ตอนที่ 111 น่าขายหน้าเหลือเกิน (3)
เมื่อถึงประตูทางเข้าจวนองค์หญิง ถังจือได้ยินเสียงกรีดร้อง นางตกใจจนขาสั่นแทบจะยืนไม่อยู่
นางลนไปหมด จึงพุ่งเข้าไปในจวนองค์หญิง ไกลออกไป เห็นชิงหลิงเสื้อผ้าขาดวิ่นร้องไห้วิ่งออกมาจากตัวบ้าน
ถังจือสีหน้าไม่ดี นางรีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้าน จึงได้พบหลิงอวิ้นนั่งอยู่ที่พื้นด้วยท่าทางหวาดกลัว ข้างๆ คือหลิ่วลี่ที่กอดอกแน่น
“มัน…มันเกิดอะไรขึ้น”
ถังจือตกตะลึง นางไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ในขณะที่นางยังเรียกสติคืนมาไม่ได้ เฟิงหรูชิงมาปรากฏตัวตรงหน้าเมื่อไรก็ไม่รู้
รูปร่างของเฟิงหรูชิงใหญ่อย่างกับภูเขา ทำให้คนรู้สึกกลัวจนแทบหายใจไม่ออก
“สาวสวย” เฟิงหรูชิงเอามือเชยคางของถังจือขึ้นเบาๆ “คืนนี้ มานอนกับข้าดีไหม”
ถังจือสีหน้าเซ็ง นี่องค์หญิง…เมาเลอะเทอะไปแล้วหรือ
“ถังจือ จะทำอย่างไรดี” หลิงอวิ้นสีหน้าลนลานเหมือนจะร้องไห้ นางหันหน้าไปหาถังจือ “ข้ามาส่งองค์หญิง พอองค์หญิงตื่น ข้าก็นึกว่านางสร่างเมาแล้ว ที่ไหนได้นางกลายเป็นเมาเลอะเทอะ แถมยังรังแกนางกำนัลสองคนนั่นด้วย”
เมื่อนึกถึงสภาพของชิงหลิงที่ร้องไห้วิ่งออกไปข้างนอก นางเลยก้มตัวลงมองหลิวลี่ที่นั่งกอดอกแน่นอยู่ที่พื้น ถังจือเดินไปข้างหน้า และใช้ฝ่ามือสับลงตรงท้ายทอยของเฟิงหรูชิง
หลิงอวิ้นตกใจ นั่นคือองค์หญิง ถังจือกล้าลงมือได้อย่างไร
เมื่อสักครู่นางเห็นสาวใช้ทั้งสองถูกลวนลามต่อหน้าต่อตา แต่ไม่กล้าเข้าขวาง!
“ตอนนี้การยับยั้งอาการคลุ้มคลั่งจากการเมาเหล้าขององค์หญิงสำคัญที่สุด” ถังจือประคองกายของเฟิงหรูชิงเอาไว้ สีหน้าของนางดูแย่มาก “ต่อไปอย่าให้นางดื่มเหล้าอีกเด็ดขาด แม้หยดเดียวก็ไม่ได้ อ้อ เจ้ามาช่วยข้าหน่อย องค์หญิง…ตัวหนักเหลือเกิน”
“อ้อ ได้สิ”
หลิงอวิ้นรีบเดินเข้าไป เพื่อช่วยถังจือประคองตัวเฟิงหรูชิงไว้ พวกนางค่อยๆ เดินไปที่เตียง แล้ววางตัวเฟิงหรูชิงลงบนเตียง
ถังจือปาดเหงื่อแล้วหันไปมองหลิวลี่ “พอนางตื่นขึ้นมา พวกเจ้าอย่าพูดเรื่องนี้อีกนะ”
โชคยังดีที่คนที่องค์หญิงเสียมารยาทด้วยเป็นสาวใช้ทั้งสอง ถ้าเป็นผู้ชายล่ะก็…เกรงว่าชื่อเสียงขององค์หญิงคงพินาศย่อยยับ
ดูท่าต่อไปต้องห้ามไม่ให้นางดื่มเหล้าอีก
หลิวลี่พยักหน้าน้ำตาคลอ องค์หญิงรักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองไว้ได้ แต่…แต่ความบริสุทธิ์ของนางกับชิงหลิงกลับโดนองค์หญิงย่ำยีเสียแล้ว
ฟ้าเริ่มมืด ถังจือกำชับสาวใช้สักพักก็พาหลิงอวิ้นออกจากจวน
…
ค่ำคืนราตรีฉาย
สายลมพัดเอื่อย มุ้งผ้าพลิ้วไหว
หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นช้าๆ
นางคลึงขมับที่ปวดตุบๆ แววตางุนงงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“นี่ข้าอยู่…ที่จวนใช่ไหม?”
เฟิงหรูชิงจำได้ลางๆ เดิมทีนางคิดจะดื่มกับพวกทหารทัพเลือดเหล็กให้หนำใจ คิดไม่ถึงว่าดื่มไปเพียงชามเดียวก็หงายหลังเสียแล้ว แถมชามนั้นยังเป็นเหล้าผสมน้ำเสียด้วย!
เมื่อตื่นขึ้นมา ก็กลับมาอยู่ที่จวนองค์หญิงแล้ว
นางสีหน้าเซ็ง
“นี่มันน่าขายหน้าเหลือเกิน คิดไม่ถึงว่าข้าจะเมาง่ายแบบนี้ แค่ดื่มไปชามเดียวก็เมาเสียแล้ว น่าอายจริงๆ ! ต่อไปข้าจะไปเจอหน้าพวกทหารของทัพเลือดเหล็กได้อย่างไรอีก”
ช่างเถอะ ก็แค่เมาง่าย ไม่เห็นจะเป็นปัญหาใหญ่อะไร
นางนวดคลึงขมับอีกครั้ง เมื่อลุกขึ้นจากเตียง ก็ตะโกนพร้อมขมวดคิ้ว “ชิงหลิง หลิวลี่!”
ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับ
“สองคนนั้นหนีไปเที่ยวที่ไหนนะ น้ำแกงสร่างเมาสักชามก็ไม่เอามาให้ข้า”
……………………………………….
ตอนที่ 112 หมาป่าอยู่ดีๆ ก็กลายเป็นแพะ (1)
เมื่อเห็นว่าสาวใช้ทั้งสองไม่โผล่หน้ามาสักที เฟิงหรูชิงจึงหยิบเสื้อคลุมที่พาดอยู่บนหัวเตียงมาสวมแล้วลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก
สวนของจวนองค์หญิง ยังคงเงียบสงัดเหมือนเดิมชิงหลิงกำลังกวาดสวน เมื่อนางเงยหน้าขึ้นจึงเห็นเฟิงหรูชิงเดินออกมาจากบ้าน นางตกใจจนตัวสั่น ไม้กวาดหลุดมือ
“ชิงหลิง” เฟิงหรูชิงเดิมยิ้มเข้ามาหาชิงหลิง
ทำไมนางเจอเฟิงหรูชิงแล้วต้องหนีด้วย นางน่ากลัวขนาดนั้นเชียวหรือ!
ขณะที่นางกำลังงุนงงสงสัย จู่ๆ หลิวลี่ก็ปรากฏขึ้นในลานสายตาของนาง นางตะโกนเรียกด้วยความดีใจ “หลิวลี่ พวกเจ้า…”
เพ้ง!
หลิวลี่ตกใจ ถ้วยน้ำในมือตกลงบนพื้น นางเงยหน้าขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลน เม้มปากซีดๆ “องค์…องค์หญิง ท่านตื่นแล้วหรือ”
“หลิวลี่ เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมข้ารู้สึกว่าพวกเจ้ากำลังกลัวข้า”
“…” หลิวลี่ไม่ตอบ
นางจะพูดได้อย่างไรหรือจะให้นางพูดไปว่าเมื่อหลายชั่วยามก่อน เฟิงหรูชิงควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉีกเสื้อผ้านางจนขาด? แถมยังขืนใจลวนลามพวกนาง? เรื่องนี้มันพูดยากเหลือเกิน นางพูดออกมาไม่ได้
อีกอย่าง พูดไปแล้วจะมีประโยชน์อะไรหรือว่าจะเรียกร้องให้องค์หญิงรับผิดชอบตัวพวกนาง คิดแล้ว ฝ่าบาทคงจะประหารพวกนางเสียไม่ว่า
“องค์หญิง วันนี้เจ้าหมาป่าสีขาวทำให้บ่าวกับชิงหลิงตกใจเท่านั้นเองเพคะ ตอนนี้ยังไม่หายตกใจ”
“เจ้าหมาป่ากล้ารังแกคนของข้าหรือ” นัยน์ตาเฟิงหรูชิงมีประกายน่ากลัว นางโมโห “ให้มันอดกินผลเทียนหลิงกั่วสักสองสามวัน ต้องสั่งสอนมันสักหน่อย”
เมื่อพูดจบ เฟิงหรูชิงก็ตบไหล่หลิวลี่เบาๆ
“นี่ก็ดึกแล้ว พวกเจ้ารีบไปพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องกวาดสวนแล้ว”
เพราะนางไม่ได้หาสาวใช้มาเพิ่ม การทำความสะอาดสวนจึงเป็นหน้าที่ของสาวใช้สองคนนี้ ช่วงที่ผ่านมาพวกนางทำงานเหน็ดเหนื่อย ดูท่าเฟิงหรูชิงคงต้องหาสัตว์วิเศษมาเพิ่ม
…
บนเขาท้ายจวน หมาป่าสีขาวกำลังนอนอยู่ จู่ๆ รู้สึกคันที่จมูก จึงจามออกมา มันใช้อุ้งเท้าปัดจมูก ตอนนี้หมาป่าสีขาวรู้สึกว่ามีคนกำลังคิดถึงมันอยู่
มันไม่คิดอะไรมาก นอนพลิกไปมาแล้วหลับในสวนยาต่อไป ขาหน้าของมันกอดต้นเทียนหลิ่งกั่วไว้แน่น ที่มุมปากมีปรากฏรอยยิ้มน่าพอใจ
…
วันต่อมา
แสงแดดกำลังพอเหมาะ
หมาป่าสีขาวพลิกตัวไปมา ขณะที่มันตั้งใจจะตื่นขึ้น ทันใดนั้นใบหน้าใหญ่ๆ โผล่มาอยู่ตรงหน้าของมัน ใบหน้านั้นยิ้มมองมันอยู่ หมาป่าสีขาวตกใจจนหัวใจแทบวาย มันรีบลุกขึ้นมา
อุ้งเท้าของมันลูบอกซ้ำไปซ้ำมา มันหายใจแฮ่กๆ
หมาป่าหัวใจจะวาย มันตกใจแทบแย่ มนุษย์คนนี้โผล่มาแต่เช้าด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
“เจ้าหมาป่า ได้ยินว่าเจ้ารังแกสาวใช้ของข้า?” เฟิงหรูชิงยืนกอดอก นางก้มหน้ามองหมาป่าสีขาว รอยยิ้มที่สดใสราวแสงตะวัน ทำให้หมาป่าสีขาวขนลุกไปทั้งตัว
มันร้องอิ๋งๆ แววตาจ๋อยๆ
รังแกคน ใครจะไปกล้า? แถมยังเป็นสาวใช้ของผู้หญิงคนนั้นอีก!
“เห็นแก่ที่เจ้ายอมรับสารภาพ ข้าจะงดผลเทียนหลิงกั่วเจ้าแค่สามวัน”
“…”
หมาป่าสีขาวอึ้ง มันรับสารภาพหรือ มันรับสารภาพตั้งแต่เมื่อไร
มนุษย์ชั่วร้ายคนนี้ ถือว่ามันพูดภาษาคนไม่ได้! เลยกล้าใส่ร้ายมัน!
หมาป่าสีขาวยิ่งคิดยิ่งโมโห มันโกรธเสียขนชูชัน พวกสัตว์วิเศษที่อยู่รอบๆ ตกใจจนต้องวิ่งออกมาดู และล้อมเฟิงหรูชิงเอาไว้ พวกมันมองดูหมาป่าสีขาวด้วยความระมัดระวัง กลัวว่ามันจะตะครุบเฟิงหรูชิงจนทำให้นางหัวใจวายตาย
…………………………………………
