เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา – ตอนที่ 185 เหล่าสัตว์วิเศษไถดิน (1)ตอนที่ 186

ตอนที่ 185 เหล่าสัตว์วิเศษไถดิน (1)

“ฝูเฉินเจ้าก็มานี่”

เฟิงหรูชิงเอื้อมมือไปดึงร่างเล็กๆ ของฝูเฉินเข้ามาในอ้อมกอด

ศีรษะของเขาชนเข้ากับบริเวณหน้าอกของหญิงสาว มันนิ่มๆ แต่กลับรู้สึกอัปยศอดสูจนน้ำตาไหลริน

“เจ้าปล่อยข้า!”

ฝูเฉินพยายามดิ้นรนสุดความสามารถ

สุดท้ายก็ไม่ได้ผลจึงต้องหยุดลง ได้แต่ปล่อยให้เฟิงหรูชิงกอดเขาไว้ในอ้อมอก

“หลังจากนี้พวกเจ้าคือลูกของข้ากับกั๋วซือ” เฟิงหรูชิงใช้มือข้างนึงอุ้มเด็กน้อยไว้คนหนึ่ง รอยยิ้มเจิดจ้าสว่างไสวดุจดั่งแสงอาทิตย์ในยามเช้า “เพราะฉะนั้น…พวกเจ้าหากมีของล้ำค่าอะไรไม่ควรเก็บซ่อนเอาไว้ หากข้ารู้ว่าพวกเจ้ายังมีอะไรเก็บซ่อนไว้อีกละก็ ข้าจะตัดสัมพันธ์แม่ลูกกับพวกเจ้า”

เพียงแค่ ไม่รู้ว่าหากกั๋วซือรู้ว่าเขาโชคดีได้เป็นพ่อคนแล้วจะทำหน้าแบบไหนกัน…

“…” หน้าขาวผ่องของฝูเฉินนิ่งค้าง เขาสูดหายใจเข้าลึกจึงสะกดเอาคำด่าไว้ไม่ให้หลุดออกมาได้

บัดซบ! เจ้าไม่เพียงแต่แย่งของกินข้าไปหมด แถมยังมาขุดเอาของที่อยู่ในหัวเขาไปจนไม่เหลือแล้ว

เจ้ายังต้องการอะไรอีก?

“จริงสิ ฝูเฉินน้อยดาบที่เจ้าให้ข้าเมื่อครั้งก่อนมีประโยชน์อย่างไร เหตุใดข้าไม่สามารถใช้มันได้”

เฟิงหรูชิงก้มลงมองเด็กน้อยที่กำลังดิ้นรนอยู่ในอ้อมอก ขมวดคิ้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย

ดาบเล่มนั้นนางต้องลำบากตรากตรำกว่าจะเอามันออกมาจากมือฝูเฉินได้

แต่นางศึกษาอยู่หลายวันก็ยังไม่รู้ว่ามันใช้อย่างไร แม้แต่ปลอกดาบนางยังไม่สามารถดึงออกมาได้

ฝูเฉินส่ายหน้า “ข้าไม่รู้แน่ชัด ก่อนหน้านี้ข้าได้มาจากพรรคเภสัชเทพ เป็น…เป็นอาวุธที่ท่านผู้นั้นสร้างขึ้น แต่ดูแล้วน่ากินข้าก็เลยแอบเก็บเอาไว้ ส่วนมันใช้การอย่างไร…ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรเล่า ข้าไม่ใช่มนุษย์เสียหน่อย”

พูดไปแล้ว เฟิงหรูชิงก็ยังไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กทั้งสองนี่เป็นประเภทไหนกันแน่

ไม่ใช่มนุษย์แล้วก็ไม่ใช่สัตว์วิเศษ ที่สำคัญก็คือต้องใช้ยาวิเศษในการฟื้นฟูพลัง…

เฟิงหรูชิงหรี่ตาลง “ท่านผู้นั้น?”

“จักรพรรดิที่เก้า!”

นัยน์ตาฝูเฉินฉายให้เห็นถึงความเคารพบูชา “บรรพบุรุษแห่งพรรคเภสัชเทพ บุคคลผู้เป็นตำนานกล่าวขานกันมาช้านาน”

เฟิงหรูชิงลูบศีรษะ “หลายวันนี้ข้าได้อ่านหนังสือประวัติศาสตร์ทวีปชางเย่ว ไม่เคยได้ยินชื่อจักรพรรดิ์ที่เก้าผู้นี้มาก่อน”

“เป็นไปไม่ได้!” สีหน้าเล็กๆ ของฝูเฉินเปลี่ยนไปทันที ร้องตะโกนด้วยความโมโห “พื้นแผ่นดินใหญ่นี้ในตอนนั้นได้รับการช่วยเหลือจากจักรพรรดิ์ที่เก้า ผู้คนนับหมื่นก็ถูกพระองค์ช่วยเอาไว้ เหตุใดหนังสือประวัติศาสตร์จึงไม่บันทึกเกี่ยวกับพระองค์?”

ถ้าไม่ใช่เพราะจักรพรรดิที่เก้าผู้คนในใต้หล้าคงได้ไปเกิดใหม่หมดแล้ว แผ่นดินใหญ่ผืนนี้…ยิ่งไม่มีทางมีอยู่ได้

พระองค์เป็นตำนานแห่งยุคนั้น

เป็นวีรบุรุษผู้เป็นอมตะในใจผู้คน!

แต่ใครกัน…

ใครเป็นคนลบทุกอย่างเกี่ยวกับจักรพรรดิ์ที่เก้า?

“ได้ยินเจ้าพูดเยี่ยงนี้แล้ว จักรพรรดิที่เก้าองค์นี้ร้ายกาจมากจริงๆ …” เฟิงหรูชิงยกมือขึ้นลูบคาง

บรรพบุรุษแห่งพรรคเภสัชเทพ แค่เพียงข้อนี้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ความแข็งแกร่งของพระองค์แล้ว

“จักรพรรดิที่เก้า…พระองค์ก่อตั้งพรรคเภสัชเทพ และเป็นผู้คิดค้นวิธีปลูกยาวิเศษ แผ่นดินใหญ่ในตอนนั้นพลังวิเศษเข้มข้นอย่างมิอาจเทียบได้กับทุกวันนี้ แต่ถึงอย่างนั้นยาวิเศษก็ยังเป็นสิ่งล้ำค่า หากไม่ใช่เพราะจักรพรรดิที่เก้า…ก็คงไม่มีตำรายาวิเศษที่ตกทอดกันมาหลายชั่วอายุคน”

ในตอนที่พรรคเภสัชเทพเกิดอุบัติภัย จักรพรรดิ์ที่เก้าก็ยังคงเป็นเทพเจ้าในใจของผู้คนทั้งหลาย คิดไม่ถึงว่านี่เพิ่งจะผ่านไปเพียงพันปีเท่านั้น ผู้คนก็ลืมเลือนพระองค์ไปหมดแล้ว

แล้วจะไม่ให้โมโหได้อย่างไร?

“จักรพรรดิที่เก้าร้ายกาจเช่นนี้ เหตุใดพระองค์จึงสิ้นพระชนม์ได้?”

หากจักรพรรดิที่เก้าไม่สิ้นพระชนม์ เกรงว่า…พรรคเภสัชเทพในตอนนั้นคงจะไม่ถูกทำลายล้าง

………………………

ตอนที่ 186 เหล่าสัตว์วิเศษไถดิน (2)

แววตาของฝูเฉินหม่นแสงลง ก้มหน้าคอตก ความโกรธทั้งหมดหายไปทันที

“ท่านแม่” ชิงหานเงยใบหน้าเล็กอมชมพูขึ้น “จักรพรรดิที่เก้าหายตัวไป”

“หายตัวไป?”

ความทรงจำของพวกเขาเกี่ยวกับจักรพรรดิที่เก้ามีเพียงเท่านี้

เสียดายตอนนั้นพวกเขายังเล็กเกินไปไม่มีสติปัญญาทำไรนัก จำหน้าตาของพระองค์ไม่ได้ สัมผัสไม่ได้ถึงกลิ่นอายของพระองค์

ที่ได้ยินเพียงอย่างเดียวก็คือ คำพูดที่พระองค์พูดให้พวกเขาฟังทั้งวันทั้งคืน…

“แล้ว…” เฟิงหรูชิงลูบปลายคาง “จักรพรรดิที่เก้าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?”

“ข้าไม่รู้นี่”

ไม่มีผู้ใดรู้เพศของจักรพรรดิที่เก้า…

น่าเกลียดหรือรูปงามก็ไม่มีผู้ใดล่วงรู้

“ข้ายังมีอีกหนึ่งคำถามสุดท้าย” เฟิงหรูชิงแย้มยิ้มมองเด็กน้อยทั้งสองที่นางกอดไว้ “พวกเจ้าทั้งสอง…คือยาวิเศษ?”

ว้า!

ฝูเฉินตกใจจนกระโดดออกจากอ้อมกอดของหญิงสาว เขาเห็นชิงหานกำลังจะอ้าปากพูดต่อก็รีบปิดปากเล็กของนางไว้ เป็นตายอย่างไรก็ไม่ยอมให้นางพูด

“ชิงหาน เจ้าอย่าพูดจาเพ้อเจ้อ พวกเราจะเป็นยาวิเศษได้อย่างไรกัน พวกเราไม่ใช่แน่นอน!”

ชิงหานกะพริบตาปริบๆ พยักหน้ารับ

ได้เห็นดังนั้นฝูเฉินก็โล่งอกยอมปล่อยมืออก

“ท่านพี่ฝูเฉินพูดถูก พวกเราไม่ใช่ยาวิเศษ ไม่อย่างนั้น เกิดท่านแม่รู้เข้าว่าเราเป็นยาวิเศษแล้วจับพวกเรากินจะทำอย่างไร?”

ฝูเฉิน “…”

เด็กนี่โง่หรืออย่างไร?

ขาดสติปัญญาหรือ?

ชิงหานมองไปยังฝูเฉินที่หน้ามืดดำด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “ท่านพี่ฝูเฉินข้าพูดอะไรผิดไปหรือท่านพี่ให้ข้าพูดเช่นนี้มิใช่หรือข้าไม่ได้พูดอะไรผิดนี่…”

“…”

เขาอยากจะโยนเด็กนี่ทิ้งไปซะ…

“ชิงหานไม่ผิด” เฟิงหรูชิงปลอบใจชิงหานรอยยิ้มกว้างขึ้นกว่าเก่า “ในเมื่อฝูเฉินเป็นคนสอนให้เจ้าพูด เจ้าก็พูดตามที่เขาบอกแล้ว เพราะฉะนั้นเจ้าไม่ได้พูดอะไรผิด”

“แต่ว่า ดูเหมือนท่านพี่ฝูเฉินจะโกรธแล้ว…”

“พวกเราไม่ต้องไม่สนใจเขา เขาก็ชอบเป็นบ้าอยู่บ่อยๆ อีกเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”

“อื้อ ชิงหานเชื่อฟังท่านแม่”

แขนเล็กสองข้างของชิงหานโอบกอดรอบคอเฟิงหรูชิงแล้วหัวเราะ เสียงหัวเราะของนางใสเสียยิ่งกว่าเสียงกระดิ่ง และยัง…มีมนตร์บางอย่างที่บอกไม่ถูก

ยาวิเศษที่กัดคนได้แล้วยังมีเสียงหัวเราะที่แฝงด้วยมนตร์…ยัยเด็กคนนี้แท้จริงแล้วเป็นอะไรกันแน่?

อ้อ จริงสิยาวิเศษ…กลายเป็นคนได้?

เฟิงหรูชิงเพิ่งจะรู้สึกตกใจ ทั้งสองตรงหน้านาง…คือยาวิเศษที่กลายเป็นมนุษย์!

“หึ!”

ฝูเฉินทำเสียง หึ ด้วยความหงุดหงิด ถ้าชิงหานไม่ได้หลบอยู่ในอ้อมกอดท่านแม่ ถ้าไม่ใช่เพราะ…เขาตีชิงหานไม่ลง จะจับนางมัดแล้วฟาดก้นไปนานแล้ว

เขาปิดบังตัวตนมาตั้งนาน กลับถูกคำพูดของนางเพียงประโยคเดียวเปิดเผยจนหมด…

…

ด้านเฟิงหรูชิงกำลังกอดซ้ายโอบขวามีความสุขกับการอยู่กับครอบครัวพร้อมหน้า อีกด้านหนึ่งบ้านตระกูลหลิวกำลังตกอยู่ในความตื่นตะหนกตกใจ

ผู้นำตระกูลหลิว หลิวอวิ๋นเซียวกลับมาแล้ว! เดิมนี่นับเป็นเรื่องดี แต่ครั้งนี้เขาพาฝูงสัตว์วิเศษมาด้วยอีกฝูง

…………………………….

Related