ตอนที่ 283 ยึดเรือนผู้อื่น (3)
เหวินเฟิงต้องรีบเอาเรื่องนี้ไปรายงานคุณหนู
…
ในห้องโถงใหญ่ของจวนเฟิงอวิ๋น ถังอวี้สีหน้าโอหัง มองดูกลุ่มคนที่นั่งอยู่ด้านล่างด้วยสายตาเหยียดๆ
นางยิ้มมุมปาก
ต่อให้ถังอิ่นได้รับการยอมรับจากคนทางนั้น มีคนสกุลถังมากมายคอยช่วยเหลือเจ้า แล้วจะมีความหมายอย่างไร สุดท้าย เจ้าก็ถูกข้าเหยียบจมพสุธา ไม่มีทางกลับมาได้อีก!
“เหวินเฟิงกลับมาแล้วหรือยัง” นางขมวดคิ้ว ถามเสียงแข็ง
เมื่อพูดจบ กายอันสะบักสะบอมก็วิ่งเข้าประตูมาอย่างรวดเร็ว แล้วมาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าถังอวี้ คุกเข่าลง “คุณหนู ข้ากลับมาแล้ว”
ถังอวี้หยีตา “เรื่องที่ข้าให้เจ้าไปทำเป็นอย่างไรบ้าง”
เหวินเฟิงหัวใจตุ๊มๆ ต่อมๆ หากคุณหนูรู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่ป่าแห่งสัตว์วิเศษ คุณหนูคงคิดว่าเขาไม่เอาไหน
ถึงอย่างไร ถังอิ่นต้องตายแล้วอย่างแน่นอน ส่วนผู้หญิงที่ช่วยนางไว้ต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส! ถึงตอนนั้นเขาค่อยส่งคนไปแก้แค้นผู้หญิงคนนั้นก็ได้ เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้คุณหนูรู้
“คุณหนู ถังอิ่นตายแล้ว แต่น่าเสียดาย ตอนที่พวกเราตามฆ่าถังอิ่นอยู่ในป่าแห่งสัตว์วิเศษ เผลอให้ทำพวกสัตว์วิเศษแตกตื่นแห่กันมา นอกจากข้าแล้ว คนของจวนเฟิงอวิ๋นคนอื่นๆ ตายไปพอสมควร”
คนที่ตายไปเหล่านั้น ไม่ช้าก็เร็วคนของจวนเฟิงอวิ๋นก็ต้องรู้ เขาชิงบอกก่อนจะดีกว่า
มือของถังอวี้กำที่รองแขนของเก้าอี้แน่น
ถังอิ่นตายแล้ว!
ถังอิ่นที่แย่งตำแหน่งว่าที่ภรรยาที่เดิมต้องเป็นของนางไป ในที่สุดก็ตายแล้ว!
ถังอวี้รู้สึกอยากจะหัวเราะให้ก้องฟ้า แต่สุดท้ายนางก็เก็บอาการเอาไว้ได้ สีหน้าของนางดูยิ้มแย้ม นางค่อยๆ ลุกจากเก้าอี้
“ดี ดีมาก! เหวินเฟิง ต่อไปเจ้าคอยติดตามข้า ขอเพียงเจ้าตั้งใจทำงานให้ข้า ข้าจะตอบแทนเจ้าเป็นอย่างดี!”
เหวินเฟิงดีใจ “ขอบคุณคุณหนู”
งานประจบสอพลอ เป็นงานที่เขาทำได้ดีจริงๆ ต่อไปในจวนเฟิงอวิ๋น ไม่มีใครกล้าดูถูกเขาอีกแล้ว
“ช่วงนี้ข้าจะพักอยู่ในจวนเฟิงอวิ๋น ใครก็ได้ไปจัดเตรียมเรือนให้ข้า” ถังอวี้ลุกขึ้น “ช่างเถอะ ข้าไปดูเองว่ามีเรือนหลังไหนที่เหมาะกับข้า เหวินเฟิง เจ้ามากับข้า จริงสิ ให้สาวใช้ที่ชื่อหงอวี้ตามมาปรนนิบัติข้าด้วย”
หงอวี้ หนึ่งในผู้พิทักษ์จวนเฟิงอวิ๋น บัดนี้ ถูกถังอวี้เรียกใช้เป็นสาวใช้ไปแล้ว?
คนของจวนเฟิงอวิ๋นต่างมองหน้ากัน ท่าทางเหมือนไม่กล้าตอบรับสิ่งที่ถังอวี้พูด
ถังอวี้สีหน้าไม่สบอารมณ์ “ทำไม ข้าให้นางเด็กผู้หญิงนั่นมาปรนนิบัติข้า พวกเจ้าไม่เห็นด้วยหรืออย่างไร”
“คุณหนู…” ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านล่างอดพูดไม่ไหว “หงอวี้เป็นผู้พิทักษ์ ไม่ใช่สาวใช้”
ถังอวี้ร้องฮึ “สมัยก่อนผู้อาวุโสห้าได้ยืนยันฐานะของข้าแล้ว ถึงไปที่ต้องห้ามเพื่อพบผู้อาวุโสท่านอื่นซึ่งกำลังเก็บตัวฝึกวิชา จวนเฟิงอวิ๋นก็เลยมีข้าเป็นผู้นำ ข้าเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนเฟิงอวิ๋น ข้าจะให้ใครมาคอยรับใช้ข้า คนนั้นก็ต้องมา ไม่อย่างนั้นเวลาผู้อาวุโสห้ากลับมา ข้าจะให้เขาจัดการพวกเจ้าซะ!”
ความจริงแล้ว ถ้าไม่เป็นเพราะนางรู้ว่าผู้อาวุโสห้าเดินทางไปที่ต้องห้าม นางคงไม่กล้ามาเบ่งในจวนเฟิงอวิ๋น
ไม่รู้เพราะเหตุใด ทั้งๆ ที่สถานะของนางได้รับการยืนยันแล้ว แต่เมื่อพบผู้อาวุโสของจวนเฟิงอวิ๋น นางมักรู้สึกตะขิดตะขวงใจ จึงทำให้ไม่อยากอยู่ที่จวนเฟิงอวิ๋นนานๆ
ยังดีที่พวกแก่กระดูกเหล็กไม่ได้อยู่ที่จวนเฟิงอวิ๋น นางจึงได้เป็นใหญ่ในจวนนี้ไปโดยปริยาย
“แต่ว่า…” ชายหนุ่มยังคงคาใจ
หงอวี้เป็นเด็กหญิงที่นายหญิงของจวนเฟิงอวิ๋นเก็บมาเลี้ยงเมื่อสิบกว่าปีก่อน หลายปีที่แล้วนางบรรลุฌานขั้นเสวียนอู่ จึงถูกเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้พิทักษ์ การให้นางไปเป็นสาวใช้ นางจะยอมได้อย่างไร
ตอนที่ 284 ยึดเรือนผู้อื่น (4)
“ข้าจะให้โอกาสนางแค่ครั้งเดียว ถ้าไม่มารับใช้ข้าก็ไสหัวไปจากจวนเฟิงอวิ๋นซะ!”
ถังอวี้เชิดหน้า พูดเสียงดัง
สีหน้าของคนทั้งหลายเปลี่ยน ครั้นอดีตตอนผู้อาวุโสห้าอยู่ คุณหนูถังอวี้ไม่เคยทำตัวบ้าอำนาจขนาดนี้ พอผู้อาวุโสห้าไม่อยู่ ทำไมนางถึง…
“ข้าจะไปปรนนิบัตินาง”
ในขณะที่คนทั้งหลายต่างมีสีหน้าลำบากใจ เสียงอันราบเรียบก็ดังมาจากนอกประตู
ทุกคนต่างมองไปทางทิศที่เสียงดังเข้ามา พวกเขาเห็นผู้หญิงในชุดเขียวเดินเข้ามาในห้องโถง แววตาของนางดูเย็นชา สีหน้าไร้ความรู้สึก
“ข้าจากจวนเฟิงอวิ๋นไปไม่ได้ ดังนั้นข้าจะไปปรนนิบัตินาง”
นางไม่เชื่อ นางไม่เชื่อว่านายหญิงตายไปแล้ว!
ถ้านายหญิงยังไม่กลับมา นางไม่มีทางไปจากจวนเฟิงอวิ๋นเด็ดขาด!
ถังอวี้ยิ้มเยาะ “อีกอย่าง ชื่อของเจ้าไม่คู่ควรกับคำว่าอวี้[1] อวี้เป็นของที่สูงส่งและบริสุทธิ์ เจ้าเป็นแค่สาวใช้ ไม่คู่ควรกับชื่อที่ดีแบบนี้ ต้องไปให้เรียกเจ้าว่าหงเอ๋อร์แล้วกัน”
หงอวี้ตัวสั่น นางกำมือแน่นแล้วค่อยๆ หลับตาลง
ช่างเถอะขอเพียงได้อยู่ในจวนเฟิงอวิ๋นต่อไป ยอมเปลี่ยนแค่ชื่อจะเป็นอะไรไป
ต่อให้ชื่อของนาง จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่นายหญิงมอบให้ก็ตาม
“เหวินเฟิง หงเอ๋อร์ พวกเจ้าตามข้ามา ข้าจะไปเลือกเรือนที่พัก” ถังอวี้สลับชายแขนเสื้อ แล้วเดินลงจากบันไดห้องโถง
จวบจนตอนที่เดินจากไป นางไม่มองผู้คนตรงนั้นที่มีสีหน้าแปลกๆ แม้แต่น้อย
ตั้งแต่เริ่มต้นจนจบ มีเพียงเหวินเฟิงคนเดียวเท่านั้นที่คอยตามติดนางไปราวกับสุนัขรับใช้
ศิษย์ของจวนเฟิงอวิ๋นมีจำนวนมาก พื้นที่ของจวนครอบคลุมภูเขาหลายลูก คนที่ได้เข้ามาเป็นศิษย์ที่นี่ ทุกคนต่างมีเรือนที่พักของตัวเอง ถังอวี้ได้เห็นก็รู้สึกละลานตา เลือกเรือนที่พักที่ถูกใจนางไม่ได้สักที
เมื่อนางรู้สึกรำคาญใจ และเตรียมกลับหลังมา ทันใดนั้นสายตานางก็เหลือบไปเห็นเรือนที่พักซึ่งมีสะดุดตาหลังหนึ่ง
นางเลิกหันกลังกลับแล้วเดินตรงไปยังเรือนนั้น
เรือนที่พักนั้นดูพิเศษ ดอกไม้ใบหญ้าล้วนมีพลังวิเศษอ่อนๆ ดูจากภายนอกน่าเกรงขาม ราวกับมีพลังแห่งมังกรแผ่ซ่านออกมา
แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ถังอวี้ก็รู้สึกชอบเรือนหลังนี้เข้าแล้ว!
“ที่นี่น่าจะเป็นศูนย์รวมของสิ่งวิเศษระดับสูง พลังวิเศษถึงหนาแน่นขนาดนี้ หนาแน่นยิ่งกว่าสถานที่บำเพ็ญตบะสกุลถังของข้าเสียอีก!” ถังอวี้รู้สึกดีใจ
“อีกอย่าง กำแพงเรือนหลังนี้ยังมีภาพของหงส์และมังกร ในจวนเฟิงอวิ๋น นอกจากข้าที่เป็นคุณหนูใหญ่แล้ว ยังจะมีใครข่มพลังหงส์และมังกรได้อีก”
เฟิงชิงย่วน?
ชื่อนี้ไม่ค่อยเหมาะ!
“ข้าจะอยู่ที่นี่แหละ แล้วเปลี่ยนชื่อเรือนให้ข้าด้วย ใช่เปลี่ยนชื่อเป็น…เฟิงอวี้ย่วน!”
แค่ทำแบบนี้ ก็แสดงให้เห็นว่ามันเป็นที่อยู่ของนาง!
หงอวี้สีหน้าเปลี่ยนไป “คุณหนู เฟิงชิงย่วนเป็นที่ต้องห้ามของจวนเฟิงอวิ๋นเรา นอกจากคนใช้ที่เข้าไปทำความสะอาดแล้ว คนอื่นไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป!”
ถังอวี้น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ข้าเป็นศิษย์เพียงคนเดียวของนายหญิง ถ้าข้าอยากอยู่เรือนหลังนี้ ใครกล้าขวางข้า อีกอย่าง ที่นี่เป็นที่ที่อาจารย์ข้าเตรียมไว้ให้ข้า นอกจากข้าแล้วคนอื่นไม่มีศิษย์เข้าไป!”
“คุณหนู เฟิงชิงย่วนหลังนี้ เป็นสถานที่ที่นายหญิงเตรียมไว้ให้ลูกสาวของนาง ท่านจะพักที่เรือนหลังไหนในจวนเฟิงอวิ๋นก็ได้ ยกเว้นเรือนหลังนี้เท่านั้น!” หงอวี้หลับตา ผ่านไปครู่หนึ่งนางลืมตาขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
สมัยนั้น หรงเยียนพานางมาเข้าอยู่ที่จวนเฟิงอวิ๋น แล้วชี้บอกนางว่าเรือนหลังนี้จะเป็นที่อยู่ของลูกสาวนางในอนาคต
แววตาของหรงเยียนดูอ่อนโยน น้ำเสียงนุ่มนวลดุจสายลม ทำให้หงอวี้ไม่อาจลืมเลือน
ดังนั้น นางจึงจำถ้อยคำของหรงเยียนได้ และจำได้ว่าเรือนหลังนี้เป็นที่ต้องห้ามของจวนเฟิงอวิ๋น
นอกจากลูกสาวของนายหญิง คนอื่นไม่มีสิทธิ์เข้าไป!
——
[1] อวี้ (玉) แปลว่าหยก หยกถือเป็นสิ่งมงคล มีความสูงส่งในคติของจีน
