ตอนที่ 239 อ่อนแอน่าสงสารทั้งน้อยเนื้อต่ำใจ (1)
“หึ!”
ถังซานเค้นเสียงเย็น เขายังประชิดเข้าไปกดดันถังจือ ต่อให้ถังจือเข้าสู่ระดับหลิงอู่แล้ว แต่ภายใต้พลังคุกคามนี้ นางก็รู้สึกหายใจไม่ออก
จากนั้น…
ถังซานคอยๆ ยกมือขึ้น
ชายเสื้อเขาเกิดสายลมพัดผ่าน ขุมพลังแข็งแกร่งสายหนึ่งจู่โจมออกไปแล้ว ไม่ทิ้งโอกาสรอดให้ถังจือเลยสักน้อย ร่างกายของนางถูกกระแทกเข้าอีกครั้ง
ครั้งนี้ถังจือสะกดเลือดในลำคอไม่ได้อีก เสี้ยวนาทีที่นางอ้าปาก เลือดสดๆ ถูกพ่นออกมา ย้อมใบไม้เบื้องหน้า
สีแดงสดบาดตา
“หัวหน้า!”
สีหน้าของกลุ่มทหารเลือดเหล็กแปรเปลี่ยนไป สายตาเจ็บแค้นมองไปยังตระกูลถัง
ปีนั้นพวกเขาร่วมเป็นร่วมตายกับน่าหลานฮองเฮา ผ่านอันตรายมานับไม่ถ้วน พบศัตรูมากมาย แต่ไม่มีสักคนที่เป็นเหมือนถังซาน ทำให้พวกเขาบรรดาลโทสะอย่างน่าประหลาด
หัวหน้าไม่เคยพูดถึงชาติกำเนิดมาก่อน ทุกคนก็ไม่เคยถามถึง คิดไม่ถึงว่าตอนนั้นนางจะถูกคนขับไล่
เป็นถึงตระกูลที่มีอิทธิพลแท้ๆ ก็แค่นี้เองหรือ!
“ถังจือ ดูลูกน้องของเจ้ากลุ่มนี้แล้ว ก็แค่ฝูงมดปลวกเท่านั้นเอง! ต่อให้พวกนางเดือดดาล ก็ไม่อาจฆ่าข้าเพื่อแก้แค้นให้เจ้าได้…” ถังซานก้มมองถังจือ แววตาดูถูก
“พลังของโลกปุถุชน อ่อนแอเยี่ยงนี้ น่าเบื่อยิ่งนัก เจ้าคิดว่าหลายวันก่อนที่เจ้าหนีไป ข้าไล่ตามเจ้าไม่ได้หรือ ข้าก็แค่ปั่นหัวหนูอย่างพวกเจ้าเท่านั้นเอง น่าขันนัก วันนี้ข้าเล่นสนุกพอแล้ว ย่อมไม่ปล่อยคนทั้งหมดในที่นี้!”
โบร๋ว!
ในฉับพลัน สิ่งที่ติดตามเสียงร้องคำรามก็คือหมาป่าสีขาวพุ่งเข้าใส่เขาด้วยความเร็วราวสายลม ระดับความเร็วทำถังซานตกตะลึง
เพียงแต่น่าเสียดาย หมาป่าระดับสามชั้นสูง ไม่ได้อยู่ในสายตาเขา
ดังนั้น…
เสี้ยวนาทีที่หมาป่ากระโดดมาเบื้องหน้า เขาโบกชายเสื้อครั้งหนึ่ง ร่างหมาป่าสีขาวคล้ายกับลูกหิมะ กลิ้งถอยหลังไปอย่างน่าอนาถ
“โบร๋ว” หมาป่าสีขาวหยุดร่างของตัวเอง นัยน์ตาสุมเพลิงโทสะ
ใครเป็นหนูกัน เจ้าสารเลวนี่พูดถึงหนูอย่างนั้นเหรอ
มันเป็นถึงหมาป่าเทียนซาน กลับถูกลบหลู่ว่าเป็นหนู! นี่เป็นการดูถูกมันชัดๆ
ทำเกินไปแล้ว!
“สัตว์เลี้ยงที่คิดฆ่านาย เก็บไว้ก็ไร้ประโยชน์ ไม่สู้ฆ่าเจ้าไปซะ ข้าค่อยหาตัวใหม่ให้ลูกข้าก็ได้” ถังซานหรี่ตาลง แววตาอัดแน่นด้วยจิตสังหาร
ต่อให้มันรับหมาป่าสีขาวไว้ ก็ไม่ยอมให้ใครทรยศเขาเด็ดขาด!
“กรรซ์”
หมาป่าสีขาวยิ่งเดือดดาล
เจ้านี่ชั่วร้ายนัก ลบหลู่ว่ามันเป็นหนูแล้วยังบอกว่ามันคิดฆ่านายอีก!
เจ้านายดีกับมันดีขนาดนี้ ป้อนผลไม้วิเศษให้มันทุกวัน มันจะฆ่าเจ้านายได้อย่างไร
“ถังซาน คนที่ต่อกรกับเจ้าคือข้า!” ถังจือเห็นว่าถังซานเกิดจิตสังหารต่อหมาป่าสีขาว นางใช้กระบี่ปักพื้น ยืนขึ้นมา แววตาเย็นเยียบเสียดกระดูก “อีกอย่าง เจ้าหาใช่นายของหมาป่าสีขาว ไม่มีสิทธิ์แตะต้องมัน!”
พลั๊ก!
ยามที่ถังซานเข้าประชิดหมาป่าสีขาว ร่างของถังจือทะยานออกพลันไปถึงเบื้องหน้าถังซาน กระบี่ในมือนำพาสายลมรุนแรง จู่โจมเขา
กระแสลมคลุ้มคลั่งพัดเป็นระลอกๆ
“สวะ!” ถังซานหัวเราะเย็นชาอย่างไม่สนใจ โบกมือขึ้น เกิดเสียงดังตู้ม ฝ่ามือกระแทกอกถังจือ เสี้ยวเวลานั้นนางคล้ายกับดาวตก ร่วงลงสู่พื้นดิน
“กรรซ์!!!”
หมาป่าสีขาวนัยน์ตาแดงก่ำ เจ้านายให้มันปกป้องขบวนทัพเลือดเหล็ก
แต่มันทำให้ถังจือถูกทำร้าย!
เมื่อคิดถึงผลลัพธ์ที่ได้ ดวงตามันยิ่งแดงก่ำเป็นเลือดเข้มขึ้นไปอีก ไม่เหลือแววความน่ารักในวันก่อนอีก กลับเป็นความลึกลับที่บรรยายไม่ได้
……………………..
ตอนที่ 240 อ่อนแอน่าสงสารทั้งน้อยเนื้อต่ำใจ (2)
ปัง!
พลังสายหนึ่งพุ่งผ่านหัวหมาป่าสีขาวทะยานสู่กลุ่มเมฆบนฟ้า
ในช่วงเวลาสำคัญนี้ มันฝ่าด่านจากหมาป่าระดับสามขั้นสูงเป็นหมาป่าระดับสี่แล้ว!
จากนั้น มันกระโดดขึ้นอ้าปากกว้า กัดถังซานคำหนึ่ง
ถังซานขมวดคิ้ว ถอยหลังไปหลายก้าว ตามมาด้วยซัดฝ่ามือราวกระแสลมกระแทกใส่หน้าอกหมาป่า
ปัง!
หน้าอกหมาป่ารับฝ่ามือหนักๆ เข้าคราหนึ่ง ร่างมันกระแทกที่ต้นไม้ ทว่ามันไม่หยุด กระโดดอย่างว่องไวไปที่เบื้องหน้าถังซานอีกครั้ง
ถังจือไอโขลกสองคำ ร่างของนางโงนเงน
ส่วนคนตระกูลถังอื่นๆ ก็ลงมือแล้ว เข้าล้อมคนทั้งหมด ต่อให้มีปีกก็ยากจะหนีพ้น
เหล่าสัตว์วิเศษที่ถูกหมาป่าสีขาวเรียกมา เดิมทีก็ไม่ยอมสยบต่อมนุษย์อยู่แล้ว พวกมันยินยอมติดตามหมาป่าสีขาว เพียงเพราะผลไม้วิเศษอร่อยมาก
แต่เมื่อครู่คนพวกนี้คิดใช้พวกมันเป็นพาหนะหรือ
สัตว์วิเศษทั้งหมดเห็นกลุ่มคนชักอาวุธประจัญหน้ากัน ก็ไม่ใส่ใจอะไรอีก ส่งเสียงร้องด้วยความเกรี้ยวกราด จากนั้นพุ่งเข้าใส่ฝูงชน…
“ถังจือ!” หลิงจวินกำกระบี่ในมือแน่น “ไม่ว่าวันนี้จะมีจุดจบอย่างไร ทัพเลือดเหล็กของพวกเราจะเป็นตายร่วมกัน”
แต่ไรมาสิ่งที่พวกเขากลัวหาใช่ความตาย
สิ่งที่พวกเขาหวาดกลัวก็คือวันหน้าจะไม่ได้ลงสนามรบอีก
ในเมื่อเวลานี้เกิดเรื่องนี้ขึ้นแล้ว คนทั้งหมดของทัพเลือดเหล็กรวมใจเป็นหนึ่ง ไม่มีพวกรักตัวกลัวตาย!
“ดี”
ถังจือมองพี่สาวน้องสาวทั้งหลายที่รวมเป็นร่วมตายมากับนาง หยิบกระบี่ขึ้น พุ่งเข้าสู่กลางสนามรบ
เลือดสดย้อมธารน้ำแร่อีกครั้ง ภายใต้แสงอาทิตย์สาดสอง ช่างดึงดูดสายตานัก
หมาป่าสีขาวทนรับไม่ไหวเป็นตัวแรก
อย่างไรเสียมันก็เป็นแค่สัตว์วิเศษที่เพิ่งทะลวงระดับสี่ได้ ไม่อาจเอาชนะถังซาน มันฝืนอาศัยผิวเนื้อหนัง ฝืนทนถูกตีอยู่นาน
ถังจือหาได้เข้าไปช่วยหมาป่าสีขาว ส่วนกระบี่ในมือไล่เข่นฆ่าคนตระกูลถัง
ในสนามรบนั้น นอกจากถังซานที่มีฝีมือเหนือกว่าถังจือแล้ว ภายใต้เงื้อมือของถังจือ คนอื่นๆ ไร้กำลังต่อกรได้
เดิมทีถังซานคิดสั่งสอนเจ้าหมาป่าสีขาว ชั่วฉับพลันค่อยพบกว่า เมื่อครู่ผู้ใต้บัญชาเขาหายไปกว่าครึ่งแล้ว อีกทั้งเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเขาถูกหมาป่าสีขาวพัวพันไว้อย่างนั้นหรือ
ถังซานตะลึงงัน เสี้ยวเวลาที่เขาหันมอง ก็เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเจ้าหมาป่า
ใช่แล้ว มันยิ้มแล้ว
ครั้นเห็นรอยยิ้มหมาป่า ถังซานก็เข้าใจแจ่มแจ้ง เขารู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดเข้าอย่างจัง ทำเอาร่างกายสั่นเทิ้มไม่หยุด
เมื่อครู่เจ้าหมาป่าเอาแต่ใช้แววตาเยาะเย้ยมองเขา ภายใต้อารมณ์เดือดดาล เขาไม่ได้ลงมือเอาชีวิตมันในทันที เพียงคิดทรมานมัน เขาคิดว่าเมื่อตัวเขาอยู่ ถังจือไม่กล้าลงมือโดยพลการ
คิดไม่ถึงว่า ระยะเวลาเพียงชั่วครู่ นางฆ่าคนใต้บัญชาเขาไปตั้งมากมาย
“พวกเจ้าจงใจ!”
โทสะถังซานทะยานเสียดฟ้า กัดฟันถาม
รอยยิ้มเจ้าหมาป่าเต็มไปด้วยเลศนัย
เอาเป็นว่าเจ้าไม่คิดปล่อยพวกข้ามีชีวิตรอดไป อย่างนั้นพวกข้าก็จะฆ่าไปทีละคน! เจ้าตาแก่ที่คิดขโมยผลไม้วิเศษของมัน ไม่อาจถอยออกไปอย่างปลอดภัยไร้เรื่องราวแน่
นี่ก็คือเหตุผลที่ถังจือไม่ช่วยเหลือมัน
ในเมื่อล้วนต้องตาย ไฉนจะไม่ฆ่าคนให้มากขึ้นด้วยเล่า นางกับหมาป่าสีขาวร่วมมือกันหาใช่คู่มือถังซาน ได้แต่ทำเช่นนี้เท่านั้น ถึงทำให้ตระกูลถังได้รับความเสียหาย!
“เจ้าหมาป่าหน้าตาย ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!” นัยน์ตาถังซานแดงก่ำ
หากมิใช่รอยยิ้มเย้ยหยันของหมาป่า หากไม่ใช่…เขาโมโหเกินไป ทำให้ในสายตามีแต่เจ้าหมาป่าสมควรโดนอัดนี่ เขาจึงไม่ทันสนใจสถานการณ์รอบด้าน
………………
