ตอนที่ 215 ความตกใจของหลิ่วอวี้เฉิน (1)
สมองของหลิ่วอวี้เฉินเกิดเสียงตู้ม ความคิดว่างเปล่าไปหมด
องค์หญิงหรือ?
เฟิงหรูชิงหรือ?
เป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด!
สาวน้อยหน้าตางดงาม ชวนให้หวั่นไหว จะเป็นหญิงอ้วนเฟิงหรูชิงนั่นได้อย่างไรกัน
แต่ว่าสาวใช้สองนางที่อยู่ข้างกายสาวน้อยนั่น เป็นสาวใช้ประจำตัวของเฟิงหรูชิงจริงๆ !
ห้องโถงของร้านหอแห่งแรกเงียบสงบลงไปในชั่วอึดใจ
หลิ่วอวี้เฉินรู้สึกคล้ายกับมีโซ่เหล็กคล้องขาเอาไว้ หนักเป็นพันชั่ง ลมหายใจยิ่งหนักอึ้ง ภายใต้ความเงียบของห้องโถงเฟิงหรูชิงค่อยๆ เดินเข้ามา
“คุณชายหลิ่ว ท่านคิดจะทำอะไรเจ้าคะ” หลิวลี่ขมวดคิ้วงามเล็กน้อย ยืนขวางอยู่หน้าเฟิงหรูชิง สายตาเย็นชาเตือนหลิ่วอวี้เฉิน “หากท่านยังเข้าใกล้องค์หญิงอีกสักก้าวเดียว ฝ่าบาทไม่ปล่อยท่านไว้แน่!”
“องค์หญิงหรือ” หลิ่วอวี้เฉินชะงักฝีเท้า เขาหัวเราะเสียงดัง น้ำเสียงนั้นแฝงด้วยความคลุ้มคลั่ง คล้ายกับว่ามีแต่ทำเช่นนี้จึงทำให้เขาสงบใจลงได้ “เจ้าบอกว่าสตรีนางนี้คือองค์หญิงหรือ ในโลกนี้มีใครไม่รู้บ้างว่าเฟิงหรูชิงเป็นหญิงอ้วนอันดับหนึ่งแห่งแคว้นหลิวอวิ๋น แม่นางท่านนี้อย่างมากก็แค่อวบเล็กน้อยเท่านั้น จะเป็นหญิงอ้วนนั่นได้อย่างไร”
เขาไม่เชื่อ!
เฟิงหรูชิงที่เขารู้จัก เป็นเพียงหญิงที่อ้วนฉุคนหนึ่งเท่านั้น ไม่มีทางเป็นแม่นางงดงามตรงหน้านี้ได้
“หลิวลี่! ถอยไป”
เสียงคำสั่งกะทันหันทำให้สีหน้าเดือดดาลของหลิวลี่สงบลง
ทว่ากลับเป็นเสมือนแผ่นไม้ฟาดลงไปที่หัวของหลิ่วอวี้เฉินอย่างจัง!
เขาอาจจำหน้าตาของแม่นางผู้นี้ไม่ได้ แต่น้ำเสียงใสนี้คือฝันร้ายตลอดหลายปีของเขา!
เฟิงหรูชิง…
สาวน้อยโฉมงามนี้คือหญิงอ้วนนั่นจริงๆ !
ฝีเท้าของหลิ่วอวี้เฉินซวนเซเล็กน้อย นอกจากสายตาตกตะลึงในคราแรกของเขา ที่มีมากไปกว่านั้นก็คือ…ความแตกตื่นและงุนงง
เรียวนิ้วยาวของเขากำพนักเก้าอี้ไว้แน่น คล้ายกับว่าใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีถึงจะระบายความรู้สึกในใจทั้งหมดทั้งมวลออกมาได้
เพราะอะไร…นางเป็นใครก็ได้ทั้งนั้น ทำไมต้องเป็นเฟิงหรูชิงด้วย!
หญิงที่ถูกเขาทอดทิ้งและดูแคลนราวกับขยะไร้ค่า!
“อวี้เฉิน” ถานซวงซวงตัวสั่นเทิ้ม ฝีเท้าของนางกลับมั่นคงเหมือนปกติ เดินเข้าไปข้างกายหลิ่วอวี้เฉิน พยุงเขาเอาไว้ เผยยิ้มให้เฟิงหรูชิง “องค์หญิงเพคะ ยินดีกับท่านด้วย ในที่สุด…ท่านก็ผอมแล้ว”
เฟิงหรูชิงเลิกคิ้วมองสำรวจคนตรงหน้าทั้งสอง
นางก็แค่มาตรวจดูเพราะร่วมงานกับหอแห่งแรกเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะพบสองคนนี้ที่นี่อีก
ควรบอกว่ามีวาสนาต่อพวกเขา หรือว่าหลิ่วอวี้เฉินกับถานซวงซวงโชคร้ายกันแน่
“ดูท่าถานซวงซวงจะฟื้นตัวได้ไม่เลว” เฟิงหรูชิงยิ้มตาหยี “คิดว่าตระกูลหลิ่วคิดแต่งนางเข้าบ้านจริงๆ แล้ว ข้าขอแสดงความยินดีกับเจ้าทั้งสองไว้ที่นี่ด้วย ในที่สุดก็สมหวังสมปรารถนาเสียที”
คำพูดนี้นางเอ่ยจากใจจริง
ถานซวงซวงและหลิ่วอวี้เฉินเป็นคู่สร้างคู่สม หลังจากจัดงานมงคลแล้ว ก็คงไม่ไปทำร้ายผู้อื่นอีก
ไม่เลว ไม่เลวเลยจริงๆ !
ถานซวงซวงหน้าตาซีดเซียว เฟิงหรูชิงรู้ทั้งรู้ว่าตระกูลถานถูกนางทำร้ายจนเป็นเช่นนี้ เสนาบดีหลิ่วไม่มีวันแต่งนางเข้าบ้านแน่ ยังจงใจเอ่ยเช่นนี้อีก! เห็นได้ชัดว่าต้องการให้นางลำบาก!
“องค์หญิง” ถานซวงซวงแววตาคมกริบ “ข้ารู้ว่าท่านเกลียดข้า ที่ตระกูลถานรับโทษเช่นนี้ก็เป็นเพราะข้าทำให้เดือดร้อน แต่ว่า ไม่ว่าอย่างไร ขอร้ององค์หญิงอย่าได้หาเรื่องให้ตระกูลหลิ่ว กว่าท่านเสนาบดีหลิ่วจะมีวันนี้ได้…ไม่ง่ายเลย”
คำพูดนี้นางกำลังบอกกับหลิ่วอวี้เฉิน สตรีนางนี้จิตใจอำมหิตร้ายกาจ ไม่แน่ว่าคนที่นางจะทำร้ายต่อไปก็คือเสนาบดีหลิ่ว
……………………………..
ตอนที่ 216 ความตกใจของหลิ่วอวี้เฉิน (2)
หลิ่วอวี้เฉินไม่สนใจคำพูดของถานซวงซวง เขาจับจ้องใบรูปโฉมของเฟิงหรูชิงเขม็ง…
หาก…หากเฟิงหรูชิงลดไขมันลงไปได้ไวกว่านี้หน่อย บางทีระหว่างเขากับนางคงไม่ดำเนินมาถึงจุดจุดนี้
ทำไม…ต้องเป็นตอนนี้ด้วย ในยามที่พวกเขาเหมือนน้ำกับไฟ นางปรากฏตัวต่อหน้าเขาด้วยท่าทีเช่นนี้ จงใจทำให้เขาเสียใจ รู้สึกผิดใช่หรือไม่
ใช่ นางทำสำเร็จแล้ว!
เขาเสียใจจริงๆ !
บางทีตั้งแต่เริ่มแรกที่ได้พบความเปลี่ยนแปลงของเฟิงหรูชิง เขาก็สมควรเข้าใจว่า สตรีเบื้องหน้านี้ ไม่เป็นอันธพาลชอบก่อเรื่องไปทั่วที่รบเร้าติดพันเขาอีกแล้ว
แต่ทุกครั้งที่เห็นก้อนเนื้อบนร่างเฟิงหรูชิงสั่นกระเพื่อม เขาขยะแขยงไม่อยากเข้าใกล้
หากนางเป็นเช่นนี้แต่แรก บางที บางทีเขาอาจรับได้ ไม่ยากเหมือนตอนนั้น
“อวี้เฉิน!” ถานซวงซวงเห็นสายตาหลิ่วอวี้เฉินจับจ้องที่เฟิงหรูชิง นางร้อนรนขบริมฝีปากแน่น น้ำตาคลอขึ้นในกระบอกตา “ท่านไม่ต้องการข้าแล้ว…ใช่หรือไม่”
น้ำเสียงนางน้อยใจและน่าสงสาร หลิ่วอวี้เฉินได้สติกลับมาในที่สุด จริงสิ ไม่ว่าเฟิงหรูชิงจะเปลี่ยนไปเป็นไหน คนที่เขารักที่สุดก็คือซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์ทุ่มเทเพื่อเขามากเหลือเกิน เขาจะทิ้งนางได้อย่างไร เรื่องพรรค์นี้เขาหลิ่วอวี้เฉินทำไม่ได้เด็ดขาด!
“องค์หญิง” มุมปากของหลิ่วอวี้เฉินยิ้มขมขื่นจางๆ “ท่านมาหาข้ากับซวงเอ๋อร์หรือ”
เฟิงหรูชิงมองอีกฝ่าด้วยความแปลกใจ ใบหน้านางเต็มไปด้วยความฉงนสงสัย
“ข้ามาหาเจ้ากับถานซวงซวงหรือทำไม…ข้าถึงไม่รู้เลย”
หว่างคิ้วของหลิ่วอวี้เฉินลังเล เขารู้สิ่งที่เขาเคยทำต่อเฟิงหรูชิงมันมากเกิดไปจริงๆ
ซ้ำยังเกือบ…บีบนางจนตาย หากนางแค้นเขา ก็เป็นเรื่องสมควร
“องค์หญิง ข้ารู้ว่าท่านแค้นซวงเอ๋อร์ แต่ว่าซวงเอ๋อร์ก็ได้รับผลตอบแทนอย่างใหญ่หลวงไปแล้ว ข้าหวังเพียงแค่ท่านจะไม่แค้นพวกเราอีก”
เฟิงหรูชิงมองหลิ่วอวี้เฉินด้วยสีหน้าสงบ น้ำเสียงของนางเรียบจนฟังไม่ออกว่ามีอารมณ์ใดๆ แฝงอยู่
“หลิ่วอวี้เฉิน เจ้าผิดแล้ว ข้าไม่เคยแค้นเจ้ามาก่อน เมื่อก่อนไม่ ตอนนี้ก็ไม่เช่นกัน”
นางแค้นเฟิงหรูซวงและหลิวหรง ทั้งแค้นคนทั้งหมดในตระกูลหลิว
เพียงเพราะโศกนาฎกรรมของเจ้าร่างเป็นเพราะพวกนางก่อขึ้น ที่มากกว่านั้น ตระกูลหลิวนั่น…บางทีอาจเกี่ยวพันกับการตายของเสด็จแม่
สำหรับหลิ่วอวี้เฉินและถานซวงซวง นางไม่เคยแค้นมาก่อนเดิมทีสองคนนี้ก็รักกัน เป็นเจ้าร่างที่ดึงดันเข้าไปแทรกกลาง ทำให้ทั้งสองได้รับความมลำบาก
แต่ว่า…เจ้ามอบร่างชีวิตให้พวกเขาไปแล้ว ดังนั้นเฟิงหรูชิงไม่แค้นพวกเขา ทั้งไม่มีทางรู้สึกผิดต่อพวกเขาเช่นเดียวกัน
อย่างไรเสียหย่าก็หย่าแล้ว พวกนางต่างแต่งงานใหม่ได้ เรื่องราวภายหน้า ไม่เกี่ยวอะไรกับนางเลยสักน้อย นับตั้งแต่นางมายังแผ่นดินแห่งนี้ก็ตัดสินใจแล้ว นับจากนี้ไปต่างคนต่างเส้นทาง ไม่จำเป็นต้องคบค้าสมาคมกันอีก
หากมิใช่เพราะ…ทั้งๆ ที่ทุกครั้งหลังจากนางไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา พวกเขายังโง่งมกัดนางไม่เลิก นางไม่มีทางออกคำสั่งทำร้ายถานซวงซวง และไม่มีทางบีบถานไท่ฟู่เข้าราชสำนักแล้วริบตำแหน่งเขา
นางไม่หาเรื่องคนอื่นก่อน คนอื่นก็อย่าคิดหาเรื่องนาง! ในเมื่อเลือกหาเรื่องนางแล้ว อย่างนั้นนางก็หาใช่ลูกพลับอ่อนนิ่ม ให้คนบีบได้!
“ท่านไม่แค้นข้า!” หลิ่วอวี้เฉินตะลึงงัน น้ำเสียงไม่อยากเชื่อ “ท่านจะไม่แค้นข้าได้อย่างไรกัน ทุกครั้งท่านทำกับซวงเอ๋อร์อย่างนั้น ไม่ใช่เพราะแค้นพวกเราหรือ”
เฟิงหรูชิงคลี่ยิ้ม ยิ้มงดงามราวกับแสงอาทิตย์ในยามวสันต์[1] ทำให้โลกทั้งใบสว่างไสวขึ้นมา
………………
