้กำลังจับจ้องยาวิเศษระดับสามอย่างเห็นได้ชัด
เฟิงหรูชิงสีหน้าเซ็ง ยาวิเศษนี่เป็นของท่านตา เป็นยาวิเศษระดับสามที่ท่านตาเป็นคนหาได้ ใช้เวลาไปไม่น้อย ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่มีทางเอาไปให้เจ้าตัวเล็กนั่นกินหรอก
ผู้เฒ่าน่าหลานมองดูเฟิงหรูชิงด้วยความตกตะลึง “นี่เจ้า…รู้จักยาวิเศษด้วยหรือ”
“ท่านตา ท่านบอกข้าได้ไหมว่ายาวิเศษนี่ท่านได้มาอย่างไร” เฟิงหรูชิงถามด้วยรอยยิ้ม
ยาวิเศษระดับสามไม่เหมือนยาทั่วๆ ไป ต่อให้มีเงินก็ต้องใช้เวลาหาพอสมควร
ผู้เฒ่าน่าหลานถอนหายใจ “ยาวิเศษสองต้นนี้ถูกเก็บจนเสีย เลยมีคนขายให้ข้าถูกๆ ข้าเลยลองดูว่าจะปลูกขึ้นไหม”
ยาวิเศษแตกต่างกับยาสามัญทั่วไป ยาทั่วๆ ไปนำมาทำยาแล้วเก็บรักษาไว้ได้ แต่ยาวิเศษต้องใช้สดๆ ถึงมีสรรพคุณ แต่ยาวิเศษพวกนี้ไม่ได้มีตลอดทั้งปี ดังนั้นต้องมีอุปกรณ์ในการจัดเก็บ
ยาวิเศษสองต้นนี้ บอบช้ำไปไม่น้อยไม่สดสมบูรณ์เท่าไร การที่ท่านตารดน้ำมันแบบรดน้ำต้นยาทั่วๆ ไป ไม่ช้าก็เร็วต้นยาวิเศษอาจรากเน่าตาย
เฟิงหรูชิงก้มหน้า ใช้พลังจิตของตนเอ่ยถาม “ฝูเฉิน เจ้ามีวิธีช่วยต้นยาวิเศษบ้างไหม”
สักครู่หนึ่ง เสียงของฝูเฉินก็แว่วมาในจิต
“เจ้าปลูกยาวิเศษเป็น เจ้าก็ช่วยมันให้รอดได้ เรื่องง่ายๆ แบบนี้ยังต้องถามข้าอีกหรือ”
เฟิงหรูชิงทำหน้าเซ็ง “แม้พวกเขาจะเป็นญาติของข้า แต่เรื่องที่ข้าปลูกยาวิเศษได้ หากข้ายังไม่เป็นใหญ่ จะบอกให้พวกเขารู้ไม่ได้ เจ้ามีวิธีอื่นบ้างไหม”
เขาหิวมานาน อยากกินยาวิเศษนี้ใจจะขาด
“เจ้าจะกินยาต้นนี้ไม่ได้” เฟิงหรูชิงหยีตา “ข้ามีทางเลือกให้เจ้าทางเดียว บอกวิธีการข้ามา ไม่อย่างนั้นข้าจะเลิกเป็นแม่เจ้าเสีย”
“…”
ฝูเฉินอึ้งไป ผ่านไปสักพัก เขาถึงจำใจพูดออกมา “ใช้โสมคนอายุร้อยปีแช่น้ำแล้วเอามารด ถึงอย่างไรมันก็เป็นยาวิเศษ ยาธรรมดาทั่วๆ ไปไม่อาจให้พลังชีวิตกับมันได้ อย่างน้อยๆ ต้องเป็นโสมคนอายุร้อยปี”
“โสมคนอายุร้อยปีถึงจะมีราคาแพง แต่มันก็ไม่ใช่ยาวิเศษ หาได้ไม่ยากนัก ด้วยความสามารถของท่านตาแล้วประเดี๋ยวเดียวก็หามาได้” เฟิงหรูชิงยิ้มพอใจ
จากนั้น ในจิตของนางมีเสียงที่ฝูเฉินที่พูดมาอย่างระมัดระวัง “ข้าบอกวิธีเจ้าแล้ว เจ้าไม่ตัดความสัมพันธ์แม่ลูกกับข้าแล้วใช่ไหม”
ถ้าสูญเสียนางไป เขาจะไปหาพ่อแม่ผู้เลี้ยงดูได้ที่ไหนอีก
น่าเสียดาย ตอนแรกคิดจะหลอกเอาดอกหนิงเสินมา แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้
“ต่อไปเจ้าต้องเชื่อฟังข้า เจ้าก็จะได้เป็นลูกรักของข้าเอง”
ถึงอย่างไรลูกคนนี้ก็ได้มาเปล่าๆ ไม่เพียงรู้ไปหมดทุกเรื่อง แถมยังหลอกง่ายด้วย นางคงไม่ปัญญาอ่อนถึงขั้นตัดแม่ตัดลูกกับเขา
เฟิงหรูชิงเงยหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ท่านตา เมื่อก่อนข้าเคยได้ยินวิธีการอย่างหนึ่ง ใช้น้ำโสมคนอายุร้อยปีมารดยาวิเศษ แบบนี้พลังชีวิตของโสมคนร้อยปีก็จะถ่ายทอดไปที่ยาวิเศษ จะทำให้ยาวิเศษโตขึ้นได้”
ผู้เฒ่าน่าหลานตะลึง เขาเงียบไม่พูดอะไร
เฟิงหรูชิงพูดโน้มน้าวต่อ “พวกท่านลองดูก็ได้ ต้นยาวิเศษนี้ใกล้จะไม่รอดแล้ว ลองดูอาจจะรอดก็ได้?”
ตอนที่ 76 ความตกตะลึงจากเหล้าวิเศษ (1)
ท่านผู้เฒ่าน่าหลานเงียบไป
จริงดังว่า หากเขาไม่ช่วยพวกมันเอาไว้ ต้นยาวิเศษจะต้องตายแน่ๆ
“โชคดีที่บ้านน่าหลานของเรามีโสมคนอายุร้อยปีอยู่ต้นหนึ่ง จิ้งเอ๋อร์ เจ้าลองทำตามวิธีการของชิงเอ๋อร์”
น่าหลานจิ้งพยักหน้ารับเบาๆ เขามองดูเฟิงหรูชิงดูสายตาแปลกๆ เขายื่นไหเหล้าให้นางแล้วหันหลังกลับเดินไปยังห้องเก็บของ
…
ด้านนอกสวนท้ายจวน น่าหลานฉางเฉียนรีบมุ่งหน้ามาเร็วปานพายุ เขาร้อนใจจนเหงื่อออกไปทั่วใบหน้า สีหน้าดูไม่ได้เลย
ไกลออกไป เขาเห็นคนแก่และเด็กยืนอยู่ตรงหน้าเฟิงหรูชิง ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไป แววตาแสดงความวิตกกังวล
แต่ใครจะรู้ว่า…
น่าหลานไต้เอ๋อร์ไม่ได้กลัวเฟิงหรูชิงเหมือนเมื่อก่อนแล้ว กายเล็กๆ ของนางแอบอิงเฟิงหรูชิงอยู่ ใบหน้าน้อยๆ มีรอยยิ้มอันบริสุทธิ์ไร้เดียงสา
หรือแม้แต่ผู้เฒ่าน่าหลานก็ดูสงบมาก ไม่ได้มีอาการโมโหจนแทบหมดสติเลยสักนิด
แม้จะเป็นเช่นนั้น น่าหลานฉางเฉียนก็ไม่ได้ระแวงระวังเฟิงหรูชิงน้อยลง เขาเดินไปตรงหน้าเฟิงหรูชิง เอามือปาดชายแขนเสื้อแล้วคุกเข่าลงกับพื้น
“ถวายพระพรองค์หญิง”
เฟิงหรูชิงตกใจ นางรีบประคองตัวน่าหลานฉางเฉียนขึ้น ยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านลุงอย่าทำแบบนี้ พวกเราเป็นญาติกัน ท่านไม่ต้องถวายการคำนับข้า”
นางยอมรับการคำนับจากคนอื่นๆ ได้ แต่ไม่ใช่ผู้ใหญ่ในตระกูลของตน
น่าหลานฉางเฉียนลุกขึ้น ใบหน้าอันงามสง่าของเขาดูจริงจังเคร่งขรึม “องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ วันนี้บิดาของกระหม่อมไม่ค่อยสบาย ไม่อาจรับแขกได้ ขอองค์หญิงได้โปรดเสด็จกลับไปก่อน ต่อไปหากมีเวลาว่าง กระหม่อมจะพาท่านพ่อไปพบองค์หญิงที่จวนพ่ะย่ะค่ะ”
“ฉางเฉียน!” ท่านผู้เฒ่าน่าหลานขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งขรึม “กว่าชิงเอ๋อร์จะได้มาจวนแม่ทัพสักครั้ง เจ้าเป็นลุงไม่สั่งให้คนไปรินน้ำชามาให้นางก็มากพอแล้ว ทำไมเจ้าต้องไล่นางด้วย”
น่าหลานฉางเฉียนสับสน คิดไม่ถึงว่าพ่อของตนจะออกหน้าแทนเฟิงหรูชิง เขากลั้นใจแล้วขานรับ “ท่านพ่อ ท่านลืมแล้วหรือว่าเมื่อก่อนนางทำให้ท่านโมโหอย่างไร แล้วนางรังแกไต้เอ๋อร์อย่างไร ข้าแค่เป็นห่วงพวกท่าน”
ผู้เฒ่าน่าหลานยิ้มเจื่อนๆ “แต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นลูกของเยียนเอ๋อร์นะ”
ถึงอย่างไรนางก็เป็นลูกสาวของเยียนเอ๋อร์ เขาจะไร้เยื่อใยกับนางได้ลงคอจริงๆ หรือ
ถ้าหากครั้งนี้เฟิงหรูชิงมายั่วโมโหเขาจริงๆ ไม่ต้องรอให้น่าหลานฉางเฉียนปริปาก เขาจะเป็นฝ่ายไล่นางออกไปเอง แต่ว่าเฟิงหรูชิงไม่ได้มายั่วโมโหเขา แถมยังอ่อนโยนกับไต้เอ๋อร์ขนาดนี้ มันทำให้เขาทำใจแข็งไม่ลง
“ท่านพี่อย่าไป” น่าหลานไต้เอ๋อร์ดึงชายเสื้อของเฟิงหรูชิงไว้แน่น แล้วเบ้ปากน้อยๆ แสดงความไม่พอใจใส่น่าหลานฉางเฉียน
“…”
น่าหลานฉางเฉียนงงไปหมด
นี่มันเรื่องอะไรกัน คนหนึ่งกลัวเฟิงหรูชิงอย่างกับอะไร ส่วนอีกคนเคยปฏิญาณไว้ว่าจะไม่ขอพบนางอีก
แต่ทั้งสองคนนี้ กลับไม่ยอมให้เขาไล่เฟิงหรูชิงไป?
“ไต้เอ๋อร์!” น่าหลานฉางเฉียนร้อนใจ คนพวกนี้เจ็บแล้วไม่จำ เฟิงหรูชิงก็แค่วางตัวดีขึ้นเท่านั้น กลับลืมสิ่งที่นางเคยทำกับพวกเขาเมื่อก่อนเสียได้
ก่อนหน้านี้ เขาเคยให้โอกาสนางนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว มีครั้งไหนบ้างที่ไม่ตอกย้ำว่านางไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด
“ไต้เอ๋อร์ชอบท่านพี่!” น่าหลานไต้เอ๋อร์จับนางไว้แน่น ราวกับกลัวว่าน่าหลานฉางเฉียนจะไล่นางไปจริงๆ
ท่านพี่อุตส่าห์มาเยี่ยมนาง นางไม่อยากให้เฟิงหรูชิงไป
น่าหลานฉางเฉียนร้อนใจเป็นอย่างมาก ขณะที่เขากำลังจากเปิดปากพูด ทันใดนั้น เขาก็มองไปเห็นน่าหลานจิ้งถือกาน้ำชาลูกหนึ่งเดินเข้ามา
