ตอนที่ 307 หมาป่าจวนองค์หญิงบ้าไปแล้ว (2)
หมาป่าตัวนี้ บ้าไปแล้วจริงๆ !
ปกติให้มันทำตัวน่ารักไม่ค่อยจะยอมทำ วันนี้ทำเอาชาวบ้านทั้งเมืองรู้ว่าหมาป่าของจวนองค์หญิงกลายเป็นหมาบ้านไปแล้ว มันทำให้องค์หญิงขายหน้าจริงๆ
“เอาเถอะ เจ้าไม่ยอมบอกข้าว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าก็จะไม่สนแล้ว เดี๋ยวท่านตาข้าจะไปคิดบัญชีกับสกุลหลิว เจ้าคงไม่ไปสินะ อย่างนั้นข้าให้เฉินเอ๋อร์ไปแทนข้าแล้วกัน”
บ้านสกุลหลิว?
หมาป่าสีขาวลุกขึ้นอย่างตกใจ
ถูกต้อง ต้องเป็นตาเฒ่าสกุลหลิวนั่นแน่ๆ ก่อนนี้เขาอยากได้ผลเทียนหลิงกั่วของมันมาก! ต้องเป็นเขาที่ขโมยไปแน่ๆ !
“โฮ่งๆ !” หมาป่าสีขาวเห่ารับ ใช้เท้าสะกิดเฟิงหรูชิง
เฟิงหรูชิงมองดูหมาป่าสีขาวด้วยท่าทีสงสัย “เจ้าอยากไปด้วยหรือ”
หมาป่าสีขาวผงกหัวเต็มแรง “โฮ่ง!”
มันจะไปฆ่าตาเฒ่านั่น บังอาจมาขโมยผลเทียนหลิงกั่วของมัน!
“เจ้าช่วยพูดให้เหมือนหมาป่าหน่อยได้หรือไม่” เฟิงหรูชิงรู้สึกเบื่อหน่าย
ให้หมาป่าสีขาวออกไปด้วย เหตุใดนางจึงรู้สึกว่า…นางต้องขายหน้าย่อยยับด้วยนะ
“โฮ่งๆ !”
“…”
แย่แล้ว หมาป่าตัวนี้เห่าหอนแบบหมาป่าไม่ได้แล้ว ไม่รู้ว่ามันไปโดนอะไรกระทบกระเทือนจิตใจมา
เฟิงหรูชิงหยิบผลเทียนหลิงกั่วออกมา ขณะที่กำลังจะกัด มองไปเห็นสายตาของหมาป่าสีขาวที่มองดูผลเทียนหลิงกั่วในมือของนางตาไม่กะพริบ
แววตาของมันดูอยากกิน ดูโกรธ และดูเหมือน…กำลังเสียใจ?
หรือว่า…
“ผลเทียนหลิงกั่วที่เจ้าซ่อนไว้ถูกขโมยไปใช่หรือไม่”
ทันใดนั้นดวงตาของหมาป่าสีขาวก็มีน้ำตาไหลนองออกมา มันดูเจ็บปวดทุกข์ทรมาน ดูน่าสมเพชเวทนา
เป็นดังคาด
ในที่สุดเฟิงหรูชิงก็รู้สาเหตุที่หมาป่าสีขาวแสดงท่าทีแบบหมาบ้า นางเบื่อหน่ายจนพูดอะไรไม่ออก
ในโลกนี้ มีสิ่งเดียวที่ทำให้หมาป่าสีขาวเป็นบ้าได้ นั่นก็คือผลเทียนหลิงกั่ว!
“ถ้าเจ้าช่วยจับคนสกุลหลิวมาให้ข้า ข้าจะให้ผลเทียนหลิงกั่วสิบลูกเป็นรางวัล”
หมาป่าสีขาวตาเป็นประกาย แต่ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นแววตาเศร้า
ผลเทียนหลิงกั่วสิบลูก หากเทียบกับที่มันซ่อนเอาไว้ มันเทียบกันไม่ได้เลย
ฮือๆ
ตาเฒ่าชั่วสกุลหลิวที่สมควรตายคนนั้น! มันเลวจริงๆ แม้แต่ผลเทียนหลิงกั่วของหมาป่ายังกล้าขโมยไป!
“อีกอย่าง เวลาอยู่ข้างนอกให้พูดภาษาหมาป่า อย่าทำให้ข้าขายหน้า”
“อู๊ว โฮ่ง”
หมาป่าสีขาวรีบเห่ารับ ถ้าให้ผลเทียนหลิงกั่ว จะให้มันทำอะไรก็ยอม
เฟิงหรูชิงขมวดคิ้ว
หมาป่าสีขาวตกใจตัวสั่น มันตั้งสติได้ “อู๊ว”
“รีบไปบ้านสกุลหลิวซะ จับคนสกุลหลิวมาให้ข้า”
ครั้งนี้ หลิวอวี๋นเซียวขัดพระบัญชาเสด็จพ่อแม้ในยามที่บ้านเมืองมีภัย เขาสมควรได้รับโทษ!
และเฟิงหรูชิงเชื่อว่า หากนางไม่ได้อยู่ที่นั่น ต่อให้เสด็จพ่อและท่านตากับพวกศัตรูมีกำลังทัดเทียมกัน หลิวอวี๋นเซียวจะต้องลอบกัดเสด็จพ่อแน่นอน
คนแบบนี้จะเก็บไว้ไม่ได้
แต่เมี่อวานตอนที่ท่านตาตั้งใจจะไปคิดบัญชีกับสกุลหลิว หลิวอวี๋นเซียวก็ฉวยโอกาสตอนช่วงโกลาหลหนีไปเสียแล้ว อีกทั้งในวังหลวงก็วุ่นวายไปหมด ส่วนนางต้องรีบกลับมาปลูกยาวิเศษ ตอนนี้ไม่มีเวลาสนใจพวกสกุลหลิว
หากไปตอนนี้…คงสายเสียแล้ว
ต่อให้หนีไปได้ เห็นทีว่าทั้งสกุลหลิวจะมีเพียงหลิวอวี๋นเซียวเพียงคนเดียวเท่านั้น คนอื่นๆ ไม่มีทางหนีไปตอนกลางคืนได้
ต่อให้หลิวอวี๋นเซียวไม่อยู่บ้าน แต่เพื่อความปลอดภัย เฟิงหรูชิงจึงให้หมาป่าสีขาวคอยคุ้มกันท่านตา จะได้ช่วยป้องกันเรื่องไม่คาดคิด
ความจริงเป็นดังที่เฟิงหรูชิงคาดการณ์ไว้ เมื่อคืนหลิวอวี๋นเซียวเห็นเหตุการณ์ไม่ดีจึงตัดสินใจหนีไป เขาไม่กลับไปที่บ้านสกุลหลิว ดังนั้นคนของจวนแม่ทัพจึงไปเสียเที่ยว
คนที่ฝ่าฝืนพระบัญชาคือหลิวอวี๋นเซียว จึงลงโทษเขาได้เพียงคนเดียวเท่านั้น ถึงอย่างไรแคว้นหลิวอวิ๋นก็ปกครองด้วยกฎหมาย ต่อให้เป็นเชื้อพระวงศ์ก็ไม่อาจตัดสินโทษใครก็ได้ตามอำเภอใจ
ดังนั้น คนของจวนแม่ทัพทำได้เพียงปิดล้อมบ้านสกุลหลิวไว้ ไม่ให้คนที่อยู่ข้างในออกมาภายนอกแม้เพียงก้าวเดียว นั่นเท่ากับเปลี่ยนบ้านสกุลหลิวให้กลายเป็นคุกนักโทษ ส่วนคนสกุลหลิวก็กลายเป็นผู้ต้องสงสัยที่ถูกคุมตัวอยู่ในคุกชั่วคราว
ตอนที่ 308 หมาป่าจวนองค์หญิงบ้าไปแล้ว (3)
หมาป่าสีขาวหาตัวหลิวอวี๋นเซียวเพื่อแก้แค้นไม่ได้ มันรู้สึกโมโหมาก จึงพังบ้านสกุลหลิวเสียจนราบคาบ นอกจากมันจะเหยียบวัตดุดิบอาหารในครัวของบ้านสกุลหลิวเสียเละ มันยังอึและฉี่ลงในบ่อน้ำกินน้ำใช้ด้วย แต่มันยังรู้สึกไม่สาแก่ใจ จึงบังคับให้คนของจวนแม่ทัพช่วยกันขับถ่ายลงในบ่อน้ำด้วย
คนสกุลหลิวไม่สามารถออกนอกบ้านได้ แต่อย่าไรพวกเขาก็ต้องกินข้าวดื่มน้ำ หากวัตถุดิบยังใช้ไม่หมดก็จะไม่มีคนมาส่งเพิ่ม น้ำที่ดื่มก็ต้องดื่มจากในบ่อนั่น
เมื่อจัดการเรียบร้อย หมาป่าสีขาวก็กลับจวนอย่างสบายใจ
คนที่ไปกับมันเมื่อเห็นมันทำกับคนสกุลหลิวเช่นนี้ ก็สงสัยว่ามันมีความแค้นอะไรกับคนสกุลหลิวหนักหนา ถึงได้เหยียดหยามคนพวกนั้นรุนแรงเช่นนี้
จนกระทั่งเฟิงหรูชิงพูดความจริงออกมา คนพวกนั้นจึงเข้าใจว่าที่แท้เป็นเพราะหลิวอวี๋นเซียวที่ทำให้หมาป่าเสียสติได้ขนาดนี้
มิน่าล่ะหลังจากเมื่อคืนหมาป่ากลายเป็นบ้า ที่แท้เป็นเพราะเจอหลิวอวี๋นเซียวในงานเลี้ยง เลยทำให้มันนึกถึงฝันร้ายเมื่อครั้งก่อนและกลายเป็นบ้าแบบนี้
มันเป็นความผิดของหลิวอวี๋นเซียวคนเดียว!
ตอนนี้หลิวอวี๋นเซียวไปแอบอยู่ในป่าลึกไม่กล้าออกมา เขาจึงไม่รู้ว่าตอนนี้ชื่อเสียงของเขาในแคว้นหลิวอวิ๋น ไม่สิ ในทวีปทั้งทวีปนี้เป็นที่รู้จักไปทั่วแล้ว
แต่น่าเสียดาย ที่มันดันเป็นชื่อเสียงที่เลวร้าย
…
“หลิวลี่”
จวนองค์หญิงเมื่อเทียบกับโลกภายนอกที่อึกทึกครึกโครม มันดูสงบอย่างเห็นได้ชัด
นางยกยาวิเศษที่เพิ่งต้มเสร็จออกมา จากนั้นแบ่งลงในถ้วยแล้วพูดว่า “เจ้าเอายาพวกนี้ไปให้พวกขุนนางใหญ่ เมื่อคืนพวกเขาได้รับบาดเจ็บจากการช่วยปกป้องแคว้นหลิวอวิ๋น เดี๋ยวเจ้ายกออกไปให้พวกเขา”
ขุนนางบางคนกินผลไป๋เฉ่ากั่วแล้วอาการดีขึ้นมาก บางคนอาการสาหัส ต้องกินยาต้มถึงจะช่วยให้อาการดีขึ้นได้โดยเร็ว
แล้วยาวิเศษพวกนี้ได้มาจากไหน
แม้ยาวิเศษที่เก็บอยู่อีกมิติหนึ่งจะถูกกินเกลี้ยง แต่บนเขาท้ายจวนยังมียาวิเศษระดับสามที่พวกสัตว์วิเศษเป็นผู้ปลูก ยาวิเศษเหล่านั้นมีมากมายนับไม่ถ้วน มีพอให้เฟิงหรูชิงใช้ได้ตามอำเภอใจ
“นอกจากนั้น ในหมู่คนพวกนั้นยังมีขุนนางในจวนแม่ทัพและมีคนที่ภักดีกับเสด็จพ่อ” เฟิงหรูชิงพูดงึมงำอยู่สักครู่ “ชิงหลิง เจ้าไปกับหลิวลี่ เอายาวิเศษระดับสามห้าต้น ระดับสองสิบต้น ระดับหนึ่งร้อยต้นไปมอบให้แต่ละจวน”
ชิงหลิงตะลึง “ยาวิเศษมากมายขนาดนี้ บ่าวยกไม่ไหวเพคะ” เฟิงหรูชิงเอามือลูบคาง พอมองไปเห็นถังอิ่นที่กำลังเดินเข้ามา จู่ๆ เฟิงหรูชิงก็ยิ้มขึ้น
“ถังอิ่น ข้าขอยืมถุงเก็บของเจ้าหน่อยสิ เดี๋ยวใช้เสร็จข้าจะคืนให้” ถังอิ่นช่างมีน้ำใจ นางปลดถุงเก็บของออกมาแล้วยืนให้เฟิงหรูชิง
“เอาไปสิ ข้าให้เจ้าทั้งหมดเลย ข้าไม่ต้องการแล้ว ข้าให้เจ้า”
ในตำราว่าไว้ สำหรับผู้หญิงแล้วต้องมีน้ำใจ ผู้หญิงไม่ชอบคนขี้เหนียว
ขอเพียงมีน้ำใจ ถึงจะได้ใจของนาง!
นางมีน้ำใจขนาดนี้ เสี่ยวชิงจะชอบนางหรือเปล่านะ
คิดดูแล้วก็มีความสุข!
“ถือว่านี่เป็นค่าเช่าบ้านของเจ้าแล้วกัน เจ้าอยากอยู่ที่จวนองค์หญิงนานแค่ไหนก็ได้”
เฟิงหรูชิงรับถุงเก็บของมาด้วยรอยยิ้ม เมื่อเอาของที่อยู่ในถุงไปเก็บไว้ในอีกมิติหนึ่งเสร็จ ก็โยนถุงให้ชิงหลิง
“มีถุงเก็บของนี่ พวกเจ้าก็ขนยาทั้งหมดได้ในรอบเดียว ไม่ต้องไปๆ มาๆ ให้ยุ่งยาก”
ชิงหลิงตื่นเต้น นั่นถือถุงเก็บของหรือเนี่ย ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
สาวน้อยที่ชอบปีนกำแพงคนนี้ช่างมีน้ำใจเหลือเกิน!
เมื่อมีถุงเก็บของ พวกนางสะดวกขึ้นเยอะ ชิงหลิงนางยิ้มและรับถุงเก็บของด้วยความดีใจ
“องค์หญิง บ่าวไปทำงานตามที่สั่งแล้วนะเพคะ”
