ตอนที่ 377 วีรบุรุษหลั่งเลือดไม่หลั่งน้ำตา (2)
แคว้นหลิวอวิ๋น
บนภูเขาไม่ไกลออกไปนัก
เฟิงหรูซวงยืนอยู่กลางหุบเขา มุมปากของนางยกขึ้นเล็กน้อยอย่างเหยียดหยาม ดูเหมือนว่าบนที่สูงนี้สามารถมองเห็นเมืองหลวงถูกทำลายจากสงคราม
ไม่กี่วันก่อนหลายแคว้นรุกล้ำบุกชายแดนแคว้นหลิวอวิ๋น นางอาศัยตอนที่บรรดานักรบตระกูลน่าหลานไปปกป้องชายแดนหนีออกมา
ใครจะรู้ระหว่างทางจะเจอเข้ากับอันตราย ถ้าไม่ถูกถังซานแห่งตระกูลถังช่วยเอาไว้นางก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดแล้ว!
และก็โชคดีที่นางตามถังซานไปตระกูลถังจึงได้รู้ว่าหนานเสียนเป็นคู่หมั้นของคุณหนูตระกูลถัง
ทว่าชายหนุ่มที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้จะต้องตกหลุมรักนางแต่เพียงผู้เดียว! วันนั้นนางถูกส่งไปชายแดน ชายหนุ่มที่เยือกเย็นเช่นนั้นยังยือรอส่งนาง…
“เฟิงหรูชิง ในที่สุดแล้วเจ้าก็ยังแพ้ให้แก่ข้า” นัยน์ตาเฟิงหรูซวงเต็มไปด้วยความได้ใจ
นางคิดถึงถ้อยคำที่ท่านแม่พูดกับนางในวันก่อนที่จะจากมาวันนั้น
หนานเสียนชอบนาง!
เพียงแต่เฟิงหรูชิงคอยพัวพันหนานเสียนตลอดหนานเสียนจึงพลอยรู้สึกไม่ดีกับนางไปด้วย แต่สุดท้ายหนานเสียนก็รู้ว่านางกับเฟิงหรูชิงไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน และค่อยๆ หลงรักนาง
ครั้งนี้นางกลับมาหนึ่งก็เพื่อแก้แค้น สอง…ก็เพื่อมาเป็นภรรยาของหนานเสียน!
เดิมนางยังตั้งใจจะไม่ให้อภัยหนานเสียนสักระยะ ใครใช้ให้ตอนแรกที่ป่าไผ่ทิศใต้เขาทำกับนางเช่นนั้น แต่ความคิดถึงมันมากกว่าความน้อยใจของนางทั้งหมด สุดท้ายนางจึงตั้งใจยกโทษให้เขาทั้งหมด
ความเป็นจริงแล้ว หลังจากเฟิงหรูซวงพูดคำเหล่านั้นจบก็แอบออกมาทันทีไม่รู้เรื่องการปรากฏตัวร่างเสมือนของหนานเสียน และไม่รู้ว่าเฟิงหรูชิงที่น่าจะตายอย่างไม่ต้องสงสัย…มีชีวิตกลับมาแล้ว!
“แม่นางเฟิง”
ถังซานปรากฏตัวด้านหลังเฟิงหรูซวง แววตาเจ้าชู้ของเขาจับจ้องรูปร่างงดงามของหญิงสาวตรงหน้า มุมปากแฝงด้วยรอยยิ้ม “พวกเราเดินทางต่อเถอะ”
“ได้”
หันหลังให้ถังซาน ความรังเกียจฉายออกมาจากดวงตาของเฟิงหรูซวง
บนโลกนี้คนที่คู่ควรกับนางมีเพียงกั๋วซือชายหนุ่มผู้เหมือนเทพเซียนเท่านั้น
ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวจะเจออันตรายอีกนางสะบัดเจ้านี่ทิ้งไปนานแล้ว
…
แคว้นหลิวอวิ๋น
นอกประตูเมืองศพนอนเกลื่อนพื้น
เลือดสีแดงสดย้อมประตูเมือง เหล่าประชาชนที่รอจะเข้าเมืองล้วนเสียชีวิตภายใต้คมดาบ มีเพียงส่วนน้อยที่โชคดีรอดชีวิตกอดศพญาติร้องไห้อย่างระทมขมขื่น
สั่นสะท้านใต้คมดาบของเหล่าทหารพวกนั้น
หลิวอวี๋นเซียวมือข้างหนึ่งไพล่หลังยืนอยู่บนฟ้าสูง สีหน้าสูงวัยของเขาเปลี่ยนไปจากเคยขลาดเขลาในเมื่อก่อน กลับวางตัวเยาะเย้ยเหยียดหยาม
เขาเหมือนผู้ที่อยู่สูงส่งก้มลงมองฝูงมดแมลงที่ดิ้นรน
“น่าหลานหู เจ้าไม่จำเป็นต้องต่อต้านอย่างอาจหาญ วันนี้ข้าพาหลิงอู่มาสิบคนเต็มๆ เจ้าไม่ใช่คู่ปรับของข้าอีกต่อไป!”
ตอนนั้นเขาคือคนที่ถูกน่าหลานหูเหยียบไว้ใต้เท้า!
เขาเห็นคนจวนแม่ทัพน่าหลานก็ทำได้เพียงเป็นเต่าหดหัว ต่ำต้อยติดดิน
แต่ตอนนี้คนที่ถูกกดลงกลับเปลี่ยนเป็นน่าหลานหู!
ความสะใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนทำให้เขาอดหัวเราะออกมาเสียงดังไม่ได้ ราวกับได้ปลดปล่อยความโกรธและความคับข้องใจที่ได้รับมานานหลายปีออกมา!
น่าหลานหูโกรธจนหน้าเขียวคล้ำ เขาบาดเจ็บอยู่หลบคมดาบยาวจากคนตรงหน้า ใบหน้าสูงวัยเขียวคล้ำดวงตาฉายแววโกรธแค้น
“หลิวอวี๋นเซียว เจ้าในฐานะข้าราชบริพารแห่งแคว้นหลิวอวิ๋นกลับร่วมมือกับแคว้นแข็งแกร่งแคว้นอื่นบุกรุกแคว้นหลิวอวิ๋นของข้า!”
นอกจากแคว้นหลงอ้าวที่ล่มสลายไปแล้ว ผู้แข็งแกร่งจากแคว้นอื่นๆ ล้วนมากันครบ
……………….
ตอนที่ 378 วีรบุรุษหลั่งเลือดไม่หลั่งน้ำตา (3)
สี่แคว้นล้อมโจมตี ต่อให้ตอนนี้แคว้นหลิวอวิ๋นจะแข็งแกร่งเพียงใดก็ไม่สามารถต้านทานได้!
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ในบรรดาคนที่มีพละกำลังระดับหลิงอู่เหล่านั้นมีเพียงห้าคนที่ถึงหลิงอู่ขั้นสูงแล้ว
“แคว้นหลิวอวิ๋นที่ไม่มีน่าหลานเยียนแล้ว อ่อนแอไม่อาจต้านทานอะไรได้!”
บนฟ้าสูงผู้เฒ่าชุดสีม่วงคนหนึ่งยิ้มเยาะ ปล่อยหมัดเข้าที่หน้าอกของผู้เฒ่าน่าหลาน
ผู้เฒ่าน่าหลานทำได้เพียงต้านทานการโจมตีของคนด้านหลังไม่สามารถหลบอีกคนหนึ่งได้ หมัดนั้นทำให้เลือดสดๆ ของเขาพุ่งออกมา ร่างที่แก่ชราเซไปด้านหลังหลายก้าว
ดวงตาผู้เฒ่าฉินแดงก่ำ ร้องตะโกนด้วยความกังวล “แม่ทัพเฒ่า!”
ผู้เฒ่าน่าหลานลุกขึ้นจากพื้น แผ่นหลังของเขาตั้งตรงฝีเท้าตั้งมั่นดวงตาเฉียบคม
“หลิวอวิ๋นเซียว วันนี้ต่อให้ข้าผู้เฒ่าน่าหลานต้องตายในเมืองหลวงแห่งนี้ แต่ตระกูลน่าหลานของข้าสายเลือดตระกูลน่าหลานและความจงรักภักดีไม่มีวันดับสิ้น!”
สองวันก่อนชายแดนเกิดวิกฤติฉางเฉียนกับจิ้งเอ๋อร์รับบัญชาให้ไปแนวหน้า โชคดีที่พวกเขาไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง
หวังว่าหลังจากข่าวในเมืองหลวงแพร่ออกไปเจ้าสองคนนั่นจะไม่กลับมา
สายเลือดตระกูลน่าหลานจะยังอยู่ จิตวิญญาณที่ภักดีจะไม่มีวันดับ!
ต้องมีสักวันคนที่ก้าวเข้ามาในแดนดินแคว้นหลิวอวิ๋นเหล่านี้จะต้องชดใช้!
หลิวอวิ๋นเซียวหัวเราะเสียงดัง “น่าหลานหู เจ้าคิดว่าวิกฤตที่ชายแดนใครเป็นคนทำ? ที่รอพวกเขาอยู่ที่ชายแดนคือไม่มีทางฟื้นคืนได้อีกตลอดไป ตระกูลน่าหลานของพวกเจ้าจะต้องกลายเป็นอดีตแน่!”
เดิมหลิวอวิ๋นเซียวคิดว่าตนเองพูดเช่นนี้ออกไปผู้เฒ่าน่าหลานจะต้องเจ็บปวดรวดร้าวตายดีกว่าอยู่
แต่ใบหน้าของผู้เฒ่าน่าหลานกลับนิ่งเรียบสงบไร้ร่องรอยใดๆ
“เจ้าคิดผิดแล้ว ศิษย์ตระกูลน่าหลานของข้ามีอยู่ทุกที่ในใต้หล้า! แม้ว่าข้าจะตายจิ้งเอ๋อร์กับฉางเฉียนกลายเป็นศพก็ยังมีคนอื่นก้าวขึ้นมา พวกเราคนตระกูลน่าหลานพวกเจ้าจะฆ่าอย่างไรก็ฆ่าไม่หมด ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ผู้เฒ่าน่าหลานหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะของเขาแฝงด้วยความภาคภูมิใจ ราวกับความหยิ่งทะนงและความไม่ยอมแพ้ของเขาทำให้คนใจสั่นไหว
“ต้องมีสักวันที่พวกเขามาแทนที่ข้า ปกป้องแผ่นดินของข้า ป้องกันชายแดนของข้า”
นัยน์ตาของเขามีไฟสังหารแผดเผาอยู่ มุมปากยกยิ้มเย้ยหยันมองหลิวอวิ๋นเซียวอย่างเหนือชั้น
“หากเจ้ากลัวก็คุกเข่าให้ข้าเอาหัวโขกพื้นยอมรับผิด ยอมรับผิดกับคนเหล่านั้นที่ถูกเจ้าฆ่าโดยไม่รู้อะไร! จนกว่าคนในใต้หล้าจะยอมยกโทษให้เจ้า”
ไอ้ชั่วที่สมควรตายนี่ร่วมมือกับศัตรูข้างนอกฆ่าทำร้ายทหารอารักขาเมือง แม้แต่ประชาชนคนธรรมดาที่รอเข้าเมืองยังหนีไม่พ้นกรงเล็บปีศาจ
คนพวกนั้นบริสุทธิ์ขนาดไหน?
หญิงผู้หนึ่งกอดศพลูกสาวตัวน้อยร้องไห้อย่างขมขื่นและสิ้นหวัง
พลันหลิวอวิ๋นเซียวยกมือขึ้นจับหญิงผู้นี้มาไว้ในมือ นิ้วมือบีบลำคอหญิงสาวแน่นยิ้มเย็นมองไปยังผู้เฒ่าน่าหลาน
“ในเมื่อเจ้ารักทะนุถนอมพวกขยะนี่ถึงเพียงนี้ เช่นนั้นเจ้าก็รีบคุกเข่าให้ข้า! มิเช่นนั้นวันนี้ข้าจะฆ่าคนทั้งเมือง ให้เลือดของคนในใต้หล้าเป็นที่ระลึกถึงความโกรธของข้า”
ดวงตาสูงวัยของผู้เฒ่าน่าหลานแดงก่ำด้วยความโกรธจัด “หลิวอวิ๋นเซียว คนที่เจ้าเกลียดคือข้า พวกเขาล้วนเป็นเพียงคนธรรมดาไม่มีพละกำลัง! เจ้าทำเช่นนี้ต่างอะไรกับสัตว์เดรัชฉาน?”
ปึ้ง!
หลิวอวิ๋นเซียวออกแรงบีบคือคอหญิงสาวหักแล้วโยนศพนางลงพื้น ยิ้มเย็นด้วยความดูถูก
“บนผืนแผ่นดินใหญ่นี้ผู้ที่เหมาะสมจึงจะอยู่รอด คนธรรมดา…มีสิทธิ์อะไรมีชีวิตอยู่สิ้นเปลืองอาหาร?”
ได้เห็นการกระทำอันโหดเหี้ยมของหลิวอวิ๋นเซียวทุกคนในแคว้นหลิวอวิ๋นต่างเกรี้ยวโกรธ!
คนทัพเลือดเหล็กกำอาวุธในมือแน่นดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ
