ตอนที่ 325 คุณชายหนานเสียน (4)
ในป่าไผ่ทิศใต้
หญิงสาวตามเสียงพิณของเขามา
เมื่อมองเห็นนาง เขาก็รู้สึกเจ็บที่หัวใจ
ความรู้สึกเจ็บนั้นชัดเจนมาก เหมือนความรู้สึกทุกครั้งที่ฝัน
ดังนั้น…เขารู้ทันทีว่า คนที่เขาตามหา ในที่สุดก็มา!
ดังนั้นเขามองออกทันทีว่า หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่เฟิงหรูชิงคนเดิม!
แต่เขาไม่สนใจว่านางจะเป็นใครกันแน่ เขารู้อย่างเดียวว่า นางคือคนที่เขารอมานาน เป็นหญิงที่เขาตามหามาแสนนาน!
เป็นคนที่ทำให้เขาเจ็บแปลบในหัวใจ เป็นคนที่เขาอยากปกป้องชั่วชีวิต!
เจ้างูเขียวอึ้ง “นายท่าน…ท่านหมายความว่า ครั้งแรกที่ได้เห็นองค์หญิง ท่านก็คิดกับนางแบบเกินเลยแล้วหรือ แล้วทำไมท่านถึงไม่พูดออกไป ทำไมท่านถึงเอาแต่ปฏิเสธองค์หญิง หรือท่านคิดว่า…อะไรที่ได้มาง่ายไป ก็จะไม่เห็นคุณค่า? ท่านอยากให้องค์หญิงหวงแหนท่านใช่หรือไม่”
ไอเย็นพัดผ่านหัวของเจ้างูเขียว มันตกใจจนต้องหุบปาก ตัวสั่นไปหมด
จะทำอย่างไรดี ความคิดที่ซ่อนอยู่ในใจของนายท่านถูกมันงัดแงะออกมาเสียแล้ว นายท่านคงไม่รู้สึกโกรธเพราะความอับอาย จนอยากจะฆ่ามันทิ้งหรอกนะ
“เจ้าคิดมากไปเอง” หนานเสียนมองเจ้างูเขียวด้วยแววตาไม่สบอารมณ์นัก เขาพูดเบาๆ “ข้าปฏิเสธนางตั้งแต่เมื่อไรกัน”
ฮะ…
เจ้างูเขียวงง
ดูเหมือนไม่เคยปฏิเสธนะ
องค์หญิงอยากนอนกับนายท่าน นายท่านก็ไม่ได้พูดปฏิเสธตรงๆ แค่บอกให้นางไปยกระดับกำลังความสามารถมาก่อนเท่านั้น
เวลาที่องค์หญิงลวนลามนายท่านอยู่บ่อยๆ นายท่านไม่เคยโกรธ แถมยัง…เคลิบเคลิ้มไปด้วย
ใช่ ในมุมมองของเจ้างูเขียว การที่หนานเสียนไม่เคยปฏิเสธการลวนลามของเฟิงหรูชิง แสดงให้เห็นว่าเขากำลังเคลิบเคลิ้ม!
แต่กระทั่งบัดนี้องค์หญิงยังไม่รู้ว่า ตั้งแต่นางปรากฏตัวขึ้น ความคิดที่นายท่านมีต่อนาง และการที่นางตกลงไปในหลุมพรางของเขา นางคงไม่มีวันปีนป่ายออกมาได้อีกเลย
เมื่อคิดดูแล้ว นายท่านร้ายกาจกว่านางไม่เบาเลย
“เรื่องนี้ ถ้าเจ้าบอกให้ชิงเอ๋อร์รู้ละก็…” แววตาหนานเสียนดูน่ากลัว “ข้าจะจับเจ้าทำเป็นงูตุ๋นถวายฮ่องเต้”
เจ้างูเขียว “…”
นายท่าน หากท่านต้องการเอาใจว่าที่พ่อตา ทำไมต้องสละชีวิตงูน้อยที่บอบบางน่าสงสารอย่างข้าด้วย
ท่านทำได้ลงคอหรือ
“ไปกันเถอะ” หนานเสียนไม่มองดูเจ้างูเขียว เขาเดินลงเขาไป
“นายท่าน ท่านไม่ไปพักฟื้นแล้วหรือ”
“อืม” หนานเสียนขานตอบด้วยเสียงเรียบๆ “บาดเจ็บเล็กน้อยแค่นี้ ปล่อยให้มันหายเองก็พอ ตอนนี้ข้าอยากพบชิงเอ๋อร์”
สองเดือนแล้วที่ไม่ได้พบหน้า
ไม่รู้ว่ากำลังความสามารถของนางก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว
…
หน้าทางเข้าจวนเฟิงอวิ๋น เฟิงอิงกับชิงหย่วนมองดูหนานเสียนเดินจากไป
จนกระทั่งหนานเสียนเดินลับตาไป พวกเขาจึงหันหลังเดินกลับเข้าจวน
ในขณะนั้นเอง ถังอวี้วิ่งออกมาด้วยสีหน้ารีบร้อน นางมองหาไปทั่วทุกทิศ แต่ไม่เห็นคนที่นางอยากเจอ แววตาของนางเต็มไปด้วยความผิดหวัง
เมื่อความผิดหวังจางลง ก็มีความโมโหโกรธาเข้ามาแทนที่
“เฟิงอิง ชิงหย่วน พวกเจ้าทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไร” ถังอวี้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “คุณชายหนานเสียนมาหาข้า ทำไมพวกเจ้าไม่ให้เข้ามาพบข้าล่ะ ข้ารู้ว่าพวกเจ้าไม่ชอบหน้าข้า แต่พวกเจ้าจะทำอะไรได้ ข้าเป็นศิษย์ของประมุขจวนเฟิงอวิ๋น คุณชายหนานเสียนอุตส่าห์มาพบข้า พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์ไล่เขาไป!”
ชิงหย่วนกับเฟิงอิงงุนงงไปตามๆ กัน
ถังอวี้กับคุณชายหนานเสียนรู้จักกันด้วยหรือ
ดูสีหน้าของถังอวี้แล้วไม่มีท่าทีเสแสร้ง แต่ทำไมคุณชายหนานเสียนไม่เอ่ยถึงนางเลยสักนิด
หรือว่า คุณชายหนานเสียนไม่รู้ว่าถังอวี้อยู่ในจวน?
“คุณหนู” เฟิงอิงกัดฟัน “พวกข้าไม่รู้ว่าคุณชายหนานเสียนกับท่านรู้จักกัน จึงไม่ได้เชิญเขาไปพบ อีกอย่าง คุณชายหนานเสียนเป็นคนแบบไหน เขาเป็นคนที่ถ้าพวกเราไล่แล้วเขาจะไปอย่างนั้นหรือ”
ตอนที่ 326 องค์หญิงจื่อเยียน (1)
อีกอย่าง พวกเขาไม่กล้าพอที่จะไล่คุณชายหนานเสียนด้วยซ้ำ!
ถังอวี้ร้องฮึ “พวกเจ้ารู้ว่าคุณชายหนานเสียนมาหาข้า แต่กลับหลอกเขาว่าข้าไม่อยู่ที่จวน เขาก็เลยกลับไป! คุณชายหนานเสียนไม่ได้มีสัมพันธ์อะไรกับจวนเฟิงอวิ๋น ถ้าไม่ใช่เพราะเขารู้ว่าข้าอยู่ที่นี่ เขาจะมาที่นี่ทำไม”
ชิงหย่วนอดยิ้มเยาะไม่ได้ “คุณชายหนานเสียนได้ยินว่าจื่อเยียนเป็นคู่หมั้นของข้า และแคว้นหลงอ้าวดันล่วงเกินคุณชายหนานเสียนเข้า เขาก็เลยมาเตือนข้าที่นี่”
เพื่อให้ถังอวี้รู้ความจริง ชิงหย่วนเลยบอกสาเหตุให้นางรู้เองเสียเลย
ใครจะคิดว่าถังอวี้จะอดขำไม่ได้ “ชิงหย่วน เจ้าคิดว่าข้าโง่เหรอ หนานเสียนเป็นคนทำอะไรตามใจมาตลอด! ไม่เคยมีการตักเตือนใครล่วงหน้า เขามีแต่ลงมือทันที ไม่ว่าเจ้าได้ทำอะไรลงไปก็ตาม!”
“พอได้แล้ว!” เมื่อเห็นชิงหย่วนจะอ้าปากพูดต่อ เฟิงอิงจึงพูดเสียงแข็งเพื่อขัดจังหวะชิงหย่วนไว้
“คุณหนู ตอนนี้คุณชายหนานเสียนยังไปไม่ไกลนัก ท่านวิ่งตามไปพบเขาได้ เพื่อจะได้ถามเขาว่าที่มาคราวนี้มีเรื่องอะไรกันแน่”
ถังอวี้ร้องฮึ นางมองดูชิงหย่วนและเฟิงอิงด้วยสายตาดูถูก ปากยิ้มแบบถากถาง
“ข้าต้องตามคุณชายหนานเสียนอยู่แล้ว รอข้ากลับมาแล้วค่อยมาคิดบัญชีกับพวกเจ้า! เฟิงจาง พวกเราไปกันเถอะ!” นานๆ หนานเสียนจะมาสักที นางจะไม่ยอมพลาดโอกาสนี้ไปแน่ๆ
ชิงหย่วนมองดูถังอวี้ที่วิ่งลงเขาไป เขามีสีหน้าโมโห “เฟิงอิง พวกเราต้องอดทนนางอีกนานแค่ไหน”
เฟิงอิงเงียบ
ผ่านไปสักครู่ เขาเงยหน้ามองฟ้าสีคราม แววตาดูว่างเปล่าและไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร “ชิงหย่วน ข้าไม่มีหนทางอื่น ขอแค่นางไม่ออกไปก่อเรื่อง พวกเราอดทนได้นานแค่ไหนก็ได้ ตอนนี้พวกเรากลับกันก่อนเถอะ ไปคุยกันต่อว่าจะหาตัวนายหญิงกับคุณหนูใหญ่ได้อย่างไร”
เมื่อพูดจบ เฟิงอิงหันหลังแล้วเดินเข้าจวนไป
ชิงหย่วนเดินตามไป เมื่อเขากลับเข้าไปได้ไม่นาน สาวใช้ก็เดินเข้ามาแล้วรายงานด้วยความเคารพว่า
“ผู้พิทักษ์ชิงหย่วน องค์หญิงจื่อเยียนเสด็จมาเจ้าค่ะ”
จื่อเยียน?
ชิงหย่วนตะลึง
หากเป็นเมื่อก่อน การที่จื่อเยียนมาคงทำให้เขาดีใจ แต่พอคิดถึงคำเตือนของคุณชายหนานเสียน ใบหน้าอันสง่างามของเขากลับมีรอยยิ้มที่ดูจนใจ
“ให้จื่อเยียนเข้ามาพบข้าได้เลย”
“เจ้าค่ะ ท่านผู้พิทักษ์”
สาวใช้รีบเดินออกไป
ผ่านไปครู่หนึ่ง ไม่ไกลจากหอผู้พิทักษ์ มีหญิงสาวนางหนึ่งเดิมตามสาวใช้ของจวนมา นางมองดูทิวทัศน์อันเขียวขจี
หญิงสาวในชุดสีม่วง งามสง่าและสูงส่ง ผมดำสลวยปักด้วยปิ่นหยกเล่มงาม ใบหน้าผุดผ่องดั่งหยกน้ำงาม สีหน้าดูเป็นกังวลเล็กน้อย
การก้าวเดินของนางดูคล่องแคล่ว ทันทีที่นางมองไปเห็นชิงหย่วน แววตาที่เดิมเต็มไปด้วยความเสียใจก็กลับกลายเป็นดีใจ นางรีบเดินเข้าไปหาชิงหย่วน
ข้างกายของหญิงสาว ยังมีสาวใช้ในชุดขาวติดตามมาด้วย
ใบหน้าของสาวใช้ปิดอยู่ด้วยผ้าแพรโปร่งสีขาว เมื่อลมพัดชายผ้าแพรเบาๆ ทำให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลได้ลางๆ
“ชิงหย่วน” จื่อเยียนพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของชิงหย่วน นางกอดเขาแน่น ราวกับว่ามีเพียงการทำเช่นนี้ถึงจะช่วยบรรเทาความกระวนกระวายใจให้นางได้ “ชิงหย่วน แคว้นหลงอ้าวเกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
ชิงหย่วนตะลึง เขาเดาถูกจริงๆ ที่จื่อเยียนมาหาเขาก็เพราะเรื่องของแคว้นหลงอ้าว
เขาหน้านิ่วคิ้วขมวด น้ำเสียงฟังดูจนใจ “จื่อเยียน ที่เสด็จพ่อกับเสด็จพี่เจ้าเป็นเช่นนี้ ก็เพราะความผิดที่พวกเขาทำไว้ ข้าเคยเตือนพวกเขาแล้ว พวกเขากลับไม่ฟัง ทำในสิ่งที่ล่วงเกินผู้อื่น ข้าจนปัญญาจริงๆ”
จื่อเยียนตัวแข็งทื่อ นางหลับตาลงเพื่อปิดบังความรู้สึกเอาไว้
ก่อนหน้านี้ที่เกิดเรื่องในแคว้นหลงอ้าว นางไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงจึงรอดมาได้ จากนั้นก็รีบเดินทางมาด้วยหวังใจว่าชิงหย่วนจะออกหน้าช่วยนางได้
