ตอนที่ 195 กำเนิดลูกงูคอกหนึ่ง? (2)
“คนที่ไม่มีความเกี่ยวข้อง เหตุใดข้าต้องจดจำด้วย?”
เฟิงหรูชิง “…”
อยู่ๆ นางก็นึกขึ้นมาได้ ครั้งแรกตอนที่รู้จักกับกั๋วซือ กั๋วซือเรียกชื่อนางทันทีที่เห็น
ดังนั้น…
เฟิงหรูชิงหรี่ตาสองข้างลง “กั๋วซือ พูดความจริงมา ก่อนหน้านี้เจ้าแอบรักข้าใช่หรือไม่? เหตุใดตอนแรกที่ป่าทิศใต้เจ้าถึงเรียกชื่อข้าออกมาได้?”
หนานเสียนกวาดสายตามองเฟิงหรูชิงหัวจรดเท้า ก่อนจะเอ่ยปาก “รูปร่างของเจ้า…ยากที่จะจำไม่ได้”
สีหน้าเฟิงหรูชิงถมึงทึง รู้สึกเหมือนนางต้องขอบคุณเจ้าของร่างที่เกิดมาอ้วนได้เช่นนี้ ทำให้กั๋วซือจำนางได้สะดวก?
แต่หลังจากได้เห็นสายตาของหนานเสียน นางก็รีบลุกออกจากตัวเขากัดฟันกรอด “ข้าเฟิงหรูชิงหากไม่ผอมถึงเก้าสิบจิน[1]จะไม่ขอเป็นคน!”
พูดจบประโยค เฟิงหรูชิงก็ยกแก้วเหล้าขึ้นด้วยความโมโห ยกครั้งเดียวหมดแก้ว!
เดิมนางรู้อยู่แล้วว่านางเป็นคนคออ่อนจึงคิดว่าจะจิบเพียงอึกเดียวก็พอ ใครจะรู้เพียงไม่ทันระวัง เหล้าทั้งแก้วก็ลงท้องไปหมดแล้ว
ไม่มีลางบอกเหตุใดๆ นางล้มหงายไปอย่างกะทันหัน
หนานเสียนรีบลุกขึ้น ยื่นมือไปดึงเฟิงหรูชิงเข้าสู่อ้อมกอด
ภายใต้สายลมพัดผ่าน ชุดสีแดงกับเส้นผมดำขลับปลิวไสว
หนานเสียนย่อตัวอุ้มนางขึ้น แววตานิ่งเรียบของเขาหันไปทางชิงจู๋ ส่วนลึกของแววตาแฝงด้วยความเย็นยะเยือกที่ยากจะสังเกตุเห็น
“เจ้าไปสืบดู เมื่อวาน…คนที่รังแกนางมีผู้ใดบ้าง”
“ขอรับนายท่าน” ชิงจู๋เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่ถูกหนานเสียนอุ้มเอาไว้ มันนิ่งไปก่อนจะเอ่ยถาม “นายท่าน ท่านก็รู้ว่าร่างกายนางไม่ควรดื่มเหล้า เหตุใด…”
หนานเสียนยิ้มบาง “มีข้าอยู่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ใช่ปัญหา นางอยากดื่มก็ให้นางดื่มเต็มที่จะเป็นไร?”
ดวงตาของชิงจู๋ฉายแววสับสน
ตอนนี้มันรู้สึกจริงๆ ว่า…ท่าทีที่นายท่านมีต่อองค์หญิงไม่ธรรมดา เป็นเพราะองค์หญิงคือคนที่เขาตามหาเท่านั้นจริงหรือ?
หรือว่า…มีเหตุผลอื่น?
ไม่รอให้ชิงจู๋ได้ทันคิดต่อ หญิงสาวในอ้อมกอดของหนานเสียนก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น
หากไม่นับร่างกายของนาง ดวงตาคู่นี้…งดงามยิ่งนัก
คนอ้วนทั่วไปดวงตาจะกลายเป็นขีด แต่ตานางยังคงโตสวย มันแวววาวสว่างสดใส เจิดจ้าเสียยิ่งกว่าดวงจันทร์
เพียงแต่…เฟิงหรูชิงในเวลานี้ ดวงตาเต็มไปด้วยเสน่ห์ ร่างของนางกระโดดออกจากอ้อมกอดหนานเสียน แล้วยัง…เรอ?
แต่ชิงจู๋ถูกทำให้กลัวไปเสียแล้ว
มันคอยแต่จะรู้สึกว่า องค์หญิงในตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แววตาที่มองมันเหมือนกำลังมองซุปงูถ้วยหนึ่งอยู่
“นายท่าน รีบช่วยข้าด้วย!”
เมื่อเห็นเฟิงหรูชิงเดินมาทางมัน ชิงจู๋ตกใจจนเลื้อยถอยหลัง ร่างสั่นไปทั้งร่าง
เฟิงหรูชิงเรออีกครั้ง ก้าวของนางไม่มั่นคงนัก แก้มสองข้างแดงเพราะฤทธิ์เหล้ายิ้มหวานหยด
“อยู่คนเดียวนานไป ตอนนี้เห็นงูตัวหนึ่งก็รู้สึกว่าหน้าตาดี งูน้อย เจ้าเต็มใจกลับบ้านไปกับข้าให้กำเนิดลูกงูน้อยสักคอกหนึ่งหรือไม่?”
หนานเสียน “…”
ชิงจู๋ “…”
…
วินาทีนั้นชิงจู๋กลัวสุดขีด
องค์หญิงในตอนนี้ น่ากลัวเสียยิ่งกว่าตอนที่เอ่ยปากว่าจะเอามันไปทำซุปงูเสียอีก
แถมยัง…
ให้มันให้กำเนิดลูกงูคอกหนึ่งนี่มันอะไร? มันไม่ใช่งูตัวเมีย! จะให้กำเนิดลูกงูได้อย่างไร?
มันเป็นตัวผู้ เป็นตัวผู้!
จู่ๆ ก็มีสายตาเย็นยะเยือกสาดมาจากด้านข้าง ชิงจู๋ตกใจจนตัวแข็ง ตาฉายแววตกใจ ค่อยๆ หันหัวไปมองหนานเสียนที่ใช้สายตาเย็นชามองมันด้วยความสงสัย
……………………………
อื้อ พวกเขาแค่เคยนอนบนพื้นหญ้าหลับไปตอนกลางวันเท่านั้นเอง…
แถมมันยังตื่นตกใจกึ่งหลับกึ่งตื่นไม่ได้นอนหลับดีด้วย อยากจะให้ตัวซวยนี่ออกไปเร็วๆ แต่เพียงมันพูดจบไอเย็นกลับแรงยิ่งขึ้น ทั้งป่าไผ่ทิศใต้ราวกับตกอยู่ในช่วงฤดูหนาวปลายปี
ชิงจู๋กลัวจนแทบจะร้องไห้ “นายท่าน ท่านต้องเชื่อข้า ชายชู้ไม่ใช่ข้าจริงๆ ระหว่างพวกเรานั้นใสสะอาด”
หนานเสียนสะบัดชายเสื้อ สายลมเย็นก็พัดเอางูเขียวที่กำลังร้องไห้ด้วยความน้อยใจลอยขึ้นไปบนฟ้าแล้วหายลับตาไป
“เอ๊ะ? งูน้อยของข้าล่ะ มันยังไม่ได้ให้กำเนิดงูน้อยให้ข้าเลยนะ ทำไมไม่เห็นแล้ว”
สาวน้อยหยุดฝีเท้าลง แววตานางดูสับสนไม่รู้จะเดินไปทางไหน
ด้านหลังมีเสียงนิ่งเรียบสนิทดังขึ้น
“บ้านข้าไม่เลี้ยงงู เมื่อครู่เจ้าคงมองผิด”
เฟิงหรูชิงนิ่งไป นางหันกลับไปใช้แววตาสับสนมองชายที่อยู่ด้านหลัง
ภาพเบื้องหน้านางค่อนข้างมัวไม่สามารถมองเห็นใบหน้าชายตรงหน้าได้ชัด มองออกแค่เพียงชุดสีขาวยิ่งกว่าหิมะ สะอาดสะดุดตา
“เจ้าเมาแล้ว”
ชายหนุ่มเดินมาถึงข้างตัวเฟิงหรูชิง มือของเขาลูบศีรษะนางแผ่วเบา คิ้วขมวดน้อยๆ น้ำเสียงจนใจเขารู้ว่าเฟิงหรูชิงไม่ได้ดื่มเหล้าง่ายๆ ไม่ใช่แค่เพียงเหล้าแก้วเดียวแต่ยังอาการเมาแล้วบ้าอีกด้วย
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า…หลังจากนางเมาแล้วจะไปเกี้ยว…งูตัวหนึ่ง?
“ข้าจะพาเจ้ากลับไปพัก” หนานเสียนเอื้อมมือไปหวังจะอุ้มนางอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้เฟิงหรูชิงไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ สะบัดมือหนานเสียนออก ฟาดฝ่ามือลงบนหน้าหล่อเหลาของหนานเสียน
“ผู้ชาย ออกไป!” อย่าคิดจะอาศัยช่วงที่นางเมามาเอาเปรียบนาง!
หน้าหนานเสียนมืดดำลงทันที จับยึดมือเฟิงหรูชิงไว้แน่น บนหน้าของเขายังมีรอยนิ้วมือทั้งห้าอยู่
“ชิงเอ๋อร์ อย่าซน”
“ออกไป ข้าต้องไปหางูน้อยมาให้กำเนิดลูกงูน้อยให้ข้า” เอะ งูน้อยล่ะ ทำไมยังไม่กลับมา
“มันเป็นงูตัวผู้!”
“เจ้าหลอกข้า มันคือชิงน้อยแท้ๆ ชิงน้อยเป็นงูตัวเมีย เจ้าออกไป ข้าจะไปหา…”
นางกำลังจะหันตัวออกไป ใครจะรู้เพียงไม่ทันระวังก็สะดุดเข้ากับก้อนหินข้างๆ ร่างทั้งร่างล้มลง ภายใต้ความชุลมุนนี้นางเอื้อมมือไปคว้า คว้าเอา…ตัวหนึ่ง
“ข้าเจองูน้อยแล้ว แต่งูน้อยตัวนี้…เหตุใดจึงราวกับว่ามันสั้นกว่าตัวนั้น?”
“เอะ งูน้อยเหตุใดจึงใหญ่ขึ้นแล้ว?”
…
หนานเสียนเอื้อมมือไปรับหญิงสาวที่เกือบจะล้มลงแล้ว
เพียงแต่…
มือของนางจับเอาสิ่งที่นางคิดว่าเป็น ‘งูน้อย’ ไว้มั่นไม่ยอมปล่อย ทำให้สีหน้าหนานเสียนมืดดำลงทันที
“งูน้อย ครั้งนี้ข้าจับเจ้าได้แล้วเจ้าก็ห้ามหนี วันหน้าเจ้าเป็นของข้าแล้ว ชาตินี้ก็ต้องเป็นของข้า ต้องกำเนิดลูกงูให้ข้าคอกหนึ่ง! ถ้าเจ้ากล้าแอบหนีละก็ข้าจะฟันเจ้าเป็นสองท่อน!”
ดูเหมือนเพื่อเป็นการแสดงความเอาจริงของนาง นางยังออกแรงบีบไปอีกสองครั้ง
สีหน้าเรียบนิ่งเย็นชาของหนานเสียนในที่สุดก็ไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้ ลมหายใจเย็นเฉียบ
“ชิงเอ๋อร์ ปล่อยมือ”
“ไม่ปล่อย!” หากปล่อยมือมันจะต้องแอบหนีไป!
“เชื่อฟัง ปล่อยมือ มันหนีไม่ได้ เจ้าปล่อยมือเสียดีๆ”
หนานเสียนขมวดคิ้ว ในน้ำเสียงแฝงความจนปัญญาอยู่หลายส่วนอย่างมิอาจควบคุม
……………………………..
[1] จิน 1 จิน = 0.5 กิโลกรัม
